 |
| Ο πίνακας είναι έργο της Φωτεινής Καραγιάννη |
Ο αγαπητός φίλος και συνεργάτης Σωτήρης Μπέδρελης μέσα από μια καταπληκτική και πολυπρόσωπη αφήγηση ανασυνθέτει μνήμες και γεγονότα με έντονο βιωματικό χαρακτήρα και μας παρουσιάζει εκείνους τους πρωταγωνιστές, στους οποίους δεν στρέφονται συνήθως τα φώτα της δημοσιότητας και δεν πρόκειται να αναδείξουν τη συνεισφορά τους στην καθημερινότητα και την κοινωνική ζωή μιας άλλης εποχής, όταν στα ταξίδια μας κυριαρχούσαν το τρένο και το ΚΤΕΛ! Ένας ύμνος, λοιπόν, σε όλους εκείνους τους σεμνούς εργάτες των μεταφορικών μέσων την περίοδο της πολλαπλής μαζικής εξόδου, που είναι ένα κυρίαρχο στοιχείο του ιστορικού και πολιτιστικού DNA μας!
Τον Δεκέμβριο του 2001, μας θυμίζει την περιπέτεια των συμπατριωτών και συμπατριωτισσών μαςμ τότε που είχαν εγκλωβιστεί στην αμαξοστοιχία, που εκτελούσε το δρομολόγιο ΔΙΚΑΙΑ-ΑΘΗΝΑ, λίγα μέτρα από τους Πετράδες Διδυμοτείχου, που λόγω της χιονοθύελλας είχε μαζευτεί το χιόνια και το τρένο δεν μπόρεσε να το διασπάσει μ΄αποτέλεσμα να σταματήσει εκεί και οι 116 επιβάτες του να περάσουν δύσκολες μέρες και ώρες! Σημαντική ήταν η συμβολή του στρατού, ο οποίος εμπλέκεται στη διαχείριση των θεομηνιών μέσω του ΣΧΕΔΙΟΥ «ΞΕΝΟΚΡΑΤΗΣ» όπου συγκεκριμένα πρωτόκολλα προβλέπουν με σαφήνεια το ρόλο και τις αρμοδιότητες κάθε επιπέδου διοίκησηςτου ελληνικού κράτους!
Μετά από 21 χρόνια ενέσκηψε η «ΕΛΠΙΔΑ», που δυστυχώς, δεν έφερε τίποτε το ελπιδοφόρο και μας πίσω αρκετά χρόνια πίσω, 13 χρόνια, στο 2008, όταν για τελευταία χρονιά η κρατική περιφέρεια, είχε την ευθύνη να κρατήσει ανοιχτή την Εθνική Οδό Αθήνας Κορίνθου και την Εθνική Οδό Αθήνας-Λαμίας, και μάλιστα με περισσότερο χιόνι, και ο τότε προϊστάμενος της ΔΕΣΕ της Περιφέρειας Αττικής Γιώργος Μαυρογιαννίδης, συμπατριώτης μας από τα Πετρωτά Τριγώνου Ορεστιάδας, θα τα πήγαινε περίφημα με τον αποχιονισμό! Ο τότε Υπουργός Περιβάλλοντος-Χωροταξίας-Δημοσίων Έργων Γιώργος Σουφλιάς δήλωνε την ικανοποίηση του και μάλιστα σχολίαζε ότι τα αυτοκίνητα κολλούσαν στην Πατησίων…όπου η αρμοδιότητα ήταν της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Το πρόβλημα δε είχε να κάνει με την ικανότητα του του κρατικού μηχανισμού και του στελεχιακού δυναμικού του αλλά με τις παθογένειες του πολιτικού-κομματικού μας συστήματος και της διοίκησης, όπου ισχύει η κομματική πελατεία και εξοβελίζεται η αξιοκρατία!
Και πως. Αλήθεια, μετά από μια καταστροφή, που συμβαίνει κάθε 500 χρόνια και ζεις στην Πράγα και δη στο ιστορικό της κέντρο, που εδώ και 30 χρόνια ανήκει στα σημαντικότερα μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO, είναι βέβαιο θα εκδηλώσεις έναν υψηλό εθελοντισμό για την αποκατάσταση της Γέφυρας του Καρόλου, γιατί πολύ απλά είναι μέρος της αρχιτεκτονικής και πολιτιστικής κληρονομιάς της πόλης και της πατρίδας σου, ένα εμβληματικό μνημείο, που διαμορφώνει την αισθητική σου και την ομορφιά της καθημερινότητας σου στην ονειρική πόλη, στον Μολδάβα ποταμό, στην κεντρική Βοημία. . Αυτός ο λαός ήταν εκπαιδευμένος να επιζητά την αισθητική και την ομορφιά στη ζωή του και στο δημόσιο χώρο. Να διεκδικήσει το δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης με τους δικούς του πνευματικούς φάρους, που ηγήθηκαν ενός κινήματος φιλελευθεροποίησης, που θα κορυφωνόταν με την Άνοιξη της Πράγας και την εισβολή των σοβιετικών τεθωρακισμένων και στρατιωτικών δυνάμεων από άλλες χώρες μέλη του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Η εισβολή αυτή ήταν ένα ισχυρότατο πολιτικό σοκ που ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων σε όλο τον κόσμο και κυρίως θα οδηγούσε σε διχασμό την Ευρωπαϊκή Αριστερά, Ένας από τους πρωταγωνιστές της εποχής ήταν ο Αλεξάντερ Ντούμπτσεκ(φέτος συμπληρώνονται 30 χρόνια από τον θάνατο του)μ ο οποίος προωθούσε από τη θέση του γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος ένα πρωτοφανές πρόγραμμα φιλελευθεροποίησης με κεντρική θέση και πρόταση τον «σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο» και ήταν ένα πρόσωπο-σύμβουλο για τη βελούδινη μετάβαση στη νέα εποχή, ένα πρόσωπο που έχαιρε διεθνούς αναγνώρισης. Κεντρικά πρόσωπα ήταν οι συγγραφείς Μίλαν Κούντερα(Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι) και Βάτσλαβ Χάβελ(Το υπόμνημα)με τον δεύτερο να έχει διατελέσει επί δύο θητείες πρόεδρος της Τσεχίας. Το 2024 στα 200 χρόνια από τη γέννηση του σημαντικού τσέχου συνθέτη του ρομαντισμού Μπέντριχ Σμέτανα, σίγουρα, αν θα μπορούσε να το κάνει, θα έγραφε ένα ακόμη συμφωνικό έργο για την ευαισθησία των συμπατριωτών του για τους αγώνες τους για την ελευθερία και τη δημοκρατία!
Υψηλά δείγματα εθελοντισμού και προσφοράς στον ιδιαίτερο τόπο καταγωγής τους οι κάτοικοι του Ζάλτσμπουργκ, της γενέτειρας του Βολφγκανγη Αμαντέους Μότσαρτ, που όπως γράφει στο «ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ ΤΗΣ ΕΚΔΟΤΙΚΗΣ ΑΘΗΝΩΝ» ο μουσικοκριτικός Απόστολος Κώστιος: «…θεωρείται ως η μεγαλύτερη ιδιοφυία στην ιστορία της μουσικής. Μαζί με τον Γιόζεφ Χάυντν και τον Λούντβιχ βαν Μπετόβεν ανήκει στους κορυφαίους δημιουργούς του βιεννέζικου κλασικού στυλ». Ένας παγκόσμιος μαγευτικός τουριστικός και πολιτιστικός προορισμός που προσελκύει κάθε χρόνο εκατομμύρια επισκέπτες που θέλουν να ζήσουν το μοναδικό χριστουγεννιάτικο χρώμα και τις μελωδίες των Χριστουγέννων! Το Ζάλτσμπουργκ ήταν για εκατοντάδες χιλιάδες έλληνες μετανάστες της πρώτης γενιάς ο τελευταίος σιδηροδρομικός σταθμός πριν την είσοδο τους στην τότε Δυτική Γερμανία, απ΄όπου επιβιβάζονταν οι γερμανοί αστυνομικοί και τελωνειακοί για τον προβλεπόμενο διαβατηριακό και τελωνειακό έλεγχο κυρίως για τα ΜΕΤΑΞΑ και τα ΟΥΖΟ, που όλοι είχαμε στις βαλίτσες μας για να τα πάμε στους συγγενείς μας και πάντα πάνω από τα όρια μας! Οι σιδηροδρομικές μου διαδρομές σταμάτησαν το 1986 με τη συμπλήρωση του 25ου έτους της ηλικίας μου, όταν έχασα το δικαίωμα για το INTER RAIL PASS, με το οποίο επί ένα μήνα μπορούσα να ταξιδεύω σε όλη την Ευρώπη και στη γειτονική Τουρκία μέσω του Πυθίου, στο οποίο κατέφθαναν καθημερινά εκατοντάδες νέοι και νέες από όλο τον κόσμο για ταξιδέψουν στην Κωνσταντινούπολη!
Εκείνες οι πλημμύρες που είχαν πλήξει και τη Γερμανία ήταν η αφορμή για μια ανατροπή του πολιτικού κλίματος, όταν ο καγκελάριος. Που διεκδικούσε την επανεκλογή του. Σοσιαλδημοκράτης Γκέρχαρντ Σρέντερ, με την παρουσία του στις πλημμυρισμένες περιοχές έδωσε δείγματα ενσυναίσθησης και έμπρακτης αλληλεγγύης, ενώ ο υποψήφιος των Χριστιανοδημοκρατών-Χριστιανοκοινωνιστών. ο ισχυρός χριστιανοκοινωνιστής Έντμουντ Στόιμπερ τον κατηγορούσε για πλημμυρο-τουρισμό Εκεί που φαινόταν ότι ο Στόιμπερ θα είναι ο επόμενος καγκελάριος, είδε τον αντίπαλο του να κερδίζει τελικά τις εκλογές. Το ίδιο συνέβη και πάλι στη Γερμανία με τον υποψήφιο των σοσιαλδημοκρατών ΌΛαφ Σολτς, που είχε ξεκινήσει τον προεκλογικό αγώνα τρίτος μετά την υποψήφια των Πράσινων Αναλένα Μπέρμποκ και τον χριστιανοδημοκράτη Άρμιν Λάσετ που είχε πάρει και μια διαφορά υπέρ του! Κάποια στιγμή και σε μια περιοδεία του γερμανού προέδρου Φρανκ Βάλτερ Στάϊνμαγιερ για 3-4 δευτερόλεπτα, θα πάγωνε όταν αργότερα το συνειδητοποιούσε τι είχε συμβεί, όταν θα έβλεπε τον φακό να πιάνει το χαμόγελο του επιδεικνύοντας μια ακραίας αντικοινωνική συμπεριφορά, που θα έβαζε οριστικά τέλοςστα όνειρα του για την αντικαγκελαρία. Νικητής των γερμανικών εκλογών ο σοσιαλδημοκράτης Όλαφ Σολτς, που είχε κάνει τον πλέον αψεγάδιαστο προεκλογικό αγώνα, by the book,όπως θα μπορούσαν να σχολιάσουν οι αλχημιστές της επικοινωνίας!
Δεν ξέρω, αν κάποιος πριν τον αγαπητό Σωτήρη, επιχείρησε να γράψει κάτι ανάλογο για το «ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΜΙΚΡΟΒΙΟΛΟΓΙΚΟ-ΑΙΜΑΤΟΛΟΓΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ 251 ΓΝΑ(ΓΕΝΙΚΟΥ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑΣ)». Ένα εξαιρετικό κείμενο που τιμά όλους όσοι έζησαν τα γεγονότα και εκείνο το εργαστήριο συναισθημάτων, βιωμάτων και δεσμών που κρατάνε μέχρι σήμερα, αρκετές δεκαετίες μετά!
Σίγουρα και αυτό το πολυεπίπεδο χρονογράφημα του Σωτήρη Μπέδρελη θα διαβαστεί και οα συζητηθεί ποικιλοτρόπως. Έχει μια καταπληκτική δυνατότητα να ανασυνθέτει συνθήκες σε υψηλή ανάλυση και λεπτομέρεια εργαστηριακής μικροβιολογικής αρτιότητας και μπορεί να μας μεταφέρει μικρές και μεγάλες ιστορίες, σημαντικά ορόσημα μιας κοινής συμπαντικής διαδρομής, που μας θέλει συνδεδεμένους σε ενδιαφέροντα δίκτυα με γοητευτικούς μπορεί και απίστευτους προορισμούς!
...............................................................................................................
ΘΑ ΣΕ ΞΑΝΑΒΡΩ ΣΤΟΥΣ ΠΕΤΡΑΔΕΣ *
Πέμπτη 10 Φεβρουαρίου ‘22
Το ότι αποτελείτε για μένα κάτι το πολύ ξεχωριστό, κάτι το εξόχως ιδιαίτερο, νομίζω ότι είναι περιττό να το τονίσω, αφού υπάρχει κίνδυνος να νομίσετε ότι μεταφέρω… γλαύκα και θα με κοιτάτε στα χέρια. Απλά, το υπογραμμίζω και αν το εξαίρω καθημερινά, υπάρχει ο φόβος και στα πλαίσια της … ιλιγγιώδους σεμνότητάς σας, της Ολύμπιας συστολής σας, να είσθε 24 ώρες το 24ωρο κατακόκκινοι από ντροπή!
Στην χειρότερη περίπτωση, να επέμβει ο εισαγγελέας ο αρμόδιος και μετά τι κάνουμε; Λέτε να με κλείσουν τελικά στην αληθινή φυλακή, με συνοπτικές διαδικασίες; Και να μου φέρνετε απ’ το παραθυράκι (θα πείτε έναν καλό μαραγκό ν’ ανοίξει στην πόρτα του κελιού μου παραθυράκι 20 cm x 30 cm, να χωράει μια μικρή Unigreen καραβάνα, διπλής κόλλησης αλουμινίου) αλμυρά και γλυκά καλούδια μέσα … Ένα είδος πρωτότυπης ιδεατής καραντίνας, που μήνες μετά θα τη ζήλευαν πολλοί.
Ναι φίλοι μου, να και ο παρατατικός χρόνος, έχουμε, δυστυχώς, καθηλωθεί στους ενεστώτες και τους αόριστους, ξεχνώντας πως κι άλλοι χρόνοι έχουν την αξία τους και την λογοτεχνική τους άδεια. Ας όψονται οι νέοι φιλόλογοι! Όμως, δέστε πόσα μεγαλειώδης είναι η γλώσσα μας. Για τους περισσότερους η λέξη ντροπή, σημαίνει:
Όνειδος
αίσχος
απαξίωση
αμαύρωση
ταπείνωση
υποτίμηση
υποβάθμιση
καταίσχυνη … κι άλλα 14 επίθετα παρεμφερούς σημασίας, από την πιο φιλόκαλη γλώσσα του κόσμου, διανθίζεται (η γλώσσα) από τις θηλυπρεπέστατες και καλλιτεχνικές ανταύγειες τύπου Αφροδίτης της Μήλου και Απτέρου Νίκης της Σαμοθράκης!...
Για σας, αγαπημένοι μου, η λέξη ντροπή άρχισε, πλέον, να αλλάζει νόημα κα φθάνεις την εσχατιά των λεκτικών ακροτήτων με καταφυγή στα:
Χαμήλωμα των τόνων και βλεφάρων
Περισυλλογή –αυτοκριτική- εσωστρέφεια
Ερυθρότητα στα μάγουλα ( όταν μας επαινούν η χειρότερα, όταν μας επικρίνουν και μας επιτιμούν κι έχουν δίκιο…)/
Όταν μας χειροκροτούν, αλλά μέσα μας λέμε:
«Ε, δεν έκανα δα και τίποτε σπουδαίο, ας τους να το πιστεύουν, αυτοί χάνουν…»
ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΩ; ΝΑ ΤΟΛΜΗΣΩ;
Προχωρώ, ων βέβαιος ότι θα μου δώσετε το σινιάλο το κατάλληλο, θα σηκώσετε το στρόγγυλο πράσινο κύκλο των σταθμαρχών της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, τον σηματοδότη. Κάποιοι, γιατί ντρέπεσθε; Γιατί φοβάσθε και κρύβεσθε; Σταθείτε όρθιοι, τούτη τη φορά η μπάλα, καλύτερα η χιονόμπαλα, το «καρτόπι» σε πιο… βαλκανική έκδοση, θα έρθει να χτυπήσει όλους εκείνους τους αφελείς που τσιμπάνε μπροστά στα …ειδεχθή (στην πλειοψηφία τους) πλέον, Μ.Μ.Ε. Και νομίζουν (αφελώς, πάντα…) ότι ο γιαλός πάτα πταίει, ενόσω αυτοί αρμενίζουν σωστά). Κάνουν εκείνο που απεύχεται ο Paulo Coelho. «Το να αποφεύγουμε τον αγώνα με δυνατούς είναι το χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί. Είναι κατά πολύ χειρότερο κι από το να χάσουμε τον αγώνα, γιατί από την ήττα μπορούμε, πάντα να αποκομίσουμε κάτι, ενώ με την … ¨απλά θέαση –απραξία», το μόνο που πετυχαίνουμε είναι να ομολογήσουμε την νίκη του εχθρού μας και το δυνάμωμα του θεριού»…
Μην πολυχαίρεσθε, όμως, ανάμεσα σ’ αυτούς κι εγώ τις Κυριακές, που ξυπνάω απ’ τα χαράματα (…γεράματα;) κα βλέπω μόνο γράμματα στη μικρή οθόνη, απομονώνοντας, ξεγυμνώνοντας, δηλαδή, την ηχητική ρύπανση του σαλονιού μου. Κάντε το κι εσείς, θα εκτιμηθεί δεόντως κι απ’ τον (την) σύντροφό σας, αλλά δεν σας εγγυώμαι για τα ίδια αποτελέσματα. Ορίστε, την προπερασμένη Κυριακή, πέφτω πάνω στους εξής 6 (έξι) τίτλους, στα κορυφαία 5 (πέντε) κανάλια πανελλήνιας πιστοποίησης (υπουργός Νίκος Παππάς, κοίμιζε σπίτι του τον Χρήστο Καλογρίτσα)
ΕΝΤΟΛΗ ΠΙΤΣΙΛΗ ΓΙΑ ΕΠΙΣΠΕΥΣΕΙΣ
ΚΟΥΡΕΜΑ ΕΠΙΣΤΡΕΠΤΕΑΣ 40% ΑΠΟ ΙΟΥΛΙΟ
Η ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΣ ΠΟΥ Μ’ ΑΓΑΠΗΣΕ
ΑΝΟΙΞΕ ΤΟ ΧΙΟΝΟΔΡΟΜΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΒΕΛΟΥΧΙΟΥ
ΜΕΓΑΛΗ Η ΕΠΙΣΚΕΨΙΜΟΤΗΤΑ ΣΤΑ ΖΑΓΟΡΟΧΩΡΙΑ, ΒΟΛΤΕΣ ΚΑΙ ΦΑΪ ΣΤΟ ΦΟΥΛ!
ΛΥΚΟΙ ΣΤΟ ΔΙΟΝΥΣΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΕΡΑΤΕΑ…
Και χωρίς να πολυντρέπομαι σας το λέω αμέσως, ο πραγματικός τίτλος του 3 ήταν «Ο ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΣ ΠΟΥ ΜΕ ΚΟΥΤΟΥΠΩΣΕ» αλλά η κομψότητα στον λόγο πάντα κερδίζει, ιδίως αυτήν την εποχή που πρωταθλήτριες και μεταλλιούχοι των δεκαετιών ’90, ’00, ’10 βγήκαν λαύρες και καταγγέλλουν σεξουαλικές παρενοχλήσεις απ’ τους προπονητές τους και αφήνουν απείραχτα τα αντίστοιχα έπαθλα και τις εξ αυτών δάφνες…
Να την επομένη Κυριακή, βλέποντας όλον τον ξεπεσμό των εν λεκανοπεδίω αθροισθέντων κυβερνητικών τε και άλλων αντιπολιτευομένων και αφού «λούσθηκα» την «συγνώμην» του πρωθυπουργού και τα ευχετήρια των λοιπών αρχηγών, έκανα αυτό που θα έκαναν, θέλοντας και μη, οι άμεσοι πρόγονοί μας (οι απώτεροι, οι αρχαίοι, αφού διατήρησαν το ανίκητο στα Γαυγάμηλα και στις Πλαταιές, λύγισαν οριστικά στην Τρίτη Μάχη της Χαιρώνειας και παρέδωσαν στο κατόπιν τα πάντα στους βυζαντινούς κατσαπλιάδες…): Έκλεισα αμέσως την φωνή και την εικόνα του δέκτη μου και κατέβηκα στο υπόγειο για να ψάξω για το παλιό αντίκα ραδιόφωνο wega του παππού μου Σωτηρού. Όλοι σας θα το έχετε ψάξει, προθυμοποιούμαι να σας πως μεθόδους να το βρείτε, κάντε όμως μια γύρα με το ηλεκτρικό σας σκουπάκι μην σας έρθει κατάμουτρα η σκόνη της «γρίπης του 1968 του Χονγκ Κονγκ» και τρέχετε για νέους εμβολιασμούς…
Φίλες και φίλοι μου αναγνώστες, αλλά κι εσείς … λαθραναγνώστες της γειτονικής παρέας, σε μερικά θέματα της καυτής ελληνικής επικαιρότητας, είναι αδύνατον να περιορισθείς σ’ έναν σταθμό, γι’ αυτό κι οι πιο αγχώδεις προχωράτε με τη βελόνα στους σταθμούς, σαν να καταπίνετε κόμπους- κόμπους νερό διψασμένοι, μέχρι να ευθυγραμμισθείτε σε περιγραφή ποδοσφαιρικού αγώνα του ισπανικού πρωταθλήματος. Κα όπως είχε πει ο αξέχαστος, πια, Κώστας Καίσαρης, όταν τον είχαν βάλει να περιγράψει ντέρμπυ Ολυμπιακού –Παναθηναϊκού, είχε ξεστομίσει το κορυφαίο: «Καλύτερα να με βάλετε να μεταδώσω το ματς Θαραγόθα –Αλμπαθέτε, τώρα που ‘βγαλα τα δυο μπροστινά μου δόντια, παρά έναν αγώνα που ο μοναδικός έλληνας μπαλλαδόρος γίνεται αλλαγή και βγαίνει στο 16!...»
Προτού συνεχίσω την ιχνηλάτηση της τραγικής (δεν το πιστεύετε;) σημερινής επικαιρότητας, θα μπω στον κόπο και θα σας συμβουλευθώ: Να μια κατάλληλη καινούργια λέξη που θα καλύπτει όλον αυτόν τον λαό που συνάντησε τα προβλήματα του τελευταίου χιόνια (εκτός, φυσικά κι απ’ την συνηθισμένη Αννούλα…). «ΛΕΚΑΝΟΠΕΔΙΤΕΣ» να τους λέμε τούδε και εφεξής και ότι τους πιάνει συλλήβδην όλους! Και μια σύντομη παρένθεση, όταν ο τελευταίος πήγε για … πρώτη φορά να εκκλησιασθεί: «Ενισχύστε την επαφή σας με την θρησκεία και να δείτε πως θ’ αρχίσουν να σας συμβαίνουν εκπληκτικά πράγματα»…
Αλλά και σ’ αυτό, το λιλιπούτειο ποσοστό των αρνητών του εκκλησιασμού, υπάρχει κι ένα ακόμα μικρότερο που αφαιρεί από αυτήν καθ’’ αυτήν την φωνή της μετάδοσης της θείας λειτουργίας απ’ την Μητρόπολη των Αθηνών. Τι… μένει; Εκτός από τον έξοχο ιμπρεσιονιστικό συνδυασμό των πιο «δεσποτικών» χρωμάτων (βαθύ μπλε, ιβουάρ, ροδακινί, μαύρο, γκρι, μπεζ και άλικο κόκκινο, χρυσό και κατάλευκο...) ΝΑ και η χαρακτηριστική, πολύ …παραστατική περιγραφή του συμπαθούς κυρίου στην οθόνη της ΕΤ2, κάτω και αριστερά του… εκκλησιαζομένου την θεία τηλε-λειτουργία. Εδώ, δυο πράγματα θα ρωτήσω κι όσοι θέλετε απαντάτε. Πρώτον, γιατί δεν βάζουν γυναίκα στο πόστο αυτό της παντομίμας, αφού το 85% του εκκλησιάσματος ανήκει στο ίδιο φύλο και Δεύτερον ρώτησα τον σεβάσμιο Αιδεσιμότατο Απόστολο, που βάφτισε τα διδυμάκια εγγονάκια μου στον Άγιο Γεώργιο της Μάκρης, γιατί τόση ποικιλία στην περιγραφή και παραστατικότατη ερμηνεία των αίνων, των κοντακίων και απολυτίκιων και άλλων ψαλμών, αφού όπως έλεγον και οι παλαιότεροι τυπολάτρες Πατέρες «ακόμη και εν ιώτα να αλλαχθεί…» και μου απάντησε με πιστή σαφήνεια ο π. Απόστολος: «Έσχον, ώδε την ανάγκην των κεκοιμημένων, παντός και ποιμενάρχου, πολλώ δε μάλλον εισιέναι».
Μάλιστα κύριοι και κυρίες, ήταν κάθετα σαφής ο εκπρόσωπος της Ιεράς Μητρόπολης Αλεξανδρουπόλεως και αυτό είναι και το ποθούμενο, τελικά, αποτέλεσμα: Σε όλες μας τις αναζητήσεις να βρούμε κα να καρφιτσώσουμε στη μνήμη μας τα γεγονότα στη σωστή τους διάσταση. Χωρίς να αλλάζουμε ούτε ένα … ιώτα! ΚΑΙ ΝΑ ποιος είναι ο απώτερος σκοπός μου, να αντιδιαστείλω (πάντα με την σχετική, σατιρική μου, έως κόσμια διάθεση) εκείνους τους ήρωες της Πράγας (πλημμύρες στις 13 Αυγούστου του 2002, σε όλη την κεντρική Ευρώπη) με τους εδώ παθόντες (αλλ’ όχι και …ταφέντες) ‘‘λεκανοπεδίτες του χιονιού’’. Τέρμα, καθιερώνω τον όρο και περιμένω τα εύσημά σας. Τουλάχιστον! Όπως, παλιά με την ΑΝΟΙΞΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΑΣ!
Συνεχίζω, δικοί μου, κατάδικοί μου αναγνώστες και αναγνώστριες, αλλοίμονο, μην βιάζεσθε, δεν σας αγνοώ, Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ και μόνο τα μεγέθη αλλάζουν δραματικά και η τύχη των πρωταγωνιστών τους. Και φαίνεται πως η χιλιομετρική απόσταση από τον τόπο του συμβάντος (άξονας η Αθήνα) είναι και αντιστρόφως ανάλογη με την έκταση που θα πάρει (η ιστορία…). Κι επίσης, είναι αντιστρόφως ανάλογη και η βεβαιωθείσα, τυχόν, αποζημίωσις… Το σπουδαιότερο σ’ αυτές τις καταστάσεις είναι να μην προλάβει να στεγνώσει το μελάνι (να το φυσάς κι εκείνο να υγραίνεται περισσότερο…)
Λοιπόν, σας ξελίγωσα, αλλά το δικαιούμαι, μέσα σε όλον αυτόν το ορυμαγδό …απομάκρυνσης των χιόνων, θα προσπαθήσω κι εγώ να βουτάω αντικειμενικά στο δικό μου κρυστάλλινο μελανοδοχείο τον δικό μου κονδυλοφόρο και στάγδην να μοιράζω επιτέλους τις ευθύνες, ακόμα και στον εαυτό μου. Και πριν ο αλέκτωρ… λακίσει για άλλο κοτέτσι, δείτε αμερόληπτα, πόσα πράγματα στη ζωή μπορούν να αποκτήσουν ΣΥΝΑΦΕΙΑ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ, σε όλους τους δυνατούς συνδυασμούς. Κα την παράπλευρη συσχέτιση, που δεν την φαντάζεται κανείς. Εκτός από τον Σταύρο, τον Παπαθανάκη…
Δείτε και στο τέλος ψηφήστε, η ψήφος σας θα προσμετρηθεί σαν SMS στο ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ αντί 2,48 Ε συν τα τέλη κινητής τηλεφωνίας: με την ελπίδα… κάποτε να μπείτε κι εσείς στην ποθητή κλήρωση. Ξεκινάμε από το πρόσφατο μέτωπο, αυτό του ΧΙΟΝΙΑ. Η Αννούλα του, αχ, πρόλαβε κι έφτασε στον προορισμό της, ας είν’ καλά ο Αντώνης Καλογιάννης. Δηλαδή, συντρόφισσες και σύντροφοι, να ‘χει κανείς όρεξη (έχουμε), χρόνο (έχουμε) και την απαιτούμενη σατιρική διάθεση (μην το δένετε και κόμπο…) να κάθεται (εμένα μ’ αρέσει να γράφω σε πάγκους…) και να γράφει, να γράφει, να γράφει για όλα αυτά τα τραγελαφικά επιεικώς που διαδραματίζονται στην Κεντρική Ελλάδα και στο λεκανοπέδιο τώρα που τους χιόνισε… Προσέξτε αφετηρίες διαδρομών και … αφαιρεθείτε»
1) Ο οδηγός νταλίκας που μεταφέρει πριονίδια σε μονάδα παραγωγής πέλλετ
2) Αυτός που βγήκε να πάει βόλτα στο Δήλεσι (δήμος Τανάγρας)
3) Η αγουροξυπνημένη κυρία που εργάζεται μπέιμπι σίτερ στην πάνω κατηφόρα στο Γαλαξείδι
4) Ο εποχιακός εργάτης σε μέτρια βιομηχανία πλαστικών στα Σούρμενα.
5) Η υφυπουργός της Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων, Δόμνα Ντάρλιγκ, με το παγωμένο-παγιωμένο χαμόγελο.
6) Ο μελαχροινός οδοκαθαριστής της Βούλας (Βούλα είναι η … σύζυγός του!)
7) Ο φέρελπις της ιατρικής τέχνης του Ιπποκράτη, που πάει πρωί –πρωί στο Υπουργείο Υγείας να παραλάβει την περγαμηνή …πάπυρο που δικαιώθηκε και επίσημα προ διετίας. Της γενόσημης…
8) Οι δυο μεσόκοποι κύριοι που έχουν το …σθένος και την τόλμη να συναντηθούν το προπληρωμένο ραντεβού με τις υποψήφιες νύφες του γραφείου συνοικεσίων «Κάβειροι Σαμόθρακες».
9) Ο δευτεροετής της Νομικής, σκασιαρχείο στο Μεγάλο Πεύκο.
10) Το συνεργείο εξωτερικών μεταδόσεων του SKY, που αντί να πάει νότια, πήρε το δρόμο για τον Άγιο Στέφανο και εκπέμπει SOS…
Επειδή τους χορτάσατε όλους αυτούς τους δύσμοιρους (σαφώς, μερικοί απ’ αυτούς είχαν τα χίλια δίκια τους) εγώ δεν πρόκειται να σας πω τίποτε καινούργιο. Θα μείνω σε δυο χαριτωμένα στιγμιότυπα. Στο ένα, νεαρός καταστηματάρχης, στην κάτω ανηφόρα του Γαλαξειδίου ωρύονταν κρατώντας το λάστιχο, αντί του φτυαριού και τα είχε με τα συνεργεία του Δήμου, που δεν φιλοτιμήθηκαν να του καθαρίσουν το πεζοδρόμιο. Και προσπαθούμε με την … πίεση του νερού, να λιώσει απεγνωσμένα τα χιόνια. Και στο δεύτερο, δημοσιογράφος εξωτερικών μεταδόσεων, που δύσκολα προφέρει το ρο, έτρεχε παράλληλα με διαμαρτυρόμενο ταξιτζή, κι αυτός σε κατηφορικό δρόμο, που όμως είχε πάνω στον ουρανό του αυτοκινήτου του 4,5 τόνους άλυωτου, χνουδάτου πάλλευκο χιονιού, ίδιου στην όψη με τις πολικές αρκούδες… Κάποια στιγμή, φρενάρει απότομα το όχημα, πέφτει απότομα μπροστά η … αθώα χιονοστιβάδα και πλακώνει έναν φουκαρά πάνω στη «γουρούνα» του! Και με τον συμπαθέστατο Γηγ… Σαγ… να γλιστράει στην αντίθετη κατεύθυνση προς τα πίσω και να … εκτελεί την υπόλοιπη διαδρομή-ρεπορτάζ) σαν σκανδιναβός σκιέρ!
Πάντως, του λόγου μου, κάτι είχα αρχίσει, να υποψιάζομαι όταν προ ημερών οι πρωτοκλασάτοι μετεωρολόγοι Αρναούτογλου και Αρνιακός, αλλά και η αξιοπρόσεκτη και αξιοπρεπέστατη κυρία Σούζη (μα καλά, ακόμα και στις εθνικές μας παρελάσεις, μαθήτρια, δεν φόρεσε ποτέ φουστίτσα, και τότε… παντελόνια;) προειδοποίησαν σε όλους τους τόνους και σ’ όλες τις κάμερες ότι «έρχονται χιόνια της …αρκούδας στην κεντρική και νότια χώρα». Και πολύ πριν συμβεί το μπάχαλο που συνέβη, εγώ ήξερα και με λεπτομέρειες τι έμελλε να συμβεί. Εξ’ άλλου, όταν είσαι απ’ έξω και αυτά (και πολύ χειρότερα) τα έχεις ζήσει από τότε που γεννήθηκες, είναι κι αυτό μια … «απόλαυση» να τους βλέπεις να ενοχοποιούν τους πάντες εκτός από τον κύριο φταίχτη, τον κακό καιρό και τα ακραία του καιρικά φαινόμενα.
ΚΑΙ ΤΟΤΕ, ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΕΚΕΙΝΟ ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΣΤΟ ΔΟΚΙΜΑΣΜΕΝΟ ΛΕΚΑΝΟΠΕΔΙΟ, ΕΜΕΝΑ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ ΠΗΓΕ ΣΤΟΥΣ ΠΕΤΡΑΔΕΣ. Ήταν Τετάρτη, 19 Δεκεμβρίου του 2001. Η ταχεία αμαξοστοιχία «ΕΒΡΟΣ», υπ’ αριθμ. 617 εκτελούσε το δρομολόγιο Δίκαια –Θεσσαλονίκη και στο ύψος των Πετράδων του Διδυμοτείχου, τα ύψους 3 μέτρα του χιονιού φράκαραν σε δύσβατο σημείο το τραίνο και το καθήλωσαν για πάνω από 40 ώρες. Ομάδα, τότε, …χαμηλόβαθμων στρατιωτών με ερπυστριοφόρα συνεπικουρούμενοι από απλούς πολίτες της περιοχής (εθελοντές διασώστες;) αλλά και απ’ τους αβοήθητους ιθύνοντες της αμαξοστοιχίας, ανέλαβε το δύσκολο έργο κόντρα στα μανιασμένα στοιχεία της φύσης. Θέρμανση, κουβέρτες, νερό, τρόφιμα, ανθρωπισμός, αλληλεγγύη, όλα μαζί είχαν συνεισφέρει για τον οριστικό απεγκλωβισμό του συρμού και των 116 επιβατών του.
Και δεν θα το πιστέψετε, πάνω που αναζητούσα αυτόπτες μάρτυρες για την ζωντανή εξιστόρηση και παραλληλισμό και σύγκριση των δυο «μεγεθών» νάσου και ο από …ατμομηχανής Θεός, ένα ζευγάρι ηλικιωμένων, η κυρία Ιωάννα Απ. με τον κύριο Γιώργο Απ., που ήτα τότε μέσα στο τραίνο. Κι αφού τάχωσαν πρώτα σ’ αυτούς τους πατριώτες της Αττικής οδού, που ζητούν μέχρι και 10.000 ευρώ για αποζημίωση και απειλούν, εδώ και τώρα, με μηνύσεις, μου διηγήθηκαν με πολύ γλαφυρό αι παραστατικό τρόπο την δική τους «ταλαιπωρία» εκεί και τότε… Και, εννοείται, την δική τους αποζημίωση. Θα μου υποσχεθείτε να μην γελάσετε; Στην κύρια διήγηση η κυρία Ιωάννα Απ. και στον παράλληλο σχολιασμό ο κύριος Γιώργος Απ. κι αυτός.
Το τραίνο είχε ξεκινήσει απ’ την αφετηρία του με μικρή καθυστέρηση από τα Δίκαια, αλλά με πολλούς επιβάτες και πολλά όνειρα. Εμείς φορτωμένοι με τρεις βαλίτσες τίγκα στον ρουχισμό, τα γλυκά, τα δώρα και τα φαγητά στα τάπερ όλων των μεγεθών. Με τελικό προορισμό τη Θεσσαλονίκη, στο αεροδρόμιο Μακεδονία κι από εκεί την επομένη το πρωί για Φραγκφούρτη. Μας περίμεναν εκεί τα παιδιά και τα εγγόνια μας. Με προπληρωμένα, από εδώ, εισιτήρια. Και μέσα σε λίγα λεπτά της ώρας έγινε το κακό. Οι αιωνίως γκρινιάρηδες, εκείνοι που έχουν εύκολο το φταίξιμο μονόπλευρα και αβασάνιστα και το εξακοντίζουν σαν δηλητήριο προς όλες τις κατευθύνσεις, έριξαν την βασική ευθύνη στην ασυνεννοησία των μηχανοδηγών και τον σταθμάρχη υπηρεσίας. Έχουν άδικο 100%. Στην περίπτωσή μας όμως, είμαστε βέβαιοι ότι έφταιγαν τα ΑΚΡΑΙΑ ΚΑΙΡΙΚΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ. Αυτά μας καθήλωσαν σε μια κακοτράχαλη στροφή γνωστή κι από παλιότερες … «πεδήσεις». Λίγο μετά τους Πετράδες. Στο οπτικό σου πεδίο δεν έβλεπες ούτε κουκίδα!
Και μέσα σε μια ώρα έσβησαν τα πάντα, φώτα, καλοριφέρ, αλλά οι ελπίδες ήταν ακόμα εκεί, ζωντανές και ακμαίες. Αρχίσαμε να βγάζουμε απ’ τις βαλίτσες ένα-ένα τα ρούχα που τα προορίζαμε για τη Γερμανία και να τα μετατρέπουμε σε κουβέρτες, ιδίως τα παλτουδάκια των εγγονών μας. Τα τάπερ με τα φαγητά είχαν αρχίσει να βγαίνουν πολύ αργότερα, οι άνθρωποι του τραίνου με πρώτο το μηχανοδηγό έδωσαν ένα πρωτοφανές ρεσιτάλ ανθρωπιάς και συγκινητικής αλληλεγγύης. Αλλά από κει και πέραν ουδέν! Από πουθενά αλλού ενημέρωση, φροντίδα, επέμβαση κρατικών παραγόντων, έστω μια στοιχειώδης αρωγή, επέμβαση κρατικών παραγόντων, έστω μια στοιχειώδης αρωγή αυτό που λέμε.. «συμπαράσταση λαέ!». Μόνο κάτι φανταράκια του ελληνικού φιλότιμου είχαν καταφέρει να προσεγγίσουν με … «κλεμμένα ερπυστριοφόρα!» και κάτι … διάσπαρτοι ιδιώτες –διασώστες (δεν δέχομαι εύκολα τη λέξη) απ’ τα γύρω χωριά κυρίως, προσπάθησαν να μας γλυκάνουν και τους ευχαριστούμε μέσ’ απ’ την καρδιά μας.
Εμείς, βέβαια, χάσαμε το δρομολόγιο για τη Γερμανία, φτάσαμε κάποτε στη Θεσσαλονίκη, αλλά το μυαλό μας ήταν να ψάξουμε να βρούμε άλλο αεροπλάνο για οποιοδήποτε σημείο της χώρας αυτής, φαντασθείτε νοιώθαμε ότι και μακριά απ’ τη Φραγκφούρτη να πηγαίναμε θα βρίσκαμε την ΕΓΝΟΙΑ, ΤΗΝ ΦΡΟΝΤΙΔΑ ΤΗΝ ΑΡΩΓΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΛΥΣΗ ΝΑ ΠΑΜΕ ΕΠΙ ΤΕΛΟΥΣ ΣΤΑ ΞΕΝΙΤΕΜΕΝΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ».
Συμπληρώνει και από δίπλα ο κύριος Γιώργος ο Απ., ενώ ήδη είχαν αρχίσει να … συγχρωτίζονται ήδη στο μικρό μου σαλονάκι άλλος για ράπιντ, άλλος για μοριακό, άλλος για ν’ αφήσει ούρα, άλλος για Σουφλί, Διδυμότειχο, Ορεστιάδα, τα λεωφορεία αναχωρούν…
«Κι όμως, φίλε μου, κανένας από όλους μας εκεί μέσα στο τραίνο, αλλά και μετά, όταν μας … μοίρασαν στους τόπους προορισμού μας, ακόμα και κάποιοι που γύρισαν στις αφετηρίες, Ορεστιάδα –Δίκαια ανάστροφα… κανείς ΔΕΝ ΕΧΑΣΕ ΤΗΝ ΥΠΟΜΟΝΗ ΤΟΥ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΤΟ ΧΙΟΥΜΟΡ ΤΟΥ, ΑΥΤΑ ΠΑΝΕ ΣΑΝ ΤΟΥΣ … ΧΙΩΤΕΣ… Είχαμε διαχειρισθεί την απίστευτη εκείνη περιπέτειά μας με ομαδικό πνεύμα και ανθρωπιά και αλληλεγγύη και κατανόηση για του ΚΡΑΤΟΥΣ ΤΗΝ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ. Και μαζί με τους ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΥΣ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΤΟΥ ΟΣΕ, δώσαμε ένα… «τυχαίο δείγμα» μια υποθήκης για το παρελθόν, έναν αντίλογο για τον αρχαίο Περικλή του χρυσού αιώνα της Αθήνας για το πώς ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΧΤΙΣΘΕΙ Η ΕΥΝΟΜΟΥΜΕΝΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΥΡΙΟ ΜΕ ΥΛΙΚΑ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ.
Και δεν προσπαθήσαμε να ρίξουμε φορτία ευθυνών σε κανένα φορέα, μην σας πω ότι με τους περισσότερους απ’ τους 116 κάναμε φιλίες, απ’ αυτές που αξίζει, κανείς, να διατηρεί. Στο σημείο εκείνο της συζήτησης, αναλογιζόμενος τον ορατό κίνδυνο να σπάσει η εσωτερική πόρτα του ιατρείου μου και να εισβάλουν μέσα άνθρωποι ποικίλων ηλικιών και … νόσων, έδωσα τον λόγο στην θυμόσοφη και γλυκυτάτη κυρία Ιωάννα Απ. για να κλείσει την ευγενική τους αγανάκτηση ως ακολούθως: Κι αν σου πούμε για τη δική μας, τότε, αποζημίωση, σε ένα ζευγάρι ηλικιωμένων που έχασε αεροπορικά δρομολόγια, εισιτήρια, … υπερημερίες κ.λ.π. ακούστε και κονταίνετε εσείς τον... ψαλμό και πείτε εσείς τα …αλληλούια! 290 Ευρώ σημερινά. Που κι εκείνα τα πήραμε πολλές μέρες μετά απ’ τα γκισέ του νέου, πλέον, σιδηροδρομικού σταθμού της Νέας Ορεστιάδας από τα χέρια, δεν θυμάμαι και πολύ καλά, ενός από τους πιο εμβληματικούς σταθμάρχες που πέρασαν από τον τόπο μας, πρώτος βέβαιο ο Διονύσης ο Θεοδοσίου ο επτανήσιος, ή ο Αντώνης ο Αντωνιάδης ήταν ή ο Γιώργος ο Γκουτζικίδης. Ελάτε ευθυμείστε και λίγο, εκείνες τις στιγμές που μας μέτραγαν τα χαρτονομίσματα της αποζημίωσής μας (ήταν τότε προ … Σημίτη, με τα αξέχαστα εκείνα χαρτονομίσματα με τον Κολοκοτρώνη…) εμφάνιζαν μια εκπληκτική… διαταραχή συναισθήματος τύπου δόκτωρ Τζέκυλ και μίστερ Χάϋντ! Απ’ τη μια καίγονταν η ψυχούλα τους για το γεγονός ότι μέσα από σπλάχνα του ΟΣΕ (κάποτε, επί Θεοδοσίου: ΣΕΚ…) θα αιμορραγούσε ο κορβανάς ο κρατικός που θα έδιναν λόγο… και στο ΙΔΙΟ ΒΛΕΜΜΑ η άγρια χαρά και η ικανοποίηση ότι γλυκαίνουν τον πόνο των ταξιδιωτών συμπατριωτών τους ανάμεικτη με την πίκρα ότι δεν μπορούν να τους δώσουν τα εκατομμύρια που δικαιούνταν!!!
Κι από τους δύσβατους στο κοινωνικό κράτος Πετράδες (να μην αδικούμε και τον Πέπλο, αφού ‘κείνες τις αποφράδες μέρες και νύχτες ένα … πέπλο πυκνού και σιβηρικού χιονιού είχε σκεπάσει τον Έβρο απανταχού, απ’ το Ορμένιο μέχρι και τις καλύβες των ψαράδων στο Δέλτα) κάνουμε σάλτο και πάμε βορειότερα. Έγραφαν τότε οι εφημερίδες στις 13 Αυγούστου του αμέσως επόμενου έτους του 2002: «Βούλιαξε η Κεντρική Ευρώπη. Δραματική νύχτα πέρασαν οι κάτοικοι της πρωτεύουσας της Τσεχίας. Το ιστορικό κέντρο της Πράγας είχε πλημμυρίσει σε ακτίνα μέχρι τα σύνορα με την …Σλοβακία και οι βιβλικές καταστροφές είχαν ανυπολόγιστες απώλειες σε ανθρώπινο και … τουριστικό δυναμικό». Το ιστορικό κέντρο της Τσέχικης πρωτεύουσας και η εβραϊκή συνοικία βρέθηκαν κάτω από τα νερά. Η περιβόητη και ιστορική Γέφυρα του Καρόλου είχε υποστεί ολοκληρωτική καταστροφή από τα ύδατα του υπερχειλισμένου ποταμού Βελτάβα.
Την δραματική εκείνη νύχτα, Δευτέρα προς Τρίτη, που είχαν περάσει οι πρωτευουσιάνοι της «Πρώην Λαϊκής Δημοκρατίας της Τσεχοσλοβακίας», όπου το νερό είχε αναδειχθεί νικητής με όλα τα μετάλλια του και σπάζοντας όλα τα ρεκόρ, μόνο η ΝΥΧΤΑ ΤΩΝ ΚΡΥΣΤΑΛΛΩΝ θα μπορούσε να αντιπαρατεθεί. Κι εκεί οι Εβραίοι πρωταγωνιστές, τι σύμπτωση, περί τις 40 χιλιάδες κάτοικοι και μόνο με ένα νεύμα του πρωθυπουργού Βλαντιμίρ Σπίντλα (χρησιμοποίησε άραγε τη ράβδο-σηματοδότη ή το χειροφανό του δικού μας ΤΡΑΙΝΟΣΕ) και χωρίς να πέσει οιαδήποτε … ράβδος «διετάχθησαν» να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους (τ’ ακούς Γρηγόρη Αρναούτογλου; πανάξιε κατά τα άλλα άνθρωπε της μικρής οθόνης…). Τ’ ακούτε Άδωνη, Πολλάκη, Βελόπουλε και οι λοιποί; που με … λύπη σας προσμετρώ στην σημερινή μας ανάρτηση…
Μέχρι και στο … γειτονικό Ζάλτσμπουργκ 1.000 σπίτια πνίγηκαν στα … «βρόχινα νερά» και οι κάτοικοι της μουσικής και ονειρικής αυτής πόλης βρήκαν την ευκαιρία ιδίοις εξόδοις να ανακαινίσουν ή και να … αναπαλαιώσουν τα σπίτια τους στεγνώνοντάς τα στο κατόπιν των πλημμυρών με …γιγάντια σεσουάρ Remington!!!! Τ’ ακούτε αξιότιμοι, καθ’ όλα συναρμόδιοι υπουργοί μας;
Πάντως, είμαι κάτι παραπάνω από σίγουρος, πως και εσάς θα είχε κάνει εντύπωση που κανείς στην πατρίδα του Μίλαν Κούντερα ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΒΡΕΘΕΙ ΝΑ ΑΠΟΔΩΣΕΙ ΕΥΘΥΝΕΣ, ΟΠΟΥΔΗΠΟΤΕ ΠΛΗΝ ΤΟΥ … ΚΑΚΟΥ ΚΑΙΡΟΥ! Το ακούτε αυτό σεπτοί και άξιοι εκπρόσωποι (300) του δικού μας λαού; Εμβόλιμα, στο σημείο αυτό σας γνωστοποιώ, έτσι για να ‘χετε κι εσείς γνώση του σημερνού πολιτικού μας τοπίου, πως σε σεμνή δημοσκόπηση της εταιρίας “CAPPARIS SPINOSA” το 66,6% των ελλήνων βουλευτών νομίζει ότι ο θεατρικός συγγραφέας Αντόν Τσέχωφ είναι … Τσέχος και το υπόλοιπο 33,4% Σλοβάκος!!!! Και πέραν αυτών, ότι το σπουδαιότερο έργο του ανακηρύχθηκε το … «Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι». Βαστάτε τ’ άρματα!
Ποιος δεν θυμάται, εκείνον τον τυχαίο ανώνυμο «πληγέντα» πολίτης της Πράγας που είχε βρει το ΘΑΡΡΡΟΣ να διατυμπανίσει σε όλους τους τόνους ότι η πάλαι ποτέ «ΑΝΟΙΞΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΑΣ» ποτέ δεν θα χειμώνιαζε… Απολαύστε τον:
Ας πιάσουμε όλοι μαζί να μετατρέψουμε την βιβλική αυτή εικόνα σε τουριστική ατραξιόν- αξιοθέατο για τις γενιές που έρχονται και για τις …στρατιές των επισκεπτών του μέλλοντος. Ας μην μιζεριάζουμε. Για όλα φταίει το νερό! Ας βοηθήσουμε τα εντεταλμένα συνεργεία του Κράτους και του Δήμου. Κι ας διατηρήσουμε αυτήν την ΟΡΙΟΓΡΑΜΜΗ που θα αφήσει ανεξίτηλο το πέρασμα της πλημμύρας. Εν ανάγκη ας την τονίσουμε με επίσης ανεξίτηλα ελαιοχρώματα. Ας το κάνουμε στα μουσεία, στα ξενοδοχεία, σ’ όλους τους δημόσιους χώρους, αλλά και στα σπίτια μας όταν τα ξαναφτιάξουμε. Και προτείνω, απ’ ότι υπολογίζω με το …ΜΑΤΙ τη γραμμή αυτή στο συμβολικό ύψος των 2μ. 22εκ. Στο ύψος του ρώσου μπασκετμπολίστα Τκατσένκο που κάποτε μας τάπωσε απ’ αυτά τα ύψη. Ενώ τώρα… Έλα, δημοσιογράφε, δώσε κι εσύ ένα χεράκι, άσε την κάμερα, θα μνημονεύεσαι κι εσύ!
Φίλες μου και φίλοι, είχα, ΤΟΤΕ, την τύχη να παρακολουθήσουν με αληθινό ενδιαφέρον όλα τα έκτακτα ρεπορτάζ απ’ τις χειρότερες, σε βάθος 500 χρόνων, πλημμύρες της Κεντρικής Ευρώπης παρ’ όλο που ακριβώς τις ίδιες ημέρες είχαμε στην Νήσο του Πέλοπα τις Πέλοπα τις δραματικές πυρκαγιές τον μαύρου εκείνου καλοκαιριού του 2002. Και είχα τότε το… σθένος να κάνω την εξής σκέψη –παραλληλισμό: Κοίταξε να δεις, πόσο… άσκεφτος είναι ο Θεός. Από το τρίπτυχο ΠΥΡ ΓΥΝΗ ΘΑΛΑΣΣΑ δεν φροντίζει να αλληλοσυμπληρώσει το νερό (να σβήνει την πυρκαγιά…) τη φωτιά να … στεγνώνει την πλημμύρα (!), αλλά αφήνει τη ΓΥΝΗ… ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΗ, να στέκεται βράχος στα άλλα ανάμεσα και να μην τα αφήνει να …ανταμώνουν και να αλληλοεξουδετερώνονται! Συγχωρέστε με, μακριά από εμέ και τον υπόλοιπο … «προοδευτικό κόσμο» αυτές ο αισχρές αντιπαραβολές και αντιπαραθέσεις.
Νομίζω, πως στο σημείο αυτό καλό είναι να … σοβαρευτούμε, κάνοντας ένα μικρό διάλειμμα. Με το καθιερωμένο, πλέον ρεσιτάλ αστρολογικών προβλέψεων, ουρανίων μελετών και επιγείων χρησμών και εφαρμογών και που θα υποχρεώσουμε όλους αυτούς τους σοβαροφανείς κομπογιαννίτες των λαϊκών ελπίδων να πάνε να σπείρουν κάνα-στρέμμα καλαμπόκια σε ξερικό χωράφι!
5 Ιανουαρίου
13 Ιανουαρίου
1 Φεβρουαρίου
20 Φεβρουαρίου
3 Μαρτίου
19 Μαρτίου
8 Απριλίου
26 Απριλίου
11 Μαΐου
28 Μαΐου
9 Ιουνίου
22 Ιουνίου
5 Ιουλίου
29 Ιουλίου
7 Αυγούστου
18 Αυγούστου
4 Σεπτεμβρίου
30 Σεπτεμβρίου
15 Οκτωβρίου
27 Οκτωβρίου
11 Νοεμβρίου
23 Νοεμβρίου
17 Δεκεμβρίου
31 Δεκεμβρίου
Και μην λησμονείτε, του τη δω η εγκυρότερη πλανητική αποπλάνηση, αφεθείτε και δοθήσεται υμίν!
Όσες και όσοι είσθε γεννημένοι στα δεύτερα ήμισυ των μηνών και με τον Ερμή … κουβάρι με τον ανάδρομο και χρυσοβόρο Υδροχόο, θα νικήσετε τις αντιξοότητες, ελαφρά πληγωμένοι. Οι … πληρωμένοι αντίπαλοί σας πρόσκαιρα θα περάσουν στο παρασκήνιο, μην τους υπολογίζετε… Αλλά, τους Δανούς προλάβετέ τους και πάρτε τους τα δώρα που κρατούν στα χέρια τους.
Για τους άλλους, των πρώτων 15 ημερών, το τετράγωνο Ποσειδώνα –ΠΑΟΚ- ΧΑΡΙΛΑΟΥ- ΤΡΙΣΤΑΝΟΥ- ΙΖΟΛΔΗΣ έτσι όπως θα μετεξελίσσεται σε Πεντάγωνο θα τους βγάλει οριστικά απ’ τις αναντίρρητες ανασφάλειές σας. Όχι όμως και απ’ τον κίνδυνο να πέσουν σε απρόβλεπτα καιρικά φαινόμενα. Το καλό που τους θέλω, ας ξεκινήσουν προκαταβολικά μηνύσεις σε Εγνατία Οδό, Αττικό Μετρό, Metro FM, ΚΤΕΛ ΔΡΑΜΑΣ, Ακτογραμμές ΑΝΕΚ LINES και NOVARTIS… Για την τελευταία, μην το πολυσκέφτεσθε, κάντηνα την μήνυση κι άστηνε… Σαν την μια επιπλέον τέχνη… Έτσι να βρίσκεται όταν θα ξανάρθει η Κωνσταντοπούλου στα πράγματα. Εν πάσει περιπτώσει ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΘΑ ΕΧΟΥΜΕ ΜΙΑ ΗΠΙΑ ΕΞΕΛΙΞΗ ΣΕ ΟΛΑ ΜΑΣ ΤΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ, ΜΗΔΕ ΤΩΝ ΕΡΩΤΙΚΩΝ ΕΞΑΙΡΟΥΜΕΝΩΝ! Μόνη μας έγνοια η ελεύθερη πτώση κεραμιδιών στα πεζοδρόμια. Για τις αντίστοιχες αποζημιώσεις στο ΤΑΞΙΣ ΝΕΤ με σειρά προτεραιότητας!
Να χαρώ ‘γω τις αγαπητές μου φίλες και τους …ισότιμα αγαπητούς μου φίλους και τους συντρόφους μου μαζί, γιατί όχι… Άντε να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα, μας αξίζει να είμαστε ένα βήμα πριν απ’ το ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ. Και σας καλώ όλους, να βγάλουμε μαζί τα συμπεράσματά μας. Καιρός να πιαστούμε απ’ το χέρι και να μεταπηδήσουμε οριστικά και αμετάθετα στο παράλληλο σύμπαν που μας καλεί. Ο Κωστής Παλαμάς στην «Ασάλευτη ζωή» εκλιπαρεί: «Πώς να ξεχάσω το αύριο, όταν δεν έχω ζήσει ούτε το χθες. Πάμε, έλα να ζήσουμε το σήμερα κι ας μη φτάνει…»
Κι αφού σε όλα μου τα κείμενα βάζω ρήσεις και αποφθέγματα από μεγάλους της ανθρωπότητας, αυτή τη φορά θα δανειστώ απ’ τους Άγιους Πατέρες, αλλά μην το δένετε και κόμπο: Αγνοούντες, γαρ, την εκ Θεού δικαιοσύνην και την ιδίαν δικαιοσύνην ζητούντες στήσαι, τη δικαιοσύνη του Θεού ουχ υπετάγησαν». Ο καθένας μας θέλει το ιδανικό του «δίπολο», τα έχουμε πει αυτά. Σκέτος, τότε ο Αντώνης Αντωνιάδης ήταν δύσκολο να βάζει εύκολα γκολ κι απ’ την άλλη ο Μίμης Δομάζος έψαχνε μόνο το κεφάλι του «ψηλού» με τις σέντρες του…
Όλων αυτών, λοιπόν, των ετερογενών αλλά και συγκλονιστικών την νομοτέλεια αλλά και την εξ αυτής πηγάζουσα παθογένεια και τελικά την ΔΙΔΑΧΗ, την ΛΥΣΗ, ήρθε προχθές να δώσει ο φίλος και κουμπάρος μου Χρήστος Μποτονάκης, τον θυμάσθε. Δώστε του μικρόφωνο και ακούστε:
Κουμπάρε, κινείσαι μεταξύ πραγματικότητας κα φαντασίας, ωραία, δεν λέω, έτσι περίπου είχαν γίνει τα πράγματα τότε, αλλά ΠΡΩΤΟΝ, εγώ υπηρέτησα στο Πολεμικό Ναυτικό μας ακριβώς 34 (τριάντα τέσσερις) μήνες θητείας πάνω σε καταστρώματα και … κουπαστές πολεμικών πλοίων, χωρίς ούτε μια ώρα ΦΥΛΑΚΗ κι αυτή η έννοια εν τω στρατεύματι θα σήκωνε πολλή ανάλυση κι από ετερόκλητους επιστήμονες. Και ΔΕΥΤΕΡΟΝ, ένα θέμα που καίει όλους εμάς που προστρέξαμε να υπηρετήσουμε με προθυμία την γλυκιά μας πατρίδα και που απ’ την πρώτη μέρα διαπιστώσαμε ότι αυτό ήταν άκρως …ατιμωτικό για τα νεανικά μας ιδεώδη και όνειρα, ένα … «όνειδος» ένα πράμα, πες, λοιπόν τον Σταύρο τον Παπαθανάκη τα εξής: ΟΛΟ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΠΛΕΓΜΑ 1) Υπηρεσίες στο Έθνος, αγγαρείες, άδειες, λεβεντιά, θυσία, τιμωρία, ηθική αναγνώριση –επιβράβευση… «φυλακές» ΝΑ ΤΟ ΠΛΕΞΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΞΕΡΕΙ, ΚΑΠΟΤΕ ΝΑ ΜΑΘΟΥΝ ΤΑ ΣΗΜΕΡΙΝΑ ΚΑΚΟΜΑΘΗΜΕΝΑ (;) ΝΕΙΑΤΑ ΤΙ ΕΣΤΙ ΒΕΡΥΚΟΚΟ «ΜΠΕΜΠΕΚΟΥ» ΚΑΙ ΤΙ «ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ»!!! Μα να το εμπεδώσουν οι κυβερνώντες αενάως και αδιακόπως αυτόν τον ευλογημένο τόπο. Προ παντός αυτοί!\κι ένα τελευταίο: Τότε που εμείς προσφέραμε ακατάπαυστα και αγόγγυστα και θα έλεγα και υπερήφανα επί 3 (τρία) Πάσχα και 3 (τρία) Χριστούγεννα όχι μόνο δεν νοιώθαμε στο πετσί μας κάποιο είδος ΕΠΙΒΟΛΗΣ –ΕΞΑΝΑΓΚΑΣΜΟΥ- ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΙΣΜΟΥ, αλλά αισθανόμασταν στ’ αλήθεια ότι συνεισφέραμε κι εμείς, κάποιες φορές και με … κομπασμό στο χτίσιμο της πατρίδας μας και εννοείται, συνακόλουθα, και του βιογραφικού μας…
Άλλοι κατέβαιναν στους δρόμους φορώντας πολιτικά (αμπέχωνα … στρατιωτικά) και καταφέρονταν σιμουλτανέ κατά πάντων και πασών, κυρίως κατά ΕΟΚ, ΝΑΤΟ και ένα σωρό ομοειδών συνδικάτων! Κι ακούστε αυτό και δεν … περιγράφω άλλο: ΑΣ ΣΚΥΨΟΥΜΕ ΕΠΙ ΤΕΛΟΥΣ ΚΑΠΟΤΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΣΤΟ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΦΥΛΑΚΗ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΘΗΤΕΙΑΣ. Προτάσεις δεκτές, οποθενδήποτε προερχόμενες, πλην των ! «ΕΠΙΤΕΛΕΙΩΝ»¨!.
Ε, ναι, φίλες μου και φίλοι, κάποτε σ’ αυτόν τον τόπο ας ανακατανείμουμε τις ΕΥΘΥΝΕΣ ΠΟΥ ΑΝΑΛΟΓΟΥΝ ΣΕ ΟΛΟΥΣ Μας, ΣΕ ΝΕΟ, ΕΘΝΙΚΟ ΚΑΤΑΜΕΡΙΣΜΟ κι ας πάψουμε, έλεος, να βγάζουμε την ουρά μας έξω. Μα είναι ντροπή, δεν νομίζετε: που βρίσκονται τα ανώτερα ιδανικά; Μου φωνάζει, μόλις σήμερα, ο φίλος μας Παντελής ο Χατζησάββας:
Άντε στην ΣΕΑΠ, πες η ένταση της βασικής μας εκπαίδευσης, πες η συμπύκνωση των βασικών κανόνων και ταγών της στρατιωτικής ιεραρχίας, πες ο αμήχανος ρομαντισμός της βίαιης ένταξής μας σε σιδηρούς κανόνες μακριά απ’ τα σπιτάκια μας, όλα αυτά μας εμπόδισαν να χτίσουμε τον πειθαρχημένο χαρακτήρα που αναρευθήκαμε στην εφηβεία μας. Αυτό ήταν! Από την πρώτη, λοιπόν, ημέρα που μας «μοίρασαν» στις μονάδες, υπενθυμίζω κι εγώ για θητεία 30 μηνών, απανταχού της Ελλάδας, βρεθήκαμε κατάπληκτοι μπροστά σε μια τραγική, αλλοίμονο, νέα πραγματικότητα. Μας … ανακάτωσαν με ραγιάδες και μπουχέσες, σε συγχωρούμε για την έκφραση, φίλε Παντελή…, σε σημείο να διαπιστώσουμε αρκετά πρώιμα ότι η ΛΟΥΦΑ και η ΠΑΡΑΛΛΑΓΗ θα έπρεπε να αντικαταστήσουν άλλες αρετές βγαλμένες απ’ τα σπίτια μας, όπως ΑΝΔΡΕΙΑ, ΦΙΛΟΤΙΜΟ, ΑΓΑΠΗ ΣΤΟΝ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ, ΣΥΝΕΥΘΥΝΗ, ΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝΚΑΤΑΓΩΓΗ ΜΑΣ κι αναζητείστε τα υπόλοιπα στον «ΝΕΟ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟ» του «ΒΟΡΕΑΣ –MAGAZIN» «φύλλο» της Κυριακής 11 Απριλίου του ’21.
Εμ, εμ, τότε με αναγκάζετε να σας γυρίσω και πάλι πίσω, στην δική μου θητεία στο 251 Γεν. Νος. Αεροπορίας για δύο περιστατικά που άξιζα να αναφερθούν. Σε μια απ’ τις «σκοπιές» μας στο απέναντι, γιαπί τότε, της ΚΥΠ, ο ανεψιός του μακαρίτη Τζανή Τζανετάκη στο τηλέφωνο (από τότε είχε αυτός κινητό;!):
Θεούλη μου, αίσχος, …θειούλη μου ντροπή και έλεος, μας έχουν εδώ σε κάτι θαλάμους, δεν φαντάζεσαι, καμμιά σχέση με το εξοχικό μας στην Κινέττα! Να φαντασθείς, ότι για να αποφύγω την μυρωδιά των διπλανών μου κάφρων, είναι ένας αλλόκοτος ΑΠΌ ΤΗ Γκατζολία, δηλαδή ανοίγω το παράθυρο στο θάλαμο απ’ τη … δική του μεριά, όταν πέφτουμε για ύπνο κι αρπάζω στον … δικό μου τον αυχένα ψύξη στην αριστερά πλευρά … Κάνε κάτι, θειούλη μου, Θεούλη μου κάνε κάτι…
Φίλοι μου, δεν είχα καταφέρει ν’ ακούσω τι του είχε απαντήσει ο πάλαι ποτέ «πρωθυπουργός του Μητσοτάκη», όμως εκείνο που θυμάμαι είναι ότι αμέσως μετά τον είχα πλησιάσει και του είχα πει. Τι είν’ αυτά συνάδελφε; Πέφτω απ’ τα σύννεφα! Από τώρα πασχίζεις να εκμεταλλευθείς το όνομά σου; Έτσι θα πορευθείς τους 32 μήνες της θητείας που ‘χεις μπροστά σου; Μην ξεχνάς ότι δώσαμε όλοι μας τον όρκο του Ιπποκράτη. Που δεν μιλάει πουθενά για βύσματα, χατίρια, «μέσα» και λούφες, που δεν τραγουδάει, όπως η Σωτηρία Μπέλλου «…μια ζωή μυρίζω ποδαρίλες αλλονών…» Και για σταμάτα, οι ψύξεις που παθαίνετε είναι μόνο …αριστερές; Εμ, έτσι αν είναι, εσείς βάλατε στην …κατάψυξη όλη τη χώρα, κάποτε… και μιλάτε τώρα, δίνετε πολιτική χροιά ακόμα και στην … «Παθολογία»; Με εκπλήττεις συνάδελφε Τζαννετάκη. Και κοίταξε αυτό θα σε ρωτήσω και πάω να φυλάξω σκοπιές … αλλονών! Και δεν θα επανέλθω. Λες τον θειο σου «κάνε κάτι, θειούλη μου…» δηλαδή, ρε συ… «μπ…χ…σ…» σαν τι να κάνει ο άνθρωπος, πες μου εδώ και τώρα, να στείλει την μαμακούλα σου να συνυπηρετήσετε, να μην σου λείψουν τα βούτυρα κι οι μαρμελάδες;»
Φίλες μου, συγχωρέστε με για το … «αγροίκο» της αφήγησης μου, ίσως έπρεπε και να του ευχηθώ να βάλει τον …ίδιο θείο να τον φέρουν να υπηρετήσει στο φυλάκιο Φ1, εδώ στην Νέα Ορεστιάδα, αλλά δεν ήθελα να του κάνω την τιμή, εκείνη τη στιγμή! Και να το δεύτερο περιστατικό και τελειώνω, την ίδια ακριβώς εποχή που ετοιμάζονταν ΑΠΕΝΑΝΤΙ το μεγαλόπρεπο 10όροφο μέγαρο της ΚΥΠ (Σταύρο μου, ρίξε κάτι …εμβόλιμα, ξέρεις εσύ…) έχει πάει η ώρα 4 το απομεσήμερο, όλοι οι εν υπηρεσία έχουν αναχωρήσει κι εγώ στην Τράπεζα Αίματος περιεργάζομαι τους νέους ασκούς που η ιατρική τεχνολογία έχει ρίξει στη μάχη της αιμοδοσίας του ανθρώπου. Ανοίγει, απότομα, η πόρτα και να ‘σου ο Αντώνης ο Μανιάτης, επισμηναγός τότε, μικροβιολόγος, έκτοτε Καθηγητής της Ιατρικής, στην πρώτη πεντάδα των ΕΛΛΗΝΩΝ ΜΙΚΡΟΒΙΟΛΓΩΝ.
- Βρε, Σωτήρη, τι κάνεις ακόμα εδώ; Οι «άλλοι» έφυγαν εδώ και μια ώρα…
- Με την άδειά σας, κύριε διευθυντά, που να πάω, που θα βρω καλύτερα. Η πολιτεία με τοποθέτησε σ’ αυτόν τον ονειρεμένο χώρο, που μου δίνεται η δυνατότητα να κάνω και μέρος της ειδικότητάς μου κι εγώ να της φανώ αχάριστος; Κι αν σας είναι εύκολο, βάλτε με κάπου εδώ, στα υπόγεια καλύτερα να κοιμάμαι τα βράδια, που θα βρω καλύτερα, το ξαναλέω…
Εκ των υστέρων, τώρα που το σκέφτομαι, τόσες δεκαετίες μετά, κείνη τη στιγμή είχε στρίψει απότομα το κεφάλι του στο παράθυρό και κάτι σαν να με είχε ψιθυρίσει. Είμαι σήμερα σίγουρος ότι ήθελε να κρύψει τη συγκίνησή του. Αλλά αυτές οι ιστορίες τελειωμό δεν έχουν, άσε που λέγε-λέγε μπορείς και μέχρι την Τσεχία να φτάσεις εξιστορώντας τες… Αφού, όμως, με έχετε μάθει για τα καλά και δεν με παρεξηγείτε, ακούστε την συνέχεια, έχουμε χρόνο! Πάνω στο τετράμηνο, με την συμπλήρωση 2 μηνών βασική εκπαίδευση στις διάφορες κλινικές και εργαστήρια, απ’ τους 29 νεαρούς, τότε, γιατρούς, οι 27 να …εξακοντισθούν κι οι 2 να μείνουν σαν ειδικευόμενοι άμισθοι (3,5 Ευρώ μηνιαίως…). Και όσον αφορά τον … ακοντισμό, δεν είναι δα και πολύ δύσκολο να το υποθέσετε. Στην πόλη του Κώστα Γκατσιούδη, το Διδυμότειχο, έριξαν με έγκυρη και …αδιαμφισβήτητη βολή τον κανακάρη ανεψιό του Τζαννή, λίγα χιλιόμετρα νοτιότερα του φυλακίου Φ1… Ρωτείστε με, πως συνέβη θα σας το εξηγήσω. Και μόνο ένα γιατρουδάκι από τα άσημα Γρεβενά κι εμένα μας κράτησαν στο ΓΝΑ!
Ακόμα και τον Λεωνίδα τον Γρηγοράκο τον ξαπέστειλαν κοντά στο …Λεωνίδιο, δίπλα στην 124 Π.Υ., εκεί που παρουσιαστήκαμε όλοι! Δείτε, όμως, λίγο πριν πάρει το φύλλο πορείας για την … γειτονιά του, με κάρφωσε:
- Σωτήρη μου, είχες-δεν είχες μας την έκανες…
- Λεωνίδα, εγώ; Εσείς… αναχωρείτε!
- Μπράβο, πάντως, εγώ τι να πω. Μήτσανας; Μήτσανας;
- Όχι, όχι, Μανιάτης, Μανιάτης…
Κείνες τις μέρες, δεν είχα καταλάβει και πολύ καλά, πως γινότανε κι έστελναν σε παραμεθόριες μονάδες παιδιά πρωθυπουργών κι εμάς τα … νοσοκομάκια μας κράταγαν στην καρδιά του καλύτερου βαλκανικού νοσοκομείου και «γράφαμε» και δύο ετών ειδικότητα. Την απορία μου εκείνη την έλυσα λίγες μέρες αργότερα στο αιματολογικό τμήμα, όπου με είχαν τοποθετήσει κάτω από τον άλλο έξοχο Επισμηναγό Γιώργο Τερζόγλου, μικροβιολόγος κι αυτός από τα … «παιδιά της Αρσενή»! Οι ομοιόβαθμοί εκείνοι άξιοι επιστήμονες και υπέροχοι άνθρωποι είχαν «στήσει» ένα απίστευτο ΜΙΚΡΟΒΙΟΛΟΓΙΚΟ –ΙΜΑΤΟΛΟΓΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ, αποτελούμενο από μόνιμους αξιωματικούς, έφεδρους και κυρίως … κυρίες του μόνιμου τεχνικού –επιστημονικού προσωπικού, βιολόγοι, παρασκευάστριες και το σπουδαιότερο ευειδέστατες και ευγενείς. Δεν θα ήθελα να αδικήσω καμία, από την επιστήμονα βιολόγο Ξανθή Μπαξεβάνη-Μπούρα (εκ Λαμίας) την Νίκη την Καλύμνια, το Ποππάκι (ανεβοκατέβαινε απ’ το πάνω βιοχημικό του Μιχόπουλου) την Κατερίνα την γαλανομάτα (φορούσε εκείνο το εξαίσιο Galenga της Balenciaga…), την Ελένη την γλυκύτατη με τη ελιά στο πηγούνι της δεξιά), τους μόνιμους “texhnician” Ματθαίο Κουλίσογλου και Λάμπρο Λαναρά και τους εφέδρους συναδέλφους Γιώργο Σταθόπουλο, Βασίλη Κουβέλη, Στέλιο Αηδονόπουλο, Σωτήρη Κινινή, Σωτήρη Οικονομόπουλο, Μάκη Κουκουμπάνη κι αν κάποιους ξεχνώ, το κάνω για να σας αποπροσανατολίσω, να σας κομπλάρω και να στρέψω την προσοχή αλλού! Το λοιπόν, από κείνο το συμπαγές εργαστηριακό τμήμα έβγαιναν τα αποτελέσματα και πήγαιναν κατ’ ευθείαν στο γκισέ του Θόδωρου Τσουκάτου. Μια ιδανική καλοκουρδισμένη μηχανή, που κάθε γρανάζι της δούλευε εκούσιες υπερωρίες με το χαμόγελο στα χείλη… Το έχω τονίσει κι άλλες φορές κι είναι η ευκαιρία να το ξαναθίξω. Αν σε όλες τις δημόσιες, αλλά και τις ιδιωτικές «επιστασίες» επικρατούσε το ΚΛΙΜΑ ΕΚΕΙΝΟ Της ΥΠΕΡΤΑΤΗΣ ΣΥΝΕΥΘΥΝΗΣ ΤΟΥ ΤΕΛΙΚΟΥ ΣΤΟΧΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΜΟΙΒΑΙΑΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑΣ Εκείνη την φανταστική ατμόσφαιρα της ΘΥΣΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΕΙ Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΠΡΟΣΤΑ, την ξανασυνάντησα μετέπειτα στα κεντρικά του ΟΣΕ και του ΚΤΕΛ στην πρωτεύουσα του νομού μας. Και που η μοιραία σύγκριση με τους απίστευτους αλαλαγμούς των …» Λεκανοπεδιτών» μέσα στα χιόνια με ώθησε να γράψω τα όσα πληκτρολογείτε αυτή τη στιγμή.
Και δώστε λίγη παράταση στην υπομονή σας, μην χάσετε τα καλύτερα και αύριο μου κλαίγεσθε. Ήταν, λοιπόν μια εποχή που λόγω του μεγάλου και συνεχώς αυξανόμενου «κύκλου εργασιών» του μικροβιολογικού –αιματολογικού έπρεπε να προκηρυχθεί μια ακόμα θέση βοηθού μικροβιολόγου (έπαιζε και ο όρος παρασκευάστρια…). Και η θέση ήταν μόνο μία. Κι οι υποψήφιες –οι: 182! Εκείνος που είχε την ευθύνη της επιλογής ήταν ο Γιώργος Τερζόγλου. Παρακολουθείστε, λοιπόν μια απ’ τις εκατοντάδες στιχομυθίες ανθρώπων που έπαιρναν τηλέφωνο για να «τακτοποιήσουν» το δικό τους πρόσωπο. Κάποιοι ήταν επίμονοι. Από μία (!) είχαν πάρει Αβέρωφ, Αλευράς, Κουρής, από δύο (2) Γιαννόπουλος, Κουτσόγιωργας, Χατζηνικολάου (ο …ημέτερος) Δρακόπουλος, από τρεις (3) Ιντζές, Κ. Μητσοτάκης, Γ. Αλ. Μαγκάκης, Άννα Ψαρούδα –Μπενάκη, Σουφλιάς και άλλοι κι άλλες περισσότερες φορές και πάει κλαίγοντας! Εγώ μόνο μια στιχομυθία θα σας περιγράψω κι αυτή όχι τόσο λόγω του …βαρύγδουπου του ονόματος από την άλλη άκρη του καλωδίου όσο για το ότι κείνη τη μέρα, ο διευθυντής μας είχε τρομερά κέφια και μας έκανε όλους ένα νεύμα να σταματήσουμε τις δουλειές μας αυτοστιγμεί και να τον περικυκλώσουμε και να ακούμε.
- Έλα, ποιος στο τηλέφωνο, Λάρρυ, εδώ!
- Παρακαλώ, μιλήστε δυνατότερα, είναι έξω ένα κομπρεσέρ και ενοχλεί…
- Ποιος είσαι παιδί μου; Λάρρυ εδώ, Λάρρυ Πρωτόπαππας, Αρχηγός του ΑΤΑ Λάρισα, Αρχηγείο, αναφέρσου, ποιος στο τηλεφ…
- Λάρρυ, Λάρισα, κατάλαβα κύριε Πτέραρχε, κάνει τόση φασαρία εδώ, σταματήστε να ακούω, Επισγός Γεώργιος Τερζ…
- Γιατρέ μου Πρωτόπαππας, Αρχηγός ΑΤΑ, θα ήθελα να σημειώσετε ένα όνομα για τη θέση παρασκευάστριας που προκηρύσσετε. Το γράφετε;
- Κι αν είσαι και παπάς, με την αράδα σου θα πας! Όχι, δεν το λέω για σας… το σημειώνω, αν και από τώρα σας λέω, ότι για τη θέση αυτή, θα κάνω εγώ προσωπικά τις εξετάσεις. Και προφορικές και θα τους βάλω να γράψουν στοιχειώδεις τεχνικές της Αναλυτικής Χημείας. Πέστε μου, όμως… κάποιο όνομα και θα το γράψω.
- Ο άλλος είχε κλείσει φουρκισμένος το τηλέφωνο κι όλοι εμείς οι άλλοι είχαμε πεθάνει στα γέλια. Του είπα.
- - Από πού αντλείτε αυτόν τον αέρα και τους «γράφετε», κύριες Τερζόγλου;
- Κατ’ αρχάς λέγε με Γιώργο, έπειτα είναι το πιο σπουδαίο: Τι μπορούν να μου κάνουν… Σουτ, σουτ, δεν θέλω κουβέντες αισχρές δεν μας ταιριάζουν. Στη θέση που βρίσκομαι δεν μπορούν να με πάνε πουθενά. Θα προσληφθεί αυτός η αυτή που στο κάτω κάτω της γραφής ΕΓΩ θα τον φάω στη … μ…
- Εεεπ, πιπέρι Γιώργο… μπαγασούλη μου καλά θα κάνεις…
- Έλα, έλα, στις θέσεις σας όλοι, μην ξεθαρρεύετε και πολύ.
Και Λάμπρο, στο κάτω ντουλάπι, δίπλα στα Mc Conkey σας έχω φέρει Banoffee απ’ του “Zonar’s”, χθες Κυριακή είχα γενέθλια»
Αγαπητοί μου αναγνώστες, καταλάβατε πολύ καλά, στη σημερινή μας ανάρτηση πρωταγωνίστησαν όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς, (εκτός των ελικοπτέρων…). Δεν χρειάζεται να κάνω εγώ τις συγκρίσεις των μεγεθών. Ναι, στα χρόνια τα ωραία είχαμε στην Αλεξανδρούπολη δύο «ΣΤΡΑΤΗΓΕΙΑ» δυο «ΣΤΑΘΜΟΥΣ» όπου πρωταγωνίστησαν άνθρωποι που έχουν μείνει στην ιστορία της προσφοράς και του καθήκοντος. Άνθρωποι ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΗΘΟΥΣ, ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ. ΔΕΝ ΧΑΜΠΑΡΙΖΑΝ ΑΠΟ ΩΡΑΡΙΑ, ΤΑ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΑ ΤΑ ΑΦΗΝΑΝ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ. Κι όταν είμαστε παιδιά, νομίζαμε ότι εκεί, στο πολύβουο Σιδηροδρομικό Σταθμό ήταν η Νομαρχία κι εκεί στα λεωφορεία της Ελ. Βενιζέλου το Δημαρχείο…
Σας αφήνω να ονειρευθείτε τις παλιές εκείνες κυψέλες των ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΩΝ, αναφέροντας επιγραμματικά τους εξής εκλεκτούς ΣΤΑΘΜΑΡΧΕΣ :
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΛΟΓΑΡΑΣ
ΝΙΚΟΣ ΝΤΟΜΠΡΟΥΔΗΣ
ΤΑΚΗΣ ΣΑΜΑΡΑΣ
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΑΤΖΟΥΛΗΣ
Οι άνθρωποι διαφέντευαν όλη την παραλιακή πλευρά της Αλεξανδρούπολης, πανταχού παρόντες σε κάθε πρόβλημα συγκοινωνιακό και μη. Με αυταπάρνηση κι έναν… εθελοντισμό που σήμερα καταζητείται… ΜΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ. Για εκείνους δεν υπήρχαν διακριτές αρμοδιότητες, ρόλοι με διαχωριστικές γραμμές, ιεραρχίες και …απεργίες. Να μπορούσαν οι σημερινοί να τους μοιάσουν, έστω στο κράτημα του σηματοδότη. Μακάρι!
Και με το χαντροκέντητο παϊτόνι του Ιωσήφ σας παίρνω αγκαζέ κι ανηφορίζουμε προς το κέντρο της αγοράς.
Στο χώρο, όπου και σήμερα ζει, αναπνέει και κινείται το 60% της ενεργού πόλης. Απαριθμείστε εσείς τα αντίστοιχα επαγγέλματα. Ένα πράγμα θα σας πω. Εδώ και 20 χρόνια… ψιθυρίζεται ότι θα φύγει από κει που είναι και θα πάει στη Δραγάνα (κι αυτό…). Φαντασθείτε, λοιπόν, πόσες μανούλες θα κλάψουνε. Γι’ αυτό, ας μην φοβούνται ούτε τα νεογέννητα!
Για να έχω το χρόνο να σας διηγούμαι, λέω στον αμαξά να ανεβεί την 14ης Μάιου και να στρίψει από τον πλάγιο δρόμο του παλιού-παλιού σιδηροδρομικού σταθμού. Κι από κει να κατηφορίσει την Ιωακείμ Καβύρη. Κι όπως περνάμε κάποια παλιά αρχοντικά, που άντεξαν την αναίδεια των …»αντιπαροχών», κάνουμε στάση μπροστά στον ΟΤΕ, προκαλώντας αναταραχή σε ταξιτζήδες και τροχονόμους. Τον πληρώνω, φεύγει και κοντοστέκομαι. Μου ήρθαν ξαφνικά στο νου όλα εκείνα τα χρόνια των σπουδών μου σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα. Εκείνα τα πήγαινε –έλα, από τα τέλη του εκεί γυμνασίου μέχρι και το τέλος της ειδικότητάς μου, μιλάμε για τα έτη από το 1968 μέχρι το 1983.
ΑΠΟΡΩ
Και εξίσταμαι, μέχρι τώρα, μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, που δεν βρέθηκε κανένας χριστιανός, να κάτσει να γράψει κάτι για κείνους τους υπαλλήλους του «ΤΑΜΕΙΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΕΙΣΠΡΑΞΕΩΝ Ν. ΕΒΡΟΥ» κείνους τους ήρωες του …λαϊκού τουρισμού και όχι μόνο!
ΑΠΟΡΩ
Πως εύρισκαν εκείνοι οι υπάλληλοι το κέφι και τον ηρωισμό να κάνουν δουλειές και των γειτονικών μαγαζιών…
ΑΠΟΡΩ
Που εύρισκαν εκείνοι οι υπάλληλοι το κέφι και τη διάθεση να σκαρφαλώνουν απ’ τις πίσω σκαλίτσες και να τακτοποιούν τις βαλίτσες…
ΑΠΟΡΩ
Ποιο DNA τους οδηγούσε να παίρνουν το φαράσι και να σκουπίζουν τα πεζοδρόμια. Ίσαμε του … Φαράτση το φαρμακείο!
ΑΠΟΡΩ
Με ‘κείνον τον απίθανο γαλανομάτη έλληνα π[ου απ’ τα μικρόφωνα των αναγγελιών των δρομολογών έτρεχε στις αποσκευές της αποθήκης και απ’ το γραφείο με τις «υπηρεσίες» των οδηγών έπιανε με τους εισπράκτορες κι ανέβαζαν βαλίτσες και κιβώτια στην οροφή και τα έδενε με χοντρά σχοινιά κι από πάνω μουσαμά! Κι από πάνω εύρισκε το κουράγιο να κατευθύνει τα δρομολόγια που κατέφθαναν.
ΑΠΟΡΩ
ΠΟΥ εύρισκε το κουράγια για χιούμορ. Κανα –δυο φορές προσπαθώντας να τακτοποιήσει τα υπέρβαρα κιβώτια με τα βιβλία μου τις μεθεόρτιες μέρες των Χριστουγέννων μου πέταγε: Με ξεμεσιάσατε! Αφού, αγόρι μου, απ’ όλα αυτά τα βιβλία δεν άνοιξες σελίδα, τα ίδια σου είπα και πέρσι…
ΑΠΟΡΩ
Πιο πολύ για κείνο το ζεστό χαμόγελο των «υπαλλήλων» που διακινούσαν ασταμάτητα ανθρώπους και φορτία. Κάποτε, κάποτε έφθαναν στο σημείο να μοιράζουν σάντουιτς, ροφήματα και κουβέρτες και να δίνουν, συνεπώς, μαθήματα αρωγής και ανθρωπισμού.
ΑΠΟΡΩ
Τέλος, με τον εαυτό μου, που δεν κατάφερα να εντοπίσω τα ακριβή ονόματα των απλών εκείνων ΗΡΩΩΝ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ που σηματοδότησαν μια ολόκληρη εποχή. Την εποχή της αγάπης και των ονείρων:
Θα κάνω, όμως, το ελάχιστο κι αυτό, πιστεύω θα με …εξαγνίσει. Θα πετάξω έτσι ανακατεμένα μερικά επίθετα κι ας ψάξουν οι αρμόδιοι να τα συνταιριάζουν στο παζλ των αναμνήσεων μας.
ΑΠΟΡΟΣ
ΙΑΤΡΙΔΗΣ
ΜΑΝΑΒΑΚΗΣ
ΖΟΛΩΤΑΣ
ΤΟΥΜΠΑΣ
Τέλος, θα κάνω το ελάχιστο, αλλά πάντως συμβολικό. Θα κλείσω τα’ αφτιά μου, θ’ ανοίξω τα δικά σας και με στεντόρια φωνή: ΕΛΑ, ΑΛΛΟΣ ΓΙΑ ΠΕΤΡΑΔΕΣ –ΠΑΜΠΟΡΟΒΟ- ΠΡΑΓΑ, ΤΑ ΛΕΩΦΟΡΕΙΑ ΑΝΑΧΩΡΟΥΝ! ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΦΕΡΡΕΣ ΤΟ ΠΡΩΤΟ. ΓΙΑ ΠΑΡΓΑ ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ, ΕΥΘΕΙΑ ΚΑΤΩ!!!...
Σωτήρης Μπέδρελης π του Χριστοδούλου
Νέα Ορεστιάδα, 10 Φεβρουαρίου 2022
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου