Οι συνέπειες μιας φοβερής προβοκάτσιας

Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΦΟΙΤΗΤΗΣ 

ΜΠΕΝΟ ΟΝΕΖΟΡΓΚ

ΠΟΥ ΕΠΕΦΤΕ ΝΕΚΡΟΣ 

ΑΠΟ ΣΦΑΙΡΑ ΠΡΑΚΤΟΡΑ 

ΤΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗΣ  STASI,

ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗΣ 

ΣΤΟ ΔΥΤΙΚΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ

ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΣΑΧΗ ΤΗΣ ΠΕΡΣΙΑΣ,

ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ 

ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ!

Έρευνα- Μετάφραση –Επιμέλεια

Του Σταύρου Παπαθανάκη

Είμαστε στη δεκαετία της έντασης και της αντιπαράθεσης. Η σύγκρουση των δυο στρατοπέδων, του Δυτικού και του Ανατολικού, στην κορύφωσή της. Παντού ξεσπάνε ένοπλα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα. Η νεολαία της Δυτικής Ευρώπης περνάει μια περίοδο έντονης ριζοσπαστικοποίησής της. Στη Γερμανία και μάλιστα στο Δυτικό Βερολίνο, στην καρδιά της διαιρεμένης Γερμανίας και της διχασμένης Ευρώπης του Ψυχρού Πολέμου, με εμβληματικό σύμβολο της ακραίας σύγκρουσης των δυο πόλων το Τείχος του Βερολίνου, η επίσκεψη του σάχη της Περσίας πυροδοτεί θύελλα αντιδράσεων και διαμαρτυριών. Στα μάτια των ριζοσπαστικοποιημένων νέων είναι ένα μισητό σύμβολο ενός αναχρονιστικού καθεστώτος που συμβολίζει έναν διεφθαρμένο κόσμο, για την κατάργηση του οποίου αξίζει κανείς να αγωνιστεί και να κατεβεί στους δρόμους.

Ο Ευαγγελιστής φοιτητής της Γερμανικής Φιλολογίας Μπένο Όνεζοργκ επηρεάζεται από την ατμόσφαιρα της έντασης και του πολιτικού ακτιβισμού. Αποφασίζει για πρώτη φορά στη ζωή του να πάρει μέρος σε μια διαδήλωση. Θέλει κι αυτός να διαμαρτυρηθεί ειρηνικά κατά ενός απολυταρχικού μονάρχη που δεν έχει σχέση με τον Θρησκευτικό ουμανισμό και τις αξίες του. Δεν περνούσε ποτέ από το μυαλό του ότι αυτός ο πιστός Ευαγγελιστής και οπαδός των ειρηνικών πράξεων και της μη βίας θα βρισκόταν στο επίκεντρο ενός σατανικού σχεδίου, που μόνο τα πιο διεστραμμένα μυαλά των σκοτεινών θαλάμων του Ψυχρού Πολέμου, θα μπορούσαν να καταστρώσουν και κυνικά να υλοποιήσουν, πυροδοτώντας ένα πρωτοφανές κύμα πολιτικής έντασης που θα κλιμακωθεί με την υιοθέτηση της ένοπλης πάλης που θα δυναμιτίσει τη δημοκρατία θέτοντας σε δοκιμασία τις αντοχές της δομών και των θεσμών της. Η 2α Ιούνη 1967, η μέρα κατά την οποία πέφτει νεκρός από σφαίρα που έφυγε από το όπλο του αστυνομικού Καρλ Χάιντς Κούρας, γίνεται ένα ορόσημο μιας ολόκληρης γενιάς και εποχής. Ένας πιστός Χριστιανός Ευαγγελιστής οπαδός της μη βίας και της καταλλαγής γίνεται το σύμβολο της αριστερής ριζοσπαστικής νεολαίας που θεωρεί ως υπεύθυνο για το θάνατο του Μπένο Όνεζοργκ το παλιό διεφθαρμένο καθεστώς. Τι τραγική ειρωνεία! Τα πράγματα θα αποδειχθεί ότι είχαν και άλλες διαστάσεις, προεκτάσεις και συνέπειες. Μέσα σε μια ατμόσφαιρα κλιμάκωσης και όξυνσης των πολιτικών φαινομένων κάποιοι δεν διστάζουν να θυσιάσουν στο βωμό των άνομων συμφερόντων ένα νέο άνθρωπο, θυσιάζοντας ή ακυρώνοντας αξίες, ιδανικά, αρχές.

Θα χρειαστεί να περάσουν πολλές δεκαετίες για να αποκαλυφθεί η αλήθεια αυτής της φοβερής προβοκάτσιας. Σύμφωνα με το έγκριτο γερμανικό περιοδικό "DER SPIEGEL" o Μπένο Όνεζοργκ δολοφονήθηκε από τη σφαίρα του όπλου του αστυνομικού Καρλ Χάιντς Κούρας, που ήταν πράκτορας της περιβόητης ΣΤΑΖΙ (σ.σ. STASI –STAATSSICHERHEIT/ ΚΡΑΤΙΚΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑ), της κομμουνιστικής Ανατολικής Γερμανίας! Συγκλονιστικό και ανατριχιαστικό. Ένα ακόμη σκοτεινό κεφάλαια της περιόδου του Ψυχρού Πολέμου που μας άφησε στο ντουλάπι της ιστορίας πολλούς κρυμμένους σκελετούς, που κάποια στιγμή θα κληθούμε να διαχειριστούμε ή να υποστούμε.

Πολλά τα συμπεράσματα και τα διδάγματα. Μέσα σε συνθήκες ακραίας λαϊκιστικής δημαγωγίας και πολιτικής χειραγώγησης το πρώτο θύμα είναι η αλήθεια. Να επισημάνουμε ότι το Φεβρουάριο του 2009 με αφορμή τα γεγονότα του Δεκεμβρίου 2008 είχαμε σχετικό αφιέρωμα με θέμα «Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΩΝ ΝΕΩΝ» ως μια απόπειρα προσέγγισης και ερμηνείας των κοινωνικών και πολιτικών φαινομένων. Ντοκουμέντα εκείνης της εποχής παρουσιάζουν οι συγγραφείς Γκερντ Κένες και Άντρες Βάιφελ στο βιβλίο τους «1968- ΤΟ ΦΩΤΟΑΠΟΤΥΠΩΜΑ ΜΙΑΣ ΧΡΟΝΙΑΣ» και ο βαθύτατος γνώστης των κοινωνικών και πολιτικών κινημάτων Στέφαν Άουστ (διευθυντής επί σειρά ετών του "DER SPIEGEL") που με το βιβλίο –ντοκουμέντο «ΤΟ ΣΥΜΠΛΕΓΜΑ ΜΠΑΑΝΤΕΡ- ΜΑΪΝΧΟΦ» μας δίνει μοναδικές μαρτυρίες για τα γεγονότα, το κλίμα και τους πρωταγωνιστές εκείνης της εποχής.

Καλό είναι πολιτικοί αναλυτές και ταγοί της ελληνικής πολιτικής ζωής μέσα από τη διεθνή εμπειρία να αντλούν μηνύματα και κυρίως τρόπους διαχείρισης σύνθετων κοινωνικών και πολιτικών φαινομένων. Θα είναι πολλαπλά χρήσιμο και ωφέλιμο για όλους.

*

 

ΓΚΕΡΝΤ ΚΕΝΕΝ  /ΑΝΤΡΕΣ ΒΑΪΦΕΛ

1968

ΤΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΙΧΝΟΣ ΜΙΑΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

Θανατηφόρα σφαίρα:
νεκρός στο έδαφος
 ο φοιτητής Μπένο Όνεζοργκ 

Οι πυροβολισμοί της 2ας Ιούνη, που πυροδοτήθηκαν στο περιθώριο της επίσκεψης του σάχη στο Δυτικό Βερολίνο από έναν φανατισμένο αστυνομικό κατά του φοιτητή Μπένο Όνεζοργκ, είναι το γεγονός αφύπνισης μια ολόκληρης πολιτικής γενιάς.

Πραγματικά κινδύνευε με αποτυχία η πομπωδώς σκηνοθετημένη κρατική επίσκεψη για τον ανατολίτη εξουσιαστή λόγω της αδιάλλακτης παρουσίας διαδηλωτών· όλες τις προηγούμενες μέρες μεταξύ των Ιρανών αντιστασιακών γίνονταν συζητήσεις για μια απόπειρα δολοφονίας (όπως περίπου είχε ενημερωθεί ο Ντούτσκε). Αλλά αυτό όμως δεν αμβλύνει την εντύπωση, ότι είχε προκριθεί η υλοποίηση μιας άσκησης κατάστασης έκτακτης ανάγκης με αιματηρή έκβαση –και πως αυτό έτσι το ήθελαν. Το συνέδριο που έγινε μετά την ταφή του Όνεζοργκ στο Ανόβερο είχε ως θέμα του τις «Προϋποθέσεις και την οργάνωσης της αντίστασης». Κι όταν ο Γίργκεν Χάμπερμας προειδοποίησε για τον κίνδυνο, να διολισθήσουν σε έναν τυφλό ακτιβισμό, ο Ντούτσκε τον απαντούσε χειροκροτούμενος:

Όλα εξαρτώνται από τη συνειδητή βούληση των ανθρώπων … να διαμορφώσουν συνειδητά την ιστορία…

 Το κονβόι της οδύνης 

για τον Μπένο Όνεζοργκ 

στη συνοριακή διάβαση 

του Βερολίνου ΝτράιΛιντεν 

Οργή σε όλη τη χώρα: Ο πρόεδρος του SDS 

στο Πολυτεχνείο της Στουτγάρδης

 Ούλι Έστερλε μιλάει σε συγκέντρωση 

στην πλατεία Σίλλερ. 

Σύνθημα στο πλακάτ του διαμαρτυρόμενου φοιτητή: 

«Η ζωή ενός φοιτητή για τον Σάχη».

* * *

ΣΤΕΦΑΝ ΑΥΟΥΣΤ

ΤΟ ΣΥΜΠΛΕΓΜΑ

ΜΠΑΑΝΤΕΡ – ΜΑΪΝΧΟΦ 

Τα σοκ της 2ας Ιούνη  

Στις αρχές του καλοκαιριού του 1967 η ομοσπονδιακή κυβέρνηση με αφορμή την επίσκεψη του Σάχη της Περσίας είχε προχωρήσει σε μέτρα ασφαλείας, τα οποία παρέπεμπαν σε αστυνομοκρατικές πρακτικές. Αντιπολιτευόμενοι Πέρσες χωρίς καμία νομική βάση προφυλακίζονται. Οι εθνικοί δρόμοι, μέσω των οποίων διέσχιζε τη δημοκρατία το βασιλικό κονβόι, είχαν απαγορευτεί για την κανονική (κυκλοφορία) αυτοκινήτων. Ο σάχης βίωνε την απόλαυση, να περνάει μέσα από εντελώς άδειους δρόμους –ενώ από την ακριβώς αντίθετη λωρίδα η κυκλοφορία είχε σταματήσει από το μποτιλιάρισμα.

Το πρωί της 2ας Ιούνη ο Ρεζά Παχλεβί πέταξε για το Βερολίνο. Πιστοί στο σάχη Πέρσες είχαν πάρει την άδεια, να υποδεχθούν στο αεροδρόμιο το βασιλιά τους με σημαίες και εκδηλώσεις ενθουσιασμού.

Στις 14 και 30 έφταναν οι υψηλοί προσκεκλημένος στο δημαρχείο του Σένεμπεργκ, για να χαιρετίσουν από ‘κει το λαό του Βερολίνου. Στην πλατεία μπροστά από το δημαρχείο είχαν συγκεντρωθεί εκατοντάδες φοιτητές για να διαδηλώσουν, που βρίσκονταν πίσω από τα ερυθρόλευκα κιγκλιδώματα. Από πίσω περιπολούσαν αστυνομικοί, ενισχυμένοι από οπαδούς του σάχη, στην πλειοψηφία τους πράκτορες της ιρανικής μυστικής υπηρεσίας Σαβάκ. Είχαν εφοδιαστεί με μακριά καδρόνια. Δεν είχαν προλάβει οι διαδηλωτές να φωνάξουν τα συνθήματα διαμαρτυρίας, «Σάχη, δολοφόνε», «Μο-Μο-Μοσαντέχ», που θα θύμιζε τον ανατραπέντα από τον σάχη πρωθυπουργό, μόλις που είχαν πεταχτεί μερικά αβγά χωρίς όμως να πετύχουν το σάχη, τότε ήταν που χτύπησαν οι «ενθουσιώδεις Πέρσες». Με τα καδρόνια τους χτυπούσαν αδιακρίτως και χωρίς κανέναν ενδοιασμό τους διαδηλωτές. Το αίμα άρχισε να τρέχει, οι φοιτητές έπεφταν στο έδαφος. Και η γερμανική αστυνομία παρακολουθούσε χωρίς να παρεμβαίνει, δεν προχώρησε σε ενέργειες για να σταματήσουν οι προπηλακισμοί.

Μετά από αρκετά λεπτά παρενέβη η αστυνομία στο πλευρό των Περσών. Τα ιρανικά καδρόνια και σιδερογροθιές συμπληρώνονταν με τα γερμανικά γκλομπς. Οι Πέρσες τραμπούκοι δεν συνελήφθησαν αλλά ούτε τους έγινε η τυπική έρευνα για την εξακρίβωση της ταυτότητάς τους.

Το απόγευμα μπορούσαν σε δυο λεωφορεία να συνοδεύσουν την πομπή των επίσημων καλεσμένων προ τη Γερμανική Όπερα, όπου το βασιλικό ζεύγος θα παρακολουθούσε μια παράσταση του «Μαγικού Αυλού». Ξανά πάλι οι ενθουσιώδεις Πέρσες που ήταν εφοδιασμένοι με πιστόλια και ταυτότητες της μυστικής υπηρεσίας να πάρουν θέση στην περίμετρο και αργότερα μαζί με την αστυνομία να πάρουν μέρος στο κυνήγι κατά των διαδηλωτών.

Στις 19.56 είχε φτάσει η ώρα. Το βασιλικό ζευγάρι μέσα στη Mercedes 600 περνούσε την πύλη της όπερας. Από την απέναντι πλευρά του δρόμου, γύρω στα  30 μέτρα μακριά από τους κρατικούς καλεσμένους, άρχισαν να ακούγονται δυνατά τα συνθήματα: «Σάχη, σάχη, Τσαρλατάνε», «Δολοφόνε, δολοφόνε». Τομάτες, αβγά και σακούλες με αλεύρι να σκάνε πάνω στο οδόστρωμα, πολύ μακριά από το βασιλικό στόχο. Ανέγγιχτοι έφταναν στην Όπερα. Ο πρόεδρος της Αστυνομίας του Βερολίνου Ντίνζινγκ και ο διοικητής της Ασφάλειας Χανς-Ούλριχ Βέρνερ, μπορούσαν επίσης τνα παρακολουθήσουν την παράσταση. Είχαν πετύχει στην αποστολή τους.

Οι διαδηλωτές ήθελαν να αποχωρήσουν, να μοιραστούν στις γειτονικές ταβέρνες και γύρω στις 10.00 με την ολοκλήρωση της παράστασης του Μότσαρτ να ξανασυγκεντρωθούν για τον αποχαιρετισμό του σάχη. Οι αστυνομικοί, που είχαν φτιάξει μια σειρά μπροστά από τους διαδηλωτές, μάζευαν τα γκλομπς. Μερικοί χαβαλέδες που προσπάθησαν να περάσουν από τα κιγκλιδώματα προστασίας, απομακρύνθηκαν αμέσως.

Τότε επιτέθηκε η αστυνομία. Χωρίς τη νομοθετικά προβλεπόμενες προειδοποίηση οι αστυνομικοί άρχισαν να χτυπάνε αδιακρίτως.

Ο αρχηγός της αστυνομίας Ντίνζινγκ σηκώνονταν από τη θέση του προς τιμήν του βασιλικού ζεύγους και άκουγε με προσήλωση τον εθνικό ύμνο της Περσίας. Γνώριζε, τι ακριβώς διαδραματιζόταν αυτά τα λεπτά. Πριν λίγο είχε δώσει τη διαταγή επέμβασης. Την αποκαλούσε ως την «Τακτική του λουκάνικου»: «Αντιμετωπίζουμε τους διαδηλωτές ως λουκάνικο, το οποίο εμείς θα πρέπει να το κόψουμε στη μέση, για να σπάσει έτσι στις άκρες του».

Το Βερολίνο επρόκειτο να ζήσει τις πιο βάρβαρες βιαιοπραγίες της μεταπολεμικής ιστορίας του.

Διαδηλωτές πλημμυρισμένοι στα αίματα κατέρρεαν. Μια νεαρή οικοκυρά που χτύπησε τυχαία στο δρόμο, μέσα στην οχλοβοή μεταφέρθηκε από τους αστυνομικούς και την επόμενη μέρα είδε τη φωτογραφία της να δημοσιεύεται στην εφημερίδα, επιμελημένη με τη σχετική λεζάντα, σύμφωνα με την οποία γενναίοι αστυνομικοί την είχαν σώσει από τον πετροπόλεμο των απάνθρωπων διαδηλωτών. Μέσα σε λίγα λεπτά είχαν γεμίσει τα ασθενοφόρα. Πανικοβλημένοι οι διαδηλωτές έτρεχαν να απομακρυνθούν -στα βαθμό που δεν τους εμπόδιζε η αστυνομία.

Όταν ο πρόεδρος της αστυνομίας Ντίνζινγκ αποχωρούσε από την όπερα και επέστρεφε στη «μάχιμη θέση» του, μπορούσε να παρακολουθήσει την τελική φάση της «τακτικής του λουκάνικου».

Τότε ξεκινούσε το σχέδιο «Κυνήγι της αλεπούς». Αστυνομικές δυνάμεις έπαιρναν στο κυνήγι τους διαφεύγοντες διαδηλωτές. Αστυνομικοί με πολιτικά συμμετείχαν και εξουδετέρωναν τους πιθανούς ηγέτες της εξέγερσης. Παρέδιδαν τους συλλαμβανόμενους, ειδικά αυτούς που έκαναν αισθητή την παρουσία με τα μακριά μαλλιά και γένια τους, στους ένστολους συναδέλφους για τα «περαιτέρω». Και ξανά αναμιγνύονταν με τους «ενθουσιώδεις Πέρσες» και ενεργούσαν κατά των διαδηλωτών.

Στο σκοτάδι της νύχτας οι φοιτητές δεν μπορούσαν να ξεχωρίσουν, ποιος ήταν αστυνομικός, ποιος πολιτικός υπάλληλος και ποιος πράκτορας του σάχη.

Ένας από τους μη ένστολους ήταν ο 39 ετών διοικητής της δίωξης του εγκλήματος Καρλ- Χάιντς Κούρας από το Τμήμα1, Πολιτική Αστυνομία. Μαζί με τους συναδέλφους του είχε σχηματίσει μια ομάδα επέμβασης. Γύρω στις 8.30 βρίσκονταν κοντά στο οικόπεδο της οδού Κρούμε 66/67.

Από τη μια πλευρά ήταν μια αλυσίδα από αστυνομικούς, ακριβώς απέναντί τους μια τελευταία ομάδα διαδηλωτών. Φώναζαν τα συνθήματα «Δολοφόνοι» και «Άσκηση κατάστασης έκτακτης ανάγκης». Άρχισαν να πετάνε πέτρες κατά των αστυνομικών.

Ένας υπάλληλος θεώρησε ότι εντόπισε έναν ταραχοποιό: είχε μουστάκι, φορούσε κόκκινο πουκάμισο και σανδάλια χωρίς κάλτσες. Ο αστυνομικός όρμησε κατά πάνω του. Ο Καρλ –Χάιντς Κούρας ακολούθησε τον συνάδελφό του. Έπιασαν τον ύποπτο και τον έριξαν στο έδαφος. Ένστολοι υπάλληλοι έτρεξαν να τους βοηθήσουν. Και διαδηλωτές έτρεξαν προς τα ‘κει, περικύκλωσαν τους αστυνομικούς, κι ήρθαν στα χέρια. Ο φοιτητής, που τον είχαν ρίξει κάτω, προσπαθούσε να τους ξεφύγει. Οι αστυνομικοί τον καταδίωξαν, τον έφτασαν κι άρχισαν να τον χτυπάνε. Χωρίς να αντιδρά ο φοιτητής κρεμόταν από τα χέρια τους, για να σωριαστεί στο έδαφος.

Αυτή τη στιγμή ήταν στο σημείο και ο Καρλ Χάιντς Κούρας, που κρατούσε στα χέρια του το απασφαλισμένο πιστόλι του διαμετρήματος 7,65 χιλιοστών. Το στόμιό του δεν απείχε ούτε μισό μέτρο από το κεφάλι του διαδηλωτή, έτσι τουλάχιστον φάνηκε στους αυτόπτες μάρτυρες. Ξαφνικά ακούστηκε ένας πυροβολισμός. Η σφαίρα τον βρήκε πάνω από το δεξιό αφτί, διαπέρασε τον εγκέφαλο και θρυμμάτισε το κρανίο. Ένας από τους αστυνομικούς που άκουσε τον πυροβολισμό, γύρισε και είδε τον Κούρας με το όπλο στο χέρι. «Είσαι τρελός, να πυροβολείς εδώ» του φώναξε. Ο Κούρας του απάντησε : «Εκπυρσοκρότησε χωρίς να το θέλω».

Ο διαδηλωτής μεταφέρθηκε στο δημοτικό νοσοκομείο του Μοαμπίζ, έραψαν την πληγή και αρχικώς διέγνωσαν ως αιτία του θανάτου την κρανιακή κάκωση.

Το όνομά του Μπένο Όνεζοργκ, 26 ετών, φοιτητής φιλολογίας, ένα ειρηνιστής και δραστήριο μέλος της ευαγγελικής φοιτητικής κοινότητας. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή που έπαιρνε μέρος σε διαδήλωση.

Ο δήμαρχος, πάστορας Χάινριχ Άλμπερτς (του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Γερμανίας –SPD) το ίδιο βράδυ προς 3 Ιουνίου δήλωνε: «Η υπομονή της πόλης έχει φτάσει στο τέλος της. Ο διαδηλωτής είχαν το θλιβερό προνόμιο, όχι μόνο να έχουν καθυβρίσει και ταπεινώσει έναν φιλοξενούμενο της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας στη γερμανική πρωτεύουσα, αλλά στο λογαριασμό τους πρέπει να καταλογιστούν επίσης ένας νεκρός και πάρα πολλοί τραυματίες…»

Η 2α Ιούνη 1967 έγινε μια ιστορική ημερομηνία, ένα ορόσημο στη σκέψη και τα συναισθήματα πολλών, όχι μόνο των φοιτητών. Και ο ίδιος δήμαρχος Άλμπερτς, του οποίου η παραίτηση θα ακολουθούσε ως συνέπεια των γεγονότων του Ιούνη, θα βίωνε μέσω του θανάτου του Όνεζοργκ μια βαθιά αλλαγή. Στις αναμνήσεις του θα γράψει:

«Η φήμη ότι έχει σκοτωθεί ένας φοιτητής και μετά ότι ένας αστυνομικός έχει σκοτωθεί, είχε ήδη διαδοθεί μέσα στην όπερα. Καθόμουνα παγωμένος δίπλα σε μια παγωμένη Φαράχ Ντίμπα. Ποτέ στη ζωή μου δεν είχα δει και ακούσει τόσο λίγη όπερα. Νομίζω ότι ήταν Μότσαρτ. Όταν εγκαταλείπαμε το κτίριο, ο δρόμος ήταν άδειος από διαδηλωτές. Είχα συνοδέψει τον ομοσπονδιακό πρόεδρο και τον σάχη στα αυτοκίνητά τους. το δικό μου βρισκόταν στην κεντρική λωρίδα, προστατευόμενο από την αστυνομία. Ξεκίνησα για το σπίτι. Ναι, ξεκίνησα για το σπίτι. Γιατί είχα πάει στο σπίτι μου; Γιατί όχι στη διοίκηση της αστυνομίας –γιατί όχι από ‘κει στο νοσοκομείο, στο νεκρό φοιτητή; Επιφανειακά όλα ήταν εντάξει: εγώ δεν ήμουνα υπεύθυνος γερουσιαστής εσωτερικών, δεν γνώριζα καν επίσημα, αν ένας άνθρωπος και ποιος έχει σκοτωθεί. Έπρεπε να μεταφέρω σώα τη γυναίκα μου στο σπίτι. Ήμουνα φοβερά κουρασμένος, πάνω απ’ όλα αηδιασμένος, για ό,τι είχε συμβεί. Αλλά εγώ θα πρέπει να καβαλάω την ενοχή γι’ αυτή την προσωπική αποτυχία, μέχρι να σταθώ μπροστά στον αιώνιο κριτή μου…

Χτυπημένοι, απελπισμένοι και γεμάτοι μίσος πολλοί φοιτητές συναντήθηκαν το ίδιο βράδυ στο κέντρο του SDS του Βερολίνου στο Κουρστφύρστεν-νταμμ. Με πολύ ένταση συζητούσαν, ποιες θα έπρεπε να είναι οι αντιδράσεις για τον θάνατο του Μπένο Όνεζοργκ. Μια νέα γυναίκα, λεπτή, με μακριά ξανθά μαλλιά έκλαιγε ασταμάτητα και κραύγασε: «Αυτό το φασιστικό κράτος είναι αποφασισμένο να μας εξοντώσει όλους. Θα πρέπει να οργανώσουμε την αντίσταση. Η βία θα πρέπει να απαντηθεί μόνο με βία. Αυτή είναι η γενιά του Άουσβιτς - μ’ αυτούς δεν μπορεί κανείς να επιχειρηματολογήσει». Η Γκούντρουν Ένσλιν έκφραζε έτσι, αυτό που πολλοί αισθάνονταν και σκέφτονταν.

Την επόμενη μέρα ήταν παρούσα, με μια ομάδα οχτώ φοιτητών και φοιτητριών στο Κουρστφύρστεν-νταμμ σε μια πρωτοβουλία διαμαρτυρίας, αν και είχε επιβληθεί μια γενική απαγόρευση των διαδηλώσεων.

* 

ΓΙΑΝ –ΚΑΡΛ ΡΑΣΠΕ

 Όπως πάρα πολλοί φοιτητές στο Δυτικό Βερολίνο αγωνίστηκε κατά των νόμων κατάστασης έκτακτης ανάγκης και διαδήλωσε κατά της επίσκεψης του σάχη. Η 2α Ιούνη 1967, ο θάνατος του Μπένο Όνεζοργκ από σφαίρα υπηρεσιακού πιστολιού ενός αστυνομικού, είχε αλλάξει κι αυτόν. Έγινε μέλος της «Σοσιαλιστικής Γερμανικής Φοιτητικής Ομοσπονδίας».

Τον Αύγουστο του 1967 ήταν ένας από τους συνιδρυτές του κοινοβίου «Κομμούνα ΙΙ».

* 

BOMMI BAUMANN

 Μια από τις επόμενες μέρες πήγε στους παλιούς φίλους του, οι οποίοι στο μεταξύ είχαν συστήσει μια μορφή αναρχικής ανταγωνιστικής προς τη ΡΑΦ (RAF) οργάνωσης, την «Κίνημα 2α Ιούνη, που πήρε αυτό το όνομα μετά τον θάνατο του Μπένο Όνεζοργκ.

*  

Η ΑΠΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΠΕΤΕΡ ΛΟΡΕΝΤΣ 

Οι απαγωγείς απαιτούσαν, να συνοδεύσει στην πτήση τους τους απελευθερωμένους φυλακισμένους ο πρώην δήμαρχος Βερολίνου Χάινριχ Άλμπερτς. «Μια καθυστερημένη απάντηση στον θάνατο του Μπένο Όνεζοργκ; Μ’ ακολουθεί και πάλι αυτή η ημερομηνία;» σκέφτηκε ο Άλμπερτς, όταν ο υπάλληλος της καγκελαρίας του Βερολίνου του τηλεφωνούσε για να του μεταφέρει τις απαιτήσεις των απαγωγέων της «2ας Ιούνη». Ο Άλμπερτς αναζήτησε τον επίσκοπο Σαρφ. Οι δυο εκκλησιαστικοί παράγοντες συμφώνησαν, να δηλώσει τη συγκατάθεσή του ο Άλμπερτς, στο βαθμό που οι πολιτικές αρχές θα προέκριναν την ανταλλαγή. Σε μια συνομιλία του με τον Κλάους Στις ο Άλμπερτς είπε, ότι θα αναλάμβανε την αποστολή μόνο ως ιερέας της Ευαγγελικής Εκκλησίας. Ήθελε να γνωρίζει ότι οι πολιτικά υπεύθυνοι θα δήλωναν ξεκάθαρα ότι δεν επρόκειτο να σχεδιάσουν μια βίαιη αντιμετώπιση της υπόθεσης ομηρίας, όπως περίπου στο Φρίρστενμπρουκ.

  

 * * *

Σήμερα ο Όνεζοργκ

Αύριο εμείς.

 * * *

 Το απόγευμα των διαδηλώσεων κατά της επίσκεψης του Σάχη στις 2 Ιουνίου 1967 στο Δυτικό Βερολίνο: Η φοιτήτρια Φριντερίκε Χάουσμαν προσπαθεί να βοηθήσει τον Μπένο Όνεζοργκ που χτυπήθηκε από σφαίρα αστυνομικού. Λίγο αργότερα ο φοιτητής της Γερμανικής Φιλολογίας θα αφήσει την τελευταία πνοή του λόγω της βαριάς κρανιακής κάκωσης

Χιλιάδες φοιτητές διαμαρτύρονται στο Μόναχο 

κατά της δολοφονίας του Μπένο Όνεζοργκ.

 Στα μάτια τους η ενέργεια του αστυνομικού 

Καρλ Χάιντς Κούρας είναι μια «πολιτική δολοφονία»

.