«Τα παιδιά της περιφρόνησης» του
αγαπητού φίλου Χαρίση Δεληγιάννη συνιστά ένα ιδιαίτερο βιωματικό ντοκουμέντο
για τα δύσκολα μετεμφυλιακά και μεταπολεμικά χρόνια δίνοντας αυθεντικές εικόνες
και περιγραφές μιας πληγωμένης και κατκερματισμένης Ελλάδας, που άφησε βαθιές
ανεπούλωτες πληγές που διαμόρφωσαν τον ψυχισμό των πρωταγωνιστών εκείνης της εποχής,
που όπως ο συγγραφέας του βιβλίου ως μικρός ζώντας διπλά ορφανός έπρεπε να
αντιμετωπίσει ακραίες συνθήκες κοινωνικού ρατσισμού, συνηθισμένες για τις μικρές
παραδοσιακές κοινωνικές, που μαζί με τα μεγάλα πλεονεκτήματα τους κρύβουν
αβυσσαλέα πάθη και πολλές σκοτεινές πλευρές! Και στο βιβλίο μας υπάρχουν
εμφανείς αδυναμίες αλλά και μεγάλες αρετές. Κι αυτό που είναι το μείζον είναι
ότι έχουμε στα χέρια μας όχι απλώς μια περιγραφή αλλά μια καταγραφή, που μας επιτρέπει
να κατανοήσουμε τον συναισθηματικό κόσμο του πρωταγωνιστή και μια μεγάλη περίοδο,
που την έχουμε βιώσει ποικιλοτρόπως κι εμείς ως νεότεροι αλλά και μέσα από τις αφηγήσεις
των μεγαλυτέρων, που όταν φτάναμε στα πέτρινα χρόνια έβγαζαν πολύ τρόμο και
φόβο. Είναι μια μαρτυρία από πρώτο χέρι για τα κύματα της μετανάστευσης που
οδήγησαν σταδιακά στην εγκατάλειψη και την ερήμωση του Τριγώνου και τον αγώνα
που έδωσαν οι συμπατριώτες και συμπατριώτισσες μας για μια αξιοπρεπή και
καλύτερη ζωή και τα κατάφεραν και γι αυτό μπορούν δικαίως να είναι υπερήφανοι.
Χωρίς τις δικές τους θυσίες τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά για τη δεύτερη
και Τρίτη γενιά των μεταναστών μας,. Ένα πολύ πετυχημένο παράδειγμα κοινωνικής
ενσωμάτωσης είναι και ο Χαρίσης Δεληγιάννης. Παρά την πρόοδο και τα χρόνια της ευημερίας
ο πληγωμένος συναισθηματικός κόσμος ξυπνάει παλιές μνήμες και ξύνει ανεπούλωτες
πληγές, όπως και ο καημός του Στέλιου Καζαντζίδη με την «κακούργα μετανάστευση»
να αποκτάει μια νέα επικαιρότητα και υπογράμμιση!
Σταύρος Γ.Παπαθανάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου