Στην τρί­τη δε­κα­ε­τία του 21ου αιώ­να, η δι­ά­δρα­ση τέ­χνης και κοι­νω­νί­ας πα­ρα­μέ­νει όσο πο­τέ ισχυ­ρή.

 

 

 

 

 

 

 

 Η έλευ­ση των νέ­ων μέ­σων και οι κοι­νω­νι­κο­πο­λι­τι­κές εξε­λί­ξεις στο δεύ­τε­ρο μι­σό του 20ού αιώ­να ορί­ζουν για την πο­λι­τι­σμι­κή θε­ω­ρία και την τέ­χνη τη με­τά­βα­ση από το Μο­ντερ­νι­σμό στο Με­τα­μο­ντερ­νι­σμό. Με τη στα­δι­α­κή κυ­ρι­αρ­χία των ψη­φι­α­κών μέ­σων και τη γε­νί­κευ­ση της χρή­σης του δι­α­δι­κτύου, ο κύ­κλος του Με­τα­μο­ντερ­νι­σμού ολο­κλη­ρώ­νε­ται σχε­τι­κά σύ­ντο­μα, στις αρ­χές του 21ου αιώ­να. Το με­τά, ορί­ζε­ται από Με­τα­ου­μα­νι­στι­κές αντι­λή­ψεις.

«Δεν μπο­ρείς να βι­ώ­σεις ένα έρ­γο τέ­χνης δύο φο­ρές όπως δεν μπο­ρείς να μπεις στο ίδιο πο­τά­μι δύο φο­ρές». Με τη φρά­ση αυτή, ο Sorgner μας εισά­γει στη δι­α­τύ­πω­ση μι­ας νέ­ας θε­ω­ρί­ας για την τέ­χνη, μέ­σω της Με­τα­ου­μα­νι­στι­κής φι­λο­σο­φί­ας, με εστί­α­ση στις σύγ­χρο­νες μορ­φές οπτι­κο­α­κου­στι­κών τε­χνών, όπως η βι­ο­τέ­χνη, η επι­τέ­λε­ση, η εγκα­τά­στα­ση και όλες οι μορ­φές δη­μι­ουρ­γί­ας με ψη­φι­α­κά μέ­σα.

Ο Sorgner, σε αυτό το ιδι­αί­τε­ρα ξε­χω­ρι­στό βι­βλίο του, επι­χει­ρεί μια αλ­λα­γή πα­ρα­δείγ­μα­τος, την ανα­τρο­πή, την απο­δο­χή της έν­νοι­ας του δι­αρ­κούς γί­γνε­σθαι. Τα επι­χει­ρή­μα­τά του είναι πο­λι­τι­κά και ισχυ­ρά από την άπο­ψη ενός φι­λο­σο­φι­κού δι­α­λό­γου που φέρ­νει ανοι­χτά σε επα­φή όλα τα Με­τα­ου­μα­νι­στι­κά ρεύ­μα­τα σκέ­ψης και γνώ­σης (Κρι­τι­κός Με­τα­ου­μα­νι­σμός, Τραν­σου­μα­νι­σμός και Συμ­με­τα­ου­μα­νι­σμός), μέ­σα από με­ρι­κά από τα πιο ση­μα­ντι­κά έρ­γα της σύγ­χρο­νης οπτι­κο­α­κου­στι­κής δη­μι­ουρ­γί­ας με νέα μέ­σα και τους πιο επι­φα­νείς καλ­λι­τέ­χνες.

Sorgner Lorenz Stefan
Ο Stefan Lorenz Sorgner είναι Κα­θη­γη­τής Φι­λο­σο­φί­ας στο (Αμε­ρι­κα­νι­κό) Πα­νε­πι­στή­μιο John Cabot της Ρώ­μης, Δι­ευ­θυ­ντής και Συ­νι­δρυ­τής του δι­ε­θνούς ερευ­νη­τι­κού δι­κτύου Beyond Humanism Network, Fellow στο Institute for Ethics and Emerging Technologies (IEET), Ερευ­νη­τής στο Ewha Institute for the Humanities του Ewha Womans University της Σε­ούλ, Ακα­δη­μα­ϊ­κός Σύμ­βου­λος του Humanity+ και Visiting Fellow στο Ethics Centre του Πα­νε­πι­στη­μίου Friedrich-Schiller στην Ιέ­να. Είναι επι­με­λη­τής πε­ρισ­σο­τέ­ρων από 10 συλ­λο­γών δο­κι­μί­ων και συγ­γρα­φέ­ας των ακό­λου­θων μο­νο­γρα­φι­ών: Metaphysics Without Truth (Marquette University Press 2007), Menschenwürde nach Nietzsche (WBG 2010), Transhumanismus (Herder 2016), Schöner neuer Mensch (Nicolai, 2018), Über-mensch (Schwabe 2019), On Transhumanism (Penn State University Press 2020), We Have Always Been Cyborgs (Bristol University Press 2022), Philosophy of Posthuman Art (Schwabe 2022), Transhumanismus (με τον Philip von Becker, Westendverlag, 2023), Homo ex Machina (μα­ζί με τον Bernd Kleine-Gunk, Goldmann 2023). Είναι, επι­πλέ­ον, ιδρυ­τής και υπεύ­θυ­νος έκ­δο­σης του επι­φα­νούς δι­ε­θνούς ακα­δη­μα­ϊ­κού πε­ρι­ο­δι­κού Journal of Posthuman Studies (Penn State University Press) που εκ­δί­δε­ται από το 2017. Ο Stefan Lorenz Sorgner προ­σκα­λεί­ται συ­χνά ως ομι­λη­τής σε δι­ε­θνή ακα­δη­μα­ϊ­κά - ερευ­νη­τι­κά και καλ­λι­τε­χνι­κά fora (World Humanities Forum, Global Solutions Taipei Workshop, Biennale Arte Venezia, TEDx, Colors of Ostrava) και έχει τα­κτι­κή πα­ρου­σία σε μέ­σα μα­ζι­κής ενη­μέ­ρω­σης στο δι­ε­θνή χώ­ρο (Die Zeit, Cicero, Der Standard, Die Presse am Sonntag, Philosophy Now, Il Sole 24 Ore, Forbes Italia). Ιστο­σε­λί­δες: www.sorgner.de www.mousike.de

Σαμπανίκου Εύη
Η Εύη Σα­μπα­νί­κου είναι Κα­θη­γή­τρια στο Τμή­μα Πο­λι­τι­σμι­κής Τε­χνο­λο­γί­ας και Επι­κοι­νω­νί­ας του Πα­νε­πι­στη­μίου Αιγαίου, με αντι­κεί­με­νο τον οπτι­κό πο­λι­τι­σμό και την ιστο­ρία της τέ­χνης. Είναι μέ­λος των ερευ­νη­τι­κών ερ­γα­στη­ρί­ων Πο­λι­τι­σμι­κής Πλη­ρο­φο­ρι­κής (CiLab) και Δι­α­χεί­ρι­σης Πο­λι­τι­στι­κής Κλη­ρο­νο­μι­άς (CHMLab) του Τμή­μα­τος και ακα­δη­μα­ϊ­κή υπεύ­θυ­νη δι­ε­θνών και εθνι­κών ερευ­νη­τι­κών προ­γραμ­μά­των. Τα ερευ­νη­τι­κά της εν­δι­α­φέ­ρο­ντα επι­κε­ντρώ­νο­νται στις πε­ρι­ο­χές της θε­ω­ρί­ας της τέ­χνης, της φω­το­γρα­φί­ας, της τέ­χνης με νέα μέ­σα, των κό­μικς και σε ευρύ­τε­ρα ζη­τή­μα­τα πο­λι­τι­σμι­κής δι­α­χεί­ρι­σης. Συν­δυ­ά­ζο­ντας τα πα­ρα­πά­νω με τις προ­ε­κτά­σεις της σύγ­χρο­νης φι­λο­σο­φί­ας στην τέ­χνη, συμ­με­τέ­χει ενερ­γά στις δι­ε­θνείς ερευ­νη­τι­κές δρα­στη­ρι­ό­τη­τες για τον Με­τα­ου­μα­νι­σμό και είναι ιδρυ­τι­κό μέ­λος των δι­ε­θνών συ­νε­δρί­ων Βeyond Humanism. Ανά­με­σα στις πρό­σφα­τες δη­μο­σι­εύ­σεις της συ­γκα­τα­λέ­γο­νται τα βι­βλία: Evi D. Sampanikou (ed) (2017). Audiovisual Posthumanism, Cam-bridge Scholars Press, και Evi D. Sampanikou Jan Stasienko (eds) (2021), Posthuman Studies Reader. Core Readings on Transhumanism, Posthumanism and Metahumanism. Schwabe Verlag. Ιστο­σε­λί­δες: www.ct.aegean.gr aegean.academia.edu www.researchgate.net

Μαρκοπούλου Άννα
Η Άν­να Μαρ­κο­πού­λου είναι δι­δά­κτωρ Επι­στη­μών της Αγω­γής του Πα­νε­πι­στη­μίου της Σορ­βόν­νης (Paris V René Descartes) και Με­τα­δι­δα­κτο­ρι­κή Ερευ­νή­τρια Φι­λο­σο­φί­ας στο Πα­νε­πι­στή­μιο Αιγαίου (Τμή­μα Πο­λι­τι­σμι­κής Τε­χνο­λο­γί­ας και Επι­κοι­νω­νί­ας). Δί­δα­ξε Φι­λο­σο­φία της Παι­δεί­ας και Παι­δα­γω­γι­κή Θε­ω­ρία στο Τμή­μα Νη­πι­α­γω­γών του Ε.Κ.Π.Α. και στην Ανώ­τα­τη Παι­δα­γω­γι­κή Σχο­λή Τε­χνο­λο­γι­κής Εκ­παί­δευ­σης (Α.Σ.ΠΑΙ.Τ.Ε.) στην Αθή­να. Από το 2015 είναι τα­κτι­κό μέ­λος της Ελ­λη­νι­κής Φι­λο­σο­φι­κής Εται­ρεί­ας (Ε.Φ.Ε.), ενώ από το 2021 είναι τα­κτι­κό μέ­λος της International Plato Society. Η έρευ­νά της επι­κε­ντρώ­νε­ται στην αρ­χαία ελ­λη­νι­κή φι­λο­σο­φία με έμ­φα­ση στην πλα­τω­νι­κή και νε­ο­πλα­τω­νι­κή φι­λο­σο­φία κα­θώς και στη σχέ­ση της αρ­χαί­ας ελ­λη­νι­κής φι­λο­σο­φί­ας με τον Με­τα­ου­μα­νι­σμό. Από το 2017 έως σή­με­ρα έχει λά­βει μέ­ρος σε σει­ρά δι­ε­θνών συ­νε­δρί­ων με γε­νι­κό τίτ­λο «Beyond Humanism Conferences» με θέ­μα­τα σχε­τι­κά με την αρ­χαία ελ­λη­νι­κή φι­λο­σο­φία και τον Με­τα­ου­μα­νι­σμό (για πε­ρισ­σό­τε­ρες πλη­ρο­φο­ρί­ες: beyondhumanism.org). Ιστο­σε­λί­δα: independent.academia.edu

Δήλωσαν για το βιβλίο

«Το βι­βλίο Φι­λο­σο­φία της Με­τα­ου­μα­νι­στι­κής Τέ­χνης πα­ρου­σι­ά­ζει μια απο­λύ­τως νέα πρό­τα­ση, ως δι­ά­δο­χη θε­ω­ρία και ως απά­ντη­ση στο με­τα­μο­ντερ­νι­σμό. Αν η Με­τα -μο­ντέρ­να Επο­χή αφή­νει ένα ηχη­ρό κε­νό με τη συ­νο­λι­κή απου­σία νο­ή­μα­τος στην καλ­λι­τε­χνι­κή πρά­ξη, η δι­ά­δο­χη κα­τά­στα­ση θα ανοί­ξει ένα Κου­τί της Παν­δώ­ρας, κλει­δα­μπα­ρω­μέ­νο για χι­λι­ε­τί­ες: Το Άμορ­φο και το Τε­ρα­τώ­δες, επεμ­βά­σεις στο DNA, η έν­νοια του υβρι­δι­κού σώ­μα­τος, οι νέ­ες αντι­λή­ψεις για το Cyborg και, φυ­σι­κά, η όλο και πιο έντο­νη πα­ρου­σία της Τε­χνη­τής Νο­η­μο­σύ­νης στο πε­δίο των Τε­χνών. Απο­τε­λεί αυτό μια νέα κα­τά­στα­ση που ανα­τρέ­πει -ή ακό­μη και δι­α­γρά­φει- όλα όσα θε­ω­ρού­σα­με δε­δο­μέ­να; Ή, η τέ­χνη απο­κτά απλώς τα νέα της «ερ­γα­λεία»; Η Φι­λο­σο­φία της Με­τα­ου­μα­νι­στι­κής Τέ­χνης είναι το κα­λύ­τε­ρο εγ­χει­ρί­διο ίσως για να κα­θο­δη­γή­σει τον ανα­γνώ­στη στην καλ­λι­τε­χνι­κή θέ­α­ση της με­τα­ου­μα­νι­στι­κής επο­χής…» — Θα­νά­σης Μου­τσό­που­λος, Σχο­λή Αρ­χι­τε­κτό­νων Μη­χα­νι­κών, Εθνι­κό Με­τσό­βιο Πο­λυ­τε­χνείο