Ο Σωτήρης Μπέδρελης καλωσορίζει τον ερχομό της άνοιξης και συνδέει με την άλλη πλευρά της Θήρας και της τοιχογραφίας του Ακρωτηρίου με τα χελιδόνια να ερωτοτροπούν και να συμβολίζουν το ξύπνημα, της ανάστασης της φύσης και ζωής. Η άνοιξη όμως παραμένει ακριβή και για να γυρίσει ο ήλιος και να κατακάψει τις παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας και πολιτικής «θέλει δουλειά πολλή».

Η τοπική ειδησεογραφία και επικαιρότητα έχει τα δικά της θέματα και πρωταγωνιστές αλλά και τις εμφανέστατες παθογένειες της που ενδημούν στο τοπικό και κεντρικό πολιτικό θερμοκήπιο! Άκρως διδακτική η ιστορία που έχει εκθέσει ποικιλοτρόπως πολύ κόσμο, γιατί μπορεί η δημοτική αρχή του Βασίλη Μαυρίδη να υστερεί και δικαιολογημένα να αποδοκιμάζεται ή ακόμα να «στήνει» και σκηνικό αποδοκιμασίας για τους βουλευτές της Ν.Δ. (με τη σειρά εκλογής τους : Αναστάσιο Δημοσχάκη, Χρήστο Δερμεντζόπουλο και Σταύρο Κελέτση), αλλά μέχρι τώρα δεν αμφισβητήθηκε, όσο θα έπρεπε, από τις πρωτοβουλίες που αναλήφθηκαν! Η κατακραυγή για τους χειρισμούς του Βασίλη Μαυρίδη είναι δεδομένη και σίγουρα θα μετρήσει στην κάλπη στις ερχόμενες δημοτικές εκλογές, που είναι για την επόμενη χρονιά! Αυτά τα έχω γράψει εδώ και πολλούς μήνες και δεν έχει αλλάξει κάτι, για να διαφοροποιήσω την κριτική μου για τις ευθύνες για τον Βασίλη Μαυρίδη που είναι θιασώτης του εξουσιαστικού μοντέλου και της κλειστής διαχείρισης των ποικίλων συστημάτων διαχείρισης τους. Βέβαια, χωρίς να έχουν τις ίδιες ευθύνες, όλοι ανεξαιρέτως οι ηγέτες της μειοψηφίας του Δημοτικού Συμβουλίου Ορεστιάδας είχαν και έχουν τις ευκαιρίες τους για να δώσουν το δικό τους στίγμα για το δικό τους ηγετικό χάρισμα και προνόμιο! Να η ευκαιρία, λοιπόν, για μια νέα επανεκκίνηση στο τοπικό πολιτικό παιχνίδι σε μια περίοδο ιδιαίτερης ρευστότητας και κινητικότητας. Τους περιμένουμε, λοιπόν, για τα περαιτέρω, γιατί ο τροχός για να γυρίσει θέλει πολλή δουλειά και φαντασία!

Είναι μια καλή περίοδος για την ανάδειξη τοπικών εθνικών και παγκόσμιων ηγετών. Εκείνοι θα προκύψουν ερήμην μας αλλά για τους τοπικούς είμαστε διατεθειμένοι να βουτήξουμε πολύ βαθειά, αν αυτό κριθεί σκόπιμο. Είμαστε ανοιχτοί προς όλες τις κατευθύνσεις, ένα βήμα για όλες τις απόψεις ανεξαιρέτως!

Ο Μάρτης είναι ο μήνας της Άνοιξης, της βλάστησης, της Ανάστασης, της Αναγέννησης της φύσης και της ζωής, ο κομβικός μήνας των αρχαίων ελληνικών μυστηρίων, που διαμόρφωσαν τα θεμέλια του ελληνικού θρησκευτικού πολιτισμού, τα θέσμια της παλαιάς και της νέας θρησκείας…

Ο Περικλής Ροδάκης στο βιβλίο του «Τα Καβείρια Μυστήρια» (εκδόσεις ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ) γράφει:

 

Περικλής Ροδάκης

Τα Καβείρια Μυστήρια

Η τέλεση των μυστηρίων είναι η ειδική τελετή για την πολυκαρπία της γης … στα Καβείρια γίνονται δύο τελετές, μια στις αρχές του φθινοπώρου τότε που χρειάζεται βροχή για να σπείρουν και μια την άνοιξη, τότε που η βροχή είναι απαραίτητη για την ωρίμανση των καρπών της γης, δηλαδή των δημητριακών.

Στην Ελευσίνα η τέλεση των μυστηρίων, τα δρώμενα ήταν η αναπαράσταση του μύθου της απαγωγής Περσεφόνης, της κόρης της Δήμητρας από τον Πλούτωνα, που συμβολίζει την ταφή του σπόρου στη γη που θα βλαστήσει για να δώσει νέα ζωή.

***

 

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΟΥΡΤΙΔΗΣ

ΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ

Μια μεγάλη μορφή του Θρακικού Ελληνισμού ο Αδριανουπολίτης γιατρός, πολιτικός και συγγραφέας Κωνσταντίνος Κουρτίδης, τον οποίο δυστυχώς δεν αναδείξαμε όπως θα έπρεπε και του το οφείλουμε, παρά τις προσπάθειες του αγαπητού φίλου και συλλέκτη Μιχάλη Πατέλη, που διασώζει πολύτιμα τεκμήρια της συλλογικής μας μνήμης. Σας συστήνουμε να αναζητήσετε στα βιβλιοπωλεία αλλά και στα παλαιοπωλεία το βιβλίο του «ΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ», που πρωτοκυκλοφόρησε το 1934 και μας δίνει μια εξαιρετική περιγραφή για το ταξίδι της «Χρυσαλλίδας της Ψυχής κατά της ανοίξεως» για το διαβατήριο των ψυχών μας. Γράφει πριν 88 χρόνια ο Κωνσταντίνος Κουρτίδης:

 

 «Σήμερον το άσυλον της αρχαίας Δήμητρας εξηφανίσθη χωρίς να αφήση ίχνος εις τον άφωνον κολπίσκον της Ελευσίνος και η χρυσαλλίς, το έντομον της Ψυχής, η οποία διασχίζει τον Κυανούν Κόλπον κατά τας ημέρας της ανοίξεως, υπενθυμίζει μόνη ότι άλλοτε εδώ η μεγάλη εξόριστος, η ανθρωπίνη ψυχή, επεκαλείτο τους Θεούς και ανεγνώρισε την αιωνίαν πατρίδα της»

Ακόμη κι αν δεν το βρείτε, στο Σουφλί μπορείτε να αναζητήσετε το «Αρχοντικό Κουρτίδη», που μετά από μια εξαιρετική ανακαίνιση είναι το Μουσείο Μετάξης, μια εμπνευσμένη πρωτοβουλία του Κοινωφελούς Ιδρύματος της ΕΤΒΑ με πρόεδρο τον εθνολόγο μουσειολόγο Στέλιο Παπαδόπουλο και συνεργάτες ικανότατους ερευνητές μουσειολόγους. Ήταν Φεβρουάριος 1988, όταν μου είχε παραχωρήσει μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη για τον «ΟΡΦΕΑ» την εφημερίδα του Συλλόγου Νέων Έβρου Αθήνας, για το Μουσείο Μετάξης, που με τη λειτουργία του θα έβαζε τη μεταξένια πολιτεία στον μουσειολογικό χάρτη της χώρας μας. Από εκείνα τα χρόνια η μουσειολόγος Ανδρομάχη Οικονόμου μαζί με τον ερευνητικό έργο της στην Ακαδημία Αθηνών συνεχίζει τους δεσμούς της με τον Έβρο και ετοιμάζει ένα ξεχωριστό βιβλίο για την περιοχή της Ορεστιάδας, που θα βγει με τη συνεργασία του Ιστορικού Λαογραφικού Μουσείο Ορεστιάδας.

* * *

 

 

Ο ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ ΕΛΥΤΗ ΓΙΑ ΤΟ ΕΝΑ ΤΟ ΧΕΛΙΔΟΝΙ ΚΑΙ Η ΑΝΟΙΞΗ ΑΚΡΙΒΗ

 

Με την ολοκλήρωση της σύνθεσης και της εκτέλεσης του ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ του Οδυσσέα Ελύτη αισθάνομαι ότι έφθασα σ’ ένα τέρμα που συγχρόνως είναι (πρέπει να είναι) και μια αρχή.

Το έργο αυτό παρουσιάζει το πρόσωπό του μπροστά στο κοινό μας ακριβώς πέντε χρόνια ύστερα από την ολοκληρωτική στροφή μου προς την λαϊκή μας μουσική, με τον ΕΠΙΤΑΦΙΟ του Γιάννη Ρίτσου το καλοκαίρι του 1959.

Έλεγα τότε πως μπαίνω μέσα στον στίβο του λαϊκού μας τραγουδιού σαν ένας μαθητής που φιλοδοξεί να γράψει το ίδιο απλά και αυθόρμητα όσο και οι λαϊκοί μας συνθέτες. Δεν ήταν σχήμα λόγου αυτό, αλλά μια αληθινή πράξη ζωής. Όμως για ποιο λόγο; Γιατί είχα πια σιγουρευτεί πως ο δρόμος της Δυτικής Τέχνης που μάθαμε στα ωδεία ήταν κλειστός, χωρίς διέξοδο.

Είχα πάει στην Ευρώπη για να ανακαλύψω καινούριους ορίζοντες και βρέθηκε κλεισμένες σε φανταστικές αποθήκες από μπετόν, γεμάτες μουσική από νάυλον.

Και όμως, εδώ στην πατρίδα μας η μουσική ήταν ακόμα ζωντανή. Βέβαια το λαϊκό μας τραγούδι δεν είχε το μεγαλείο των ηχητικών αρχιτεκτονημάτων της δυτικής μουσικής. Η ουσία όμως είναι πως τα κλασικά λαϊκά  μας τραγούδια είναι ολοκληρωμένα έργα που προσφέρουν ολοκληρωμένη αισθητική απόλαυση και επί πλέον συνδέονται άμεσα, ενεργητικά (και όχι μόνο μουσειακά με τον λαό και στην εποχή μας, όπως άλλωστε συμβαίνει στης κλασικές περιόδους της Τέχνης.

Η μαθητεία μου αυτή μέσα στο λαϊκό μας τραγούδι είχε φυσικά πολλές πλευρές, πολλές αιχμές, πολλούς στόχους: αισθητικούς, παιδαγωγικούς και Κοινωνικούς. Το ελαφρό τραγούδι- έγραψε κάποτε- μας κάνει να ξεχνάμε. Το λαϊκό μας κάνει να θυμόμαστε. Αυτή ακριβώς τη μνήμη του λαού μου όπως λέει και ο Ελύτης, ήθελα να αφυπνίσω και να οξύνω.

Δεν αρνούμαι ότι βάδισα και πάλεψα οργανωμένα.

Το ευτύχημα για μένα είναι που το έργο μου αγαπήθηκε από εκείνους που θα έπρεπε να αγαπηθεί και μισήθηκε (και χτυπήθηκε) από εκείνους που θα έπρεπε να μισηθεί. Γεγονός που με βοήθησε αποφασιστικά να ακολουθήσω τον δρόμο που πίστευα και πιστεύω πως είναι ο σωστός. Κι αυτός ο δρόμος, ως προς την κατεύθυνση της αισθητικής, ονομάζεται σήμερα για μένα ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ.

Ο ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ, το ΑΡΧΙΠΕΛΑΓΟΣ, η ΠΟΛΙΤΕΙΑ και αργότερα ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΝΕΚΡΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥ ήσαν τέσσερις κύκλοι τραγουδιών, όπου με ευλαβική θα ’λεγα προσοχή, επεδίωξα να μείνω πιστός στα γνωστά καλούπια, μελωδικά και ρυθμικά, του λαϊκού μας τραγουδιού. Όμως παράλληλα, έχοντας σαν μακροπρόθεσμο στόχο μου την δημιουργία έντεχνου μουσικού έργου, ολότελα νεοελληνικού, γύμναζα τα μουσικά μου όπλα επιχειρώντας εξόδους από τις αυστηρές  φόρμες της λαϊκής μας μουσικής. Οι ΛΙΠΟΤΑΚΤΕΣ και αργότερα τα ΕΠΙΦΑΝΙΑ ήσαν γυμνάσματα αυτού του είδους, έως ότου γνώρισα το ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ του Οδυσσέα Ελύτη.

Ήταν για μένα μια μεγάλη εύνοια της θεάς τύχης να βρεθώ μπροστά σ’ αυτό ακριβώς το ποιητικό έργο, που όλες θαρρείς οι διανοητικές, αισθητικές, συναισθηματικές και ιδεολογικές μου προσμονές και απαιτήσεις, είχαν στραμμένες τις κεραίες τους προς την κατεύθυνσή του. Αναδιψούσα τα νεοελληνικά ποιητικά έργα, το ένα μετά το άλλο. Προσκαλούσα τους φίλους μου ποιητές να προβληματισθούν, δίχως δυστυχώς να μπορώ να τους εξηγήσω «λογικά» τι ακριβώς ζητούσα. Βρισκόμουν τυλιγμένος μέσα σε ένα γόνιμο χάος.

Ο ταχυδρόμος της Fontaine au Roi στο Παρίσι περνούσε καθημερινά στις 3 μ.μ. Ήταν νομίζω Άνοιξη του ’61 που έλαβα το ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ, δώρο ευγενικό του ποιητή και το ίδιο βράδυ είχα σχεδιασμένα τα δύο πρώτα μέρη. Την Γένεση και Τα Πάθη. Θέλω μ’ αυτό να δείξω πόσο ήδη ενυπήρχε μέσα μου αυτή η μουσική και δεν έμενε παρά το χτύπημα της ρομφαίας πάνω στο βράχο για να αναπηδήσει το ζωντανό νερό των ήχων.

Ως και η μορφή του έργου, με τις πλούσιες εναλλαγές του ποιητικού λόγου, του άλλοτε απέραντου σαν αρχιπέλαγος, του άλλοτε κατανυκτικού σαν ψαλμός ή του πειθαρχημένου σαν λαϊκό τραγούδι με τις έντεχνες μορφές της λαϊκής μουσικής, καθώς παρουσιάζονται είτε από την ορχήστρα είτε από τον ψάλτη (βαρύτονο) είτε από την χορωδία.

Εδώ, στην έντεχνη επεξεργασία, προχώρησα με πρόθεση εντελώς αφαιρετική. Με την συνείδηση θα ’λεγα αγιογράφου, που μισεί τη σάρκα, θέλοντας να ταυτίσει τη μορφή με την ψυχή.

Στο διάβολο, είπα, και τα εγκεφαλικά κοντραπούντα και οι πολύπλοκες αρμονικές, ρυθμικές και ενορχηστρωτικές σχέσεις. Ας βγει η ψυχή της μουσικής μας ακέραιη, ντυμένη με πάχνη και δροσοσταλίδες. Χορεύοντας με ρωμέικο νταούλι. Ας αφήσουμε τις επιδείξεις για τους λαούς που έχασαν την  ψυχή τους κι ας τραγουδήσουμε απλά τους καημούς και της ελπίδες της ρωμιοσύνης.

 

Μίκης Θεοδωράκης

 

 

 

ΑΥΤΟΣ Ο ΝΕΟΣ ΥΜΝΟΣ

ΕΝΑ ΔΥΝΑΤΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΜΠΛΕ

Ο ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ ΚΑΙ Ο

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ,

ΠΟΥ ΧΩΡΕΣΑΝ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΘΕΟ

ΣΤΗΝ ΕΚΦΡΑΣΗ ΤΟΥΣ

 

Ένα κομμάτι δυνατού μπλε κάτω από δυο παιδικά βλέμματα. Δύο βλέμματα που χώρεσαν τόσο πολύ Θεό στην έκφραση τους, που διέσχισαν αλλότροπα το καθένα τη ζωή, που ακούμπησαν σε λογιών λογιών θαύματα, συμφορές, έρωτες, ανάγκες. Δυο βλέμματα που αγγίχτηκαν μέσα απ’ αυτό το τετραγωνάκι ελληνικής θάλασσας, λες για πάντα.

Μιλώ για τον Ελύτη και τον Θεοδωράκη, που ταξίδεψαν από άλλους δρόμους για τον ίδιο προορισμό. Να κάνουν αυτό το μπλε, ήχο φθόγγο, λέξη ή μουσική, το ίδιο κάνει. Που κοιτάχτηκαν μέσα απ’ το ίδιο κυματισμό του νερού, μέσα απ’ την ίδια πέτρα του τόπου τους, που μίλησαν ελληνικά ως «εις τον έπειτα χρόνον». Αυτόν που δεν έχει μέτρημα και που έρχεται μια στιγμή να τον δικαιώσει, μια στιγμή ισόβια σαν αυτή του ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ.

Εκεί ο Έλληνας, ο Ποιητής και ο Ερωτευμένος συναντώνται με το βάρος της δωρεάς του πιο τρομερού αγαθού που δόθηκε ποτέ στον άνθρωπο, της αγάπης. Της αγάπης για την ιδανική μα υπαρκτή Ελλάδα, για την ιδανική και υπαρκτή γυναίκα, την ίδια την αγάπη.

«Ίδια η μνήμη γενόμενη παρόν» και μέλλον διατρέχει τον χρόνο, διαγράφει τις πραγματικές διαστάσεις του χώρου, όχι αυτές που επιμένουμε να βλέπουμε στους γεωγραφικούς χάρτες, μα αυτές που η γλώσσα προσκτάται στο μάκρος της εσωτερικής της πορείας, στο βάθος της κρυφής σκέψης της, στην αίσθηση που προκαλεί η διαδοχή των λέξεων, που γίνονται σημείο του αόρατου, φθογγόσημα μιας εικόνας-μουσικής, μιας ύλης-φαντασίας.

Το ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ είναι το σταθερό βήμα σε μια διαρκώς μεταβαλλόμενη πραγματικότητα, είναι το λεπτομερές ιδεόγραμμα της χώρας, το καθαρό δακτυλικό της αποτύπωμα.

Η μεταγραφή σε γλώσσα της μυστικής αίσθησης του ιστορικού χρόνου και συνάμα το πιο λυρικό κεφάλαιο ηθικής, οντολογίας κι αισθητικής που γράφτηκε απ’ τον Έλληνα για τον άνθρωπο της κοινής μοίρας, της κοινής Πατρίδας, της ζωής. Το ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ είναι η δια της Ελλάδας μυθολογία του αγαθού και του ωραίου, του άξιου να επιβιοί πάντοτε. Μια ζώσα καταγραφή είναι και επιφάνεια των πολλών μικρών ελληνικών Θεών σε μια θρησκεία μονοθεϊστική της ζωής. Η πολύτροπη δυναμική μιας στέρεης σοφίας που ξέρει το άγνωστο του οικείου, το μέγιστο του ελάχιστου, το αιέν φθαρτού.

Αυτό, ωστόσο, που σήμερα φαντάζει αυτονόητο δεν ήταν πάντα. Και το πρώτο τίμημα του ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ για τον ποιητή που στάθηκε με συγκροτημένη υποδοχή έως και απορία. Χρειαζόταν κάποια επεξεργασμένη σκέψη, μ’ άλλα λόγια μια αυθεντική ιδιοσυγκρασία ικανή μέσα από αυτό το σοφά δομημένο αρχιτεκτόνημα του ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ, να νιώσει τους παλμούς του αίματος της φυλής, την ακραία τόλμη της ποίησης του Ελύτη. Χρειάστηκε η ποιητική νοημοσύνη του Μίκη Θεοδωράκη να λειτουργήσει σαν ένα είδος πυξίδας που ξέρει να δείχνει με ακρίβεια πάντοτε τον βορρά, που ξέρει να δείχνει αυτό το μη προβλέψιμο διάνυσμα προς τα άνω, που είναι η ποίηση.

Και ο Θεοδωράκης άκουσε πρώτο το ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ διαβάζοντας το. Άκουσε αυτήν «την γραμμή του ορίζοντα που έλαμψε ορατή και πυκνή και αδιαπέραστη», άκουσε «την πατούσα που σύναξε σοφία στην άμμο», άκουσε το «τερεβοκτόνο βόδι», άκουσε τα «τωκύποδα φιλιά». Άκουσε ο Θεοδωράκης πόσο εύλογο είναι το ακατανόητο, ακολούθησε το χέρι του ποιητή και ερμήνευσε με τον δικό του τρόπο τον χρησμό. Και έδωσε στους Έλληνες να μιλήσουν αβίαστα λόγια του νέου ύμνου. Ανέγνωσε που θα πει αναγνώρισε ο Θεοδωράκης μέσα στο ποίημα τον παλμό της δικής του καρδιάς, και έδωσε στο φως της αστραπής του ποιητή τον δικό καθαρό ήχο.

Ο Μίκης Θεοδωράκης με την ρώμη της ευαισθησία του έκανε αληθινή μουσική αυτό το κομμάτι δυνατού μπλε που είδε στην ποίηση, το ίδιο μπλε που κοιτούσε απ’ το παράθυρο του επτά ετών παιδί στη θάλασσα της Βαριάς μεσημέρι.

 Ιουλίτα Ηλιοπούλου

 Αθήνα 1999

Εισαγωγή στην έκδοση ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ (Μουσικές εκδόσεις Ρωμανός)

 

***

 

ΤΑ ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ ΣΤΙΣ ΤΟΙΧΟΓΡΑΦΙΕΣ

ΣΤΟ ΑΚΡΩΤΗΡΙ ΤΗΣ ΘΗΡΑΣ

ΘΑ ΣΥΜΒΟΛΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ

ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ

ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

 

«Η ΘΗΡΑ ΜΕΣΩ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ», ήταν μια ακόμη μύηση στα μυστικά της ιδιωτικής τηλεόρασης και της ανεξάρτητης παραγωγής ως συνεργάτης του αείμνηστου σκηνοθέτη-παραγωγού Αντώνη Βασιλόπουλου, Μαζί του είχα συμμετάσχει σε αρκετές παραγωγές και με πολλές ιδιότητες αλλά αυτή τη φορά η εσωτερική κατανομή στο συνεργείο προέβλεπε να είμαι βοηθός σκηνοθέτης, αφού προηγουμένως είχα περάσει από τη διεύθυνση παραγωγής και αρκετές μεταφράσεις από τα γερμανικά με το εμβληματικό «ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ» στην ΕΤ-3, που το καθιέρωσαν πολλοί τηλεοπτικοί και ραδιοφωνικοί σταθμοί και εκπομπές.

Ευάγγελος Βελιτζέλος

Για την παραγωγή του ντοκιμαντέρ για λογαριασμό της ΕΤ-2 το 1990, πριν 32 χρόνια, είχε εξασφαλίσει τη συνεργασία του αρχαιολόγου και καθηγητή στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών(ΕΚΠΑ) Χρήστου Ντούμα(που από το 1960 ως το 1980 ήταν έφορος αρχαιοτήτων της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας στην Ακρόπολη, στις Κυκλάδες, στα Δωδεκάνησα και στα νησιά του Βορείου Αιγαίου, στη συνέχεια στη Διεύθυνση Αρχαιοτήτων και στη Διεύθυνση Συντήρησης Αρχαιοτήτων στο Υπουργείο Πολιτισμού, ενώ το 1975 είχε αντικαταστήσει το θανόντα Σπυρίδωνα Μαρινάτο στη Διεύθυνση Ανασκαφών στο Ακρωτήρι Θήρας) στο ρόλο του επιστημονικού συμβούλου, επιστημονικοί συνεργάτες Μαρίζα Μαρθάρη-αρχαιολόγος και Ευάγγελος Βελιτζέλος-καθηγητής Παλαιοντολογίας στο ΕΚΠΑ(που ανέδειξε το Απολιθωμένο Δάσος Λέσβου και στη συνέχεια το Απολιθωμένο Δάσος Φυλακτού αλλά με την ευθύνη των τοπικών αρχών δεν προχώρησε όπως θα έπρεπε), στα κείμενα ο Περικλής Ροδάκης(πολυγραφότατος συγγραφέας, ένας σύγχρονος εγκυκλοπαιδιστής), στο σενάριο και το μοντάζ ο σκηνοθέτης Σταμάτης Τσαρουχάς(σκηνοθέτησε την ταινία «Οι γενναίοι της Σαμοθράκης» με πρωταγωνιστή το Ρένο Χαραλαμπίδη), στην αφήγηση ο ηθοποιός Χρήστος Πάρλας, στην ηχοληψία ο Γιάννης Χαραλαμπίδης, στη διεύθυνση φωτογραφίας ο Τάσος Αλεξάκης, στη μουσική ο Πάνος Τσαπάρας, στη διεύθυνση παραγωγής Νίκος Χατζηαθανασίου, έρευνα-σκηνοθεσία Αντώνης Βασιλόπουλος, και Σταύρος Παπαθανάκης με την ιδιότητα του βοηθού σκηνοθέτη.

Η Σαντορίνη, Θήρα ή Στρογγύλη ήταν ένα από τα γνωστότερα κέντρα του πολιτισμού του Αιγαίου τα προϊστορικά χρόνια και σήμερα βρίσκεται στο επίκεντρο της παγκόσμιας βιομηχανίας του μαζικού τουρισμού προσελκύοντας από το 1970 και μετά εκατομμύρια επισκεπτών από όλο τον κόσμο, που θέλουν να θαυμάσουν τα μοναδικά ηλιοβασιλέματα της κι ένα μοναδικό περιβάλλον, που διαμορφώθηκε από το ηφαίστειο της, που είναι ένα από τα μεγαλύτερα ενεργά θαλάσσια ηφαίστεια του πλανήτη μας!

Οι δε τοιχογραφίες από το Ακρωτήρι της Θήρας με τα χελιδόνια να ερωτοτροπούν, τις οποίες μπορεί να δει ο επισκέπτης της Αθήνας στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο θα συμβολίζουν τον ερχομό της άνοιξης, της ανάστασης της βλάστησης, αφού έχει προηγηθεί ο θανών σπόρος, ο θάνατος του σταροβασιλιά(όλα αυτά τα δρώμενα τα είδαμς στην αναπαράσταση του εθίμου του βασιλιά στα Πετρωτά Τριγώνου Ορεστιάδας), η αναγέννηση της φύσης και της ζωής.

Η εξαιρετική φωτογραφία είναι του Ορεστιαδίτη φωτογράφου Γρηγόρη Αζορίδη.

………………………………………………………………………………………………

 

 

 

 

 

 

ΘΑ  ’ΝΑΙ ΣΑΝ ΝΑ ΜΠΑΙΝΕΙ Η ΑΝΟΙΞΗ

Παρασκευή 4 Μαρτίου ΄22

 

Φίλε, εσύ του αντιπάλου στρατοπέδου, για να συμμερισθώ τον ενθουσιασμό σου, για να σκύψω να σε ψηλαφήσω και να σε αφουγκρασθώ, πρέπει έστω και μια φορά στην κοινή ζωή μας, να μου ’χεις πιάσει κι εσύ το χέρι, για να ψαύσεις τις προθέσεις μου. Αλλά, μην το κάνεις πιάνοντάς το απ’ την παλάμη. Που θα σήμαινε ότι ή μου ζητάς χρήματα δανεικά ή αναλύεις τις γραμμές της ζωής μου και της προσωπικότητάς μου, π.χ. τη γραμμή της καρδιάς, την γραμμή της τύχης και τις αχνές γραμμές του κεφαλιού, σαν τα …διφορούμενα σελφ, τεστ των παντοπωλείων. Όπως το έκανε η τσαχπινούλα Ρομά στο «Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο (“έλα ασήμωσε για να σε λέω…”)».

Ποιος θα κάνει την αρχή; Απροσχημάτιστα δύσκολο, μην σας πω ότι θα χρειαζόσασταν να καταφύγετε στην «κοσμογονία του Ησίοδου» και λίγο πιο πριν… Την εξήγηση που δίνουν οι πιο τολμηροί την εντάσσουμε αδρά-αδρά και προσγειωμένα κι αυτήν σε δυο στρατόπεδα: ΣΤΟ ΠΡΩΤΟ ΤΟ «ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟ», «ΘΕΤΙΚΟ» θα μπορούσε να τα αποκαλέσει ο Ευκλείδης και οι γύρω από ’κείνον Αλεξανδρινοί, όταν με μόνο γνώμονα την τετράγωνη λογική επιχειρήθηκε να ερμηνευθεί το σύμπαν με αλληλοαυταπόδεκτους συνειρμούς, που όμως βρήκαν την πιστότατη εφαρμογή τους στην πρόοδο της ανθρωπότητας.

ΣΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ, ΤΟ «ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟ», με την περισσότερο «πνευματική» θεώρηση, η αρχή της νόησης, ξεπερνώντας τα μαθηματικά που ήδη καλπάζουν, οδηγεί στην αληθινή σοφία. Που έρχεται στον καθένα μας, όταν συνειδητοποιήσουμε πόσο λίγα γνωρίζουμε για τη ζωή μας, την ύπαρξή μας, τους εαυτούς μας και τον γύρω μας κόσμο. Κι αυτή τη φορά θα διαφωνήσω με τον Φραντς Κάφκα, που «παρακαλεί το μέλλον να κοιμάται», για τον φόβο «μην τυχόν ξυπνήσει πριν την ώρα του και αποκοιμηθεί το παρόν του». Εγώ, το αντίθετο, και σας καλώ να το στοχασθείτε: Είμαι της θεωρίας ότι ο ύπνος είναι μισός θάνατος και ότι παρελθόν, παρόν και μέλλον πρέπει να …ξαγρυπνούν, με περισσότερη, όμως, σύνεση και σιωπή.

Φίλοι μου, όλων των στρατοπέδων σας αποδέχομαι a priori και σας υπενθυμίζω: τα πάντα ξεκινούν απ’ την μοιραία επέμβαση του ανθρώπου στο περιβάλλον, με μόνη την μικρή παρέκκλιση, πως χτίζει πολλούς τοίχους, αλλ’ όχι αρκετές γέφυρες (Ισαάκ Νεύτων). Και η ίδια η επίδραση του ανθρώπου πάνω στη Βιόσφαιρα (εκεί έγιναν όλα τα θαύματα, με πρώτο αυτό της ωρίμανσης όλων των “HOMO”) άρχισε να γίνεται καίρια και …καταλυτική, όταν ανακάλυψε την φωτιά, την πρώτη τεχνολογική ανακάλυψη του ΕΜΒΙΟΥ ΚΟΣΜΟΥ. Όσο για το δεύτερο, θεωρώ ότι δεν είναι ούτε ο ηλεκτρισμός, ούτε η πενικιλίνη του Φλέμιγκ ούτε καν η επέλαση των δορυφόρων και του διαδικτύου. Είναι ΟΙ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ που ρευστοποιούν και χρησιμοποιούν ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥ (Ίαν Φλέμιγκ…). Αυτός του Τζέημς Μποντ!

Φυσικά, αρκετές χιλιετηρίδες πριν αλλά πολύ μετά την ΛΙΘΙΝΗ ΕΠΟΧΗ, η έννοια τροφή ήταν αυτή που έδωσε την πρώτη σπίθα της εκκίνησης των πάντων. Η στατικότητα στον χωροχρόνο έδωσε τη θέση της στην έναρξη της ζωής. Και οι πρώτες – πρώτες χημικές αντιδράσεις πάνω στη σφαίρα ΓΗ δεν χρειάζονταν καταλύτες, αυτοί ήρθαν, όταν ο φυτικός κόσμος χρειάσθηκε το ταίρι του, τον ζωικό. (ΚΑΘΟΔΟΣ ΤΩΝ ΘΗΛΑΣΤΙΚΩΝ). Να γιατί η ζωή είναι το πιο πολύπλοκο γεγονός του σύμπαντος, που αφ’ ενός μεν στηρίζεται σε απλούστατες αντιδράσεις, που όμως έφθασαν στο σημείο να γίνουν ανεξέλεγκτες, αφ’ ετέρου δε βαίνει σε μια άγνωστης μορφής ολοκλήρωση που θα φέρει ίσως και το τέλος της πίστης. Το τελευταίο δε δυστυχώς δεν αναφέρεται ούτε σαν βιβλιογραφική παραπομπή, σε κανένα απ’ τα εκατομμύρια συγγράμματα πασών των γενεών, πασών των επιστημών.

Σας πηγαίνω με το μαλακό, δεν θέλω να σας τρομάξω, μην τυχόν και με αφήσετε στα κρύα του λουτρού και πάτε γι’ άλλα. Αλλά ακόμα και σ’ αυτήν την προβλέψιμη περίπτωση, σας έχω διαθέσιμα: διεύθυνση, τηλέφωνα κινητά τε και ακίνητα και φυσικά το ΑΜΚΑ μου, το ΑΦΜ μου, μπορείτε να με βρείτε εύκολα, εδώ κοτζάμ Μπιν Λάντεν τον εντόπισαν και του …ανακαίνισαν το κρησφύγετο! Για να σπάσουμε επί τέλους αυτήν την περίεργη άγνωστη, την ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΥ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ…

Που είχαμε μείνει; Α, ναι, στους παλαιολιθικούς κυνηγούς (καλύτερα λέγετε τους τροφοκυνηγούς), που είχαν αρχίσει να ασκούν πάνω στα φυσικά οικοσυστήματα, την πρώτη έντονη πίεση. Η χρήση της φωτιάς, με σκοπό τον εκφοβισμό ή την παγίδευση του θηράματος, προκάλεσε πριν από εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια την διατάραξη και υποβάθμιση όλων των σύγχρονων, τότε, φυτοκινητικών εξελίξεων, εκεί όπου ο άνθρωπος άρχισε να παράγει τα δικά του οργανικά απόβλητα. Και πριν τα …«αναλύσουμε» δυο λόγια για την τύχη των θηραμάτων εκείνων, το …δικαιούνται! Περί τα 400 χρόνια πριν από την άνθηση της Πομπηίας, ο πεινασμένος τότε άνθρωπος κατάφερε το εν τρίτον από τα άγρια θηράματα να τα φέρει στην αυλή του και να τα προσφέρει …φαϊ και ύπνο! Να τα κάνει, δηλονότι, οικόσιτα. Δηλαδή, άκουσον, άκουσον, άκουσον, ένα σημαντικό κι απ’ αυτά ποσοστά, να τα κάνει ζώο συνοδείας (καλά το είπα; μήπως ζωάκια συντροφιάς;) διαλέξτε εσείς τον δοκιμότερο όρο, ρωτάμε και τον Μπαμπινιώτη στην τελική, έχει κι αυτός τώρα τελευταία απόψεις, ξέρετε του γνωστού σκύλου (όχι συνοδείας…) και της γνωστής πίτας…

Ο καταξιωμένος παγκόσμιος οικολόγος, τις τσίμπλες σας παρακαλώ, όχι οινολόγος –περιβαλλοντολόγος, Κίμων Χατζημπίρος, εξηγεί ποιόν είχε η πρώτη πρώτη χρήση της φωτιάς και τα απώτερα συνεπακόλουθά της.

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΝΑ ΑΡΧΙΣΕΙ ΝΑ ΔΙΑΤΡΕΦΕΤΑΙ ΠΙΟ ΕΝΕΡΓΑ, ΠΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΕΝΑ, ΟΜΩΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚΕΙΝΗΣ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ Σ(ΤΡΟΦΗΣ) ΤΟΥ ΗΤΑΝ Ν’ ΑΡΧΙΣΟΥΝ ΝΑ ΕΞΑΦΑΝΙΖΟΝΤΑΙ ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΓΕΥΜΑΤΑ ΤΟΥ: ΘΗΛΑΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΠΤΗΝΑ… Κι αν δεν κατορθώσετε να πιάσετε την άκρη του μίτου, θα σας βοηθήσω δίνοντάς σας την έτοιμη μπουκιά στο στόμα. Ο άξονας τροφή –μετακινούμενη γεωργία- έναρξη κτηνοτροφίας πέρασε απρόβλεπτα κι αναπόφευκτα στην

1)      ΑΝΑΓΛΥΦΗ ΑΠΟΔΑΣΩΣΗ

2)      ΥΠΕΜΕΤΡΗ ΑΡΔΕΥΣΗ

3)      ΥΠΕΡΒΟΣΚΗΣΗ – ΥΠΕΡΑΛΙΕΥΣΗ

Αλλά, χριστιανοί μου κι εσείς αλλοίμονο, πιστές …πιστές μου, εκ των ων ουκ άνευ! Αυτά τα προαπαιτούμενα σύνεργα η ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΤΣΕΚΟΥΡΗ έδωσαν εν τω μεταξύ στον επαναπαυμένο άνθρωπο ιδέες και για άλλες χρήσεις, περισσότερο εξωστρεφείς, αλλά γεμάτες επιθετικότητα και … ρεβανσισμό στης ΦΥΣΗΣ ΤΗΝ ΕΞΕΛΙΞΗ! Η κοσμογονία του Ησίοδου αυτόν, ακριβώς τον σκοπό είχε για τα δύσκολα που έμελλε να έρθουν!...

Εγώ, προσωπικά, νομίζω πως ελάχιστοι ταγοί της ανθρώπινης σκέψης έχουν αντιληφθεί ότι το μαθηματικό και το φιλοσοφικό μοντέλο είναι οι δυο όψεις του ιδίου νομίσματος. Αλλά, το κωμικοτραγικό της υπόθεσης είναι ότι αυτό το νόμισμα δεν «ξεπληρώνει» τίποτε, μόνο κοσμεί την αθάνατη παρακαταθήκη του παγκόσμιου πολιτισμού, αυτήν που διασώθηκε από της πάμπολλες πυρπολήσεις των βιβλιοθηκών (πυρ +πέλω) και όχι βέβαια πυρκαγιές και άρα των εκατομμυρίων γραπτών του πνεύματος. Βλέπετε, είναι ατιμωτικά υποκριτικό να οδυρόμαστε για την εξαφάνιση χιλιάδων τόμων… «γραπτής ύλης»! αυτή (η εξαφάνιση…) όμως, ευχαρίστως να σας πω που θα οδηγήσει. Στις από στόμα σε στόμα διηγήσεις, στη συνέχιση της μεταβίβασης ηθών και αξιών στους μεταγενέστερους, στη λαϊκότερη συμμετοχή της ιστορίας και που θα έχει την ίδια βαρύτητα με τους πάπυρους του παρελθόντος, μέχρι και τους …άπειρους του παρόντος! Με μια μόνο κουβέντα: ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ.

Συμπερασματικά και καλόπιστα, αυτή θα είναι (η παράδοση) και η εκλαΐκευση της Ιστορίας που η ακαταμάχητη Μαρία Ευθυμίου βάζει στην κούτρα μας με τόσο γλαφυρό τρόπο. Και που θωρακίζει τις κοινωνίες (απώτερος στόχος;) πάνω σε ασφαλέστερες βάσεις και ΘΑ τις προστατεύει και από τα νομικίστικα –δικανικά παραθυράκια της κάθε επικρατούσας ελίτ! Η θαρραλέα ακτιβίστρια Έλεν Κέλερ είχε την έμπνευση να πει: «Τα πιο όμορφα πράγματα στον κόσμο δεν μπορεί να τα αγγίξει κανείς ούτε να τα διαβάσει κάπου πόσο μάλλον και να τα διδάξει. Πρέπει να τα νοιώσει με την καρδιά του κι έπειτα ν’ αφήσει στους άλλους τη χαρά να κάνουν το ίδιο…». Το ξέρω, φίλες μου και φίλοι καίγεσθε να σας κλείσω ραντεβού την Κέλερ με την Ευθυμίου, σε φουαγέ (να ’το πάλι…) κεντρικού θεάτρου! Την πατήσατε και τον λόγο, βρείτε τον μόνοι σας.

Τις ημέρες μας, αγαπητοί μου, οι οδηγούντες την κούρσα της Ιστορίας εθελοτυφλούν. Και το κάνουν εκούσια και κακότεχνα, αγνοώντας την παγκόσμια ρήση του Πάμπλο Νερούδα: Μπορείς να κόψεις όλα τα λουλούδια, αλλά δεν θα μπορέσεις να εμποδίσεις την άνοιξη να ’ρθει. Θα σας πιάσω από το χέρι και θα σας πάω σε τρεις σταθμούς κι αν ξεπεζέψετε και πετάξτε από πάνω σας κάθε χιτώνα αμφιβολίας και άρνησης, τότε θα μπορέσουμε να συμπορευτούμε μέχρι το τελικό συμπέρασμα. Και σας το λέω από τώρα να χαρείτε, σ’ αυτήν μας την συμπόρευση, λέγετέ την ανάρτηση, θα έχουμε μαζί μας τον εκλεκτό συμπολίτη μας Δημήτρη Χαρνίδη που επέβλεπε, ξέρετε την κατεδάφιση του εμβληματικού τους σπιτιού. Και θα του επιτρέπουμε να μπαίνει σφήνα σε όλες μας τις ΕΝΟΤΗΤΕΣ και να “τα χώνει” όπου θέλει, έτσι φορτισμένος που είναι συναισθηματικά! Άντε, ελάτε τώρα, σας βλέπω με το παράπονο στα χείλη, ευθυμήστε και λίγο: Την Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου του 2022, την πρώτη απ’ τις δύο ημέρες των εργασιών, δείτε πως έκλεισα το μεσημέρι και πως έφυγα: Τριπλή μάσκα ίσαμε τα μάτια προς τα επάνω και τις …κλείδες μου προς τα κάτω, σκούρα γυαλιά, ένα ξεχασμένο αγροτικό σκούφο μέχρι τ’ αφτιά και μια πελώρια ομπρέλα, απ’ αυτές που χωρούν δύο άτομα. Κι ένα ντοσιέ, που να κρύβει το μπροστινό οπτικό πεδίο (σαν εκείνους τους «φακέλους» του προέδρου με τα γουνάκια Βασίλη Κόκκινου απ’ την Αταλάντη, στη δίκη του Ανδρέα Παπανδρέου, έκρυβαν τότε τα …μισόλογά τους εκείνοι οι συμπαθείς δικαστές).

Κι έτσι φασκιωμένος όπως έφευγα προς τ’ αριστερά (!...) πέφτω πάνω σε κάποιον που μου έμοιασε με τον αείμνηστο                   Κουράκο απ’ τους παλιούς εκείνους αστυνόμους που τα έκαναν όλα. Μου λέει διστακτικά:

-       Σας ξέρω από κάπου; Είστε ο κύριος Χριστόφορος Παλαβούζης, το βρήκα, Γιατρέ μου…

-       Θα σας έλεγα κι εγώ τώρα κάτι, εγώ εν τάξει, σας γνώρισα, αστυνομικός σίγουρα. Ή ο Γάκης είσθε ή ο Γυουλιάμας απ’ το Διδυμό….

-       Τοίχο-τοίχο βλέπω πάτε, φοβάσθε μη τυχόν και γκρεμίσουν και το δικό σας οίκημα;

Αγαπητές μου αναγνώστριες έδειξα ακαριαία ότι ξεπερνώ το κρύο αστείο που μου πέταξε ο ένστολος εκείνος, αλλά μένω μέχρι και τώρα με την απορία, τι διάολο, στην πλειοψηφία τους οι έλληνες αστυνομικοί είναι φημισμένοι για το πνευματώδες χιούμορ τους, ιδίως στις συλλήψεις απεργιών… Το λοιπόν, αν αποφασίσετε ότι θα είσθε ο εαυτός σας και όχι αυτοί που θέλουν οι άλλοι (Νίτσε), τότε και μόνον τότε θα σας αφοσιωθώ και θα σας δώσω τις ΑΠΙΣΤΕΥΤΕΣ ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΠΩΘΗΚΑΝ (Ντοστογιέφσκι).

Θα ξεκινήσω (καιρός ήταν…) με το αφιέρωμα στην εκπληκτική Ίνα Ταραντού, από την καλύτερη εκπομπή της …μεταχουντικής τηλεόρασης “Η ΖΩΗ ΑΛΛΟΙΩΣ”, εγώ ευχαρίστως θα της έδινα πριμ κι ένα Όμικρον: η “ΖΩΗ ΑΛΛΟΙΩΣ” για τις ανασκαφές του Χρήστου Ντούμα στο Ακρωτήρι της Σαντορίνης, που έφεραν στο Φως έναν απ’ τους σημαντικότερους προϊστορικούς οικισμούς του Αιγαίου. Η πρώτη αποίκιση (Kάρες, Λέλεγες, που ο Ευγένιος Κούμαρις τους είχε βαφτίσει “προέλληνες”) της περιοχής χρονολογείται στο τέλος της δεύτερης πελασγικής περιόδου και φθάνει έως την Ύστερη Εποχή του Χαλκού. Τα 200 στρέμματα του δευτερογενούς σπηλαίου (δεύτερου πατώματος, στην σημερινή …μικροαστική διάλεκτο) το περίπλοκο και αξιοθαύμαστο σύστημα αποχέτευσης, τα εξελιγμένα (από άποψη στατιστικής) πολυόροφα κτίσματα με τις έξοχες τοιχογραφίες, τα έπιπλα, τα σκεύη και τα …κεκλιμένα ανάκλιντρα, δείχνουν, αν μη τι άλλο, την ΕΥΗΜΕΡΙΑ εκείνου του πολιτισμού. Τα πολυποίκιλα αντικείμενα και κτερίσματα, οι πορσελάνινες και πήλινες τερακότες που βρέθηκαν εκεί φανερώνουν και το ευρύτατο δίκτυο των εμπορικών κυρίως και άλλων σχέσεων των προπελασγών εκείνων με την Κρήτη, την Κύπρο, την Συρία, την Αίγυπτο, αλλά και με το ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΓΟΥΣ ΧΩΡΟΥ, που χιλιετίες αργότερα θα ονομάζονταν ΕΛΛΑΣ…

Και τον 17^ον αιώνα, πολύ πριν την κοσμογονική επέλαση των διαιρεμένων Ισραηλιτών, αναγκάσθηκαν εκείνοι οι κάτοικοι να εγκαταλείψουν τον συγκεκριμένο χώρο, λόγω αλλεπάλληλων σεισμών, όμως η έκρηξη του ηφαιστείου που ακολούθησε, τους βρήκε καθηλωμένους, αλλά πανέτοιμους να επιστρέψουν στην Αφρική και τους αφάνισε. Απ’ την άλλη, όμως, προστάτεψε τον πολιτισμό τους όλον, με τον ίδιο τρόπο που το ‘κανε στην Πομπηία.

Ένα τεράστιο ομοιογενές και ομοιόμορφο πέπλο, όμορφης γήινης μάζας, που το 66% της ήταν η τέφρα του Αιγαίου, κάλυψε τον πολιτισμό εκείνων των κοντών και ολίγον μελαχρινών ανθρώπων και τουλάχιστον βοήθησε πολύ (ποιος το ‘λεγε…) τους φωτισμένους και αντικειμενικούς αρχαιολόγους των τελευταίων 50 ετών να βγάλουν οριστικά και … αδιάβλητα συμπεράσματα για τους χαμένους θησαυρούς εκείνων των αιώνων! Ενδείξεις για τον οικισμό του Ακρωτηρίου πρωτοήρθαν στο φως το 1967 από τον Σπύρο Μαρινάτο, υπό την αιγίδα ασφαλώς, της Αρχαιολογικής Εταιρείας Αθηνών. Και μετά το 1974 (δέστε εδώ κάτι συμπτώσεις οι πιο… ηλικιωμένοι, ύστερα λέει, μην τα πιστεύεις) τα έργα συνεχίστηκαν υπό την επίβλεψη και …προστασία απ’ τους γνωστούς «εθνοκάπηλους» του μαθητή του Μαρινάτου Χρήστου Ντούμα. Οι απίστευτοι Ελληνάρες, γνωστοί και …εξαιρετέοι, έφτασαν στο φαιδρό σημείο να …εξελληνίσουν ακόμα και το λατινόφωνο Doumas του περιώνυμου αντάρτη αρχαιολόγου και να το μετατρέψουν σε …Δούμας!!! Που και να ’ξεραν, ότι από την άλλη πλευρά, την …δυτική, και τα πρώτα εξαδέρφια μας οι Ιταλοί προσπαθούσαν να οικειοποιηθούν τον δάσκαλο του Doumas και να τον κάνουν Spiro Marinato, ακόμα και την υπερφυσική επτανήσια δημοσιογράφο Ina Taranto...

Αφήστε, αυτοί οι μεσογειακοί, έχουν το συνήθειο να τα ρίχνουν όλα σε μια …λεκάνη μεγάλη (της Μεσογείου de) και να δίνουν σε όλους και σε όλα κοινή την ταυτότητα, τα ήθη, τα έθιμα, την καταγωγή. Χειροπιαστό παράδειγμα ο Ζωρζ Μουστακί, το ξέρω, καίγονται να το κάνουν κι αυτόν Ρωμιό φανατικό, αλλά ηχητικά δεν τους βγήκε και τον παράτησαν άθικτο! Αλλ’ ευτυχώς, ο ίδιος ο «Μέτοικος» ήταν τόσο …ενωτικός, πλην της μελωδικότητάς του, που δεν τους το επέτρεψε. Και όχι μόνο:

Έκανε και τους σκανδιναβούς ακόμα να ονειρεύονται να αποκτήσουν εξοχικό, έστω τρίτο στο κύμα, κάπου στα παράλια της Φολεγάνδρου! Ο Λεωνίδας της Αμερικής τα αποκαλεί όλα αυτά τα εθνικιστικά καμώματα με την θρακικής καταγωγής λέξη “kamousloukia”, αλλά με προφορά σλαβική…

Κι όπως κάθε δημοσιογράφος ελεγχόμενος και συνταγμένος στο σύστημά μας, αλλά και κάπως σύννους παρουσιάζει με εντελώς δική ελεύθερη ερμηνεία τα «ειρηθέντα» έτσι κι εγώ θα σας δώσω σε ελεύθερη απαγγελία τις ΘΕΣΕΙΣ-ΑΠΟΨΕΙΣ ενός από τους αδιάβλητους μαχητές των ανασκαφών του ελλαδικού χώρου. Πιάνετε το υπονοούμενο, ΔΕ; ΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΠΟΨΕΙΣ που έχουν καταχωνιασθεί ακόμα πιο βαθειά στην πολυτάραχη, πλην σεισμογενή και επικίνδυνη Κυκλαδίτικη γη από την σύγχρονη Εθνικοπατριωτική χαζωσιά των παρελάσεων και των προσχεδιασμένων ύμνων –προκάτ της μετεμφυλιακής μας Ελλαδίτσας.

Αξιότιμε πρόεδρε της Ιταλικής Δημοκρατίας Sergio Mattarella θα θέλαμε να σας ζητήσουμε ταπεινά συγγνώμην. Αφού σας ευχαριστήσουμε με την επίσκεψή σας τότε, σας προτείνουμε να μας πετάξετε βορά στα… λιοντάρια του «Κολοσσαίου», αν επαναληφθεί εκείνο το δυσάρεστο γεγονός. Με εκτίμηση! “Egregio Signor Presidente Sergio Mattarella, vorremo porgerle umilmente le nostre scuse! Ringrationdola per la sua vista gli proponiamo di considerarci pasto per I leoni del Colosseo, se laccaduto dovesse ripetersi! Con stima…

Ευχαριστώ την κυρία Μαρία Καρίδι-Αραμπατζή και για τον ευγενή πληθυντικό της.

Ας είν’ καλά η 6^η Καρυάτιδα της φωτισμένης –εδώ στα θεοσκότεινα σπήλαια του Ακρωτηρίου- ελληνικής δημοσιογραφίας η Ίνα η Ταράντου, που όπως είπε κάποιος απ’ τους χιλιάδες «μύστες», της περιφρονεί (ένας κι ένας…) συνεργάτες της ανέβασε το πήχυ της και πάνω απ’ τον Παρθενώνα! Κι οι αχτίδες που ρίχνει με τις πρωτοπόρες ερευνητικές της ματιές στον πανάρχαιο πολιτισμό του Αιγαίου αποσκοπούν σε ένα και βασικό πράγμα: να μας ξεναγήσει στα έγκατα ενός χώρου που για πρώτη φορά βγαίνει φως, το δικό της φως, το δικό μας, ακόμα και σ’ αυτό του Μουσείου Πούσκιν! Δεκάδες τα στρέμματα μιας πολιτείας που σε καλεί να την σεβασθείς πρώτα και μετά να την ψάξεις στο βάθος, όπου χάνεται η ναυτική ιστορία της ανθρωπότητας.

Και με την τηλεοπτική μαεστρία που ,,,ξενίζει η πρώτη εκπομπή της μικρής μας οθόνης «Η ΖΩΗ ΑΛΛΟΙΩΣ» μας συστήνει τον αντισυμβατικό Χρήστο Ντούμα και του παραδίδει μικρόφωνο και όλες τις κάμερες, για να μας περιηγηθεί σε όλες τις κάμερες της Σαντορίνης.

Εν πρώτοις, μνήσθητι κύριοι τον Ρώσο μεγιστάνα Φιλέλληνα Γεβγένι Κοσπέρσκυ, ος χάρισε εκατομμύρια (ρούβλια;) για να μπορούμε εμείς εδώ πέρα να …σκαλίζουμε σαν τις όρνιθες του Αριστοφάνη. Δεν θα μου ακουγόταν παράφωνο να σας πω ότι όλα όσα βρήκαμε εδώ κάτω στο Ακρωτήρι έως και τώρα που μιλάμε, με την αμέριστη ηθική και υλική βοήθεια των Ρώσων Φιλελλήνων (Δένδια, είπες κάτι;), θα μπορούσαν να αντιπαρατεθούν σαν εφάμιλλα της Ακρόπολις των Αθηνών. Θα σας παρουσιάσω αν μ’ αφήσουν, 210 αρχαία έργα και συνοδά τρία (3) γύψινα εκμαγεία και ακόμη δύο (2) καλλίγραμμα προπλάσματα κτιρίων του Ακρωτηρίου της αρχαίας Θήρας.

Σκοπός μου απώτερος κι ας πικραίνω μερικούς, είναι να παρουσιασθεί η ιστορία των ανθρώπων του Αρχιπελάγους και συνάμα η κατανόηση του προϊστορικού Αιγαίου. Και πρόκειται για μοναδικά έργα που θάφτηκαν κάτω από παχύ στρώμα τέφρας, ιδίας μ’ εκείνην της Πομπηίας. Θα μου πείτε είναι ορθόν να κάνουμε σπασμωδικούς παραλληλισμούς; Θα τολμούσα να… βροντοφωνάξω «ΝΤΑ», Το Μουσείο Πούσκιν έχει βοηθήσει πολύ περισσότερο απ’ όσο διατυμπανίζουν οι εδώ αυτόχθονες και φυσικά ακόμα περισσότερο απ’ τους Ουκρανούς διανοούμενους! Δει δη χρημάτων, ώ άνδρες Μοσχοβίτες… Δηλαδή ποιους Μοσχοβίτες, πάλι στους Αθηναίους αναφέρεται ο έρανος!!!

-       Κύριε Χρήστο Ντούμα, από πηγές που διστάζουν να σας… δώσουν, μάθαμε ότι είχατε περάσει στις «πανελλαδικές» της εποχής σας με το πρώτο στη Θεολογική Σχολή και ολοκληρώσατε το πρώτο της έτος με..

-       Ναι, με τάλιρα προβιβάσιμα στο δεύτερο έτος. Κείνο το καλοκαίρι, κυρία Ταράντου μου, έκατσα και το καλοσκέφθηκα

-       Εεε τι, στα όρθια; Πέταξε η Ίνα και το κελαριστό της γέλιο έριξε και τους εναπομείναντες προϊστορικούς σοβάδες… Και πολύ καλά κάνατε, άλλωστε οι τελειόφοιτοι της Σχολής αυτής οδεύουν προς χειρατόν…

-       Ελάτε, ο εικονολήπτης σας ξεροβήχει και τα χρηστά μας ήθη έχουν και κάποια όρια! Είδα, που λέτε, σε ηλικία 19 χρονών, πόση αχρεία παραποίηση γίνεται στην μακραίωνα ιστορία αυτών των χωμάτων. Που πολλοί σκάβουν με ιερό μεράκι. Πόση υποκρισία! «Οποία γελοιότητα!», που έλεγε και ο Πολύβιος ο Βασιλειάδης, γενέθλια αύριο, σταμπουλούς κι αυτός, στον αξέχαστο «Γυναικά» του! Αν ζούσε τώρα θα γιόρταζε το δικό του «Μιλλένιουμ» των 100 ετών… Αλλά αν ζούσε ακόμη και έβλεπε να παραποιείται τόσο χοντρά η ΙΣΤΟΡΙΑ και η …εξιστόρησή της, θα ξύπναγε τους Δημήτρη Ψαθά, Κώστα Πρετεντέρη και Νίκο Τσιφόρο και θα θρονιάζονταν σε ένα από ‘κείνα τα κεκλιμένα, ελαφρώς, ανάκλιντρα και σαν ένα ‘‘κουαρτέτο σε 4 κινήσεις’’ της Λουκίας Ρικάκη, όπου η Θέμις η Μπαζάκα ερμηνεύει τους ρόλους όλων των τραγωδών του Ηρωδείου, θα μετέτρεπαν τον γύρω χώρο σε κεκλιμένο επίπεδο, για να οδεύουν προς το έδαφος τα απόβλητα….

-       Και προτείνετε το είδος και του κρασιού που θα γέμιζαν τις κούπες τους, κύριε Ντούμα; Λέτε από τότε να υπήρχε στις αρχαίες κάβες το μεταλλικό χρυσοκίτρινο ασύρτικο με τις ανταύγειες της τσακμακόπετρας και τις αποχρώσεις του αχάτη; Τον ρώτησε η Ίνα και φρόντισε να γυροφέρει τα χρυσοπέτρινα μακρυά μαλλιά της τέσσερις στροφές και να φωτίσει ακόμα περισσότερο την μουχλιασμένη στοά των προπελασγικών θησαυρών.

-       Κυρία Ταράντου, αυτά που λέτε τα παίρνουν λωποδύτες και τα ρίχνουν μια νύχτα με φεγγάρι στο νερό.,, Νομίζετε ότι υπήρχε από μέσα τίποτε από όλα όσα διασώθηκαν, πάνω στο φως; Αφήστε, όμως, να πάρουμε τα πράγματα όλα απ’ την αρχή. Αφού, λοιπόν, είχα εξασφαλίσει την προαγωγή μου απ’ τον Ιούνιο, στο δεύτερο έτος της Θεολογικής σχολής, κάθισα και …

-       Τα πάμε αυτά κύριε Ντούμα, αυτά τα πράγματα τα κάνουμε καθιστοί!...

-       Κάθισα και αναλογίσθηκα την γνωστή, πια, υποκρισία, την γνωστή σε όλα τα μαθήματα της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας μας, σε όλα τα επίπεδα και σε όλα τα επιμέρους φροντιστηριακά μαθήματα, τα «εργαστήρια» που λένε σε άλλες σχολές. Δηλαδή, απ’ την ΑΡΧΗ μας τοποθετούν κι  από ένα ΑΒΑΤΟΝ σε κάθε πόρτα που πάμε ν’ ανοίξουμε. Ούτε μια ερώτηση γραμματικής δεν είμαστε σε θέση να κάνουμε, διευκρινιστική, μη θαρρείτε κάτι βαθύτερο… Δεν μας δίνουν καμία ευκαιρία ούτε για ένα απλό και απέριττο ΓΙΑΤΙ; Μόνο απειράριθμα ΕΤΣΙ… Έτσι με τελείτσες… Έτσι κι εγώ αποφάσισα κι απ’ τον Ιούνιο ακόμα, να μετεγγραφώ στην επιστήμη του ΠΙΣΤΕΥΕ-ΕΡΕΥΝΑ-ΣΚΑΒΕ-ΒΡΕΣ!

-       Μ’ αυτά τα εκθαμβωτικά αποτελέσματα, πρόλαβε και παρενεβλήθη η εκθαμβωτική Ίνα, πρέπει να αισθάνεσθε δικαιωμένος, δεν είναι έτσι; Σε όλα τα ξένα περιοδικά και  κυρίως στο «ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΤΕΧΝΕΣ» που απ’ το 1921 εκδίδεται και στην Ελλάδα…

-       Μη βιάζεσθε να χαρείτε, συνέχισε απτόητος ο … Δούμας! Βέβαια, έχοντας και την τύχη να μαθητεύσω στον έναν από τους κορυφαίους δέκα (10) Έλληνες αρχαιολόγους, καθηγητή Σπύρο Μαρινάτο έφτασα της όποιας επιστημονικής μου σεμνότητας το ζενίθ σε σπήλαια, στοές και κατακόμβες, όπου ο ήλιος του πάνω κόσμου έψαχνε να συναντήσει τους κάτω ανταγωνιστές του μ’ ένα καμάκι περίεργο κι απόκοσμο (Ρίτσος –Θεοδωράκης-Νταλάρας)

-       Δεν σας γεμίζει αυτό; Δεν σας ολοκληρώνει; Του πέταξε η κυρία Ταράντου και το υπόλοιπο συνεργείο (άνθρωποι ξεχωριστοί και ψαγμένοι) με πρώτο τον ηχολήπτη, είχε αρχίσει να παίρνει θέση του μικρού παιδιού, που πρόκειται (επίκειται…) ν’ ακούσει απ’ τη θεία-Λένα, το παραμύθι, με το βασιλόπουλο (πάν’ αυτά, σαφώς, άντε με την κορούλα του Προέδρου…)

-       Όχι, όχι, δεν με γέμιζε, απεναντίας, όσο μου έρχονται μηνύματα εθνικής υπενθύμισης, όσο επλανάτο στην όλη ατμόσφαιρα –ο Θεός να την πει, εδώ κάτω, στα έγκατα της Κυκλαδίτικης γης. Η «παραγγελιά», όλα αυτά τα ευρήματα, αλλά και άλλων… γειτονικών χωρών να συσχετισθούν με το … υπόλοιπο αθάνατο ελληνικό πνεύμα, με πείσμωνε, μου ανακάτωνε τα εντός θεία μου και λέω τώρα εγώ, τρόπος να ’ναι, τώρα στα 80 μου, να άλλαζα, όχι, βέβαια, ουρανό, αυτός είναι για τους αστρολόγους και τους αστροναύτες (μην τους λησμονούμε τους καημενούληδες) και να πήγαινα σε μια Τρίτη επιστήμη, π.χ. την ΕΦΑΡΜΟΣΜΕΝΗ ΜΕΛΙΣΣΟΚΟΜΙΑ ή ακόμα και την ΟΡΥΚΤΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΜΕΤΕΩΡΙΤΩΝ… Στους τομείς αυτούς κανένας δεν θα μπορούσε, δεν θα τολμούσε, να αλλάξει έστω και ένα γιώτα (μανία μ’ αυτό το φωνήεν…). Κι από τα πορίσματα που θα έβγαζα με σαφή στοιχεία, αποδείξεις, τιμολόγια, λοιπά παραστατικά (Κώστας Ρηγόπουλος στην ταινία «Καρασίν Όϊλ»…). Απτά και αδιάσειστα. Και χωρίς να ζητώ ουτ’ καν την «λογοτεχνική άδεια» κανενός.

Κείνη τη στιγμή, η μακράν κορυφαία ελληνίδα Telegiornalista έσκυψε κάπως προς τον Χρήστο Ντούμα και ψιθύρισε ίσα-ίσα να μπορεί να την …ακούει και ο ηχολήπτης της…

-       Θα τολμούσε κύριε Ντούμα, πως δεν θα μπορούσε και όχι μόνο θα τολμούσε να σας αλλάξει όλην την επιστημονική σας «τροπικότητα», αλλά θα σας υπενθύμιζε βλάσφημα ότι η λέξη μετεωρίτης προέρχεται από τη …λέξη ΜΕΤΕΩΡΑ, που έχουν χαρακτηρισθεί από τον ΟΗΕ μνημείο παγκόσμιας (το συζητάμε;) πολιτιστικής κληρονομιάς.

Με σας συνεχίζω, αγαπημένοι μου, το έχετε ποτέ αναλογισθεί πάνω σε πανάρχαιο (από καταβολής κόσμου) μνημείο της ΦΥΣΗΣ να πάει να δέσει, να πάει να «κουμπώσει» και άρα να αναδειχθεί μια σειρά από αγιορείτικα ειδώλια, έτσι σαν ένα κάποιο δεύτερο προπύργιο του Χριστιανισμού… Ας δώσουμε στον Ιωάννη τον Σιναϊτη τον ύστατο λόγο να κλείσει την πρώτη παράγραφο- ενότητα.

Οι πραγματικές αρετές του παγκόσμιου, του ενός και αδιαίρετου ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΠΡΟΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟΥ ορθότερα, μόνον όταν συντονισθούν με την ανδρεία, την μεγαλοψυχία και την ανυποχώρητη γενναιοφροσύνη, τότε κατακαίουν και καταφλέγουν όλες τις ψυχικές νόσους. Μόνο τότε βλαστάνει και ο σωστός ο επιμέρους πατριωτισμός και αφανίζονται οι παντός είδους δαίμονες και εχθροί της ανθρωπότητας.

Και πάνω στον άζυμο άρτο που θα ψηθεί, θα ‘ρθουν και θα ποτισθούν οι τρεις νέες χάριτες Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ, ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΚΑΙ Η ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ (Η ΤΑΠΕΙΝΟΤΗΤΑ, το ιδανικότερον!), Αλλ’ ο δικός μας και μακαριστός Πατήρ Παύλος ο Καββαδίας πρόσθετε και τις άλλες δυο και γίνονται σύνολο: 5 (πέντε).

-       Χάριτι

-       Οικτιρμός

-       Φιλανθρωπία            (χάσαμε τον …λογαριασμό;)

Και ώ, της δικαίωσης! Πάνω στο τέλος της μίζερης μεταβυζαντινής εποχής και πολύ πριν οι Οθωμανοί Μουσουλμάνοι αλλάξουν τους ρόλους σε Ασία και Ευρώπη, ξανάρχεται ο Μένανδρος, 2.500 μετά τον ..θάνατο.. του και ξανακρούει τον δικό του κώδωνα κινδύνου:

ΟΣΟΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΔΙΚΕΣ ΤΟΥΣ ΑΞΙΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΟΝΤΑ, ΟΣΟΙ ΚΑΤΑΦΕΥΓΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΕΝΔΟΞΟΥΣ ΠΑΠΠΟΥΔΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΓΟΝΟΥΣ ΤΟΥΣ, ΔΗΛ. ΣΕ ΤΑΦΟΥΣ ΚΑΙ ΣΕ ΜΝΗΜΑΤΑ ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ ΤΑΦΟ, Ο ΟΠΟΙΟΣ, ΑΛΛΟΙΜΟΝΟ, ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΓΕΝΕΣΤΕΡΟΥΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΕΣ ΘΑ ΕΧΕΙ ΜΟΝΟ ΜΙΚΡΑ ΕΡΠΕΤΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΥΣ ΣΚΩΛΗΚΕΣ.

Αλλά, πάνω που νόμιζες ότι μετά το διαφημιστικό διάλειμμα θα βρισκόσουν σε άλλο νησί βόρεια –ανατολικά της Σαντορίνης να σου όλο το συνεργείο πάνω απ’ τα σπήλαια, πολύ πάνω απ’ τις σκαλωσιές, στο φως του ζεστού ήλιου. Στο ίδιο νησί, δεν σαλπάρουμε ακόμα, στο θαλασσί καΐκι του Κυριάκου του Πρέκα. Και μέχρι να ζυγίσεις τα τελευταία λόγια του Ντούμα και να βγάλεις το απόβαρο, σ’ έπαιρνε μονότερμα η πυθαγόρεια μορφή του, απ’ ευθείας σύνδεση με τις γηγενείς εκείνες πελασγικές μορφές που τις έπαιρνε η λάβα και χύνονταν στην ιστορία…

Εμείς, κυρία Ίνα, δεν μάθαμε να ζούμε… πολύπλοκα! Μας έφτανε ένα κομμάτι πανί, τρία αυγά μισό κιλό τυρί. Μια μικρή νταμιτζάνα ασύρτικο. Αυτά ήταν και το εθνικό μας νόμισμα. Με ίσο κατά κεφαλήν εισόδημα, μια αληθινή κομμούνα της θάλασσας που μας ταΐζει. Να μην νοιάζεσαι και πολύ για το μέλλον. Κι η παρέα όλοι μαζί στην πλώρη. 9 άτομα η θεία μου η Μαγδάλω, 11 άτομα εμείς. 14 άτομα του Δανιήλ που ξενιτεύθηκε. Και παίζαμε από μωρά, ο καθένας το ρόλο του.

Κι όπως μεγαλώναμε δίπλα και πάνω στο κύμα της θάλασσας αναρωτιόμασταν αν θα μπορούσαμε ποτέ να μοιάζουμε τους γονείς μας. Τόσο αγνά. Μα και πλούσια. Τώρα; Τώρα δεν ρίχνουν πια δίκτυα. Έχουν τα μικρά μπλεχτεί στα δίχτυα του πολιτισμού. Νάτο το δικό μας, από εψές έρχεται. Να πρώτη πρώτη η σκορπίνα. Τρεις γοπίτσες στο κατόπιν. Δυο σκάροι παραβγαίνουν και κερδίζει ο χάνος ο τεμπέλης. Να έρχονταν και κάνα δυό χυλούτσες να φτιάναμε την κακαβιά μας…

Τούτον τον πλούτο τον χάνουμε κυρά-Ίνα μου! Όλα είναι στο γυαλί, ψεύτικα και φτωχικά. Κάποτε ξεκαρδιζόμασταν με το παραμικρό. Τώρα, ακόμα και το κρασί μας δεν μυρίζει τσακμακόπετρα, τώρα χρειάζεσαι ράπιντ για να αγκαλιάσεις το μπράτσο της αγαπημένης σου! Τότε δεν μας ένοιαζε το μέλλον! Ζούσαμε μέσα στα χαμόγελα που σκορπάγαμε απλόχερα στους άλλους. Τώρα, χάσαμε τα γέλια και μας έμενε ο χαμός!

 

 

Κι ερχόμαστε, κυρίες και κύριοι, στο πιο καυτό θέμα της καλπάζουσας επικαιρότητας, αν το επιτρέψει η δύσκολη μοιρασιά που κλήθηκαν Ρωσία και Ουκρανία να κάνουν, πάνω στους ομαδικούς κοινούς τους τάφους, απ’ την οριστική τους νίκη κατά τον ΝΑΖΙΣΜΟΥ. Δηλαδή, ποιος είναι ο δικός σου νεκρός, ποιος είναι ο δικός μου… Και που η καλπάζουσα επικαιρότητα έχει τόσο πολύ «ιχνηλατηθεί» και αναψηλαφηθεί από όλες τις πλευρές, τάχα μου. Και που αντικατοπτρίζει εν τέλει την …σπογγώδη έως και θλιβερή εικόνα της κοινωνίας μας, έτοιμης να αυτοκτονήσει. Που ενώ της έχουν θέσει όλους τους γνωστούς και άγνωστους Χι, όλα τα πάγια δεδομένα και τους απαραίτητους όρους, ζητάει αυθαδέστατα και τον παράγοντα Ψι… Αλλά, παρ’ όλα αυτά, αδυνατεί να λύσει την εξίσωση και την περιπλέκει, προσποιούμενη ότι η «οργανική σχέση με τα συστήματα οικονομικής πολιτικής εξουσίας αποθεώνει το ΦΤΗΝΟ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟ ΡΕΠΟΡΤΑΖ. Με τελικό αποτέλεσμα την σε κάθε περίπτωση δαιμονοποίηση του δείκτη αξιοπιστίας έναντι των πάντων, δηλαδή την ανθρωποφαγία, θα πρόσθετα και τον καννιβαλισμό.

Τη ίδια στιγμή επιχειρείται, όπως … αιωνίως, να σκεπασθούν οι αθέατες πλευρές των γεγονότων

α)    Φτώχεια

β)    Περιθωριοποίηση

γ)    Διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής.

δ)    Εξοστρακισμός των λαϊκών συμμαχιών

ε)    Αποκλεισμοί και … μονοδρομήσεις

στ)  Επιβράβευση της αμορφωσιάς

Και προσέξτε και απολαύστε με ποιους πανέξυπνους (;) τρόπους προβάλλονται σαν κατεπείγουσες λύσεις και στην κορυφή των ιστοσελίδων και της σκαλέτας του κάθε σεναρίου:

1.        Γυναικοκτονίες (17…)

2.        Εκδικητική πορνογραφία.

3.        Αναδρομική μεταμέλεια ηθικοπλαστικού τύπου

4.        Καταγγελίες βιασμών (με αιχμή του δόρατος «σοκαριστικών λεπτομερειών»)

5.        Γηροκομεία, ορφανοτροφεία, επώνυμα ευαγή ιδρύματα που αποδεικνύονται κολαστήρια.

6.        Φύλλα συκής ακόμα και πάνω σε … απλούς μώλωπες.

Αγαπημένες μου αναγνώστριες του «ΒΟΡΕΑ» κι εσείς φυσικά λάτρεις της άνθησης (επί τέλους) της θρακικής δημοσιογραφίας, θα σας δίνω σιγά-σιγά τα πολύχρωμα τσιλεδάκια από τα συλλεκτικά πατρόν που κρατώ στα χέρια μου κι εσείς ανάλογα και με τις βελόνες που θα σας τύχουν θα επιλέξετε το σχέδιο του πλεκτού που θα προκύψει απ’ τη γραφίδα του Σταύρου. Μα είναι αυταπόδεικτη και νομοτελειακή η πορεία των γεγονότων, από την γενεσιουργό αιτία (δομές της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας) μέχρι και την επέμβαση της δικαιοσύνης (τον νοητό της ήλιο γι’ αλλού τον προόριζαν άλλοι, εδώ μιλάμε για τα μαύρα σκοτάδια, για το έρεβος του φόνου όλων των ανθρώπινων των λέξεων, ΕΡΕΒΟΣ προήλθε από το ΧΑΟΣ και την ΓΑΙΑ, τη μεσολαβήσει του απαραίτητου ΕΡΩΤΑ. Και τους εξορκίζω ότι τούτη τη φορά, δεν θα τους χαϊδέψω τ’ αφτιά, δεν θα τους πω λόγια της πλώρης, δεν θα τους δοξολογήσω, θα τους αφαιρέσω κάθε ελπίδα αυτοπροβολής και αυτολιβανισμούς τους με λόγους της άλλης ραφής της ΑΓΙΑΣ.

«Αινείτε αυτόν εν τυμπάνω και χορώ. Αινείτε αυτόν εν της δυναστείαις Αυτού…»

Ο πραγματικός, λοιπόν, ήχος της σάλπιγγος, άρχισε να ηχεί πρόσφατα και εν κυμβάλοις αλαλαγμού. Αλλά Ω της Ιούδα αθλιότητος! Φέρων αντί μύρου, την δυσώδην κακίαν. Αν πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή τους, το πιο πρωτόγονο ανθρώπινο συναίσθημα, που οι τολμηρότεροι απ’ τους φιλοσόφους διακινδύνευσαν την άποψη ότι το πήραμε από τα ζώα, αυτό ονομάζεται ΣΕΒΑΣΜΟΣ: Πλάτων, Αριστοτέλης, Ηράκλειτος κι έπειτα το μεταγενέστερο χάος, με μια μικρή διακοπή, μια σεμνή σφήνα του Βολταίρου:

Δεν θα είναι αρκετό να βλέπουμε και να γνωρίζουμε (το ρήμα οίδα του Σωκράτη) το κάλλος ενός έργου. Πρέπει και να δημιουργεί και συναισθήματα και να μας επηρεάζει θετικά. Πρέπει πάνω απ’ όλα να βγάζει ΣΕΒΑΣΜΟ. Αν καθίσουμε και το καλοσκεφθούμε, αν φθάσουμε ακόμα πιο πίσω στο χρόνο θα διαπιστώσουμε ότι ο ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΣΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΟΥΤΟΥ ΗΤΑΝ ΤΟ ΑΡΧΕΓΟΝΟ ΔΟΜΙΚΟ ΥΛΙΚΟ. Νομίζω, πρώτη η Εκάβη, είχε πει στα δύο απ’ τα πολλά παιδιά της, τον Τρωίλο και τον Έκτορα: «Δέστε τα δέντρα, που θέλετε να κόψετε. Ακόμα κι αυτό, με την πλούσια φυλλωσιά του, σας ΣΕΒΕΤΑΙ και σας σκιάζει».

Λοιπόν, φίλες μου και φίλοι, αν δεν το ομολογήσουμε εν …ομονοία ότι είμαστε απ’ τους λαούς με τον μικρότερο σεβασμό στον πλησίον, εγώ δεν προχωρώ! Πασιφανές και αναντίρρητον! Δείτε, πρώτ’ απ’ όλα αυτούς που μας κυβερνούν. Δεν έχουν καμία διάθεση να ακούσουν τις θέσεις του συνομιλητή τους. Προ παντός, όταν αναλαμβάνουν τα σχετικά ηνία… Δεν σέβονται ούτε τους ίδιους τους γονείς τους. Αδιαφορία πλήρης και για το γεγονός ότι δίνουν το χειρότερο παράδειγμα σ’ αυτούς που αμέσως μετά θα τους καλέσουν σε υποταγή και συστράτευση! Κάθε ένας απ’ τους ιστάμενους υψηλά, προσπαθώντας να πείσει τους …χαμηλότερους, κάνει κατάχρηση της θέσης του και τρώει τις σάρκες τους. Δεν πολυσκέφτεται ότι γίνεται το κακό παράδειγμα και άρα ωθεί τους από πάνω του να τον κατασπαράξουν. Πηγή και γενεσιουργός αιτία της παντελούς έλλειψης σεβασμού η απουσία της ΑΓΑΠ[ΗΣ και του ΚΑΛΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΟΣ. Ορίστε, όμως και μια ακραία τοποθέτηση κάποιου επιφανούς λοιμωξιολόγου σε καφενειακή συζήτηση περί του αν θα πρέπει να δηλώνονται οι θάνατοι των μετά τα 85 ασθενών, ως απότοκοι του COVID -19: “Είναι σωστό και επιβεβλημένο: ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΣΕΒΑΣΜΟΣ είναι αποδεκτά μόνον όταν δεν διαταράσσουν την διατροφική αλυσίδα!!!”

Πόσοι, άραγε, θυμούνται (ολοένα λιγότεροι μοιραία…) εκείνον τον φουκαρά συνταγματάρχη της ΕΛΑΣ που έφαγε στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας το χαστούκι της ζωής του από έναν μεγάλο συνιδιοκτήτη του Παναθηναϊκού; Και θα σας κάνω την απλή και πολύ εύκολη ερώτηση: Ε, τότε, τι περιμένει κανείς απ’ το 20άρικο φουνταριστό παλληκάρι της κερκίδας, που νομίζει ότι όλοι οι άλλοι θέλουν να σβήσουν την αγαπημένη του ομάδα απ’ το χάρτη με κάθε τρόπο;

Σας καλώ να το κάνουμε μαζί, θα θυμηθούμε όλες τις εμπόλεμες δηλώσεις στα ΜΜΕ όλων των προέδρων των μεγάλων ομάδων, από την εποχή Παντελάκη του ΠΑΟΚ (σήμερα, φαντάζει ειρηνοποιός…) μέχρι και αυτές του “ρέκτη” Κούγια. Υπάρχει, πουθενά, ένας κάποιος υπαινιγμός περί της παραμικρής πιθανότητας που δίνουν στον «αντίπαλο» να κερδίσει στον στίβο της μάχης; Μια απειροελάχιστη νύξη ότι θα πρέπει να υπάρχει ένας τόσο δα μικρός ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΠΑΛΟ; Που κι αυτόν,… μανούλα τον γέννησε κι όχι κρεμάστρα! Τι μου λέτε τώρα… Γιατί όλοι ξεχνούν ότι μιλάμε, τελικά, για ένα παιχνίδι. Για τον απλούστατο λόγο ότι στο μέσον είναι και εδώ ο ΠΑΡΑΣ. Όλα τα υπόλοιπα τίθενται στο περιθώριο και θα ανασυρθούν μόνο στα δικαστήρια. Ενώ θα μπορούσαν να γίνουν κι ένα ιδιαίτερο και …ανεξάρτητο και αυτοτελές μάθημα στα δικαστήρια…

Αλλά, η ΚΟΙΝΗ ΓΝΩΜΗ έχει κουρασθεί να τα χάφτει αυτά. Διότι έρχονται σωρηδόν και κατά ριπάς μαζί με άλλα βαρύτερα κι από άλλους τομείς της δημόσιας ζωής. Και δείτε και αναλογισθείτε την αντιστοίχηση αυτού του τραγελαφικού πιγκ- πογκ με τον ανώτερο (υπουργικό και βάλε…) στρουθοκαμηλισμό των υφυπουργών πολισμού και αθλητισμού –κάποιοι βαφτίζονται «παρά τω πρωθυπουργώ» ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΜΕ ΦΩΤΗ, ΣΥΡΙΖΑ και τώρα Ν.Δ. πλην Αντώναρου –Κύρτσου. Όλοι αυτοί και οι υποτακτικοί τους, κάθε φορά που άνοιγε και κάποια μύτη, έσπευδαν να συμφωνήσουν νυσταλέα στην ακόλουθη επωδό:

Αααα τέρμα τα δίφραγκα, κοντός ψαλμός κ.τ.λ.π.  Η πολιτεία παίρνει μέτρα (ράφτης ήταν;) με κάμερες στα γήπεδα, έλεγχος εξονυχιστικός στις θύρες των μεγάλων σταδίων, έλεγχος στους συνδεσμίτες, εξυγίανση της διαιτησίας (αυτήν, ξέρετε, την έχουν μουρλάνει στα σεξ…) να φέρουμε αδέκαστους ξένους διαιτητές αντί για τους δικούς μας τους…. αδέκαρους ΚΙ ΟΛΑ ΤΑ ΑΝΩΤΕΡΩ ΚΑΤΩ ΑΠ’ ΤΟ ΧΑΛΙ!

Τέτοιο ήταν το χάλι στον τομέα ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΝΤΙΠΑΛΩΝ που τα πράγματα ησύχαζαν προσωρινά για 2 με 3 μήνες, έστω, περιορίζονταν οι πρόεδροι σε χλιαρές καθ’ ημάς νουθεσίες και οι αντίστοιχοι αθλητικοί κονδυλοφόροι έπαιρναν  τα ήπια ηρεμιστικά τους μέχρι την αρχή της επόμενης διελκυστίνδας (μπλόκα με λοστούς σε εθνικές οδούς, πυρπολήσεις αυτοκινήτων σε … χωματόδρομους κι ένα σωρό άλλα μικροαδικήματα του κοινού ποινικού δικαίου (μην ξεχνάμε: το άδικον ουκ ευλογείται!)

Όμως, αμέσως μετά από αυτόν τον δήθεν κατευνασμό της βίας, πάλι από την αρχή οι Ψωμιάδηδης, οι Μπέοι, οι Κούγιαδες (αυτός έχει το συγκλονιστικό προνόμιο, λόγω επαγγέλματος να συνηγορεί πότε με τον Γιάννη, πότε με το θεριό…) Μελισσανίδηδες (όχι, εσύ, Ιωάννη μου) της SKODA ΞΑΝΘΗ τον έλεγαν… Φανόπαυλο; Μαρινάκηδες (που ανεβοκατεβάζουν δημάρχους και γιατί όχι και πρωθυπουργούς…;) ΠΙΟ ΛΑΒΡΟΙ, ΠΙΟ ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΙ ΠΙΟ ΛΥΣΣΑΛΕΟΙ. Σε πλήρη, ασφαλώς, συγχορδία με τους εκλεκτούς του λαού, τα τρανταχτά παραδείγματα τα ξέρετε, μην το κουράσουμε. Κι όσο στέγνωναν τα κροκοδείλια δάκρυα τόσο έπεφταν οι ομοβροντίες μίσους κι από άλλους τομείς της δημόσιας ζωής, μίσους αγεφύρωτου, αλληλοεξόντωσης και εχθρότητας στο βωμό της οποιαδήποτε οπαδικής αντιπαράθεσης. Και με το επαίσχυντο άλλοθι της προστασίας των δικών μας κεκτημένων! Δηλαδή, κι από νομικίστικης πλευράς να το πάρεις, αλλά κι από συνδικαλιστικής, ορίστε πως εξαγνίζονται και τα πιο ποταπά ένστικτα των διατεταγμένων μηδενιστών.

Ο γνωστός σας Αντώνης του εσωτερικού δεν άντεξε μακρά περίοδο σιωπής και εξανέστη, περισσότερο για την μεγάλη καθυστέρηση του προέδρου του ΠΑΟΚ να βγει και να καταδικάσει (να μην τον παρεξηγήσουμε, λέτε, τα ελληνικά του πυροβολεί με τον γνωστό, πανελληνίως περίστροφο…) την ομαδική -οπαδική δολοφονία του άτυχου «άλκιμου» της Χαριλάου! Δείτε τι λέει ο Αντώνης:

Δεν φταίει κανείς, αν δεν μπορούμε να διαχειρισθούμε το σκατό μας. Φθάσαμε στο σημείο να εγκαλούμε τον παλιό νομοθέτη ότι είναι επιεικέστατος στην κατάταξη –αποτίμηση των αδικημάτων. Και προωθούμε νόμους τύπου Λυκούργου, ακόμα κι αυτούς που θα γιουχάρουν απλά τους αντίπαλους προπονητές… Και σκεφθείτε:

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΦΤΑΙΜΕ

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΝΑ ΜΠΟΥΜΕ ΦΥΛΑΚΗ

Πάγκαλε, το επικροτείς και έβγα στο γυαλί να συμπληρώσεις το «ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΤΑ ΦΑΓΑΜΕ»!

Σκεφθείτε: οι οπαδικές αναλογίες εκείνο το τραγικό βράδυ ήταν 1:12, 2:12 ή 3:12. Αν ήταν αντίστροφα τα πράγματα θα αντιστρέφονταν … αυτεπάγγελτα οι ρόλοι ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΓΩΓΗ – ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ, αλλά τα δάκρυα θα ήταν ισόποσα σε ml…

Δεν επικροτώ την εκρηκτική παρέμβαση του παλιόφιλου τιμητή «των σωμάτων Ασφαλείας» θα του ’κλεινα ευγενικά το τηλέφωνο, αλλά εκείνος επέμενε να ολοκληρώσει:

Κι ύστερα κι ύστερα, μα δεν υπάρχει ύστερα, όλοι αυτοί οι ενταγμένοι στην υπηρεσία Θεού και λαού (ο Στρατός, αυτή τη φορά στους στρατώνες του…) επεκτείνονται μακρύτερα και μεταβάλλονται σε τιμητές των πάντων! Και όλες οι λαβωμένες (μα και πληρωμένες…) συνειδήσεις έρχονται εν χορδαίς και τυμπάνοιες και μυξοκλαίνε πάνω στους τάφους των «δικών» τους ειδώλων. ΑΙΔΩΣ ΑΧΡΕΙΟΙ!….

Αξιόλογοι και συνεπείς και …ευήκοοι φίλοι μου κι εσείς αξιαγάπητες φίλες μου, έκλεισα απαλά απαλά τη συσκευή, δίνοντας στον «άλλον» την εντύπωση ότι χάθηκε το σήμα, αλλά εγώ το βήμα αυτό δεν θα το αφήσω ακόμα κι όταν θα έχει μείνει ένα και μόνο φύλλο στο δέντρο της αγάπης. Μην τρομοκρατείσθε! Και να πέσει στο αδηφάγο χώμα, χάμω ή κάτω στη γη, ένα πράγμα να θυμάστε: κάποια λαβωμένη ρίζα θα βρει τα συστατικά του (του φύλλου) και θα μπορέσει να βλαστήσει. Κι από ευκταίο γίνεται αναπόφευκτο. Θ’ αλλάξουν κάποτε οι καιροί και θα σταθούμε και πάλι.. κυπαρίσσια! Πλάι και κάπως μακριά απ’ τα δικά τους…

ΕΙΜΑΙ ΑΠΟΛΥΤΑ ΒΕΒΑΙΟΣ ΟΤΙ ΟΛΟΙ ΟΣΟΙ ΕΙΣΘΕ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΧΥΔΑΙΑΣ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗΣ ΧΥΔΑΙΟΤΗΤΑΣ, ΟΣΟΙ ΤΟΛΜΑΤΕ ΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΕΣΘΕ ΠΑΝΩ ΣΕ ΚΑΛΟΣΙΔΕΡΩΜΕΝΑ ΜΑΞΙΛΑΡΙΑ, ΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΕΣΕΙΣ, ΘΑ ΕΙΣΘΕ ΣΕ ΘΕΣΗ ΝΑ ΔΙΔΑΞΕΤΕ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΤΟΝ ΣΕΒΑΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ. Των πιο απαραίτητων στοιχείων για την προκοπή και την πρόοδο.

Βαίνουμε ολοταχώς προς το τέλος. Τι μένει, σάμα τις; Η διαστρική σας περιπλάνηση και τέλος, η τρίτη και η πιο σύντομή μας ενότητα, θα δείξει, τρέμε Σταύρο, θα δείξει, αυτήν που σας φυλάω για το …Φυλάκιο! Την δομή του, δηλαδή. Πόσο … θυμόσοφες είναι κάποιες λέξεις της ΠΡΩΤΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ. Τώρα μου ήρθαν στο μυαλό οι στιγμές εκείνες οι αξέχαστες… Που οι νεόκοποι, τότε, στην εξουσία ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ πάσχιζαν ν’ αλλάξουν το όνομα τρόικα, όπως και πάμπολλες άλλες, τρία μερόνυχτα, μέχρι τον Μπαμπινιώτη τηλεφώνησαν (ξέρετε, αυτός, σιγά μη…) ίσαμε κάποια στιγμή που η Ελένη Γερασιμίδου απαυδισμένη απ΄τα ξενύχτια και τη νηστικάδα απευθύνθηκε στον Δημήτρη τον Τζανακόπουλο και του είπε: «Θες Μήτσο μ’ κάνα τοστ, τίποτε καμιά πίτσα…. Κι όλοι μέσα εκεί, μαζί και ο έτερος Μήτσος, ο Παπαδημούλης χύμηξαν πάνω στη Σαλονικιά καρατερίστα κι άρχισαν να την φιλάνε: ΘΕΣΜΟΙ ΘΕΣΜΟΙ ΘΕΣΜΟΙ … Κι εκείνη, απορημένη δεν το ’πιασε με το πρώτο το …υπονοούμενο και συνέχισε: «ΘΕΛΕΤΕ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΕ ΜΠΥΡΕΣ, ΚΑΝΑ ΚΕΜΠΑΠ…».

Πριν σας περιπλανήσω, λοιπόν, στο ταξίδι των προβλέψεων, να θίξω ένα θέμα απ’ την παραψυχολογία βγαλμένο και σας καλώ να βάλετε κι εσείς ένα χεράκι. Το ονοματεπώνυμο Νότης Μηταράκης, που παρεισφύει, θα τρελαθώ, ποιος τα πετάει στο τραπέζι, έστω στην… Τράπεζα!!! Δηλαδή, έλεος, θα τρελαθώ, να πω ότι αφορά τις ανασκαφές του Ντούμα καταμεσής του Αιγαίου δεν στέκει, αν αφορούσε τον Γιάννη Πλακιωτάκη πάει κι έρχεται υπουργός Ναυτιλίας και νησιώτικης πολιτικής είναι θα μπορούσε να κολλήσει. Μήπως απ’ τη δεύτερη ενότητα, αυτήν του ποδοσφαίρου, αλλά και πάλι όχι, σ’ αυτήν διαφεντεύει Ο ΙΒΑΝ Ο ΤΡΟΜΕΡΟΣ Ο ΣΑΒΒΙΔΗΣ. Στα ζώδια, μήπως; Τον Λεφάκη γήπεδο και της Μπήλιως κάπου με την Μπήλιω την Τσουκαλά; Χλωμό κι αυτό. Ε, δια της εις άτοπον υπαγωγής μάλλον το όνομα Μηταράκης θα πήγαινε φυλακή υπουργού στο Φυλάκιο. Μέχρι τότε το εξακριβώνουμε. Ίσως ζητήσουμε και τη βοήθεια του φίλου μου Βλάση:

Τσορμπατζή μου, σε είχα για… διεισδυτικότερο! Βλέπεις τον αφρό των γεγονότων, εντυπωσιάζεσαι άρα απ’ τα φρου-φρού και τα αρώματα που σου τα ψεκάζουν πανάθλιοι υποτακτικοί των αθηναϊκών ΜΜΕ και δεν βλέπεις το ΘΕΡΙΟ ΠΟΥ ΚΑΒΑΛΗΣΕ ΤΗ ΜΥΤΗ ΣΟΥ. ΣΥΝΕΛΘΕ! Αυτά τα επίθετα, που μοιάζουν με των συμπεθέρων σου, όπως και τα άλλα, της ευρύτερης αυλής του πρωθυπουργού μας, κάτι ανίψια, κάτι ξαδέρφια: είναι που κάνουν τη μάνα. Τους έβαλαν από …Δυτικότερες Πολιτείες να μοιράζουν την τράπουλα, αλλά μόνο στο παιχνίδι της αρεσκείας τους –πόκα και κούκος μονός σε μονό ταμπλό. Και τους δίνουν κάτι ψιλά να κάνουν συμβολικές και στημένες ρελάνς, άντε και το αναλογούν βιδάνιο. Το δόλωμα που παίζει είναι κάποιες επαναπροωθήσεις λαθρομεταναστών, αλλά τα ποσά που βγαίνουν στο 777 είναι τεράστια, οι προϋπολογισμοί του Σαν Μαρίνο δια δύο! Ατό το … ρετουσάρισμα το πήραν χαμπάρι κάποιοι εκεί στα μέρη μας, αλλά βιάστηκαν από βοηθοί κρουπιέρηδες  να βαφτισθούν ΠΑΙΚΤΕΣ χωρίς την άδεια των Βρυξελλών. Άντε, άντε, σου τα φωτογράφισα όλα, καημένε! Καλά, δεν βλέπεις ότι πίσω από όλ’ αυτά καιροφυλακτεί (καραδοκεί λεν οι… ποδοσφαιρόφιλοι) η πιο χοντρή ΜΠΙΖΝΑ; ΣΥΝΕΛΘΕ, ΞΕΚΟΛΛΑ!

Στην ουσία, τι κάναμε τούτη τη στιγμή … συντρόφισσες και σύντροφοι, μια μικρή παρένθεση πήγα ο δόλιος να ενσωματώσω στο σημείο αυτό και ο φίλος μου κοντεύει να ενσωματώσει στην όλη μας κουβέντα συνταρακτικά ντοκουμέντα, αλλά χωρίς το ιντερνετικό τους πρόσημο, είναι έξοχα διακριτικός με τους … δια-Κρητικούς! Και ευθύς αμέσως, θα σας επαναπροωθήσω στις αστρολογικές μας προβλέψεις και την περιβόητη 3^η Ενότητα, αφού σας πω την μικρή μου αμαρτία: Δεν μου αρέσει να με αποκαλούν, φουκαρά και καημένο, πρώτον, και δεύτερον η σλαβόφωνη λέξη «ΜΙΖΝΑ», τόσο άγαρμπη ηχητικά, μου θυμίζει την αρχική κοιτίδα των κατοίκων της Νέας Βύσσας, βόρεια και ανατολικά της Αδριανούπολης…

Όσοι είναι γεννημένοι σε περιττές ημερομηνίες (1.3.5.7…) θα ευτυχήσουν να δουν τις δουλειές τους να περνούν τη φάση της δικαίωσης. Και είναι … περιττό να τονίσω ότι η έμφυτη ευγένειά τους και η κατανόηση που δείχνουν στους άλλους, θα τους κάνουν πολύ συμπαθείς στο περιβάλλον τους, αλλά κυρίως στους επαγγελματικούς συνεργάτες τους. Αποτέλεσμα; Όλες οι προσπάθειές τους να προοδεύσουν, τώρα θα αποδώσουν καρπούς. Άλλωστε και η στερεομετρική θέση των φίλων Πλανητών στου ουράνιο χώρο, που … αγάλλεται και χαίρει όλη η φύση, τους ευνοεί! Ο Ήλιος και ο Ερμής από τον ωροσκόπο του πλανήτη 41 σχηματίζουν την εύκολη γωνία τετραγώνου του Ποσειδώνα. Χωρίς την τρίαινά του, ο τελευταίος, φαντασθείτε!

Όσοι είναι γεννημένοι ζυγές ημέρες (2,4,6,8….), είναι δηλαδή άρτιοι και οικοδομήσιμοι, ο τράχηλός τους ζυγόν δεν υπομένει. Θα ζοριστούν, θα δουν τις επιθυμίες τους να γίνονται θρύψαλα και μόνον όταν το τρίγωνο ΖΥΓΟΥ-ΠΛΟΥΤΩΝΑ-ΖΩΡΟΑΣΤΡΗ καταστεί ισόπλευρο (σαν τα παλιά κρεμαστάρια του τοίχου, ρόμβοι κατ’ άλλους) τότε θα μπορέσουν να ορθοποδήσουν. Κι όταν το πετύχουν ποιος δεν φοβήθηκε την Βιρτζίνια Γουλφ… Θα ξεχυθούν ακάθεκτοι και πνευματικά ανανεωμένοι. Αμ’ το άλλο; Θα σεντράρουν μονοσταυρία συνεχώς ψάχνοντας το κεφάλι του Πολλάκη.

Στον ερωτικό, τώρα τομέα και μην μου πείτε πως δεν σας καίει όλους και όλες σας, ΜΟΝΟΙ-ΖΥΓΟΙ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΑ και πάνω στον …μονόζυγο της κλίνης σας περνάτε αιφνιδιαστικά στο προσκήνιο και ποιός σας πιάνζει τελικά. Αλλά, τραβήξτε και καμιά κουρτίνα! Και μην ξεχνάτε αυτό που συνυπογράφει και ο Ασκητής, ότι εκτός από επιδόσεις Κώστα Γκουσγκούνη θα απαιτηθεί και …συναισθηματικό δέσιμο ανάμεσα σε σας και τους …λοιπούς παρτενέρ (αίσχος …δαίμονα του τυπογραφείου!) κι αυτό ως γνωρίζετε είναι συνάρτηση με τις οικονομικές σας επιθυμίες και το Eg σας. Που αργούν να υλοποιηθούν. (Λεφάκη, πήγαινε για βρούβες τώρα, …άμε, που λεν και στο «Σασμό»…)

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΜΠΑΡΟΥΦΑΣ

Να το ονομάσουμε τέλος εποχής; Πτωχόν και τετριμμένον. Να χτυπήσουμε κανένα γκογκ; Θα μας πάνε μέσα για ηχητική ρύπανση, κ.λ.π., κ.λ.π. για παραβίαση των μέτρων προστασίας, της απαγόρευσης για εστιάσεις και ένα σωρό δυσνόητα όχι… Κυρίως τις συνεστιάσεις, πάνω από 15 άτομα θεωρείται διαδήλωση και αντίσταση κατά της αρχής και του …τέλους της πορείας. Ας δώσουμε, στην τελικά, στον ίδιο τον απλό κόσμο, που χωρίς αυτόν δεν υπήρχε η ευχέρεια να αναζητήσουμε στα άστρα άλλους πολιτισμούς, την δυνατότητα να σηματοδοτήσει την αρχή της ΝΕΑΣ ΜΕΤΑ –SARS ΕΠΟΧΗΣ.

Μόλις την προηγούμενη Πέμπτη, ο νέος Έλληνας πολίτης, βέβαια γραμματάκια ελάχιστα, μόλις Γ΄ Δημοτικού (κάποτε η Στέρνα διεκδικούσε και το Γυμνάσιο από τη Βύσσα…) ήρθε για τα κλασσικά σάκχαρο-χοληστερίνη- τριγλυκερίδια, το δε ουρικό του οξύ το … διαπραγματεύθηκε πριν λιποθυμήσει. Και ήρθε αμέριμνος, μέσ’ στην τρελή χαρά και παραξενεύθηκε εξ αρχής, μην έχουμε τίποτε απότομους περιστροφικούς ιλίγγους, εφιδρώσεις ή και φαινόμενα διέγερσης κ.λ.π. Πάνω και στην …διαπραγμάτευση της ώρας της επίδοσης των αποτελεσμάτων του διηγούμαι το γεγονός του ανοίγματος της διαθήκης Τράγκα. Και του αναφέρω εν τάχει ότι και μόνο η Εφορία να πληρωθεί θα χρειάζονταν οι κληρονόμοι του να κατασκευάσουν 15 γήπεδα βόλεϊ… Τώρα, σκέφτηκα κι εγώ, πότε πρόλαβαν και τα υπολόγισαν, η θερμοκρασίας του αποβιώσαντος δεν είχε προλάβει να κατέβει κάτω από τους 30^ο ….

Φώναξα τους 5 συναδέλφους της οικοδομής, μέχρι που προσέτρεξαν και οι δυο κουρείς, που τον έναν, μόλις συνήλθε ο «ασθενής» μου, τον εξέλαβε για γιατρό, έτσι με την άσπρη ποδιά που τον αντίκρυσε!

-   Γιατί κύριέ μου, σας ήρθε νταμπλάς; ρώτησε ο άλλος κουρέας (αυτόν τον  πέρασε για …οδοντίατρο!)

-   Να σας πω γιατί. Τόσα χρόνια με τα λέγε-λέγε στα κανάλια, μας στρατολόγησε όλους εμάς που τον πίστεψαν. Τον είχαμε σαν Θεό, θα πέφταμε και στη φωτιά γι’ αυτόν…. Τουλάχιστον, να προλάβαινε να διορίσει τον γιό μου στην Πυροσβεστική!

Αγαπητοί φίλοι του Βορέα, το θέμα έκλεισε πανηγυρικά μόλις άνοιξε η διαθήκη. Το καταλαβαίνεις κι απ’ το τρέμουλο της φωνής των μεγάλων συναδέλφων του (επωνύμων και ακριβοπληρωμένων δημοσιογράφων και εκδοτών. Σου λέει, βρε μπας και … είναι η σειρά μας, βέβαια κάποιος τρανός του SKY φάνηκε να ψιθυρίζει σε … κλειστά μικρόφωνα «Μη φάτε,  η δική μου «διαθήκη» ούτε ένα μικρό κολυμβητήριο στις Φέρες δεν κάνει.

Μου διηγείται την κυριακάτική του περιπέτεια ο εκδότης μας Σταύρος Παπαθανάκης:

Είχα που είχα την γνωστή, εδώ και ένα μήνα αμφοτερόπλευρη ψύξη γύρω-γύρω απ’ τον αυχένα μου, κάποιος γιατρός γενικής ιατρικής μου μίλησε για περιαυχενικό σύνδρομο, αλλά μάλλον δεν άκουσα καλά! Καλά να πάθω, αφού πάντα ξεχνάω να φορέσω το κασκόλ μου, ήμουν που ήμουν ράκος απ’ το «ΒΑΠΟΡΙ ΑΠ’ ΤΗΝ ΤΣΕΧΙΑ», δεύτερος προτεινόμενος τίτλος για το «ΘΑ ΣΕ ΞΑΝΑ ‘ΒΡΩ ΣΤΟΥΣ ΠΕΤΡΑΔΕΣ», είχα και την προγραμματισμένη από πρόπερσι επίσκεψη – προσκύνημα στο Μουσείο Πέτρας στα Πετρωτά έφαγα και τα «γιούχα» (για άλλους εξακοντίζονταν) των συγκεντρωμένων στην πλατεία Βασιλείου Μαυρίδη και το γλυκό ήρθε κι έδεσε. Απ’ το βράδυ του Σαββάτου με 38^ο πυρετό, χωρίς ρίγος, ευτυχώς. Και πάνω που έσκυβα να πάρω τα σύνεργά μου, φωτογραφική μηχανή, ντοσιέδες και λοιπό έντυπο υλικό, μ’ έπιασε  ’κείνο το περίεργο λουμπάγκο αριστερά, απ’ τα χρόνια της Γερμανίας…

-   Και καλά, δεν έβαζες κι εσύ τον αυτόματο πιλότου σου; Μου ήθελες εκτενές και ολοκληρωμένο ρεπορτάζ και με τους απόηχους των συμβάντων και τα τελικά συμπεράσματα κι από πάνω!

-   Σωτήρη, είν’ αργά τις συνήθειές μου να αλλάξω. Πάει η εποχή που τρέχαμε σαν ντοπαρισμένα άλογα…

-   Δεν λέω, ορθότατον και το εκτιμώ, δες όμως τι κάνουν, πλέον κάποιοι επώνυμοι συνάδελφοί σου των Αθηνών. Βάζουν πλάνα αρχείου, πετούν και κάποια κουτσομπολιά από παράλληλο ρεπορτάζ συναδέλφων τους του …δρόμου και με τον απόηχο λαϊκών καφενείων τα πιάνουν τα λεφτά τους… Και για σταμάτα, εσύ θα με τρελάνεις, αριστερό λουμπάγκο; Τα λουμπάγκο, φίλε μου, απ’ ότι θυμάμαι απ’ τον Παπαδημητρίου («Ορθοπαιδική σε διαφάνειες») είναι κεντρικά και περιφερειακά, χωρίς … διχαστικές εντοπίσεις!!! Ξέρω, ξέρω εσένα από μικρό παιδί…

-   Ναι, ναι πετροβολούσα την ζωή κι όπου αντάμωνα το χάρο τον εκέρναγα κρασί…

-   Ε όχι, αλλού αυτά, σου μιλάω για την Κυριακή που μας πέρασε, μην πας να ξεφύγεις με ακαταλαβίστικους ιατρικούς όρους.

-   Εγώ ιατρικούς όρου; Ιδέα σου. Απεναντίας, εγώ είχα επιπρόσθετα και τη χαρμολύπη να σφυγμομετρώ του καθενός τις απώτερες επιδιώξεις και τις τυχόν συγκλίσεις…

-   Ορίστε, ποιες συγκλίσεις; Αν ζούσε ο σώφρων και μετριοπαθέστατος Γεώργιος Ράλλης, θα κατέβαινε στο ύψος του νοητού, πλέον, συντριβανιού και θα έδινε τον δικό του αηδιασμένο τόνο ου… Δεν θέλω ου… Τέλος πάντων!

-   Για σταμάτα, το έχω γράψει αυτό από καιρό κι έχω ναι

-   Εσύ το έχεις γράψει, όμως εγώ έχω τον Παπανδρέου από πάνω να μου στέλνει από καιρό ανέκδοτα φαύλα, με περιεχόμενο που θα έκανε ακόμα κι εκείνον τον παλιό δήμαρχο του Τριγώνου να κοκκινίζει…

-   Έλα, κρύβε λόγια, πιάσε καρέκλα και άκου: και μην κρατάς σημειώσεις, η συγκέντρωση διαμαρτυρίας ήταν υπό την αιγίδα του Δημοτικού Συμβουλίου της Νέας Ορεστιάδας. Κοίταξε την χρονική συγκυρία, ζυγοστάθμισε την προσάρτηση της καιόμενης κοινής γνώμης και κρίνε: Υπήρχε, ποτέ περίπτωση, ο οποιοσδήποτε να αυτοσχεδιάσει μια τέτοια απρέπεια πολιτικής αποδοκιμασίας; Των τριών βουλευτών της Ν.Δ., που μαζί με τον περιφερειάρχη θα ζητούσαν να βάλουν πλάτη (το ρήμα το τοπικό είναι νταϊακώνομαι…) και να βοηθήσουν η Δομή του Φυλακίου να μην … παχύνει πολύ!

-   Δηλαδή, υπαινίσσεσαι ότι αν απ’ την αρχή είχε φέρει το θέμα στο Δ.Σ. θα μπορούσε να έχει την αμέριστη βοήθεια όλων χωρίς τα συνήθη κομματικά προαπαιτούμενα, άλλωστε το ίδιο σπεύδει να υποστηρίξει ο εκλεκτότατος γνώστης των τοπικών πραγμάτων Λευτέρης Χαμαλίδης, που τις προάλλες….

-   Ε, ναι, θα αποφεύγονταν έτσι λαϊκίστικες κορώνες με πισώπλατες μαχαιριές, που εν τέλει δεν αρμόζουν στο γενναίο προφίλ που έχει κτίσει, ως τώρα, ο Βασίλης. Θα υποχρέωνε και τους θεσμικούς σε … «υποχρεωτική σύμπνοια», με τελικό αποτέλεσμα ένα εξίσου γενναίο μνημόνιο για το Φυλάκιο. Δηλαδή, για να κάνουμε την παρομοίωση, πρώτα κάθεσαι και ζεσταίνεις την καρέκλα σου κι έπειτα καλείς και τους άλλους να δοξολογήσουν την παραίτησή σου; Ορίστε, πολυποικιλότητα! ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ, ΚΚΕ, ΑΚΚΕΛ, ΜΕΒΓΑΛ….

Όση ώρα έλεγε αυτά ο Σταύρος, συνεπαρμένος(!) από την αποτυχία της όλης εκδήλωσης, εμένα το μυαλό μου δεν έφευγε απ’ τον Χαμαλίδη τις ήρεμες διαπιστώσεις και την πιο ανθρωπιστική άποψη που εμφανίζει ο «χώρος» του για την ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ ΚΑΙ ΑΡΩΓΗ ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ που ΨΑΧΝΟΥΝ ΓΙ ΑΝΕΕΣ ΠΑΤΡΙΔΕΣ. Αλλά, φίλες μου και φίλοι και μένα δεν μ’ άφηναν να μορφώσω τελική γνώμη, αφ’ ενός του Βλάση το «Μην ξεχνάς τον …πακτωλό» και του αγαλμάτινου έλληνα Κ.Θ. (αργότερα, όταν θα ‘χουν αγκυροβολήσει το κότερα, θα δώσω και τα πλήρη του στοιχεία, στη Χίο είναι ακόμα τα πρώτα του διαπιστευτήρια…) τα αλλεπάλληλα χτυπήματα ΠΑΝΩ ΑΠ’ ΤΗ ΖΩΝΗ. Και να σας πω την πάσα αλήθεια έχω κουραστεί, πρώτα να παίρνω αποσπασματικά μικροσυντευξούλες της στιγμή και μετά, χρησιμοποιώντας πρώτο πρόσωπο να τις συντάσσω στον ιστό της διήγησης. Ε, τότε, ΝΑ Η ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΝΑ ΣΑΣ ΣΥΣΤΗΣΩ ΤΟΝ ΒΑΣΙΚΟ ΠΥΛΩΝΑ ΤΗΣ ΤΡΙΤΗΣ ΜΑΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΝ ΒΑΛΩ ΣΦΗΝΑ ΣΤΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΠΑΘΑΝΑΚΗ. Ορίστε τον λόγο αποκλειστικά στον Κ.Θ.

Πρέπει κάποτε να το βάλουμε στο πετσί μας. Η ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΕΙΔΩΛΩΝ ΤΗΣ ΠΟΛΤΙΚΗΣ έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Μπήκαμε κατ’ ευθείαν, απ’ την εποχή των παγετώνων στους γίγαντες που διατρέφονται με την μνήμη των γλυπτών, των αγαλμάτων και των διασωθέντων παπύρων.

Κάποιοι, πολύ λιγότεροι των 300, απ’ το ’19 την είχαν ψιλιασθεί τη δουλειά. Κι εδώ  να ξεχωρίσουμε τους 300 της ΠΛΑΤΕΙΑΣ με τους 300 της ΒΟΥΛΗΣ!!! Μπρος στον επερχόμενο κίνδυνο οι ορδές των σπρωγμένων απ’ τον Ερντογάν άμοιρων νέων αποίκων να ξεκινήσουν ψίθυρους περί αναβάθμισης και επέκτασης της ΔΟΜΗΣ ΤΟΥ ΦΥΛΑΚΙΟΥ δημιουργήθηκε πολύ σύντομα και η ανάγκη ΜΙΑΣ ΜΑΚΡΧΡΟΝΙΑΣ ΚΑΙ … ΠΟΛΥΠΛΗΘΕΣΤΕΡΗΣ ΛΥΣΗΣ.

Το 2020 ο κόσμος είχε αρχίσει κι αυτός να ακούει ευκρινέστερα … φωνές (Ζαν ντ’ Αρκ, ακούς;) κι είναι αλήθεια, τότε που οι προθέσεις όλων ήταν …αγνότερες, άρχισαν να ερωτώνται και οι τοπικοί άρχοντες και οι βουλευτές μας (αυτοί από τότε είχαν εγκλωβισθεί στα αιώνια διλήμματα…). Πάνω, λοιπόν, που όλοι ψάχνονταν, ξεπροβάλλει ο Νότης και ομιλεί αιφνιδίως για 33,5 στρέμματα. Δηλ. για δημιουργίας ενός ολοκληρωμένου «ΑΝΤΙ-ΦΥΛΑΚΙΟΥ» με μπόλικα δολώματα: υγειονομικός σταθμός, τουαλέτες φυσικοχημικές, βιολογικοί καθαρισμοί, αίθουσες πιγκ- πογκ, μέχρι και ειδικά χαλάκια, να βγάζουν οι μουσουλμάνοι τα παπούτσια τους κ.λ.π., κ.λ.π.  Εκείνα τα 33,5 στρέμματα γης ήταν η αίτια που πήραν ανάποδες οι προαναφερόμενοι –τοπικοί προύχοντες και βάλε… Και στήνουν ΤΟΤΕ στο πηγαίο ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ. Αλλά, ταυτόχρονα, τα ΜΜΕ δεν είχαν κληθεί να αφουγκραστούν, πρώτος λάκκος στη φάβα!

Στην επιβλητικότατη εκείνη σύναξη δημιουργήθηκαν οι εξής διαταραχές προσωπικότητας: Ο μεν Μιταράκης κατηγόρησε ευθέως για ΑΚΡΑΙΕΣ ΦΩΝΕΣ, τα δε Σώματα Ασφαλείας, μετά την ΕΠΟΠΟΙΙΑ ΤΩΝ ΚΑΣΤΑΝΕΩΝ, ρίξαν τα χημικά τους, τα ψέκασαν και τελείωσαν! Οι τότε ήρωες του ηρωικού ανθρώπινου τείχους βρέθηκαν στον …τοίχο αδικαίωτοι και… δαρμένοι (άσχετο Δαρμένη είναι το χωριό της επαρχίας Αρριανών στη Ροδόπη, όπου να μου τρυπήσετε τη μύτη, αν κάποιος ξέρει 10 λέξεις ελληνικές…).

Και τότε ο υπερπατριώτης Δήμαρχος βρίσκει την ευκαιρία και ανακοινώνει το μεγαλεπίβολο σχέδιο (τύπου ΠΑΣΟΚ). Θυμάται, με καθυστέρηση δυο ετών τον κίνδυνο της γείτονος χώρας, αλλά όπως είπε και ο κύριος Παπαθανάκης, αλλά τα … μεταφράζω εγώ:

ΓΙΟΚ ΛΑΟΣ

ΓΙΟΚ ΠΑΛΜΟΣ

ΠΑΜΕ ΓΙΑ “FAST TRACK”

Κι έχω βάσιμες πληροφορίες ότι κάποιοι εκεί στη σφηκοφωλιά της μουσουλμανικής μειονότητας στην Κομοτηνή, δυο βήματα πιο εδώ απ’ τη Δαρμένη, άρχισαν να σηκώνουν τα κεφάλια τους αλλά και γύρω-γύρω τους γιακάδες. Για να σερβιρισθεί πιο φιλόξενα το γλυκό, κάνουν το περιβόητο ταξίδι αστραπή σε Πακιστάν και Μπαγκλαντές και φέρνουν στο πιξ λαξ μια ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΗΣ 5ΕΤΟΥΣ ΒΙΖΑΣ! Να μπορούν, δηλαδή, όλοι αυτοί οι «εκούσια κατατρεγμένοι» να κάνουν στα φιλόξενα μέρη μας απρόσκοπτα αιτήσεις με α/α. μέχρι και «αγρότες» να βαφτίζονται και να μπορούν (απίστευτο;) και να πηγαινοέρχονται. Ε, τι χαζοί είναι, να μην το λατρέψουν; Τι δουλειά έχουν στις γκριζόμαυρες φάμπρικες της Γερμανίας, εδώ τους δίνεται η δυνατότητα να επιφέρουν και αλλαγή των πληθυσμών (το παράδειγμα του 1922, της ανταλλαγής εκείνων των πληθυσμών ατυχέστατον!).

Δηλαδή γιατρέ μου και κύριε Παπαθανάκη, με ποιο επιδιωκόμενο αποτέλεσμα; Μα για να προωθήσουν τη λύση του δημογραφικού μας προβλήματος πιο βιολογικά, πιο υγιεινά… Τι να κάνουν στη Γερμανία… Εκεί θα τους υποδέχονταν μια ΜΟΝΤΕΡΝΑ ΣΚΛΑΒΙΑ ΚΑΙ ΦΘΗΝΑ ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΧΕΡΙΑ, το πράγμα έχει «μπουκώσει» από καιρό. Φυσικά η Μέρκελ γιατί πήρε πόδι… Δηλαδή έχουμε την ΥΠΕΡΧΕΙΛΙΣΗ ΠΟΥ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΑΠΡΟΩΘΗΣΗ, σ’ αυτά ο Μπαμπινιώτης έχει και ρεζέρβες λέξεις…

Αμέ; Με 1000 ευρώ στον μελαψό εργάτη και με το ξεροκόματο της ΗΠΙΑ ΕΝΤΑΞΗΣ γλυτώνανε τα 2.500 στους Ιταλούς, στους Έλληνες, τους Σέρβους, τους Τούρκους. Τους τελευταίους δεν του χωνεύουν κιόλας… Αχ, και να μπορούσα να σας έστελνα με …δικά σας έξοδα στις μαζικές διαδηλώσεις της πρωτεύουσας με πρωτεργάτη την ΚΕΕΡΦΑ (Κίνηση Ενωμένη Ενάντια Στον Ρατσισμό Και Την Φασιστική Απειλή). Μας μάραναν τα αρχικά κεφαλαία, ενάντια (αμάν, το «εναντίον» τους φέρνει αλλεργία) στο μεγάλο ΚΕΦΑΛΑΙΟ!!! Ξένο και ντόπιο, ΝΑΙ! Μανία που ‘χουν οι αδικημένοι, παγκοσμίως. Να καλύπτονται πίσω από αρχικά. Θα μπορούσαν, καλύτερα, να δημιουργήσου τα …ΚΑΡΦΙΑ (Κάντε Άφοβα Ρηλάξ Φαϊ Ίσως Αργότερα…). Εκεί να δείτε φωνές ενάντια –πάει το κόλλησα- στις επαναπροωθήσεις, τα Pushbacks, κάτω στις συνθήκες κάτεργων τύπου Μανωλάδας…

Και πριν ξαναμπούμε στην κατ’ ιδίαν συζήτηση με τον Σταύρο, θα ήταν άδικο να μην σας δώσω το περίγραμμα αυτού του Κ.Θ., έτσι μήπως και θελήσετε κάποτε να βγάλετε μαζί του καμιά σέλφι! Λοιπόν, ποιος Ερμής, ποιος … Πραξιτέλης! Κάθε φορά που έρχεται για τσεκ απ, έχω την εντύπωση ότι παίρνω αίμα απ’ το μπράτσο του μεγαλόπρεπου Ευβούλου (405 π.Χ. έως 335 π.Χ.). Και δεν μ’ ενδιαφέρει η πολιτική του τοποθέτηση, έτσι όπως κριτικάρει την νεοελληνική πομφόλυγα με περνάει απ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη της κονίστρας, ακόμα και έξω απ’ το θρυλούμενο δημοκρατικό τόξο. Π.χ. οι απόψεις του για τα γεγονότα της διαμαρτυρίας θα μπορούσαν να σταθούν στα πρωτοσέλιδα αρκετών πολιτικών εφημερίδων αλλά με ριζοσπαστικούς προσανατολισμούς. Να τον άκουγε ο Μηταράκης να άλλαζε λίγο τις νότες του! Θα τον απολαύσουμε σε προσεχείς συζητήσεις στρογγυλής τραπέζης, αλλά να ξέρετε ότι θα του αλλάζω πολλά «ιώτỨ, κοινώς θα τον λογοκρίνω φιλικά, μην πλακώσουν εισαγγελείς, τώρα που μάθανε ότι αχνιστό ζυμωτό ψωμί βγάζουν κι οι ξυλόφουρνοι!

Τον είδα ν’ αρχίζει να χασμουριέται, είχα την εντύπωση ότι θα κέντριζα το ενδιαφέρον του με … φτηνές ντόπιες πολιτικολογίες, αλλά δεν εύρισκα τον τρόπο να παρατείνω τη συζήτηση και να την οδηγήσω σε αίσιο και …ενωτικό τέρμα. Έβλεπα όχι χωρίς οδύνη, ότι ολοταχώς οδεύαμε σε τέλμα κι άντε μετά ΝΕΕΣ ΣΥΝΕΔΡΙΕΣ, ΝΕΑ ΟΙΝΟΠΝΕΥΜΑΤΩΔΗ, ΝΕΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ. Και με την Ένωση Κέντρου να έχει οριστικά αποθάνει πιάνομαι απελπισμένα απ’ το Παραδοσιακό ψωμί των φούρνων της παλιάς κοπής και ψελλίζω.

-   Είμαστε πολύ κοντά στη λύση της εξίσωσης. Ας αφήσουμε τα γεγονότα να αποκτήσουν την βαρύτητά τους και να κυλήσουν με τους νόμους της βαρύτητας, έλα να δούμε τα ευτράπελα των κινητοποιήσεων, λοιπόν, πες ότι βρισκόμαστε στο φουαγιέ του θεάτρου Ελένης Μελά –Πενταφράγκα και αναλύουμε και κριτικάρουμε…

-   Εσύ μανία με τους …κρητικούς… Και τα Φουαγιέ των θεάτρων!!!

-   Άσε το δούλεμα για το τέλος, λοιπόν αφέσου σε μια πιο ουδέτερη αραχτή νιρβάνα και κόπιασε να κριτικάρουμε με πνεύμα συναινετικό το ετερόκλητο πλήθος…

-   Αλήθεια, πολύ ετερόκλητο, πως μπορούν και συνυπάρχουν και …συλλαλούν άνθρωποι νοσταλγοί παλαιών 7ετιών και …70ετιών, κυρίως εκείνοι των Σοβ…

-   Σοβαρά, ας τους κατατάξουμε, φίλτατέ μου, σε ομάδες κι ας προσπαθήσουμε να μεταφράσουμε τα συνθήματα και τους απώτερους σκοπούς τους.

-   …Απώτεροι, όταν λες, εννοείς Αθήνα μεριά, από κει όλα εκπορ…

-   Εκπορνεύονται μη διστάζεις να το πεις, αυτοί που συμπαρίστανται στου δημάρχου την έπαρση, λες είναι της κυβερνώσας παράταξης, εκείνων που έχουν εκλεγεί νόμιμα, ανεπαίσθητα και ανεπαίσχυντα και … ειρηνικά.

-   …Και την απολογία τους να την ετοιμάζουν για μετά των Αγίων Θεοδώρων. Αφού το Πάσχα θα λακίσουν κι άλλοι. Δεν…

-   …Δένδιας;

-   Όχι, δεν βλέπω στον ορίζοντα εκλογές με την εξάντληση της τετραετίας. Άσε που τις οσφραίνομαι μουγγές! Όπως τότε ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος.

-   Μα καλά, όλοι αυτοί που ενεπλάκησαν στην ιστορία της ΔΟΜΗΣ ΦΥΛΑΚΙΟΥ, περισσότερο αναφέρομαι στους ψηφίσαντες Μητσοτάκη, δεν υπακούουν στα κελεύσματα…

-   Στα ποια;

-   Στις οδηγίες, στις αποφάσεις των οργάνων στα κέντρα λήψης των αποφάσεων, εκεί που πληκτρολογούν και φεύγουν οι εντολές στην περιφέρεια

-   Εγώ έχω τον ανιψιό της γυναίκας μου …επικελευστή στο Πολεμικό μας Ναυτικό, αυτόν, επειδή είναι μονοκόμματος …κομματικά μια φορά τον … πληκτρολόγησαν και υπηρετεί επί 17 χρόνια στο καταδρομικό «ΕΤΕΟΚΛΗΣ»

-   Ααα είναι το ίδιο που…

-   Εεε ναι, ναι, αλλά κοίτα να δεις ατυχία. Το πλοίο αυτό κληρώθηκε να αποσταλεί μαζί με τα καλάσνικοφ στην Ουκρανία, σαν το προηγούμενό μας «ΤΟ ΒΑΠΟΡΙ ΑΠ’ ΤΗΝ ΤΣΕΧΙΑ»

-   Μα καλά η θητεία του στο ίδιο πλοίο, στο βαθμό, όμως, ακόμη επικελευστής;

-   Ξεχνάς τον υπολοχαγό Χάστιγκς της Αγκάθα Κρίστι;

Μεσολάβησε δυο λεπτών σιγή, οι διψασμένες μας ματιές έπεσαν ταυτόχρονα στο BLACK LEBEL των 40 ετών που προσπάθησα –το ομολογώ να το κάνω … “κατίκι” και θα χρειαζόμασταν φωτο-φίνις και ανάλυση στο VAR, ώσπου πετάχθηκα πρώτος εγώ και αναρωτήθηκα

-   Δηλαδή ποιοι θέλουν καλά και σώνει να μην επεκταθεί η Δομή στο Φυλάκιο, φοβούμενοι τι ακριβώς;

-   Μα μήπως συρρικνωθεί ακόμη περισσότερο ο ορθόδοξος Ελληνισμός και πνιγούμε αναπόφευκτα και μοιραία στα τζαμ…

-   Τζάμια; Τζαμαρίες; Τζάμπερ; Τζαφίλκος; Τζάμπα και βερεσέ;

-   Στα τζάμια και τους ιμάμηδες, τους Χοτζάδες, τους μουεζίνηδες

-   Αμ’ οι άλλοι; Οι πιο άλλοι; Που κι αυτοί φωνασκούν και φτάνουν στο σημείο μέχρι τα ημιυπόγειά τους να διαθέσουν…

-   Αυτό παλιά, τώρα κι αυτοί προσπαθούν να εναρμονισθούν με την διαμαρτυρόμενη μάζα, πλάτη με πλάτη, να μη βλέπονται… κατάματα, σαν τον Ρωμαϊκό θεό Ιανό

-   Αμ κι αυτοί που εξέλεξαν τον Ανδρουλάκη, αυτοί… στραβολαίμιαζαν;

-   Αυτοί είναι οι πιο αποχαμένοι. Οι της Παπανδρεϊκής πτέρυγας κοίταζαν αλλοίθωρα προς το τζαμί του Διδυμοτείχου (τέμενος;), ενώ οι του Λοβέρδου προς τα Δίκαια και το Ορμένιο…

-   Μα γιατί δεν προσηλώνονται όλοι πάνω στον ίδιο σκοπό…; ΝΑ ΜΗΝ ΓΙΝΕΙ ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΤΗΣ ΔΟΜΗΣ ΦΥΛΑΚΙΟΥ, ΑΝΤΕ ΚΙ ΑΝ ΓΙΝΕΙ ΠΕΝΤΕ- ΕΞΙ ΚΑΜΑΡΕΣ. ΚΙ ΣΑ ΤΟΥΣ ΔΕΙΞΕΙ ΟΛΟΥΣ ΕΝΩΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΑΡΑ «ΠΟΤΕ ΝΙΚΗΜΕΝΟΥΣ» ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΚΑΜΕΡΑ.

Το πέταξα έτσι στην ψύχρα μπας και φιλοτιμηθεί ο συνομιλητής μου και συμφωνήσει για ένα τρίτο 40ετές «μαύρο Label», έστω σε πλαστικά ποτήρια, αλλά…

-   Υπάρχει και ο Κουτσούμπας, αυτός με το αέναο, το αμετάπειστο, το διαχρονικό και κυλιόμενο 5%, που παραμένει ανόθευτο και αμετακίνητο στο διηνεκές, σαν τα «μπισκότα Παπαδοπούλου!!! Αυτοί συνεχίζουν σαν κολλημένες βελόνες το ίδιο τροπάρι, εκείνο του Χαρίλαου κι Εντεύθεν. Έχουν φτάσει στο ιδανικό σημείο οι γεννήσεις τους να ισοφαρίζουν τους θανάτους, αυτά δεν μου έλεγες τότε στις περσινές Καστανιές;

ΠΟΤΕ ΠΙΑ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ, ΟΧΙ ΣΤΑ ΞΕΝΑ ΚΑΙ ΝΤΟΠΙΑ ΜΟΝΟΠΩΛΙΑ, Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΝΑ ΠΑΕΙ…

-   Στον Παράδεισο, αφού αυτοί αρνούνται την ύπαρξή του και εστιάζουν στην Κόλαση του κεφάλαιου, μάλιστα για να το τιμωρήσουν δεν το γράφουν με …κεφαλαίο!

Όση ώρα λέγαμε αυτά, δηλαδή αυτό μίλαγε περισσότερο, η φωνή του έσβηνε ολοένα και περισσότερο με τη συζήτηση να πέφτει στα επίπεδα της ισοηλεκτρικής γραμμής. Τα βλέφαρά μας έγιναν κουρσούμια και τα «φώτα της ράμπας» έπαιρναν την οδό του καντηλιού. Θυμάστε οι γηραιότεροι τα ματοτσίνορα του Σταμάτη του Φιλιππούλη (μήπως ήταν ο Ιων Νταϊφάς;) σ’ εκείνην την παλιά εκπομπή (της …ΥΕΝΕΔ;) που παρουσίαζε ταινίες κινηματογραφικές και έκλεινε ως εξής: «Αγαπητοί μου τηλεθεαταί, τα φώτα της ράμπας χαμηλώνουν γι’ απόψε, καλόν σας ξημέρωμα!». Δηλαδή, ολοκληρώνοντας εκείνη τη στιγμή την κριτική της ταινίας είχε αρχίσει να ονειρεύεται τις πυτζάμες του.

Πάνω στο λυκόφως της νύστας μας και πριν ο Μορφέας μας κουτουπώσει για τα καλά, έπεσε η τελευταία μου ματιά στο ανοιχτό βιβλίο πάνω στο γραφείο μου- στην ίδια σελίδα ήταν ανοιγμένο απ’ το φετινό «Παρμενίωνα». Έγραφε ο Marion Garretty:

Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ                  Παρηγοριά στη θλίψη

Γαλήνη στην ταραχή

Ανάπαυση στην κούραση

Ελπίδα στην απόρριψη

ΚΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠ’ ΟΛΑ           Σεβασμός σε κάθε τι που είναι αλλοιώτικο απ’ το δικό μας

Έβγαλε από τη μασχάλη του ένα μικροσκοπικό θερμόμετρο, το έφερε μπροστά στα χοντρά γυαλιά του (σαν πάτοι μισιοκάρικου παλιού της Υαλουργίας Κοροπούλη ΑΕ…) και απεφάνθη:

-   Απ’ όσο μπορώ να δω, δεν έχω πάνω από 39, τέλεια. Μου έρχεται τώρα μια ιδέα, αν συμφ…

-   Σταύρο, πάντα υπερβολικός και πολύς! Εμ, αν τα θερμόμετρα τα ξεχνάει κανείς στις μασχάλες του μέρες, επόμενο είναι πως μέχρι και υπερπυρεξία να δείξουν!

-   Σωτήρη, θα ήθελα να πιστεύω ότι αυτό που λες δεν έχει καμιά επιστημονική βάση και δεν αναφέρονται καν στη «χημεία υγρών μετάλλων». Εν τάξει, καταλαβαίνω ότι σου ήρθαν φαεινές ιδέες, μίλα πρώτος εσύ, να δούμε ΣΥΜΠΙΠΤΟΥΜΕ;

-   Πανεύκολο. Να παίρναμε τις γυναίκες μας για καν-πενθήμερο, βρήκα εγώ κάτι δελεαστικά εισιτήρια με ημιδιατροφή για Μάλτα. Και μάλιστα, για να σχηματισθεί το γκρουπ, δίνουν στον κάθε έναν ταξιδιώτη κι από μια …αντιασφιξιογόνα μάσκα που διαφημίζεται ότι μπορεί να χρειασθεί στην περίπτωση που θα βομβ…

-   Ναι, ναι, ακόμα και σε βερεσέ περιπτώσεις COVID-19, όταν τα ιικά φορτία πυκνώσουν στον ορίζοντα και δεν επαρκούν οι τωρινές υφασμάτινες μασκούλες

-   Δε με ρωτάς γιατί διάλεξα τη Μάλτα;

-   Αν το βρω, τι κερδίζω;

-   Εσύ θα το βρεις όπως και δήποτε. Θα το βρεις και λόγω καταγωγής… Αλλά δεν σε στρεσάρω, έχεις όλο το χρόνο και μέχρι να αναχωρήσουμε επιστρέφοντας από την Βαλέτα.

-   Με έχεις αγχώσει με όλα αυτά τα αναπάντητα συνεχιζόμενα ερωτήματα, ορίστε έχω ξυπνήσει εντελώς και…

-   Κι εγώ, πάει οριστικά η νύστα μας…

Σηκώθηκα με βήματα σταθερά έως… αποφασιστικά και κατευθύνθηκα στο 40ετές Black Label μας, δεν του ‘δινα ζωή κείνη τη βραδιά, μην σας ζαλίζω τζάμπα και βερεσέ…

-   Αν είναι να το τελειώσουμε και κλέψουμε και λίγο χρόνο απ’ την προετοιμασία των βαλιτσών για τη Βαλέτα…

-   Χαίρομαι που δεν ειδοποιήσαμε ακόμα τις γυναίκες μας. Θα ‘ναι

-   …Σαν να μπαίνει η άνοιξη;

-   Θα ‘ναι μια έκπληξη που θα την θυμούνται για πολύ καιρό.

-   Έχεις… «κάτι πιο εκλεκτό» μέχρι να πάμε σπιτάκια μας;

-   Αμέ; Έχω. Και υποψιάζομαι ότι οι «Μέλισσες» που θα κλείσουν και γι’ απόψε τα φώτα της ράμπας είναι Ρωσοουκρανές…

-   Ξεκινώ εγώ με την …δικιά μου! Ξέρεις είναι αυτή η πανέμορφη ηθοποιός Ταμίλα Κούλιεβα που τυχαίνει όλως… τυχαίως να είναι Ρωσοουκρανή. Εσύ;

-   Εμένα είναι ιθαγενούς κοπής αναφέρω μόνο τα μισά της γράμματα, όπως κάναμε με πολλούς εντόπιους πρωταγωνιστές της θρακικής επικαιρότητας. Λοιπόν πάρτο Βικ Ντ…δου

-   Μην νομίζεις ότι κάπου πάει το μυαλό μου. Λοιπόν, να ξεκινήσω με την κυρία Kuleva, που με την προχθεσινή της παρέμβαση ξέσχισε τους χασέδες…

-   Σταύρο μου, τι είν’ αυτά, «ας μην παρασυρόμαστε από συναισθηματισμούς, σε καταλαβαίνω, ορίστε, σου δίνω το μικρόφωνο:

-   Πες ότι είμαι η Milena:

-   Παρακολουθώ μουδιασμένη και συντετριμμένη τα γεγονότα. Μιλάμε για πόλεμο του 21^ου αιώνα ανάμεσα σε 2 λαούς με κοινή ιστορία, γλώσσα, θρησκεία, παραδόσεις. Με κοινά … ξαδέρφια και κουμπάρους. Και κυρίως ΚΟΙΝΑ ΚΟΙΜΗΤΗΡΙΑ. Ξέρετε ποια. Δώστε μου χρόνο και την ψυχραιμία …

-   Ορίστε, της τα δίνουμε της κυρίας! Ας συνεχίσει…

-   Σε όλους τους Ρώσους υπάρχει άφθονο ουκρανικό αίμα, ρωτήστε τους εκεί μικροβιολόγους! Έτυχε να σπουδάσω μαζί με Ουκρανούς. Μοιραζόμασταν το φαγητό, το νερό, τη στέγη και τους …βιολιστές της! Μοιραζόμασταν και τους πανηγυρισμούς στο …παρκέ ή το χορτάρι όταν έβαζαν γκολ η …τέρμα ή …πόντο όλοι όσοι ονομάζονται ….σένκο, …-ζωφ, ...-άτκιν κ.λ.π. Μα δεν βλέπετε; Ουσιαστικά πρόκειται για έναν εμφύλιο. Για σκεφθείτε: Θράκες εναντίον Κρητών, Κύπριοι εναντίον

-   …Ενάντια…

-   Ενάντια σε Ηπειρώτες και ούτω καθ’ εξής! Είναι μια παράνοια. ΝΕΑ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΑ ΚΥΜΑΤΑ. Αυτή την φορά αντί για τα τροχήλατα κάρα με τις λιπόσαρκες …ινδικές αγελάδες βαν και καρότσες μεταχιτλερικού τύπου. Και τα πρόσωπα πάνω και μέσα σ’ αυτά, ποιος το περίμενε πιότερο ξανθωπά με περισσότερα μπλε μάτια. Αλλά  Ο ΙΔΙΟΣ ΠΟΝΟΣ. ΤΟ ΙΔΙΟ ΔΑΚΡΥ. Κι οι λυγμοί; Οι ίδιοι. Αυτοί δεν έχουν γλωσσικά ιδιώματα. Εν μέσω του 2022 βαλίτσες νέες, τι να πρωτοβάλεις μέσα και να πάμε ν’ ανοίξουμε νέα σπιτικά, νέες αυλές; Νέους γείτονες; ΜΑ ΔΕΝ ΧΩΡΑΜΕ ΤΩΡΑ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ ΚΗΠΟ ΤΗΣ ΕΔΕΜ; Τόσο δύσκολο είναι να συμβιώσουμε όλοι στον ίδιο τόπο; Συμπατριώτες μου Ρωμιοί, προσέξτε και μην παίρνετε βιαστικά θέση, με τον έναν ή με τον άλλον. Η Ρωσία δεν είναι μόνο του Πούτιν. Είναι και του Πούσκιν και του Ντοστογιέφσκι. Ακόμα-ακόμα κι αν το θεωρείτε «προκλητικό» είναι η ΜΕΓΑΛΗ ΧΩΡΑ, ΠΟΥ ΕΠΙ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗ ΓΑΛΟΥΧΗΣΕ, ΚΑΝΑΚΕΨΕ ΚΑΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕ ΛΑΟΥΣ ΚΑΙ ΕΘΝΗ. ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΛΛΙΕΡΓΗΣΕ ΝΑ ΒΛΑΣΤΗΣΟΥΝ ΝΕΟΥΣ ΚΑΡΠΟΥΣ ΜΙΑΣ ΠΡΟΟΔΟΥ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΟ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ

Δεν πρόκανε να καληνυχτήσει η εξαίσια Μιλένα και έγινε αυτοστιγμή κάτι που είναι στο χέρι σας να το πιστέψετε. Χτύπησε το κινητό μου και στην άλλη γραμμή ο αντίποδας της ηθοποιού η κυρία Βικ. Ντ….δου. Ζει σε κεφαλοχώρι της περιοχής μας. Κι αυτή Ρωσοουκρανή.

-   Παρ’ όλο που αισθάνομαι 90% Ελληνίδα, τούτη τη στιγμή παίρνω τις απαραίτητες ίσες αποστάσεις και σας βροντοφωνάζω. Σας έπιασε όλους μια κάψα για τον δοκιμαζόμενο λαό της μιας πλευράς. Που είσασταν τόσα χρόνια όταν σύμπασα (αυτή δική μου λέξη…) η Οικουμένη προσπαθούσε να περικυκλώσει των χώρα του Σολζανίτσιν με τα πιο πρωτοκλασσάτα ΔΥΤΙΚΑ ΚΙΓΚΛΙΔΩΜΑΤΑ; Και για σταθείτε. Όλοι αυτοί οι Πούτιν, οι Μεντβέγιεφ και λοιποί καπιταλιστές της πρώην Σ.Σ.Σ.Δ., δεν θυμάμαι πως ακριβώς γράφονταν δεν ήσαν ενάντια στον Κρούστσεφ, Μπρέζνιεφ, Ποντγκόρνκ και λοιπών; Και λοιπόν; Τόσο εύκολα αλλάζετε της σύμπνοιας το εσώρουχο; Όλα αυτά που σας υποχρέωσαν να τα παρακολουθείτε με πιοστράκια ακάνθινα στα μάτια (“κουρδιστό πορτοκάλι”) και αργότερα του ίδιου του Στάνλεϊ Κιούμπριη τα «Μάτια ερμητικά κλειστά» ΔΕΝ ΣΑΣ ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΝ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ … ΑΛΗΘΙΝΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ. Τόσα χρόνια στην Ουκρανία δεν βλέπετε που η Δύση με όλα τα βαρέα της όπλα –εξαγορές συνειδήσεων, ξεπούλημα γης, ευτελισμός των πατροπαράδοτων αξιών, ξέπλυμα καπιταλιστικών πακτωλών –προσπαθούσε να βάλει στο ρουθούνι της Ρωσίας μπατονέτες πολλαπλών χρήσεων γεμάτες μικρόβια για τάχα μου ασφαλείς διαγνώσεις των τοπικών παθογενειών. Και όταν ο «αρχιτραπεζίτης Βλάντιμιρ Πούτιν, ο δικός σας «βαλτός» αποφάσισε να εξαργυρώσει όλ’ αυτά και να πάρει την μερίδα του λέοντος (που την δικαιούνταν, άλλωστε) τότε που βάλατε ιταμή φραγή και του πετάξατε κατάμουτρα το «ΜΠΡΙΤΣ!», με τον δεξιό αγκώνα προτεταμένο στα βάθη της στέππας του!!!

Τότε τον εγκαταστήσατε ένα ολόκληρο ΥΠΕΡΝΑΤΟ (κι αυτό, ασφαλώς το ίδιο …συνδικάτο) κάτω απ’ τα μουστάκι του. Και του απαιτήσατε κι από πάνω νοίκια. Αλλά, προσπάθησε να σας το πει με χίλιους τρόπους. Τον ειρωνευθήκατε ασύστολα… Τον λέγατε δεν μπορείς, δεν μπορείς….

-   Να σας διακόψω λιγάκι, λίγο τόσο δα, να ξεκουραζόσασταν από την ρύμη – ποταμό…

-   Προσφιλής συνήθεια των Ελλήνων συν-ομιλητών στην τιβί, ΟΧΙ, ΚΡΑΤΕΙΣΤΕ ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΣΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ. Τον λέγατε, συνεχίζω, με όχι κόσμιους τρόπους: «Τζα, α μπέμπα μπλον, έλα να την πάρεις (την Ουκρανία…), δεν μπορείς, δεν μπορείς… Και μέχρι την κρίσιμη ώρα Ο (μηδέν) παίζατε, ειδικά με την Γερμανία την μεταμερκελική τις κουμπάρες των εθνών… Ε, τότε αυτός, αυτός ο πληγωμένος γίγαντας των τριών ηπείρων και των πολλών θαλασσών –πλην της Μεσογείου- βρυχήθηκε και τώρα κλαίτε! Κλαίμε όλοι μαζί και προπάντων οι Γερμανοί ολικοί ρεβανσιστές, για το τέλος της παγκόσμιας μετακορωναϊκής αθωότητας. Πως σας ήρθε η ιδέα να δοκιμάσετε τις αντοχές ενός έθνους που μας τροφοδοτεί με αέριο φυσικό και με λοιπά υγρά καύσιμα. Δηλαδή, θέλατε να κάνει τζάμπα; Και τώρα, είδατε; Ετοιμάζονται αυτοί να μας ψεκάσουν με… πολεμικά αέρια –γράφε … “poisson” βόμβες υπερσύγχρονης ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ! ΤΙ ΚΡΙΜΑ!

Να σας πάω κάτω, στο Περού, εκεί να δείτε βομβαρδισμένα. Φυσικά τοπία! Εκεί να καμαρώσετε στις φαβέλες της Λίμα τη λίμα (πείνα…) που πέφτει στα ανα-χώματα βουνά, δίπλα στα παλάτια των πλουσίων μεγιστάνων. Με τις μπουγάδες των πλυμένων ρούχων –εσωρούχων να πιάνονται χέρι –χέρι και το απόγευμα να μην ξέρεις που είναι οι φανέλες σου. Στις φαβέλες. Και 15 με είκοσι άτομα σε δυο κάμαρες στιβαγμένοι. Ούτε βαλίτσες έχουν οι άνθρωποι κι αν έχουν, είναι γεμάτες με προσφόλια! Πείτε τους τη λέξη ΕΙΡΗΝΗ, θα σας βαγχάσουν, Άλλες προτεραιότητες έχουν, καθημερινά. Να μην βιαστούν από τα … 10 τους χρόνια και να ψάξουν να βρουν σε κάδους απορριμμάτων (των πλούσιων μεγιστάνων) λίγες πατατόφλουδες για τη σαλάτα τους! Διότι, κύριοι, αυτοί δεν παράγουν δικά τους απορρίματα, μα ΑΠΟΡΙΕΣ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΕΣ…

Στο έργο «Λεωφορείο 657» ο γίγαντας της ηθοποιίας Ρόμπερτ ντε Νίρο λέει: «Η αγάπη και η ειρήνη δεν εξαγοράζονται, εκτός κι αν διαθέτεις μπόλικα χρήματα». Δεν θα σας κουράσω άλλο, θα πω κάτι για τους εδώ πατροπαράδοτους ειρηνιστές και θα κλείσω το τηλέφωνο. Τότε με το κίνημα του Γρηγόρη Λαμπράκη, να σας ρωτήσω, όλη εκείνη η ανθρώπινη θάλασσα με το σήμα της ειρήνης, αυτό με το ανάποδο V, για ποίου είδους ειρήνη μάχονταν; Όχι, φυσικά, για την …. Νικίειο.! Βάλτε τα δυνατά σας, σκεφθείτε και απαντήστε ΜΙΑ, ΜΟΝΟ, ΦΟΡΑ.

-   Ε, δεν θα μας δώσετε και δεύτερη ευκαιρία, εσείς η ίδια που πάτε στο ΣΔΕ της πόλης μας (“Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας”), δεν θα μας επιτρέψετε να πάρουμε, τουλ. τη βοήθεια του…

-   Βοήθεια, βοήθεια, βοήθεια; Ζητάμε απ’ όλον τον κόσμο ΒΟΗΘΕΙΑ και κουνάμε το δικό μας δαχτυλάκι, έχουμε την Αθηνά και τη χείρα της απομονωμένες και …ασύνδετες! Ας κάνουμε κι εμείς κάτι οι αρχαίοι μας πρόγονοι πόσα περισσότερα να κατάφερναν… Ζούσαν και τη μισή, από μας, ζωή και δεν είχαν τίποτε κατακτημένο κι αυτονόητο και μόνο την ΝΟΗΣΗ ΚΑΙ ΔΙΑΝΟΗΣΗ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥΣ.

Κι ένα ακόμη τελευταίο και θα σας αφήσω να κάνετε απερίσπαστοι την βραδυνή σας έξοδο…

-   Ποια έξοδο… εμείς στην κατάσταση που είμαστε, δεν μπορούμε ούτε το δρόμο για τα σπίτια μας να βρούμε…

-   Αμέσως, θα σας καληνυχτίσω τελειώνοντας μ’ αυτό. Την υπερσύγχρονη, δορυφορική, διαδικτυακή μονόπλευρη προπαγάνδα… τελευταία του επιθυμία, της δίνουν σήμερα και τεράστιες χιουμοριστικές προεκτάσεις. Απολαύστε ένα απ’ τα χτεσινά μαργαριτάρια των τίτλων ειδήσεων της …ΥΓΙΟΥΣ ΠΛΕΥΡΑΣ:

[ΠΟΛΕΜΟΣ ΝΕΥΡΩΝ ΑΠ’ ΤΟΥΣ ΟΥΚΡΑΝΟΥΣ ΣΤΑ ΠΕΡΙΧΩΡΑ ΤΟΥ ΚΙΕΒΟΥ ΞΕΣΠΙΤΩΝΕΤΑΙ ΚΑΙ Η ΤΡΙΤΗ ΗΛΙΚΙΑ]

Έκλεισε το τηλέφωνό της με μια λέξη, που ακόμα και στο κυριλλικό και …μεθοδικό αλφάβητο θα ήταν ακαταλαβίστικη.

Άρχισα να σηκώνομαι με τις κλειδώσεις μου να …διαφωνούν. Έφτασα πρώτος στην πόρτα. Τον πετάω

-   Λοιπόν; Να κλείσω ‘κείνα τα εισιτήρια για Μάλτα; Έχεις τίποτα πιο εκλεκτό;

-   Μάλτα γιόκ! Πιάσε μια ημερήσια βαρκάδα στο ΔΕΛΤΑ…

-   Της .,, Πηνελόπης;

-   Του Έβρου… ψέλλισε αποκαμωμένος και τον πήρε ο ύπνος.

(σ,σ, στην δική μου πολυθρόνα!).

 

Σωτήρης Μπέδρελης

ο του Χριστοδούλου