Οι μπουλντόζες μέσα σε λίγες ώρες κατεδάφισαν το πρώτο "αστικού τύπου" σπίτι της Νέας Ορεστιάδας και μαζί του έφυγε ένα κομμάτι της αρχιτεκτονικής και αστικής μνήμης που έφεραν οι Αδριανουπολίτες πρόσφυγες στη νέα τους πατρίδα.
Για τους λόγους που οδήγησαν στην κατεδάφιση του και την ενδιαφέρουσα ιστορία έγραψε στον προσωπικό λογαριασμό του ο Δημήτρης Χαρνίδης!
Αύριο Δευτέρα 21/02/2022
Βρισκόμαστε στην δυσάρεστη θέση της αναγκαστικής κατεδάφισης διότι κατόπιν συστάσεων και προσωπικού ελέγχου διαπιστώθηκε πρόβλημα στατικότητας της πατρικής μας οικίας επί της Οδού Εμμανουήλ Ρήγα. Θα ήθελα να τονίσω ότι έχουν γίνει όλες οι απαραίτητες σκέψεις και ενέργειες και έπειτα από ώριμη σκέψη, αποφασίσαμε από κοινού ότι η λύση της κατεδάφισης είναι μονόδρομος.
***Επειδή αρκετά άτομα μας είχαν ρωτήσει εάν μπορούν να βγάλουν αναμνηστικές φωτογραφίες στα σκαλιά του σπιτιού, είναι ελεύθερα να το κάνουν σήμερα ημέρα Κυριακή.***
Μακάρι να μπορούσε να γίνει διαφορετικά ώστε να παραμείνει και να αναπαλαιωθεί, αποτελώντας ένα μνημείο της πόλης μας.
"Αυτό το σπίτι έχει γνωρίσει υπέροχες ιστορίες ανθρώπων."
Λίγα λόγια για την Ιστορία
Πιθανή ανέγερση έτος 1926-1930
Ήταν το πρώτο σπίτι “αστικού” τύπου που είχε εσωτερική τουαλέτα και μπάνιο στην Ορεστιάδα.
Ακόμη και μετά από πολλά χρόνια τα σπίτια στην νεοϊδρυθείσα πόλη, είχαν τουαλέτα έξω από το σπίτι.
Αν και τα καραγατσιανού τύπου ήταν διαφορετικά εκείνη την εποχή, οι μηχανικοί που είχαν έρθει από την Θεσσαλονίκη για να σχεδιάσουν και να επιβλέψουν την κατασκευή του, επέλεξαν τον “αστικό τύπο”.
Η κληματαριά (άνω των 100 ετών) που δεσπόζει ακόμη και σήμερα στην αυλή, είχε έρθει από το Κάραγατς της Αδριανούπολης και μας δρόσιζε με την σκιά της τα καλοκαίρια.
Η γιαγιά μου Κυριακή Χαρνίδου (Βαρελά το πατρικό της) ως το πρώτο από τα 6 παιδιά, λόγω της δυσβάσταχτης οικονομικής κατάστασης, δόθηκε για υιοθεσία στην Νονά της Χρυσή Τριγγούδη όπου ήταν ανύπαντρη και επειδή ήταν απόφοιτη του Ζάππειου Παρθεναγωγείου της Αδριανουπόλεως, είχε τοποθετηθεί ως διευθύντρια του εργοστασίου μετάξης Σουφλίου όπου και διέμενε αρχικά.
Τα χρόνια τότε ήταν πολύ δύσκολα σε μια νέα προσφυγική πόλη όμως ευτυχώς δεν υπήρχε το εμπόδιο της κοινωνικής αποδοχής των προσφύγων μιας και όλοι ήταν πρόσφυγες.
Έπειτα στην γερμανική κατοχή, το σπίτι επιτάχθηκε για να μείνει ο Γερμανός διοικητής και ο υποδιοικητής των δυνάμεων κατοχής του Γ’ Ράιχ. Απέναντι ακριβώς στο ιατρείο του Εμμανουήλ Ρήγα ήταν το διοικητήριο των Ναζί.
Οι δυο ηλικιωμένες γυναίκες με την έφηβη τότε γιαγιά μου, μεταφέρθηκαν και κοιμόταν στο πλυσταριό στην πίσω αυλή.
Τα επόμενα χρόνια διάφορα διακεκριμένα πρόσωπα (διευθυντές τραπεζών, στρατηγοί, καθηγητές, ιατροί) νοίκιαζαν ένα μικρό δωμάτιο προσφέροντας ένα επιπλέον εισόδημα. Την δεκαετία του 60 διέμενε εκεί και ο πρόξενος της Αδριανουπόλεως κ. Παπαδόπουλος.
Σε αυτό το σπίτι γεννήθηκε και ο πρώην υπουργός βορείου Ελλάδος (Μακεδονίας και Θράκης) Παναγιώτης Χατζηνικολάου, πατέρας του δημοσιογράφου Νίκου Χατζηνικολάου.
Μέχρι 5 χρονών μεγάλωσα και εγώ σε αυτό το σπίτι και μάλιστα θυμάμαι την μητέρα μου που μας έκανε μπάνιο πίσω στο πλυσταριό. Ακόμη θυμάμαι τη μυρωδιά από την φωτιά που έκαιγε ζεσταίνοντας τον χώρο και ένα φανό θυέλλης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου