"ΟΙ ΟΥΛΕΣ ΜΙΛΑΝΕ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΨΗ ΤΟΥ ΣΠΑΘΙΟΥ ΠΟΥ ΤΙΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ"-PAULO COELHO "ΤΟ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΟ ΤΗΣ ΑΚΡΑ"

Και τα δυο θα περάσουν. Η μια κατάσταση θα διαδεχτεί την άλλη.Και ο κύκλος θα συνεχιστεί μέχρι να απελευθερωθούμε από τη σάρκα και να συναντηθούμε με τη Θεϊκή Ενέργεια.

Και θα έρθει η μέρα που οι δύσκολες στιγμές θα είναι μονάχα ιστορίες τις οποίες θα αφηγούνται περήφανοι όποιον θέλει να τις ακούσει. Και όλοι θα ακούν με σεβασμό, και θα μάθουν να έχουν τρία σημαντικά πράγματα:

Υπομονή, και να περιμένουν την κατάλληλη στιγμή για να δράσουν.

Σοφία, για να μην αφήσουν την επόμενη ευκαιρία να ξεφύγει.

Και περηφάνια για τις ουλές τους.

Οι ουλές είναι μετάλλια χαραγμένα στη σάρκα με φωτιά και σίδερο και θα τρομάζουν τους εχθρούς τους, γιατί θα δείχνουν πως ο άνθρωπος που στέκεται απέναντί τους έχει μεγάλη εμπειρία στη μάχη. Συχνά αυτό μάς κάνει να επιζγτάμε το διάλογο και να αποφεύγουμε τις συγκρούσεις.

Οι ουλές μιλάνε πιο δυνατά από την κόψη του σπαθιού που τις δημιούργησε.

Ηττημένοι είναι εκείνοι που δεν αποτυγχάνοθν.

Η ήττα μάς κάνει να χάσουμε μια μάχη ή έναν πόλεμο. Η αποτυχία δε μάς αφήνει να παλέψουμε.

Η ήττα έχεται όταν δεν καταφέρνουμε να πετύχουμε κάτι που το θέλουμε πολύ. Η αποτυχία δε μας αφήνει να ονειρευτούμε.Η φράση που τη χαρακτηρίζει είναι:"Μην επιθυμείς τίποτα που δε θα υποφέρεις ποτέ".

Η ήττα τελειώνει όταν ριχνόμαστε σε καινούρια μάχη. Η αποτυχία δεν έχει τέλος:είναι επιλογή ζωής.

Η ήττα είναι για εκείνους που, αν και φοβούνται, ζουν τη ζωή τους με ενθουσιασμό και πίστη.

Η ήττα είναι για τους γενναίους, μόνο αυτοί μπορούν να έχουν την τιμή τού να χάνουν και τη χαρά να κερδίζουν.

Δε βρίσκομαι εδώ για να σας πω ότι η ήττα είναι μέρος της ζωής:αυτό το ξέρουμε όλοι. Μόνο οι ηττημένοι γνωρίζουν τι είναι Αγάπη. Γιατί στο βασίλειο της αγάπης δίνουμε τις πρώτες μας μάχες-και συνήθως χάνουμε.

Βρίσκομαι εδώ για να σάς πω ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν ηττήθηκαν ποτέ. Είναι εκείνοι που δεν έδωσαν ποτέ τους μάχη.

Αλίμονο σε όσους δεν ηττήθηκαν ποτέ! Δε θα υπάρξουν ποτέ τους νικητές σε τούτη τη ζωή.

Η μοναξιά δεν είναι απουσία συντροφιάς, αλλά η στιγμή κατά την οποία η ψυχή μας είναι ελεύθερη να μάς μιλήσει και να μας βοηθήσει να πάρουμε αποφάσεις για τη ζωή μας.

Έτσι, ας είναι ευλογημένοι εκείνοι που δε φοβούνται τη μοναξιά. Που δεν τρομάζουν από τη συντροφιά του εαυτού τους, που δεν απελπίζονται ψάχνοντας κάτι να τους απασχολήσει, να τους διασκεδάσει, να το κρίνουν.

Η Θεϊκή Ενέργεια μάς ακούει όταν μιλάμε με τους άλλους, αλλά μάς ακούει και όταν είμαστε αμίλητοι, σιωπηλοί, όταν δεχόμαστε τη μοναξιά σαν ευλογία.

Κι εκείνη τη στιγμή το φως Της φωτίζει τα πάντα γύρω μας και μάς κάνει να δούμε πόσο πόσο απαραίτητοι είμαστε, πόσο η παρουσία μας στη Γη παίζει πολύ σημαντικό ρόλο για το έργο Της.

Κι όταν καταφέρνουμε να βρούμε αυτή την αρμονία, λαμβάνουμε πολύ περισσότερα απ' όσα ζητήσαμε.

Και εκείνοι που νιώθουν να τους συνθλίβει η μοναξιά πρέπει να θυμούνται ότι στις σημαντικότερες στιγμές της ζωής μας θα είμαστε πάντα μόνοι.

Σαν το παιδί όταν βγαίνει από την κοιλιά της γυναίκας:δεν έχει σημασία πόσοι άνθρωποι βρίσκονται γύρω του, είναι δική του η τελική απόφαση να ζήσει.

Σαν τον καλλιτέχνη μπροστά στο έργο του:για να είναι πραγματικά καλή η δουλειά του, πρέπει να είναι αμίλητος και να ακούει μονάχα τη γλώσσα των αγγέλων.
Πάνω στην απελπισία τους να δώσουν νόημα στη ζωή τους, πολλοί αρχίζουν να αναζητούν τη θρησκεία, γιατί ο αγώνας στο όνομα της πίστης μοιάζει πάντα να δικαιολογεί κάτι μεγάλο, που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο."Δουλεύουμε για το Θεό", λένε στον εαυτό τους.
Και γίνονται πιστοί.Μετά γίνονται κήρυκες.Και τελικά γίνονται φανατικοί.
Δεν καταλαβαίνουν ότι η θρησκεία δημιουργήθηκε για να έχουμε τη δυνατότητα να μετέχουμε όλοι στα μυστήρια και στη λατρεία-όχι για να καταπιέζονται και να προσηλυτίζονται οι άλλοι.Είναι ύψιστη εκδήλωση του θαύματος του Θεού και της Ζωής.
Οι άνθρωποι που κάνουν πραγματικά καλό στους άλλους δεν προσπαθούν να είναι χρήσιμοι, αλλά να ζουν μια ενδιαφέρουσα ζωή.Δε δίνουν σχεδόν ποτέ συμβουλές, αλλά δίνουν το παράδειγμα.
Προσπάθησε μονάχα τούτο:να ζεις πάντα αυτό που ήθελες να ζήσεις.Προσπάθησε να μην κατακρίνεις τους άλλους και επικεντρώσου σ' εκείνο που πάντα ονειρευόσουν.Ίσως να μη βλέπεις μεγάλη σημασία σ' αυτό.
Ο Θεός όμως, που τα βλέπει όλα, ξέρει ότι το παράδειγμα που δίνεις Τον βοηθάει να κάνει τον κόσμο καλύτερο. Και κάθε μέρα θα σου χαρίζει όλο και περισσότερες ευλογίες.
Κι όταν φτάσει ο Ανεπιθύμητος από τους ανθρώπους, θα τον ακούσεις να λέει:"Έχεις δίκιο που ρωτάς:"Πατέρα, πατέρα, γιατί με εγκατέλειψες;"
"Τώρα όμως, αυτή την τελευταία στιγμή της ζωής σου στη Γη, θα σου πω τι είδα:το σπίτι καθαρό, το τραπέζι στρωμένο, το χωράφι καλλιεργημένο, τα λουλούδια να χαμογελούν.Βρήκα το καθετί στη θέση του, όπως έπρεπε.Κατάλαβες ότι τα μικρά πράγματα φέρνουν τις μεγάλες αλλαγές.
"Γι' αυτό θα σε πάω στον Παράδεισο".
Είναι ωραίο να ονειρευόμαστε ότι πάντα υπάρχει τόπος να πάμε πιο μακριά και ότι μια μέρα θα το κάνουμε.Το όνειρο μας δίνει χαρά-γιατί ξέρουμε ότι μπορούμε να κάνουμε περισσότερα απ' όσα κάνουμε ήδη.
Τα όνειρα δεν ενέχουν κινδύνους.Επικίνδυνο είναι να θέλεις να κάνεις το όνειρο πραγματικότητα.
Γιατί ο σωστός δρόμος είναι ο δρόμος της φύσης:σε συνεχή αλλαγή, όπως οι αμμόλοφοι στην έρημο.
Κάνουν λάθος όσοι νομίζουν πως τα βουνά δεν αλλάζουν:γεννήθηκαν από σεισμούς, διαμορφώνονται από τον άνεμο και την βροχή και κάθε μέρα είναι διαφορετικά-παρόλο που αυτό δεν μπορούν να το διακρίνουν τα μάτια τους.
Οι ταξιδιώτες όμως συναντούν στο δρόμο ανθρώπους που αισθάνονται το ίδιο πράγμα.Μιλώντας μαζί τους, ανακαλύπτουν πως δεν είναι μόνοι:γίνονται λοιπόν συνταξιδιώτες, μοιράζονται τη μοναξιά που ένιωασν σε κάθε εμπόδιο.Και όλοι ανακαλύπτουν ότι είναι σοφότεροι και πιο ζωντανοί απ' ότι νόμιζαν.
Ο ταξιδιώτης συνεχίζει το ταξίδι του. Αντί να παραπονιέται για την ανία, αρχίζει να παραπονιέται για την κούραση.Και τότε σταματά, ξεκουράζεται, απολαμβάνει το τοπίο και το συνεχίζει.
Προσπαθούν να καθρεφτίσουν αυτό που ερχόταν απέξω και ξέχασαν ότι το πιο δυνατό Φως έρχεται από μέσα.
Και το μεγάλο μυστικό που αποκάλυψε η Θεϊκή Ενέργεια στον κόσμο ήταν η φωτιά.Όχι απλώς η φωτιά που ζεσταίνει, αλλά η φωτιά που μετατρέπει το αλεύρι σε ψωμί.
Κι έρχεται η στιγμή που πρέπει να επικεντρώσουμε αυτή την εσωτερική φωτιά που μετατρέπει το αλεύρι σε ψωμί.