Διονύσης Τεμπονέρας:Οι πολίτες προσήλθαν στην κάλπη, για να εκφράσουν την πολιτική δυσαρέσκεια και την αποδοκιμασία προς τον ΣΥΡΙΖΑ, τιμωρώντας τον για την ιδεολογική, προγραμματική και οργανωτική του ανεπάρκεια.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

η διπλή ήττα των εκλογών, είναι μια ήττα «στρατηγική». Είναι μια εκλογική συντριβή, η οποία απαιτεί εις βάθος ανάλυση, μελέτη και επεξεργασίες. Ο ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες εκλογές, έχασε το 50% της δύναμης του, σε σχέση με το 2015. Όλες οι κοινωνικές ομάδες, ανεξαρτήτως γεωγραφικού ή άλλου προσδιορισμού αποδοκίμασαν ένα κόμμα, που δεν βρισκόταν στα έδρανα της κυβέρνησης, αλλά σε αυτά της αντιπολίτευσης. Για πρώτη φορά στην μεταπολιτευτική ιστορία, ο χώρος δεξιά του κέντρου, είναι μεγαλύτερος από τον χώρο στα αριστερά του.

Οι πολίτες προσήλθαν στην κάλπη, για να εκφράσουν την πολιτική δυσαρέσκεια και την αποδοκιμασία προς τον ΣΥΡΙΖΑ, τιμωρώντας τον για την ιδεολογική, προγραμματική και οργανωτική του ανεπάρκεια.

Μαζί του καταδίκασαν συμπεριφ

ορές, προγράμματα, πολιτικές αδυναμίες, όπως και τα πρόσωπα, που ταυτίστηκαν μαζί τους, εμού περιλαμβανομένου.

Αυτή η αριστερή εκδοχή, δίχως αρχή, μέση και τέλος, έχει ήδη καταδικαστεί στη συνείδηση των πολιτών και πρέπει να αναγνωρίσουμε, ότι δεν επιδέχεται διόρθωσης, ούτε και «ανασυγκρότησης».

Οφείλουμε να αναμετρηθούμε με την αλήθεια και να αναλάβουμε την πολιτική ευθύνη. Αν θέλουμε να γίνουμε μέρος της λύσης, πρέπει να αναγνωρίσουμε, ότι υπήρξαμε μέρος του προβλήματος.

Δεν είναι εύκολο σε μερικές γραμμές, να πει κανείς τι πρωτο-έφταιξε ή να κάνει σοβαρό απολογισμό. Αυτό θα απαιτήσει βαθύτερη ανάλυση, επεξεργασίες, μελέτη και συλλογική σκέψη, για να εξαχθούν κρίσιμα και χρήσιμα συμπεράσματα για τη συνέχεια.

Πέρα όμως από τα αίτια της ήττας, αυτό που πρέπει να μας προβληματίσει περισσότερο, είναι γιατί δεν προβλέψαμε το αποτέλεσμα των εκλογών, της 21ης Μαΐου. Ίσως αυτή να είναι και η βασική αιτία της ήττας.

Η εξέλιξη αυτή αποδεικνύει, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ είμαι μακριά από τις διεργασίες, που συντελούνται στην ελληνική κοινωνία, τα τελευταία χρόνια. Η συζήτηση αυτή, δεν αφορά μόνο όλα όσα έγιναν την τελευταία τετραετία, αλλά θα έλεγα αφορά, όλον τον ιστορικό κύκλο από το 2012 και τις «πλατείες» μέχρι την εκλογική συντριβή, της προηγούμενη Κυριακής.

Η πρόσκαιρη ριζοσπαστικοποίηση της ελληνικής κοινωνίας, το «κύμα» του 2012, η αδυναμία της Αριστεράς, που ερχόταν στην εξουσία, να αρθρώσει ολοκληρωμένη ιδεολογικοπολιτική πλατφόρμα εξουσίας, το «τραύμα» και ο συμβιβασμός του 2015, η κυβερνητική θητεία 2015-2019, το αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο, η αντιπολιτευτική τακτική της τελευταίας τετραετίας, είναι επεισόδια μιας διαρκούς αδυναμίας του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, να συνδεθεί με τις μάζες και να αποκτήσει στοιχειώδη ιδεολογικοπολιτική φυσιογνωμία. Η «από τα πάνω» θεώρηση των πραγμάτων και η προσπάθεια να εμφανιστεί ως πολιτική πρωτοπορία, μια μικρή «ελίτ» που λίγη σχέση είχε με το μαζικό χώρο, στέρησε την δυνατότητα σύνδεσης κόμματος και κοινωνίας. Η ανυπαρξία στο συνδικαλιστικό χώρο, στη νεολαία, στην αυτοδιοίκηση, είναι εκκωφαντική. Δεν υπήρξαμε ποτέ κόμμα των εργατών, της νεολαίας, των επιστημόνων, των αγροτών και της διανόησης.

Συνεπακόλουθα, οι απαντήσεις είναι πάντα μερικές, συγκυριακές, χτυπούν στην κοινή λογική ή την κάμπτουν, αν εξυπηρετείται μια πολιτική σκοπιμότητα, που καταλήγει σε ένα διαρκή ετεροκαθορισμό και σε μια αέναη ρευστοποίηση της πολιτικής θέσης. Το μήνυμα μοιραία είναι «θολό», αφού δεν ακουμπά, στα πραγματικά επίδικα. Ο πολιτικός καιροσκοπισμός γεννάει πολιτική αναξιοπιστία και συνεπακόλουθα, δεν μπορεί να αποτυπώσει, μια σαφή πολιτική φυσιογνωμία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει βαθιά κρίση ταυτότητας.

«Είμαστε με τον λαό» λέγαμε συχνά, όμως ο λαός έχει ταξική διάρθρωση, οι αντιθέσεις και τα ταξικά συμφέροντα, δεν μπορούν να είναι ποτέ ενιαία. Στην πολιτική εκφράζεις συμφέροντα, τα οποία δεν κοιτούν προς την ίδια κατεύθυνση. Όταν υπόσχεσαι μια «δίκαιη κοινωνία για όλους», τότε μάλλον παραγνωρίζεις αυτές τις αντιθέσεις.

Η ριζοσπαστικοποίηση αποδεικνύεται, ότι τελικά δεν αφορά μόνο την Αριστερά, αλλά και την Δεξιά, όπως αποδείχτηκε στις πρόσφατες εκλογές. Η Αριστερά έχει μερίδιο ευθύνης για την άνοδο την ακροδεξιάς στη χώρα, όχι μόνο γιατί δεν την αντιμετώπισε στα ίσα, μέσα στην κοινωνία, αλλά και γιατί θεώρησε την μάχη αυτή δευτερεύουσα. Πρώτιστο καθήκον του νέου φορέα, πρέπει να είναι η μάχη απέναντι στο φασισμό.

Όλα τα παραπάνω δεν είναι απλές διαπιστώσεις. Παράγουν πολιτικό αποτέλεσμα και πρέπει να μας οδηγήσουν σε κρίσιμες υπαρξιακές αποφάσεις. Είναι τέτοιες οι αποφάσεις αυτές, που μας οδηγούν στην εξαγωγή των συμπερασμάτων για το μέλλον. Ο οδικός χάρτης της επόμενης μέρας, μπορεί να προκύψει μόνο, αν γίνει ειλικρινής και ψύχραιμη αποτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος:

Ο νέος ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται ένα συνέδριο απολογισμού, ταυτότητας, θέσεων, πολιτικής φυσιογνωμίας και στρατηγικής. Πρέπει να γίνει διάλογος στη βάση, να κατατεθούν κείμενα συμβολής, να μιλήσουν δημοκρατικά όλα τα μέλη του κόμματος. Να μιλήσουν για όλα, για την κατεύθυνση, για το ύφος, για το πολιτικό σχέδιο, για τις σύγχρονες αντιθέσεις και διαιρετικές τομές, για το μοντέλο του κόμματος, για τις νέες προκλήσεις του αιώνα μας.

Ο κόσμος δεν αλλάζει, άλλαξε...

Πρέπει να λάμψει η δημοκρατία. Τα μέλη να πάρουν το νέο φορέα στα χέρια τους, ο νέος φορέας να γίνει υπόθεση όλης της κοινωνίας και όχι μιας κλειστής γραφειοκρατίας μηχανισμών και συσχετισμών.

Αυτό δεν μπορεί να γίνει σε ένα «fast track» συνέδριο, ούτε αντίστοιχα σε μια εκλογή Προέδρου, από τη βάση μέσα στο Καλοκαίρι, μόνο και μόνο για να εξυπηρετηθούν, ιδιοτελείς πολιτικές σκοπιμότητες και να «κρύψουμε το πρόβλημα κάτω από το χαλί».

Που αλλού ακούστηκε τα πρόσωπα να προσδιορίζουν τις πολιτικές και όχι το αντίστροφο; Να μας πει η κοινωνία, από ποιους θέλει να εκπροσωπηθεί και πρώτοι εμείς, για το καλό του νέου εγχειρήματος, να αποδεχθούμε ότι ενδεχομένως το «νέο» μπορεί να μην μας περιλαμβάνει, σε θέσεις ευθύνης. Να αποδείξουμε τελικά, ότι ο σκοπός, η «Υπόθεση» είναι πάνω από τα πρόσωπα και το συμφέρον τους. Παραμέρισε ο Αλέξης Τσίπρας, που δεν είναι άμοιρος ευθυνών και ουσιαστικά ανέλαβε την πολιτική ευθύνη και δεν θα παραμερίσουμε εμείς, συντρόφισσες και σύντροφοι;

Αλλά πάλι, πως γίνεται σε ένα κόμμα να χωράνε όλοι; Πως γίνεται να χωράνε όλες οι ιδέες, ακόμα και όταν κάποιοι δηλώνουν, ότι δεν δεσμεύονται από αυτές; «Είμαι με τον Τσίπρα ή τον εκάστοτε Πρόεδρο» σημαίνει δεν δεσμεύομαι από τίποτα. Πρόκειται για τον ορισμό του πολιτικού χυλού! Αυτό το κόμμα φτιάξαμε.

Πρέπει να προκύψει ένα νέο αντιπροσωπευτικό συνέδριο, που θα εκλέξει νέα όργανα, νέα ΚΕ, νέα ΠΓ και φυσικά νέο Πρόεδρο, αφού κατατεθούν ολοκληρωμένες ιδεολογικοπολιτικές πλατφόρμες, με τη συμβολή των μελών και των φορέων της κοινωνίας. Να ανοίξει ο αριστερός και δημοκρατικός διάλογος, που θα αγκαλιάσει και άλλες δυνάμεις της κοινωνίας. Το συνέδριο να γίνει ο ιμάντας αντιστοίχισης της ανάγκης, με την φυγή προς τα εμπρός.

Ένα πανδημοκρατικό προσκλητήριο, που μαζί με τα «μεγάλα» και «καινούργια» θα χτίσει και ένα μέτωπο δημοκρατίας, απέναντι στο φασισμό που σηκώνει και πάλι κεφάλι αναβαπτισμένος στην κρισιακή συνθήκη.

Μέχρι την εκλογή των οργάνων, όλα τα όργανα πρέπει να είναι μεταβατικά ή υπηρεσιακά. Οι κοινοβουλευτικοί ρόλοι, λόγω της βαρύτητας και της προβολής πρέπει να είναι κυκλικοί και ανανεούμενοι, σε σύντομες θητείες.

Το εξάμηνο μετά την ήττα, μοιραία δεν επηρεάζει δραματικά το πολιτικό σκηνικό και πρέπει να αξιοποιηθεί, για τις διαδικασίες. Δεν αλλάζει δραματικά το σκηνικό, όποιος και αν παραστεί στις προγραμματικές δηλώσεις. Τα νομοσχέδια και την μάχη της βουλής, πρέπει να την δώσουν τα τμήματα του κόμματος και της βουλής, μαζί με τους βουλευτές, τους νεολαίους και τους επιστήμονες που μας στηρίζουν, σε πνεύμα πολιτικής ανανέωσης.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

το κόμμα μας θα εξαϋλωθεί, αν προσποιηθούμε πως δεν συνέβη τίποτα και συνεχίσουμε με τις συνταγές του παρελθόντος. Το γήπεδο είναι πλέον διαφορετικό.

Πρέπει να αφήσουμε το νέο να γεννηθεί.

Σε μια εποχή που θριαμβεύει το ατομικό, πρέπει να ενεργοποιήσουμε τον συλλογικό διανοούμενο, που θα πορευτεί παρέα με την δημοκρατία και την κοινωνία των εργαζομένων, των λαϊκών στρωμάτων, των «από κάτω».

Κατόπιν τούτων, προτείνω το συνέδριο να γίνει συντεταγμένα μετά τις αυτοδιοίκητικες εκλογές, σε μια ανοιχτή, επίπονη και επίμονη διαδικασία, χωρίς βιαστικές επιλογές.

Μόνο έτσι θα προκύψει το νέο, όπως είπε και ο Πρόεδρος Αλέξης Τσίπρας.

Το κρίσιμο συντρόφισσες και σύντροφοι, είναι να δείξουμε ότι πήραμε το μήνυμα των εκλογών, ότι το «όλον» είναι πάνω από εμάς, ότι η «Υπόθεση» πρέπει να μείνει ζωντανή για το καλό της κοινωνίας. Αυτό δεν μπορεί να γίνει με την αναπαραγωγή των παθογενειών του παρελθόντος, σε κλειστές αίθουσες και με τετελεσμένες συνεννοήσεις.

Με αυτές τις σκέψεις και αντιλαμβανόμενος το μειοψηφικό της άποψής μου, οφείλω να αναφέρω, ότι δεν μπορώ να υποχωρήσω από τις αρχές μου και θέτω θέμα προσωπικής συνείδησης, υποβάλλοντας σε ψηφοφορία την συγκεκριμένη πρόταση τόσο στην ΠΓ όσο και στην ΚΕ.

Ο κόσμος αλλάζει και η ανάγκη θα γεννήσει νέες προκλήσεις, στις οποίες θα είμαστε πάντα παρόντες μαζί με όλους εκείνους, που θέλουν να κινήσει μπροστά ο τροχός της ιστορίας, μαζί με εκείνους που θέλουν μια κοινωνία αλληλεγγύης, δημοκρατίας και δικαιοσύνης.

Δηλώνω προκαταβολικά παρών σε όλες τις διεργασίες που μόνο εφόσον συντελέσουν στην δημιουργία ενός νέου πολιτικού υποκειμένου, που θα συμβαδίζει με τις θέσεις και τις αρχές που σας ανέφερα.

Εύχομαι καλή δύναμη στο νέο εγχείρημα του κόμματος μας από καρδιάς.

Σας ευχαριστώ

Διονύσης Τεμπονέρας

Μέλος ΠΓ ΣΥΡΙΖΑ - ΠΣ

ΥΓ:Η ομιλία μου στην σημερινή ιστορική συνεδρίαση της ΠΓ του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ