ΤΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟΥ ΓΙΑΓΚΟΥ ΑΝΔΡΕΑΔΗ, ΠΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΤΟ 2006, ΠΡΙΝ ΕΞΙ ΧΡΟΝΙΑ, ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ"
'Ενα πολύ μεγάλο κύμα σε μια θάλασσα με τρικυμία δώδεκα μποφόρ μπορεί να φτάσει το πολύ ένα ύψος δέκα με δεκαπέντε μέτρα. Το τσουνάμι μπορεί άνετα να ξεπεράσει τα εκατό. Το έχουν πολύ χαρακτηριστικά παρομοιάσει με ένα μαύρο πανύψηλο τοίχο που υψώνεται ξαφνικά για να φέρει τον όλεθρο. Είναι, όμως, ένα κύμα ιδιαίτερα φονικό και ύπουλο, που κινείται με σχεδόν υπερφυσική ταχύτητα, μεγαλύτερη ίσως από κάθε άλλο μη τεχνητό φαινόμενο στη γη, και όχι μόνο δεν προειδοποιεί, αλλά εμφανίζεται αρχικά με έναν ειδυλλιακό τρόπο, σα να ήθελε να παγιδέψει τους ανθρώπους που θα καταπιεί μια στιγμή μετά.
Η ταχύτητα με την οποία ταξιδεύει το κύμα μπορεί να ξεπεράσει τα πεντακόσια μίλια, όση, δηλαδή, φτάνουν και κάποια πολύ γρήγορα υπερηχητικά αεροπλάνα. 'Οταν πλησιάσει στις ακτές, χάνει σε ταχύτητα και κερδίζει αντιστρόφως ανάλογα σε ύψος. Οι αποστάσεις που μπορεί να καλύψει χωρίς να χάσει τίποτε από τη φονικότητά του είναι απίστευτες.
Ετσι, ένα τσουνάμι, που το 1960 γεννήθηκε από ένα σεισμό στην Ιαπωνία, έκανε ένα ταξίδι είκοσι ωρών και δέκα χιλιάδων χιλιομέτρων, προκαλώντας το θάνατο εκατόν πενήντα ανθρώπων στη Χιλή. Αν ένα μεγάλο τσουνάμι ξεκινούσε, αντίστροφα,από τις ανατολικές αμερικανικές ακτές, θα μπορούσε να σαρώσει και να πνίξει τα δυτικά παράλια της ηπείρου μας. Τα νερά του θα πηγαινοέρχονταν πολλές φορές από τη μια άκρη του Ατλαντικού στην άλλη, χωρίς να χάσουν τη δύναμή τους.
Το τσουνάμι είναι ο απόλυτος δολοφόνος, αυτός που χτυπάει απρόσμενα, αλύπητα και κυρίως αναπόδραστα.
Από το βάθος του ορίζοντα, πάνω από τα εντελώς ακίνητα νερά φτάνει ένας αλλόκοτος ρόχθος που όλο και δυναμώνει.Μου φαίνεται πως είναι τα κύματα στο βάθος του ορίζοντα. 'Ερχονται αφύσικα αργά σε μεγάλη απόσταση το ένα από το άλλο.Κοιτάζω αποβλακωμένος τον τρελό βοηθό σκηνοθέτη. "Εντάξει", μου λέει. "Πάμε,γυρίζουμε!" Τα κύματα φτάνουν πιο κοντά. Είναι περίεργα ψηλά,αναταράζοντας συνεχώς και κάνοντας να αφρίζει με ένα βρόμικο αφρό το καφετί και πράσινο και γκρίζο νερό πολύ κοντά στην παραλία. Ξαφνικά ο αέρας αδειάζει. Εντελώς. Τα νερά αποτραβιούνται προς τα μέσα σε μεγάλη απόσταση, αφήνοντας την παραλία γυμνή. Μερικοί άνθρωποι μένουν για μια στιγμή σε άβολες, αφύσικες στάσεις,όπως ήταν όταν κολυμπούσαν μέσα στο νερό. Έπειτα γελάνε με την ίδια την αμηχανία τους και κοιτάζουν το βυθό που έχει μείνει γυμνός. Είναι σκεπασμένος με όστρακα, χτένια, γυαλιστερές, σωλήνες και στρείδια που ανοιγοκλείνουν, μην ξέροντας πως να προστατευτούν. Τα παιδιά τρέχουν και προσπαθούν να μαζέψουν όσα περισσότερα όστρακα μπορούν. Τα όστρακα μισανοίγουν και σαλεύουν, αναζητώντας λίγο νερό για να επιζήσουν. Ξέρω πως μόλις τα μεταφέρουν στην παραλία, τα όστρακα θα πεθάνουν από τις αποπνικτικές ακτίνες του ήλιου,αλλά δε δοκιμάζω να τα σταματήσω, δεν πρόκειται να με ακούσουν. Προχωρώ κι εγώ πάνω στον απογυμνωμένο βυθό. Νιώθω ένα βάρος στο στήθος. Κοιτάζω κάτω. Εκτός από τα όστρακα,υπάρχουν και καραβίδες και ψάρια. Σε μερικά μέρη αυτό που πριν από λίγο ήταν βυθός τώρα σπαρταράει, ένα χαλί που ασταποβολά στον ήλιο καθώς τα ψάρια τινάζονται στον αέρα και ξαναπέφτουν. Σκύβω να πιάσω μια μεγάλη καραβίδα κι αυτή με τσιμπάει με τις δαγκάνες της, καθώς πάει να με ξεφύγει, τη σφίγγω με όλη τη δύναμή μου και αυτή παλεύει απελπισμένα, περιλούζοντάς με με ένα βρόμικο παχύρρευστο υγρό. Ακούω ένα υπόκωφο βουητό που δυναμώνει και γίνεται αβάσταχτο. Το κύμα.
Το μεγάλο κύμα έρχεται από τα βάθη του ορίζοντα. Καθώς πλησιάζει χάνει σε ταχύτητα και κερδίζει σε ύψος και δύναμη. Τώρα πια δεν είναι κύμα. Είναι απλώς ένας μαύρος τοίχος που το μάτι δεν μπορεί να διακρίνει την κορυφή του και σκεπάζει τον ήλιο. Φτάνει σχεδόν αμέσως στην παραλία. Αναποδογυρίζει τις ομπρέλες και τις πλαστικές καρέκλες και ρίχνει κάτω τους ανθρώπους, παρασέρνοντάς τους. Παρασύρει τις εξέδρες με τις καλαμωτές και σπάει τα ξύλινα δοκάρια σαν σπιρτόξυλα.
....................................................................................................................................................................
Το πραγματικό Τσουνάμι, η γνωστή θύελλα που έπληξε τη Νοτιοανατολική Ασία, στο ανά χείρας μυθιστόρημα είναι μια μεταφορά:αφορά τις απανωτές κοινωνικές και πολιτικές θύελλες που έπληξαν την Ελλάδα στη διάρκεια του 20ού αιώνα και που εδώ συνοψίζονται στην ιστορία τεσσάρων γενεών μίας και της αυτής οικογένειας: Κατοχή και Εμφύλιος, απριλιανή Δικτατορία και θολή Μεταπολίτευση γκραμίζουν σαν θύελλα αξίες, βεβαιότητες, σχέσεις, παρουσίες.
'Ενα μυθιστόρημα-ανατομία της σύγχρονης Ελλάδας των ευκατάστατων αστών και των κομπιναδόρων της καθημερινότητας,των "δημοκρατικών" και των "αριστερών",των "καλών" και των "κακών"... Ένα θυελλώδες μυθιστόρημα που ανιχνεύει τις ανεξέλεγκτες δευνάμεις του Κακού ακριβώς επειδή ο συγγραφέας του εξακολουθεί να ελπίζει στις δυνάμεις που ακόμη μπορούν ν' αλλάξουν τον κόσμο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου