Από το ανέκδοτο λεύκωμα-αφήγημα των Σωτήρη Μπέδρελη και Δημήτρη Γκεντσίδη «Το βόλεϊ ως προπομπός της φήμης της Νέας Ορεστιάδας»-ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ-ΕΝΑ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΕΤΟΣΦΑΙΡΙΣΗΣ!

 

Αυτό το ξέφωτο του Δασαρχείου ήταν ο μοναδικός χώρος που συναντιόντουσαν οι φίλοι του βόλεϊ;

-Έχεις δίκιο Δημήτρη, θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρω το προαύλιο και του 1ου Δημοτικού Σχολείου, όπου είχε λάβει χώρα μέχρι και…διεθνής φιλικός αγώνας με ένα Γαλλικό Λύκειο(είχαμε κερδίσει με 3-1 σετ, σ΄αυτό που πήραν οι Γάλλοι πανηγύριζαν σαν τρελοί και το μεγαλύτερο μας κέρδος ήταν: ο νεόκοπος σέρβερ Μασούδης!).

Επίσης αρκετά παιχνίδια δίνονταν σ’ έναν «κλειστό» χώρο πίσω απ΄την Αστυνομία, κάποιοι μεγαλύτερη σε ηλικία είχαν την…μπλε κάρτα γι αυτά και μπορούμε, λοιπόν, συμπερασματικά να πούμε άφοβα πως η πενταετία 1965-1970 κινήθηκε σ’ αυτά τα ανέμελα, τα νηπιακά, τα άγουρα επίπεδα, αλλά κανείς απ’ τους ερστές του παιχνιδιού αυτού δεν τολμούσε να διανοηθεί ότι η αγαπημένη τους ενασχόληση θα ‘παιρνε τη μορφή χιονοστιβάδας που θα σάρωνε τα πάντα στο…κατέβασμα της! Ίσως μόνο ο Πάνος…

-Ε, τι συνέβη με δαύτον, τι σχέση θα μπορούσε να έχει…

-Ίσως ο νταη-Πάνος, ο νταλικιέρης με τις μεγάλες μουστάκες και το πλατύ, το βροντερό γέλιο του, ίσως μόνο αυτός κάτι να είχε αρχίσει να υποψιάζεται, όταν κάλπαζε με τη νταλίκα του και την προέκταση προς την Βας. Κωνσταντίνου και τους καμάρωνε κάθε απόγευμα και μονολογούσε: «Μωρέ, αυτοί θα πάνε κάποτε μπροστά, δες τους πως πέφτουν στην άμμο, δεν βρίζουν καθόλου και τα γέλια τους αντηχούν ως το κεραμιδαριό του Αποστολίδη»!

……………………………………………………………………………………….

Μια πρόγευση από ένα λεύκωμα με το οποίο από κοινού ο Σωτήρης Μπέδρελης και ο Δημήτρης Γκεντσίδης επιχειρούν να αφηγηθούν ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ-ΕΝΑ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΗ΅ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΕΤΟΣΦΑΙΡΙΣΗΣ! Ένα εγχείρημα που θα συζητηθεί θα αποτελέσει μια σημαντική καταγραφή για το βόλεϊ στη νεότερη πόλη της Ελλάδας και κυρίως για τους πρωταγωνιστές του!