ΤΑ ΤΡΙΑ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΑ
ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ’22
ΝΕΑ ΟΡΕΣΤΙΑΔΑ
Έχω ένα κακό φυσικό και τ’ ομολογώ.
Ταμπουρώνομαι συχνά πίσω από κάποια παγκόσμια ρήση, μια φράση που η σοφία των
αιώνων περιχαράκωσε σε δογματικά εισαγωγικά και πέραν τούτου προσπαθώ να
οδηγήσω τον συνομιλητή μου σε δύσβατα, γι’ αυτόν, μονοπάτια μόνο και μόνο για
να του σερβίρω δικές μου δοξασίες. Και να τον υποχρεώσω να τις ενστερνιστεί.
Από την άλλη (δεύτερο κακό φυσικό…)
συνηθίζω να πλατιάζω στους προλόγους των θεμάτων μου, σας κουράζω γρήγορα,
αλλά βλέπετε πόσο δικαιώνομαι στο τέλος, έρχεται καταπέλτης και ο εκδότης μας
και σας κάνει να του ζητήσετε να πλατιάσει κι αυτός.
Αυτήν την πάγια τακτική θα μπορούσε
κανείς να την καταλάβει μόνο στην περίπτωση που ΑΛΛΟΣ
γράφει τον λόγο και τον διανθίζει με ρητά και κραυγαλέα συνθήματα και ΑΛΛΟΣ
τον εκφωνεί, τον απαγγέλει, προσδοκώντας ο … δεύτερος στο χειροκρότημα. Κι αν
αμφότεροι μείνουν ζωντανοί, ιδίως όταν μετέχουν
σε ροκ συγκρότημα, βγαίνουν όλοι κερδισμένοι. Με ένα μικρό λιθαράκι της
παγκόσμιας σοφίας στο ψηφιδωτό της ΓΝΩΣΗΣ.
Υπάρχει όμως και μια δεύτερη υποπερίπτωση,
ο εκφωνών να απευθύνεται σε κοινό χαχόλων, οπότε… «βράστε ρύζι», τούτη η λαϊκή
πανάρχαια ρήση τα βάζει όλα κάτω απ’ το γνωστό χαλί… Καταλάβατε, τώρα που σας
οδηγώ. Ο Νίκος ο Δένδιας ας περιμένει κάνα-τέταρτο. Σας πάω στην ταινία σταθμό
του ελληνικού κινηματογράφου, την απίστευτη επιτυχία των Αλέκου Σακελλάριου
–Χρήστου Γιαννακόπουλου «Υπάρχει και φιλότιμο» του 1965, όπου ο οδοστρωτήρας
της 7ης Τέχνης Λάμπρος Κωνσταντάρας τοποθέτησε σε δυσθεώρητα ύψη μια μνημειώδη
ερμηνεία, ασορτί με την επιβλητικής σκηνική του παρουσία! Λίγοι ξέρουν ότι για
κείνη την ταινία είχαν πέσει βροχή οι προτάσεις και από το Χόλυγουντ ακόμα, αλλά φαντάζεσθε
τι είχε γίνει. Όπως τελευταία με τον Αντετοκούμπο. Οι τότε αρχέγονοι
μπουκμέϊκερς, μίζερα μια ζωή, άφησαν την ευκαιρία εκείνη (σκάουτερς…) να πάει
χαμένη, ένας δεν είχε βγει και είπε: Δεν είναι δυνατόν να ανευρεθεί σε δυτικές
ξένες γλώσσες η μετάφραση της λέξης «φιλότιμο»..jpg)
Και όσοι ασχολούνται με την ιστορία του
ελληνικού κινηματογράφου: του Μάκη Δελαπόρτα συγκλίνουν στο εξής συμπέρασμα-
αλγόριθμο: Όσοι είναι 0 έως 10 ετών την ‘έχει δει 10 φορές, όσοι είναι από 10
έως 20 ετών 20 φορές… κ.ο.κ. φαντασθείτε εμένα να κλείνω τα … 59 πόσες φορές
την έχω απολαύσει. Μην ακούτε τον Παπαθανάκη που ισχυρίζεται ότι την είδα 70….
Πάντως σε προσοχή μας ανάρτηση θα εστιάσουμε «φιλολογική –γλωσσολογική»
ερμηνεία της ταινίας, μόνο να βάλουμε ένα σημαδάκι, έναν αστερίσκο, να το
θυμηθούμε, μπας και ξεχαστούμε! Στην ανοικτή αυτή επιστολή μας στον Έλληνα Υπ.
Εξ. θα πιάσουμε το θέμα απ’ την καθαρά πολιτική του πλευρά. Που, όμως, έχει
τόσες και τόσες πολυσχιδείς προεκτάσεις και μηνυματικές αναφορές, γι’ αυτό και
πιστεύω ότι θα ασχοληθεί η μεγάλη της σκεπτόμενης κοινωνίας.
Και δεν θα καταπιανόμουν μ’ αυτό, θα άφηνα να ωριμάσουν και οι δικές σας γνώμες, αλλά όλο αυτό το ντελίριο των πανηγυρισμών για την τελική νίκη του Εμανουέλ Μακρόν (ύψος 1,75μ.) … μακράν με βρίσκει σύμφωνο… Τελικά, μήπως, αντί για τους πανηγυρισμούς αντιληφθούμε ότι είμαστε για τα …πανηγύρια; Από την πληθώρα των ζητωκραυγών της γαλαρίας, θα επιλέξω έναν τίτλο κάποιου κορυφαίου Έλληνα δημοσιογράφου σε τοπ κρατικό κανάλι και ευθύς σας παρακινώ ν’ αρχίσετε τη φαγούρα σας.
«-Ο γαλλικός λαός με την ψήφο του, έστειλε την … ευαρέσκεια του στον Μακρόν, για την αντιτουρκική του, γενικά, στάση!!!». Ακόμα και οι πιο παλιοί αναγνώστες του Βορέας-magazin χασκογέλασαν για τον απλούστατο λόγο ότι παράλληλες και αντίστοιχες διαπιστώσεις βρήκαν Τούρκοι δημοσιογράφοι για το ίδιο εκλογικό αποτέλεσμα. ΑΥΤΟ ΑΣ ΤΟ ΒΑΦΤΙΣΟΥΜΕ ΕΝΑ, ΤΟ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟ.
Κι έσπευσαν τρέιλερ και πριν η γραμματεία δώσει … «νεκρό χρόνο», εξίσου εμβληματικοί θεράποντες και θεραπαινίδες της αντικειμενικής ενημέρωσης να υπερθεματίσουν με πρώτον και καλύτερο κάποιον Δημήτρη (;) Καιρίδη, που στα χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ ανέβαζε τις τρανσαμινάσες του Τζανακόπουλου και να τρομάξουν τον κοσμάκη για μελλοντικά ενδεχόμενη νίκη της κας Μαρί Λεπέν. Δηλαδή μια ανερμάτιστη ομαδική παράνοια, που κάλλιστα θα μπορούσε να μετατραπεί σε …οπαδική!
Δεν θα ήθελα να μελαγχολήσετε πρόωρα, σας θυμίζω, σε δική μου διασκευή ένα πανέμορφο αυτοσχέδιο ασματάκι, που περιέφερε ο δημιουργός του Γιάννης Ζουγανέλης, απ’ το 2018 μέχρι πρόσφατα σ’ όλες τις εκπομπές τύπου «Στην υγειά σας , ρε παιδιά…»
Φέτος δεν πέθανε κανείς
και τις εισπράξεις κλάφτες
κι αντί να κλαίν’ οι συγγενείς,
κλαίνε οι … νεκροθάφτες
***
Δένδιας πάει στη Γεσθημανή
μ’ όλο το χαρτομάνι,
κι αντί να κλαίν’ οι χριστιανοί,
κλαίνε οι … μουσουλμάνοι!!!
Κι αφήσαμε τον μακαρίτη Ανδρέα Ντούζο να προσπαθεί να γράψει τον τελευταίο λόγο του Μαυρογιαλούρου κι εσείς νομίζετε ότι τον πρόλαβε η ημιτελής μαιευτική κλινική της Κάτω Παναγιάς… Άλλη είναι η αλήθεια. Του ’χαν σφυρίξει απ’ το αντίπαλο κόμμα (που ήθελαν να τον προσεταιρισθούν) να βάλει στο κείμενο την δύσκολη φράση «οποία προσποιητή επαχθής βδελυγμία!». Κι ο δόλιος γραμματέας της …συζύγου του Κωνσταντάρα κώλωσε και ανέκραξε: Προς ποιόν ποιητήν να στείλω τόσο δύσκολο λόγο, τα παρατάω…» Τα παράτησε, το ’φαγε κι από πάνω το ξύλο της καριέρας του με τον Γκρούεζα!
Μας μιλάνε, λοιπόν, με προσποιητή βδελυγμία για τα δεινά που θα επέρχονταν στην Γηραιά, μα κραταιά ήπειρο, αν παρ’ ελπίδα η ξανθή κα Λεπέν έπαιρνε έστω και ένα 0,1%, πάνω απ’ τον πανδημοκράτη και … καστανό Μακρόν, που ας μην ξεχνιόμαστε έχει ξεθεώσει (οριστικό…) την τουρκική διπλωματία. Και κανείς, μα κανείς δεν κάθισε να κάνει μια απλή αντιστοίχιση του 42% των γάλλων ψηφοφόρων, π.χ. με το μεγάλο (το μεγαλύτερο;) κομμάτι του ελληνικού κοινοβουλίου, αυτό της Νέας Δημοκρατίας. Εδώ σας θέλω Νικολακόπουλε κι εσύ δοκησίσαρε αντικειμενικέ του «Εργαστηρίου Μακεδονίας, Νίκο Μαραντζίδη για πέστε αλεύρι! Ένας νταμπλάς θα σε εύρει! Βγείτε μετά και κάντε την αναγωγή στους … ανάγωγους μα απροστάτευτους τηλεθεατές σας: με … βδέλυγμα (που θα προσυπογράψει κι ο τουρκοφάγος Καλευτερίδης) θα διαπιστώσετε ότι το 60% του κεντροδεξιού σας (μας) χώρου προτιμάει Λ’ΕΠΕΝ! Ωραίο το υπονοούμενο; Αυτό: ΔΥΟ ΤΑ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΑ.
Και πάνω που ετοιμαζόμουν να παραδώσω στον Σταύρο κείμενο και στιχάκια έρχονται δυο κατραπακιές, η πρώτη την Τρίτη μέρα του Πάσχα: «Τα νέφη του πολέμου μαζεύονται πάνω από τη Βόρειο Μολδαβία, άρχισαν να σιγίζονται οι γνωστοί βιαστικοί κύκλοι, τηλεφωνιούνται σε ανοιχτές ακροάσεις «των 40 υπουργών», να δουν τι θα κάνουν ή μάλλον τι θα τους διαμηνύσουν οι πέραν του Ατλαντικού κυνίδες (προσοχή στη λέξη, αλλοίμονο: άλλοι είναι οι κίναιδοι, οι «κινούντες την αιδώ». Προλαβαίνω άνετα, σκέφθηκα, το γενικό πλάνο των όσων είχα να προτείνω στον έλληνα ΥΠΕΞ δεν θα άλλαζε δραματικά, αλλά να, με αποτελείωσε ο Παπαθανάκης, σήμερα το πρωί.
- Σωτήρη μου αλλάζουν τα πάντα, ανατρέπονται όλα, αυτά περί Νίκου Δένδια και Δημήτρη Αρβανιτίδη ας τα αφήσουμε για όταν θα πιάσουν οι ζέστες… Άκου: Στις 3 Μαΐου, στην Αλεξανδρούπολη, ο πρωθυπουργός θα εγκαινιάσει τη νέα πτέρυγα του Γηροκομείου…
- Ναι, ναι, στην παλιά πτέρυγα, φάτσα στο εκκλησάκι, κατέληξε προχθές μια γιαγιάκα λησμονημένη απ’ όλους 100 χρονών…
- Δύο λεπτά, να ολοκληρώσω, επίσης τον Σταθμό Επεξεργασίας Απορριμμάτων και την πλατφόρμα LNG…
- Εεεε, τότε, εκτρέπω ακαριαία την «μυθοπλασία» των γραπτών μου και να ’μαστε πάλι στα παλιά μας, στα πρώτα σαλπίσματα!
- Σωτήρη, η Αλεξανδρούπολη, από την ίδρυση της, ήταν μια ευνοημένη από τη γεωγραφία πόλη. Μακάρι να γίνουν πράγματα που ν’ αλλάξουν την εικόνα όλης της Θράκης! Θα τα χειροκροτήσουμε και θα αποδώσουμε δίκαιο προς όλες τις πλευρές!
- Αυτό δεν κάνουμε πάντα; Ας είναι! Όμως, πέραν αυτών, ας σπρώξουμε κι εμείς απ’ τη μεριά μας, ας «κουλαντρίσουμε» τις εξελίξεις…
- Μα ήδη το κάνουμε, Σωτήρη! Και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε με μεγαλύτερη, με σφοδρότερη ένταση!
- Μα φυσικά, κυρίως γι’ αυτόν τον λόγο: «ΜΗΝ ΜΑΣ ΚΑΤΗΓΟΡΗΣΟΥΝ ΕΜΑΣ ΓΙΑ… ΕΠΑΡΧΙΩΤΙΣΜΟ ΟΙ ΕΠΟΜΕΝΟΙ ΝΕΗΛΥΔΕΣ. Τα φεγγάρια ήδη αλφαδιάστηκαν στην ιδανική αράδα, το λέει και ο Λεφάκης, ΚΟΝΔΥΛΟΦΟΡΟΥΣ ΑΡΑΤΕ! ΑΡΜ!!
- Απ’ το στόμα σαν και… Αλλά, ποιος τολμάει να μας μιλήσει για επαρχιωτισμό,, η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΚΗ ΘΕΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΗΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ ΜΑΣ!
- Χριστέ μου… Θα με βάλεις να ξενυχτήσω πάλι. Κι απ’ ότι διαβλέπω θα γίνει και πάλι «της … εισήγησης»! Θα κάνω την εισαγωγή εγώ, θα τους φέρουμε όλους στα «ίσα μας» και αναλαμβάνεις ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΕΣΥ ΓΙΑ ΤΑ ΓΝΩΣΤΑ ΤΟΥΣ ΘΡΑΚΟΛΟΥΤΡΑ! ΟΡΤΣΑ ΤΑ ΠΑΝΙΑ!
- Αυτόν μας τον … απόπλου, λέω να προλάβουν να αντιληφθούν, τι λέω, να ΣΥΝΑΙΣΘΑΝΘΟΥΝ, όλοι όσοι εξέχοντες και μη εκλεκτοί ή όχι συναθροισθούν στις προγραμματιζόμενες για την 3η του Μάη εκδηλώσεις, ΤΑ ΤΡΙΠΛΑ ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ ΜΑΣ, ΠΟΥ ΣΙΓΟΥΡΑ ΘΑ…
- Αυτός είσαι Σταύρο, προχώρει, έτσι μπράβο, λίγο να καταπιαστούμε με το θέμα αυτό το απαράδεκτο, να του δώσουμε μια σπαθιά χραπ, που θα βάζει μια και καλή τέρμα σε όλη αυτή την θρασύτατη…
- Ναι ναι και άνανδρη και ανήκουστη ανεκδοτολογία, που κάποιοι «κύκλοι» ποταποί και τρισάθλιοι κυοφορούν και κυκλοφορούν πανελληνίως για τον άνθρωπο που τυχαίνει να ηγείται της σημερινής κυβέρνησης της χώρας…
- Ναι, ναι και να είσαι υποχρεωμένος να χασκογελάς για την κάκιστη αυτή ποιότητα του χιούμορ τους… Βρε είμαστε ανάδελφοι, καλά έλεγε ο … Αμ, ο Αντώναρος;
- Άστο, μην το ψάχνεις, μέχρι και να νόθο τον έβγαλαν… Κρίμα που δεν ζει ο Φρέντυ ο Γερμανός, ο αγαπημένος μας Φρέντυ, ο πρώτος που είχε καταφέρει μεσούσης της ασπρόμαυρης τηλεόρασης να φέρει τη γραβάτα και το χρώμα στις ζωές των ελλήνων, αρκετά χρόνια μετά την βιολογική αποχώρηση των μεγάλων Ψαθά, Τσιφόρου και των άλλων…
- Λοιπόν, να κλείσουμε, λέω, Σταύρο μου, να ’βρεις κι εσύ χρόνο να σταχυολογήσεις και να αριθμήσεις τα όσα σύμπας ο «Βορέας», μα και όλος ο Έβρος ζητήσει απ’ τον κύριο Μητσοτάκη, τώρα ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΔΙΚΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΠΟΥ Ο ΓΕΙΤΟΝΑΣ ΤΑΓΙΠ και εντελώς Ερ…Ντογάν το παίζει παγκόσμιος ΠΟΛΟΣ ΕΙΡΗΝΗΣ….
- Μα βέβαια, ίσως τώρα είναι ευκαιρία να συστρατευθούν… επί τέλους όλες οι υγιείς δυνάμεις του Έθνους, τούτη τη φορά εδώ στην Θράκη της ΙΣΤΟΡΙΑΣ Μας. Στον ομφαλό του Έβρου, την Αλεξανδρούπολη.
- Και με την μεγάλη ευκαιρία, ΟΣΟΙ ΑΙΩΝΙΩΣ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΟΝΤΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΕΛΘΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΘΕΣΟΥΝ ΤΙΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥΣ! Η μεγάλη στιγμή είναι ΤΩΡΑ…
- Ναι, Σωτήρη, τώρα που θα μας βλέπουν από όλες τις συντεταγμένες του πλανήτη. Και που θα βγάλουν τα γυαλιά τους, ίσως χρειασθεί να… αποκολλήσουν και τις παρωπίδες τους, να εναποθέσουν καταγής το φτωχικό γυλιό τους –φουλ στο κουτόχορτο το ανάλατο… ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟ!
Φίλες μου και φίλοι, τον έκοψα ευγενικά, για να μπορέσει να θαυμάσει το καταπληκτικό τοπίο του Άρδα απ’ το παρεκκλήσι του Προφήτη Ηλία στη Μηλιά, όπου βρίσκεται από χθες για επαγγελματικούς λόγους. Ήθελα να προλάβω και την εκπομπή της γλυκύτατης Λίας Φλέσσα «Σε προσκυνώ, γλώσσα…», όπου ο δάσκαλος της ελληνικής γλώσσας Γιώργος Μπαμπινιώτης, οριοθετώντας παράλληλα και την ιστορικότητα της ΠΡΩΤΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ξεφωνίζει: Τι θα πει Δημοτική, τι θα πει γλώσσα Ευαγγελίου, πάρτε ένα μικρό απλό απόσπασμα απ’ τα εγκώμια του Μεγάλου Σαββάτου και κρίνετε, ίνα μη … κριθείτε Ήρθης από γης, αλλ’ ανέβλυσας της σωτηρίας τον οίνον, ζωήρρυτε άμπελε!! Δοξάζω το πάθος και τον σταυρόν. Άδης ο δεινός συνετρόμαξεν, ότε σε είδεν, ήλιε της δόξης αθάνατε και εδίδου τους δεσμίους εν σπουδή. Ύμνοις σου Χριστέ νυν την σταύρωσιν και την ταφήν τε άπαντες πιστοί εκθειάζομεν, οι θάνατοι λυτρωθέντες ση ταφή…»
Αφήνοντας τον Μπαμπινιώτη να ξιφουλκεί κατά πάντων των αιρετικών της σύγχρονης Ελλάδας, σας πιάνω απ’ το χέρι κι αφού σας αποκαλύψω τις απόψεις και θέσεις για τη Θράκη ενός Θεοφιλογιαννάκου, θα σας κάνω μια στάση στις κοσμοθεωρίες ενός Γκαργκάνα και θα σας παραδώσω στο τέλος εύκολη βορά στο στόμα του Σεμιόν Μπαγκντασάρωφ, ενός σύγχρονου επιφανούς πολιτικού αναλυτή. Και για μεν τον πρώτο (συγγενής μου εξ αγχιστείας) θα χρειαστώ να σας δώσω ένα σωρό εξηγήσεις- διευκρινίσεις, τον Γκαργκάνα τον θεωρούμε όλοι πατριώτη μας και θεμελιωτή (;) της θεωρίας (χώρα χωρίς επάρκεια στον δευτερογενή τομέα θα περάσει δύσκολες δημοσιονομικές ώρες…) θα μας μείνει στο τέλος ο «φρέσκος» Σεμιόν που μόλις προχθές βγήκε και είπε:
«- Οι Αμερικανοί κάτι έχουν υποσχεθεί στους Τούρκους που έτσι παίρνουν το δικαίωμα να κλείνουν το μάτι και στους Ρώσους. Κάτι που προασπίζει και τα απώτερα συμφέροντά τους και αλλάζουν εύκολα ουρανούς και αεροδιαδρόμους σαν τα πουκάμισα! Π.χ. επιτρέπουν τις υπερπτήσεις των ρωσικών αεροπλάνων, πλην αυτών που δηλώνουν σχέδια πτήσης τη Συρία.»
Δηλαδή: «Κάτι με τραβάει κοντά σου,
μα δεν ξέρω τι…»
Σουγιούλ- Σοφία Βέμπο –Φώτης Πολυμέρης
Εδώ σας θέλω κύριε Πρωθυπουργέ! Ο Ερντογάν ήδη μίλησε στο τηλέφωνο με Πούτιν –Ζελένσκι. Ο Γκουτιέρες θα πήγαινε(;) στην Άγκυρα και από εκεί σε Μόσχα –Κίεβο. Εσείς τι κάνετε σχετικά; Κρατάτε τον Νίκο Δένδια που αφηνίασε! Ανοίξτε του τα πορτάκια. Σας πέταξε το γάντι από δίπλα ο Ταγίπ! Σκύψτε, πάρτε το κι επιστρέψτε το πάραυτα. Αλλά μέσα βάλτε και μια χείρα φιλίας. Θα τον φέρετε σε δύσκολη θέση, αρχικά. Και συνοδέψτε τον σε Μόσχα-Κίεβο. Και όπως έλεγε μια διάσημη νέγρα τραγουδίστρια: «To live and let die…»
Αγαπητές μου αναγνώστριες κι εσείς καλόβολοι μου αναγνώστες, εδώ συμπληρώνεται και το τρίτο το κρατούμενο! Προτού σας παραδώσω στο σάλπισμα του Σταύρου, να αντικρούσω εκ προοιμίου τις ευτελέστερες συνήθεις θεωρίες που καταφεύγουν οι γνωστοί κύκλοι. «Αδιαφορείτε για τα όσα δεινά υφίστανται εκατομμύρια άμαχοι Ουκρανοί και από δίπλα τους δεκάδες χιλιάδες Ελλήνων ομογενών;;;» από τη μεριά μου, δεν καταδέχομαι να απαντήσω. Ας αφήσουμε να το κάνεις η ίδια η ιστορία. Και θα το κάνει, όταν δεν θα ’χει πια και για μας ζωή….
Πρωτομαγιά του 2022
Σωτήρης Μπέδρελης
ο του Χριστοδούλου
Με άκρως διονυσιακή και δηκτική διάθεση ο Σωτήρης Μπέδρελης σχολιάζει και καταγράφει ΤΑ ΤΡΙΑ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΑ της ελληνικής και διεθνούς επικαιρότητας υπογραμμίζοντας και αναδεικνύοντας την «αυτοκρατορική θέαση», ένα ξεχωριστό προνόμιο ενός τόπου, που με άνεση και ευκολία μπορεί να κινείται από την καταπληκτική θέα στις στροφές του Άρδα, πάνω από το παρεκκλήσι του Προφήτη Ηλία στη γραφική Μηλιά του Τριγώνου Ορεστιάδας στα κορυφαία επιστημονικά ιδρύματα της Ευρώπης και του κόσμου.
Ναι, αγαπητοί φίλοι και φίλες, εδώ στον «Βορέα»
από το έντυπο και τώρα στο ηλεκτρονικό πέταγμα στον κυβερνοχώρο, επιμένουμε και
μια διαρκής φροντίδα, σε μια άσκηση στην «αυτοκρατορική θέαση» των τοπικών και
ευρύτερων εξελίξεων, στην οποία επέμεινε ο αγαπητός φίλος, αείμνηστος
Φαναριώτης με γενεαλογικό δέντρο στη Ρωμέικη Κοινότητα της Κωνσταντινούπολης
τουλάχιστον επτά αιώνων!
Δεν μπορούμε, όμως να μιλάμε για τα
υψηλά και τα μεγάλα, όταν δεν μπορούμε να ανακαλύψουμε τις μικρές και χειμαζόμενες
κοινωνίες που βιώνουν μια απίστευτη μοναξιά και απόγνωση, όχι μόνο από την
κεντρική πολιτική αλλά και από τα ίδια τα παιδιά τους. ΕΙΝΑΙ ΩΡΑ ΝΑ ΑΝΑΚΑΛΥΨΟΥΜΕ
Ή ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΤΗΝ ΥΠΑΙΘΡΟ ΚΑΙ ΤΑ ΧΩΡΙΑ ΜΑΣ. Όταν δεν ανακαλύπτουμε και δεν
επισκεπτόμαστε τα χωριά μας, τότε η Αθήνα είναι πολύ μακριά για να τα σκεφθεί. Η
παρέα της φωτογραφίας μας έδωσε το περίγραμμα της καθημερινότητας 26
εναπομεινάντων κατοίκων του χωριού! Είμαι σίγουρος ότι τη δική τους αγωνία δεν
την αφουγκράστηκαν τα μέλη της διακομματική Επιτροπής της Βουλής για τη Θράκη! Όταν
μιλάμε για χωριά σαν τη Μηλιά, αναφερόμαστε σε κραυγαλέα παραδείγματα έκρηξης
των κοινωνικών και οικονομικών περιφερειακών ανισοτήτων, της απόλυτης
δημογραφικής και πληθυσμιακής κατάρρευσης. Η διπλανή Γαλήνη που κάποια στιγμή
κατοικήθηκε από κατοίκους της Μηλιάς πριν 70 και πλέον χρόνια, εδώ και 30
χρόνια έχει εγκαταλειφθεί με τους περισσότερους να παίρνουν τους δρόμους της εσωτερικής
και εξωτερικής μετανάστευσης και αρκετοί να εγκαθίστανται στο γειτονικό Κυπρίνο
και στη Νέα Ορεστιάδα. Ο γνωστός για την πολυετή προσφορά του στη Μέση
Εκπαίδευση μαθηματικός Γιάννης Δελτσίδης θα μου πει: «Το 1960-1961 το σχολείο
είχε 29 μαθητές»!
Κι όμως υπάρχει ελπίδα. Αρκεί να κάνουμε ένα κλικ στη σκέψη μας! Στον τρόπο και στην αντίληψη μας. Παρά την εγκατάλειψη της η Μηλιά είναι ένα πανέμορφο και γραφικό χωριό! Αν δεν έχει θαυμάσει την καταπληκτική θέα των στροφών του Άρδα πάνω από το παρεκκλήσι του πυρφόρου Προφήτη Ηλία, δεν έχει γνωρίσει τον Έβρο! Κάθε εποχή του χρόνου η θέα είναι μαγευτική και εντυπωσιακή, η φύση την Άνοιξη είναι ζωγραφιά και πανοραμική η θέα της γραφικότατης Μηλιάς με φόντο τα ελληνο-βουλγαρικά σύνορα μοναδική! Χαίρομαι που λίγο πριν αρχίσω να γράφω το κείμενο μου, άκουσα έναν φίλο να λέει ότι θα πάει με την οικογένειά του στη Μηλιά και σε άλλα χωριά του Τριγώνου.
Όσο θα υπάρχουν αδικημένοι και κοινωνικές ανισότητες, τότε το σύνθημα του Κωνσταντινουπολίτη Παγκόσμιου Έλληνα=
Πολίτη Κορνήλιου Καστοριάδη «Σοσιαλισμός ή βαρύτητα» θα αποκτάει εική την επικαιρότητα που είχε στα οδοφράγματα στο Παρίσι του Μάη του 1968!
Κι επειδή αναφερόμαστε σε αδικημένους ανθρώπους, για τους οποίους δεν θα υπάρξει κανένα ουσιαστικό ενδιαφέρον, ακόμα κι από εκείνους που ήθελαν να τους σώσουν, το σύνθημα του Κωνσταντινουπολίτη και Παγκόσμιου Έλληνα «ρωμαλέου στοχαστή» Κορνήλιου Καστοριάδη, θα αποκτάει την επικαιρότητα που είχε στα οδοφράγματα στο Παρίσι των Μάη του 1968!
Πριν το σύνθημα υπήρχε το ομότιτλο περιοδικό που για πολλά χρόνια είχε επηρεάσει σημαντικά τη γαλλική διανόηση και τη νεολαία, ένας προάγγελος του κινήματος του Μάη 1968, που θα άλλαζε πολλά στη Γαλλία και την Ευρώπη:
«Από τα τέλη του 1945 ζει στο Παρίσι, όπου επίσης ανέπτυξε πολιτική δράση με τελική φάση τη δραστηριότητα μιας ανεξάρτητης πολιτικής ομάδας, με όργανο το περιοδικό «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα (Socialisme ou Barbarie), ως τη διάλυση της το 1966.
…Ο Καστοριάδης με την πλούσια και πρωτότυπη, ανανεωτική και ως προς τη φιλοσοφία της ιστορίας συγγραφή του, που καλύπτει και την ψυχανάλυση, την επιστημολογία και την τεχνική, είχε αναγνωριστεί στη Γαλλία, από το 1975 και ύστερα, ως ένα από τους πιο ρωμαλέους στοχαστές στο χώρο του ευρωπαϊκού πνεύματος
Η γραφειοκρατική κοινωνία (La Societe Bureaucratique).
Το επαναστατικό κίνημα στο σύγχρονο καπιταλισμό (Capitalisme modern et revolution, 2τ., 1979)
Η φαντασιακή θέσμιση της κοινωνίας (L’ institution imacginaire de lo societe, 1975
Η εμπειρία του εργατικού κινήματος (L’ Experience du movement ouvrier, 2τ., 1974)
Τα σταυροδρόμια του λαβυρίνθου (Les Carrefours du Labyrinthe, 1978)
Από την οικολογία στην αυτονομία (De l’ecologie a l’autonomie, 1981)»
(ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ ΕΚΔΟΤΙΚΗΣ ΑΘΗΝΩΝ)
Ο τρομερός «κόκκινος Ντάνι του Μάη ’68» και το κίνημα των Πρασίνων της Γερμανίας στον απόηχο της εξέγερσης που θα άλλαζε πολλά στον κόσμο, ενώ ο ίδιος θα ήταν ένα μοναδικό παράδειγμα πολιτικού με δυο πατρίδες: τη Γαλλία και τη Γερμανία, που τις εκπροσώπησε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
-------------
Η συνέντευξη αυτή δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στην «ΑΠΟΨΗ» και στη συνέχεια στον «ΒΟΡΕΑ». Μια ενδιαφέρουσα συνομιλία με τον Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ το 1986, πριν 36 χρόνια!
1968 – 2003 : 35 ΧΡΟΝΙΑ
ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΑΡΑΓΜΕΝΟ ΓΑΛΛΙΚΟ ΜΑΗ ΤΟΥ ’68
Ένα ορόσημο για την πολιτική στους δρόμους αλλά και την ανάγκη για νέους δρόμους στην πολιτική
Μια συνομιλία με τον Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ στην Φραγκφούρτη για τα κοινωνικά κινήματα και τον Γιόσκα Φίσερ, έναν εκπρόσωπο της γενιάς του ’68 που «πράγματι έφτασε αρκετά ψηλά μέσα από την πορεία στους θεσμούς».
Του Σταύρου Παπαθανάκη
«ΑΠΟΨΗ», Μάιος 2003
Ο ΤΑΡΑΓΜΕΝΟΣ ΜΑΗΣ ΤΟΥ ’68
Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΠΛΗΘΟΥΣ
ΚΑΙ Η ΠΟΡΕΙΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΘΕΣΜΟΥΣ
Ο Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ ή «κόκκινος Ντάνι» ήταν και παραμένει ένα εμβληματικό πρόσωπο-σύμβολο του Γαλλικού Μάη του ’68 που με την ευρηματικότητα και τη φαντασία των διαδηλωτών ήλθε να συνταράξει τα θεμέλια του πολιτικού συστήματος της Ευρώπης. Κανείς δεν είχε προβλέψει ούτε καν σχεδιάσει την πιο δυναμική εξέγερση της νεολαίας η οποία επί ένα μήνα βρισκόταν στους δρόμους και άνοιγε νέους δρόμους στην πολιτική. Αναμφίβολα τα όσα συμβαίνουν στις περισσότερες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες τη διετία 1967 – ’69 συνιστούν ένα σημαντικό κεφάλαιο στην πρόσφατη πολιτική ιστορία τους. Μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα συμβαίνουν τόσες πολλές αλλαγές στο πολιτικό εποικοδόμημα των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Κανείς δεν μπορεί να διανοηθεί ότι οι αντιϊμπεριαλιστικές εκδηλώσεις που στήνονται στη Ναντέρ με πρωταγωνιστή τον Ντανιέλ Κον – Μπεντίτ θα πυροδοτήσουν τη μεγαλειώδη εξέγερση της νεολαίας. Αδιαμφισβήτητα ο Γαλλικός Μάης του ’68 έγινε ορόσημο μιας εποχής. Είναι η εισβολή στον πολιτικό χώρο της νεολαίας. Το χρονικό των εξεγέρσεων το Μάη του 1968 θα προσδιορίσει όχι μόνο την κοινωνική και πολιτική ζωή της Γαλλίας και της Ευρώπης, αλλά ταυτόχρονα αποτελεί άλλο ένα σημείο αναφοράς για τη δύναμη του πλήθους.
Είμαστε στα
μισά της δεκαετίας του ’80 κι εγώ στα πρώτα χρόνια της δημοσιογραφικής μου
καριέρας. Μια συνέντευξη με τον «κόκκινο Ντάνι» ήταν μια μεγάλη δημοσιογραφική
πρόκληση για έναν νεαρό δημοσιογράφο που αντί του καθημερινού ρεπορτάζ, το
οποίο σμιλεύει το προσωπικό ύφος, την τεχνική του και τη δημοσιογραφική πένα
του, είναι κολλημένος με το κραυγαλέο θέμα που συνιστά μια συνέντευξη με ένα
πρόσωπο – μύθο για τη γενιά μου που ζει τον απόηχο της εξέγερσης του Μάη του
’68 και του Πολυτεχνείου του ’73. εκείνο τον Δεκέμβριο του ’86 στόχος της
επίσκεψής μου στη Γερμανία ήταν να εξασφαλίσω μια συνέντευξη από τον πρόεδρο
της Γερμανικής Δημοσιογραφικής Ένωσης (Deutsche Journalistische Union- DJU), μέλος της IG Druck und Papier, Eckart Spoo που μαζί με τον πρώην πράκτορα της CIA Philipp Agee, ο οποίος συνέχιζε τις
αποκαλύψεις για τις δραστηριότητες των πρακτόρων της κορυφαίας μυστικής
υπηρεσία και μάλιστα για πολύ καιρό θα τον συνέδεαν με τη δολοφονία του
σταθμάρχη της CIA Ρίτσαρντ Γουέλς από τη 17 Νοέμβρη. Ο Eckart Spoo με υποδέχθηκε φιλικά στο
σπίτι του στο Ανόβερο για να μου εξηγήσει ότι μια συνέντευξη με τον Philipp Agee ήταν κάτι το αδύνατο και
πολύ περισσότερο θα προϋπόθετε ένα ταξίδι κάπου μεταξύ Μαδρίτης και Λισσαβόνας
όπου ζούσε εκείνη την περίοδο ο πρώην πράκτορας τηρώντας όλους τους
συνωμοτικούς κανόνες για να μην γίνει εύκολος στόχος για τους πρώην συναδέλφους
του. Την απογοήτευση για την «απώλεια» μιας μεγάλης επιτυχίας, σε μια χρονική
στιγμή που πάρα πολλοί Έλληνες συνάδελφοι την επεδίωκαν, ήλθε να την απαλύνει η
επιτυχία της συνάντησης – συνέντευξης με τον Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ. Ήταν
ομολογουμένως κάτι που δεν το περίμενα. Βρεθήκαμε στα γραφεία του περιοδικού PFLASTERSTRAND στη
Φρανκφούρτη, στην οικονομική μητρόπολη της Γερμανίας με την πλούσια παράδοση
εναλλακτικών κινηματικών πρωτοβουλιών. Ο τίτλος, του περιοδικού, άλλωστε, μας
παρέπεμπε σ’ αυτή την παράδοση. Ποιος συμμετέχων διαδηλωτής στο μπλοκ των
εναλλακτικών-αυτόνομων αναρχικών δεν θα ονειρευόταν στην κυριολεξία μια «άμμο
από πέτρες» για να τις χρησιμοποιήσει στο γνωστό κλεφτοπόλεμο με τους
αστυνομικούς. Πρωταγωνιστής σ’ αυτές τις ιδιότυπες οδομαχίες και περίφημος για
την ευρηματικότητα και την επινοητικότητά του είναι ο Γιόσκα Φίσερ ο επικεφαλής
σήμερα της Γερμανικής διπλωματίας. Ο Κον-Μπεντίτ εκείνη την περίοδο απολάμβανε
την αναγνώρισή του ως δημόσιου προσώπου στη γερμανική πολιτική ζωή και σκηνή
μέσα από τις σελίδες του έγκριτου SPIEGEL του Fudalf Augstein.
Το εναλλακτικό περιοδικό του ξεπερνούσε τις 30.000 και διαμόρφωνε όχι απλώς
κοινή γνώμη αλλά και τους όρους της πολιτικής στην μητρόπολη των τραπεζιτών.
Προέβλεπε μια ακόμη ήττα για τους σοσιαλδημοκράτες του SPD από τους συνασπισμένους
χριστιανοδημοκράτες και χριστιανοκοινωνιστές των CDU-CSU και ήταν ο υπέρμαχος θιασώτης της πρασινο-κόκκινης συμμαχίας SPD GRŰNEN. Ήταν αυτός που δημιούργησε τις
προϋποθέσεις για τη μετεξέλιξη των Πρασίνων από ένα χαλαρό και πολύχρωμο κίνημα
διαμαρτυρίας σε κόμμα ανάληψης πολιτικών ρίσκων και κυβερνητικών ευθυνών. Το
θέμα της συνεργασίας των Πρασίνων με τους σοσιαλδημοκράτες γίνεται κεντρικό
ζήτημα αντιπαράθεσης και διχασμού στο εσωτερικό τους. Ομηρικές οι μεταξύ τους
μονομαχίες και χωρίς έλεος σε χτυπήματα και επιθετικούς προσδιορισμούς. Η
αντιπαράθεση αυτή διχάζει τους Πράσινους σε δύο στρατόπεδα, τους “Realos”και τους “Fundis”.
Οι “Realos” είναι υπέρ
μιας πιο ρεαλιστικής γραμμής ενώ οι “Fundis” επιμένουν στην αυτόνομη πολιτική παρουσία του
εναλλακτικού κινήματος και των Πρασίνων. Ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ βλέπει διαρκώς
τις θέσεις του να κερδίζουν έδαφος. Υπάρχει επίσης και η ανοιχτή υποστήριξη
ισχυρών μέσων ενημέρωσης που είναι παραδοσιακά κοντά στους σοσιαλδημοκράτες. Το
πείραμα εξελίσσεται θετικά στο ομοσπονδιακό κρατίδιο της Έσσης όπου οι Πράσινοι
στηρίζουν την κυβέρνηση του σοσιαλδημοκράτη Holger Börner
αρχικώς και στη συνέχεια συμμετέχουν στην κυβέρνηση του κρατιδίου με τον Γιόσκα
Φίσερ να γίνεται υπουργός Περιβάλλοντος και να επιχειρεί την προώθηση
περιβαλλοντικών πολιτικών κόντρα στους κολοσσούς της γερμανικής βιομηχανίας. Ο
Γιόσκα Φίσερ βλέπει τις μετοχές τους να απογειώνονται στο χρηματιστήριο
προσωπικών πολιτικών αξιών. Μεταπηδά στην Ομοσπονδιακή Βουλή και στην κεντρική
πολιτική σκηνή. Η ρητορική του δεινότητα του εξασφαλίζει πολύ γρήγορα μια θέση
στο γερμανικό πολιτικό σταρ-σίστεμ. Η υπόδειξη του Γκέρχαρντ Σρέντερ ως
υποψηφίου καγκελαρίου του SPD
σημαίνει την ώρα για την επίσπευση της «πρασινοκόκκινης» συνεργασίας. Ο ίδιος
είναι εκπρόσωπος της γενιάς του ’68, όταν η νεολαία του SPD συγκλονιζόταν από τις εσωτερικές
έριδες και ακροβατούσε μεταξύ κομματικής ηγεσίας και κινηματικών αντιλήψεων που
την έφερναν πιο κοντά στην εξωκοινοβουλευτική αντιπολίτευση, την APO. Το εγχείρημα αυτής της
συνεργασίας το βιώνουμε εν μέσω πολλών προβλημάτων και αντιφάσεων. Η γερμανική
κοινωνία αλλά και η Ευρώπη βλέπουν με έκπληξη τις τύχες της διακυβέρνησης να
τις αναλαμβάνουν οι εκπρόσωποι ενός χώρου που έβλεπε με ανεκτικότητα απεριόριστη
τις ενέργειες της RAF
των Andraw Baadr
και της Ulrike Meinhof,
που την περίοδο της έκρηξης των εναλλακτικών και αυτόνομων κινημάτων δεν είχε
κανένα απολύτως δίλημμα μεταξύ της αστυνομίας και ενός διωκόμενου μέλους της RAF, τα συναισθήματα και η
παραχώρηση ασύλου ήταν με το δεύτερο. Ο Otto Schilly, ο δικηγόρος της RAF στη δίκη του Stammheim,
μετά από μια κοινοβουλευτική περίοδο με τους Πράσινους προσχωρούσε στους
σοσιαλδημοκράτες για να γίνει μάλιστα επικεφαλής -ως αρμόδιος υπουργός
Εσωτερικών- της Γερμανικής αστυνομίας αλλά και των ευρωπαϊκών αστυνομιών. Είναι
ένα από τα πλέον ενδιαφέροντα εγχειρήματα στην μεταπολεμική πολιτική ιστορία
της Γερμανίας και της Ευρώπης που χαρακτηρίζει τον Γερμανικό δρόμο ή τρόπο
διαχείρισης πολιτικών κρίσεων και απορρόφησης κοινωνικών και πολιτικών
κραδασμών. Όταν όλα αυτά δρομολογούνταν στη Γερμανία, ο Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ
αποφάσιζε να εγκαταλείψει τους Γερμανούς Πράσινους στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Γερμανία και Γαλλία είναι οι δύο χώρες που όσο τον αγάπησαν άλλο τόσο τον
μίσησαν. Το ίδιο και έξω από αυτές. Πολλοί μιλούν για μια αμφιλεγόμενη πορεία
αλλά ο ίδιος θεωρεί ότι είναι συνεπής με τον εαυτό του, τις ιδέες και τις
αντιλήψεις του.
Η συνομιλία – συνέντευξη που έγινε σε ένα εναλλακτικό café κάτω από τα γραφεία του PFLASTERSTRAND και σε μια εκδήλωση της συμπεριφοράς του δεν υπήρχε ίχνος υπεροψίας και αλαζονείας αλλά ένας άνθρωπος προσιτός που έχει επίγνωση του ειδικού βάρους του. Εγώ ήμουν υπό την επιρροή του μύθου και εμφανώς τρακαρισμένος έχοντας δίπλα μου ένα μυθοποιημένο για τη γενιά μου πρόσωπο. Η λήξη της συνεργασίας μου με το έντυπο που συνεργαζόμουν εκείνη την εποχή κράτησε στο συρτάρι για πολλά χρόνια αυτή τη συνέντευξη. Τώρα και με αφορμή τη συμπλήρωση 35 χρόνων από την «περιπέτεια του Γαλλικού Μάη» μπορούμε να σταθούμε σε κάποια αποσπάσματα διαχρονικού χαρακτήρα. Με αφορμή τότε τις κινητοποιήσεις των μαθητών σχολίαζε ότι «τα κοινωνικά κινήματα συνεχίζουν να καταπλήσσουν τις κοινωνίες» και για έναν εκπρόσωπο της γενιάς του ’68 τον Γιόσκα Φίσερ, υπουργό -τότε- στην Ένωση που «πράγματι έφτασε αρκετά ψηλά μέσα από την πορεία στους θεσμούς»
*
* *
ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΟΥ ’68 ΚΑΙ
Η ΝΕΑ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ
- Αρκετά χρόνια μετά το Μάη του ’68, πως αναλύει τα γεγονότα της περιόδου εκείνης ένα άτομο όπως εσύ, που τότε μάλιστα βρέθηκε στην πρώτη γραμμή;»
- Πολλές φορές έχει ειπωθεί, ότι για τα κεντρικά προβλήματα της εποχής είχαμε μια αίσθηση για κάτι καινούργιο. Από τη μια εκφράσαμε την πολιτικο-πνευματική ρήξη της γαλλικής κοινωνίας και παράλληλα αναπτύξαμε έναν λόγο στην πολιτική θεωρία, η αναφορά της οποίας βρίσκεται αρκετά πίσω, δηλαδή στην πολιτική θεωρία του επαναστατικού ιδανικού τους 19ου με αρχές του 20ου αιώνα.
Και αυτό ακριβώς ήταν, αν το θέλεις, η μεγάλη οπισθοδρόμηση τότε του κινήματος ’68-’70, να μην σταθεί στο ύψος των συγκινησιακών και κοινωνικών αναγκών και να μην κατορθώσει να τις εκφράσει γλωσσικά-πολιτικά με μια νέα διάσταση της πολιτικής.
Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΕΞΩΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΚΙΝΗΜΑΤΩΝ
- Τότε το κίνημα διακήρυξε ως στόχο του την επανάσταση. Την ολοκληρωτική εξέγερση ενάντια στο σύστημα. Την πλήρη ρήξη με την κοινωνία.
Τι απόμεινε τελικά απ’ όλα αυτά;
- Σήμερα υπάρχει μια ιστορία είκοσι χρόνων πολιτικής αντιπαράθεσης και η οποία ακριβώς δεν διατυπώνει τώρα τόσο φραστικά- ριζοσπαστικά την επανάσταση ως κάτι το αφηρημένο, αλλά αυτό που μπορούμε να πούμε, είναι ότι απόμεινε ένας μεγάλος αριθμός κοινωνικών κινημάτων. Και τα κοινωνικά κινήματα συνεχίζουν ακόμη να καταπλήσσουν τις κοινωνίες. Τελευταίο παράδειγμα η Γαλλία. Επίσης, έμεινε η προσπάθεια όχι μόνο να διατυπώσουμε ένα νέο επίπεδο μεταρρύθμισης, αλλά και να προχωρήσουμε πρακτικά, πράγμα που στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας π.χ. εκφράστηκε με ένα κόμμα όπως αυτό των Πρασίνων.
Να δούμε καθαρότερα την αναγκαιότητα των εξωκοινοβουλευτικών κινημάτων, των κοινωνικών κινημάτων. Αυτά μπορεί να είναι το κίνημα για την ειρήνη, το οικολογικό κίνημα, το γυναικείο κίνημα, το κίνημα της μείωσης της εργασία και τη βδομάδα των 35 ωρών, κάθε τι δυνατό και σ’ αυτή την αλληλουχία η προσπάθεια να προχωρήσουμε θεσμικά π.χ. με ένα κόμμα όπως οι «Πράσινοι». Και αυτό είναι μια ιστορία που εύκολα εξηγείται καθώς μελετάμε συστηματικά αυτή του ’68.
Η ΥΠΟΥΡΓΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΓΙΟΣΚΑ ΦΙΣΕΡ
- Μετά την υπουργοποίηση του Γιόσκα Φίσερ γράφτηκε κάπου ότι, «είναι παρήγορο για τη γενιά του ’68 που ένας εκπρόσωπός της έφτασε πολύ ψηλά μέσα από την πορεία στους θεσμούς».
- Ναι, είναι αλήθεια ότι έφτασε ψηλά και σ’ αυτή την τετριμμένη φάση της πορείας μέσα από τους θεσμούς προχώρησε αρκετά μακριά. Είναι γεγονός και δεν με φοβίζει. Το ερώτημα όμως είναι, τι μπορεί να κάνει ένα τόσο μοναχικό σύμβολο της ρεαλιστικής πολιτικής μέσα στη συμμαχία. Πιστεύω, ότι οι συνθήκες είναι πάρα πολύ δύσκολες. Γιατί ακριβώς δεν υπάρχει ακόμη η κοινωνική συγκατάθεση, που αναφέραμε. Και είναι ένα απλό ερώτημα. Αν τώρα π.χ. θελήσει να προχωρήσει την αντιπαράθεση με την χημεία, η χημική βιομηχανία θα απειλήσει με την αποχώρησή της, ενώ θα αντιδράσουν και τα συνδικάτα στη χημική βιομηχανία. Όλα αυτά φανερώνουν πόσο φοβισμένη είναι η δυτικογερμανική κοινωνία και όλοι οι εκπρόσωποί της μπροστά σ’ αυτή τη νέα μορφή ρεαλιστικής πολιτικής.
Και εδώ, ασφαλώς, ο Γιόσκα Φίσερ δεν μπορεί να κάνει θαύματα.
Ο ΦΟΒΟΣ ΤΗΣ ΕΝΤΑΞΗΣ
- Σε μια συνέντευξή του στο SPIEGEL πρωθυπουργός του κρατιδίου της Έσσης, κ. Μπέρνερ, είχε πει, πως «εμείς θα βοηθήσουμε στην ένταξή του όλο εκείνο το τμήμα, που θα ήταν διατιθέμενο να συμμετάσχει στην κοινοβουλευτική μας δημοκρατία».
Μέχρι που, λοιπόν, φτάνει ο κίνδυνος της ενσωμάτωσης στο σύστημα, στις δομές εξουσίας της κοινωνίας;
- Ασφαλώς υπάρχει ο φόβος της ένταξης. Το πρόβλημα είναι πάντα, αλλά καταρχήν ο καθένας μας ζει ενταγμένος σε μια κοινωνία, ότι δεν υπάρχει κανείς κάτοικος έξω από τα όρια του «νησιού». Το ερώτημα είναι, αν με την πολιτική σου θέση κερδίζει σε επιρροή μέσα στην κοινωνία ή όχι. Και το τίμημα που μπορεί να πληρώσεις καμιά φορά για κάτι τέτοιο, πιθανόν να είναι αρκετά ή πολύ ακριβό. Δηλαδή, υπάρχει φόβος. Ας προσπαθήσουμε να το δούμε πιο συγκεκριμένα. Πιστεύω, ότι αυτή τη στιγμή το τίμημα για τους Πράσινους ή για τον Γιόσκα Φίσερ δεν είναι τόσο υψηλό, γιατί ακριβώς προωθούν νέα πράγματα και ιδέες στην κοινωνία. Όσο μπορεί να ερμηνεύεται έτσι, το βρίσκω σωστό. Αν όμως το τίμημα της ένταξης γίνει αρκετά ακριβό, αν είσαι υποχρεωμένος να εγκαταλείψεις την πολιτική σου ταυτότητα, ναι, τότε θα πρέπει να σταματήσεις.
Και εδώ βρίσκεται το πρόβλημα.
Σίγουρα, αυτό είναι το πρόβλημα, αλλά και χωρίς να είσαι μέσα, μπορεί να στέκεσαι στο πλάι και αδρανής με την ταυτότητά σου.
ΣΥΜΒΟΛΟ ΕΝΤΑΞΗΣ ΜΙΑΣ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗΣ ΤΑΣΗΣ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ
- Και που σταματάει ο κίνδυνος, να αναδειχθείς σε σύμβολο ένταξης σ’ αυτή τη δομή της κοινωνίας για όλους εκείνους που επιθυμούσαν τη ρήξη μ’ αυτήν;
Ή μήπως δεν υπάρχει;
- Πιστεύω, ότι δεν θα μπορούσα να είμαι ακριβώς ένα σύμβολο ένταξης σ’ αυτό το σύστημα. Θα μπορούσα να είμαι ένα σύμβολο ένταξης μιας συγκεκριμένης τάσης σ’ αυτό το σύστημα. Και αν αυτή η τάση που πιστεύω και θέλω να εκφράζω, γίνει ισχυρότερη, δεν το βρίσκω άσχημο.
Είναι κάτι που δεν με φοβίζει.
---------------------
Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου, η σχέση του Κωνσταντίνου Καραθεοδωρή με τον Άλμπερτ Άινσταϊν, ο Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης και πως το τοπικό γίνεται από περιφερειακό και εθνικό παγκόσμιο και το αντίστροφο
Η φωτογραφία της Προέδρου της Δημοκρατίας Κατερίνας Σακελλαροπούλου να παρατηρεί το γνωστό γκράφιτι με τις μορφές των δύο κορυφαίων επιστημόνων, του Κωνσταντίνου Καραθεοδωρή και του Άλμπερτ Άινσταϊν, στο Μουσείο των Καραθεοδωρή, κάνει το γύρω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και αναδεικνύει τη σχέση αυτή, που αποτελεί έναν επιστημονικό μύθο της εποχής μας έχει τροφοδοτήσει και σενάρια συνωμοσίας! Γι’ αυτό είχα γράψει εδώ και πολλά χρόνια, όταν η αείμνηστη κόρη του Δέσποινα Καραθεοδωρή- Ροδοπούλου, απαντώντας σε ερώτηση μου, απέκλειε κάθε υποψία για κλοπή της Θεωρίας της Σχετικότητας, του Άλμπερτ Άινσταϊν από τον πατέρα της Κωνσταντίνο Καραθεοδωρή! Αν είχε συμβεί κάτι τέτοιο δεν θα είχαν οι δυο επιστήμονες καμία απολύτως επαφή. Για πολλές δεκαετίες μετά τη δημοσίευση της οι σχέσεις των δυο μεγάλων προσωπικοτήτων παρέμειναν στενές. Η μεταξύ τους επιστημονική αλληλογραφία υπογραμμίζει την αξία και το μεγαλείο της σχέσης τους. Ο συγγραφέας Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης με τα τρία βιβλία του έχει επιτελέσει ένα εξαιρετικό έργο θέτοντας αυτή τη σχέση στο σωστό πλαίσιο που δεν επιτρέπει ακραίους και φθηνούς λαϊκισμούς στη διαχείριση μιας μεγάλης προσωπικότητας, ενός τεράστιου επιστημονικού κεφαλαίου. Η βεντάλια είναι ακόμη στην αρχή της. Η ανάδειξη και η προβολή του Κωνσταντίνου Καραθεοδωρή έχει να δώσει μια απίστευτη υπεραξία στον τόπο. Ένας μικρός τόπος μπορεί να γίνει η μήτρα πρωτοφανών διεθνών πρωτοβουλιών και δραστηριοτήτων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου