"Μια βραδιά στο Λεβερκούζεν" τραγουδάει ο Γιώργος Νταλάρας και μας παραπέμπει σε μια βασική επιλογή χιλιάδων Ελλήνων μεταναστών να εργαστούν στη χημική βιομηχανία και πιο συγκεκριμένα στον εμβληματικό γερμανικό κολοσσό, τη Bayer, με τις πολύ υψηλές αμοιβές αλλά και τις δύσκολες συνθήκες εργασίας, αφού μετά από δεκαετίες απασχόλησης, ήσουν εθισμένος στις χημικές αναθυμιάσεις! Αυτά και πολλά άλλα θυμηθήκαμε με τη συγχωριανή μου Μαρία Κυριακάκη, που είχα να τη δω σχεδόν από τα σχολικά μας χρόνια στο Δημοτικό Σχολείο Σπηλαίου Τριγώνου Ορεστιάδας. Μετά τον Πειραιά ζει και εργάζεται στην πόλη της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας, ενώ ο αδερφός της Σταύρος Κυριακάκης είναι αυτοκινητιστής στον Πειραιά, όπου είχε εγκατασταθεί η οικογένεια τους από τις αρχές της δεκαετίας του 1970. Μαζί τους και τ΄ανίψια της, παιδιά του Σταύρου, ο Χρήστος και η Μαρία-Ειρήνη. Μια όμορφη τυχαία συνάντηση ενταγμένη απόλυτα στο κλίμα των καλοκαιρινών μεταναστευτικών ιστοριών. Όλο το καλοκαίρι είναι ένας ύμνος για την επανσύνδεση των Εβριτών και Εβριτισσών της εσωτερικής και εξωτερικής διασποράς με τον γενέθλιο τόπο, όπου οι κοινότητες φτιάχνουν το δικό τους δίκτυο κι έναν απέραντο συναισθηματικό γαλαξία!
Σταύρος Γ.Παπαθανάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου