"Η ΟΥΚΡΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΔΙΕΘΝΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ"-Ένα βιβλίο του Εβρίτη καθηγητή Διεθνούς Δικαίου Σταμάτη Γεωργούλη, που θα διαβαστεί και θα συζητηθεί-Κυκλοφορεί σε λίγες μέρες!

 

Επιστροφή στο παρελθόν σε χαλεπούς για την ανθρωπότητα καιρούς θα μπορούσε να σηματοδοτήσει η πολυσυζητημένη και ιδιότυπη «suisgeneris» κατάσταση που καταγράφηκε στην ιστορία των διεθνών σχέσεων ως «Φιλανδοποίηση», σε μια πιθανή κατ’αναλογία κατάσταση «Ουκρανοποίησης». Είναι ένα ενδεχόμενο που ο Βλαντιμίρ Πούτιν έθεσε επιτακτικά στο τραπέζει σε τηλεοπτική «τσαρικού τύπου» παρέμβασή του, η οποία εν ολίγοις έχει ως εξής: «Τόσο πριν όσο και μετά τον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο ο Στάλιν ενσωμάτωσε στην ΕΣΣΔ και μετέφερε στην Ουκρανία κάποια εδάφη που προηγουμένως ανήκαν στην Πολωνία, τη Ρουμανία και την Ουγγαρία. Στην πορεία, έδωσε στην Πολωνία μέρος της παραδοσιακής γερμανικής γης ως αποζημίωση και το 1954, ο Χρουστσόφ πήρε την Κριμαία από τη Ρωσία για κάποιο λόγο και την έδωσε επίσης στην Ουκρανία. Στην πραγματικότητα, έτσι διαμορφώθηκε το έδαφος της σύγχρονης Ουκρανίας»!!!. 

Τόσο απλά και «κυνικά» ίσως όσο κανένας ηγέτης της Δύσης δεν θα τολμούσε σε καμία χρονική περίοδο μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο να ξεστομίσει. 

Παρόλα αυτά έιναι ένα πιθανό και αβέβαιο ενδεχόμενο που πολλοί στη Δύση δεν απέκλεισαν το οποίο όμως ξύπνησε στις μνήμες των Φινλανδών τις ημέρες εκείνες αλήστου μνήμης του Ψυχρού Πολέμου κατά τον οποίο πλήρωσαν ακριβά την ουδετερότητά τους μετατρεπόμενοι στην ουσία σε Σοβιετικό «πιόνι/υποχείριο» στη σκιά της σκακιέρας μια πανίσχυρης Σοβιετικής Αυτοκρατορίας, όπου τίποτε δεν μπορούσα να αναπνεύσει χωρίς την συγκατάθεση της Μόσχας, με ισχυρό κατ’άλλους οδηνυρό τίμημα τη διατήρηση της πολυπόθητης ειρήνης.

Χρυσή ομηρία το ονόμασαν ορισμένοι αναλυτές, αναγκαιότητα των ιστορικών καταστάσεων σχολίασαν κάποιοι άλλοι, φίμωση κάθε δημοκρατικής έκφρασης στηλίτευσαν ορισμένοι μελετητές.

Υπάρχει άραγε η δυνατότητα δημιουργίας ενός παρόμοιου αναλογικού modusviventi στα παλαιά ψυχροπολεμικά πρότυπα που τόσο εναγωνίως φαίνεται να αναζητούν δυτικές διπλωματικές πηγές προκειμένου να συμβάλουν στην διευθέτηση της κρίσης, η οποία θα μπορούσε να οδηγήσει σε ανεξέλεκτες για τη Δύση το ΝΑΤΑ και τον πλανήτη ολόκληρο καταστάσεις;

Ο Εμμανουέλ Μακρόν, αντιμετώπισε το δίλλημα «Φινλανδοποίηση» ή ειρήνη σε μια σχετική ερώτηση ενώ αναμενόταν η συνάντησή του με το Ρώσο Πρόεδρο στο Κρεμλίνο δεν το απέκλεισε αναφερόμενος ρητά στη Φιλανδική χρυσή πλην όμως καταπιεστική ουδετερότητα της Φινλανδίας ωε ένος μοντέλου στο Τραπέζι, παραδέχθηκε όμως ότι οι αρμόδιοι πρέπει οδηγηθούν στην ανεύρεση ενός νέου διπλωματικού σχήματος που να ανταποκρίνεται στην αναγκαιότητα των περιστάσεων.

Η άποψη αυτή που σύντομα έγινε γνωστή στην κοινή γνώμη αντιμετώπισε την κάθετη και κατηγορηματική αντίθεση τόσο στην άμεσα ενδιαφερόμενη Ουκρανία όσο και στην πρώτη και τελευταία ίσως βιώσασα το φιανόμενο της «αναγκαστικής κατάψυξης μιας δια πυρός και σιδήρου επιβληθείσας ουδετερότητας» της Φινλανδία, εγείροντας δυσάρεστες εμπειρίες και συνειρμούς. Και κυρίως δυσοίωνους προβληματισμούς αφού στην πράξη η «Φινλανδοποίηση» οδήσε σε συνθήκες γνωστές με το όνομα «κατάστάσεις γύψου» στη Δύση γεγονός που θα την καθιστούσε προβληματική σε περίπτωση αναλογικής εφαρμογής στην περίπτωση της Ουκρανίας.

Οι αρνητικές άλλως τραυματικές εμπειρίες του παραλθόντος στην Ευρώπη όταν σταθεροποιήθηκαν οι δυο ψυχροπολεμικοί στρατιωτικοί συνασπισμοί του τρόμου που άκουγαν στα ονόματα ΝΑΤΟ και αντιπάλου δέους τους Σύμφωνο της Βαρσοβίας, εξαναγκάζοντας τους Ευρωπαίους κυρίς να ζουν μέρες και νύχτες τρόμου με το πυρηνικό όλεθρο να επικρέμεται πάνω από τα κεφάλια τους ως δαμόκλειος σπάθη θυμίζοντας κυριολεκτικά σκηνές βιβλικού Αρμαγεδδώνος της Αποκάλυψης, δεν θα ήταν ασφαλώς αποδεκτές από κανένα στη σύγχρονη συγκυρία των διεθνών σχέσεων.

Η Φινλανδία  απέλαβε τότε ενός εξαιρετικού συστήματος σοβιετικής ανοχής διότι ενώ ηττημένη ούσα κατόπιν σκληρής αντίστασης σε σοβιετική μαζική εισβολή κατά τη διάρκεια του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου, οδηγήθηκε υπό την απειλή των όπλων στην παραχώρηση μεγάλωνεδαφικών της εκτάσεων, στην καταβολή υψηλών αποζημιώσεων και στη νομιμοποίηση του Φιλλανδικού αρεστού στη Μόσχα Κομμουνιστικού Κόμματος. Αυτό την οδήγησε μεταπολεμικά να διακόψει τις πυκνές επαφές με τη Δύση υπογράφοντας μια διμερή συνθήκη με τη Σοβιετική Ένωση το 1948 επί τη βάσει ενός νέου μοντέλου που η ιστορία το ονόμασε «Φινλανδοποίηση». Σύμφωνα με αυτό κατοχύρωνε την κυριαρχία της, μια κυριαρχία όμως «κολοβή» υπό τον όρο της διατήρησης της ουδετερότητάς της στην στρατιωτική αντιπαράθεση των υπερδυνάμεων, χωρίς ένταξη ούτε στο ΝΑΤΟ ούτε στο αντίπαλον δέος του το Σύμφωνο της Βαρσοβίας. Ίσα βάρκα ίσα κουπιά δηλαδή κατά τα κοινώς λεγόμενα.