Νίκος Κυτόπουλος:"Η βραδιά αυτή είναι σταθμός για την κομματική και λογοτεχνική μου ζωή και δράση"!

Αγαπητοί σύντροφοι, συναγωνιστές και φίλοι,

 

Χαίρομαι ιδιαίτερα για την αποψινή εκδήλωση. Ευχαριστώ το Πολιτιστικό Τμήμα της ΚΕ του Κόμματός μας για την πρωτοβουλία του. συγχαίρω τον Νίκο Κυτόπουλο για τα 90χρονά του και εύχομαι να τα εκατοστίσει. Δεχτείτε το θερμό χαιρετισμό εκ μέρους της ΠΟΑΟ.

Η δική μου παρέμβαση θα είναι πολύ σύντομη. Αν και θα είχα να πω πολλά. Συμφωνώ με τη γενική εκτίμηση που έγινε από τον Χρίστο Τζιτζιλώνη. Με  κάλυψαν και οι άλλοι ομιλητές. Έτσι στο χρόνο που μου αναλογεί θα περιοριστώ σε μερικές σκέψεις παρατηρήσεις και αναφορές. Που θα παρακαλέσω να τις πάρετε σαν εντελώς προσωπικές.

Τον Κυτόπουλο τον εκτιμώ πολύ. Εκτιμώ επίσης πολύ τη σημαντική προσφορά του στα Γράμματα  και στο λαϊκό κίνημα. Μια προσφορά που μετράει αρκετές δεκαετίες, σταθερά και αταλάντευτα. Υπογραμμίζω τις τελευταίες δύο λέξεις. Γιατί στο «διάβα των καιρών», ο νους μου πάει καις τις αμέτρητες αποσκιρτήσεις.

Τον γνώρισα στο εξωτερικό το 1974. στον τελευταίο χρόνο της Χούντας. Όταν είχα αποφυλακιστεί προσωρινά για λόγους υγείας και βγήκα έξω παράνομα. Μετά το 9^ο Συνέδριο του ΚΚΕ βρεθήκαμε στο Ρ/Σ «Φωνή της Αλήθειας». Όπου δουλέψαμε μαζί. Και από τότε μας συνδέει δυνατή φιλία. Στη μεταπολίτευση στο «Ριζοσπάστη»  και σε άλλα μετερίζια του αγώνα. Βέβαια, μαζί και στην Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών που δεινοπαθεί και μας βασανίζει.

Ο Κυτόπουλος ανήκει στην ηρωική γενιά της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης στην τριπλή χιτλεροφασιστική κατοχή και του ΔΣΕ στον εμφύλιο που άναψε η αγγλοαμερικανική ένοπλη επέμβαση με το δόγμα Τρούμαν και η ντόπια αντίδραση. Ήταν αντάρτης στο ΔΣΕ. Είναι ένας από τους διαλεχτούς μας πνευματικού μας ανθρώπους. Καταξιωμένος και τιμημένος από το Κόμμα και το λαϊκό κίνημα. Όχι βέβαια βραβευμένος από το κράτος. Αυτά δα έλειπε!  Το δείχνει η ζωή και η ιστορία του. το τεκμηριώνει το πλούσιο λογοτεχνικό έργο του. αλλά και το πολιτικό, το ιστορικό και το δημοσιογραφικό. Έργο απόλυτα συνεπές με τη θεωρία μας. εμπνευσμένο από τα ιδανικά του ΚΚΕ και τους αγώνες μας. και αφιερωμένο ολοκληρωτικά στην εργατική τάξη, στο λαό και στη νεολαία μας. κοιτάξτε. Καθόλου τυχαίοι οι τίτλοι της τριλογίας του : «ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΝΗΦΟΡΟΣ» - «ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ» - «ΑΣΒΗΣΤΗ ΕΛΠΙΔΑ»! Τι πιο πειστική απόδειξη;

Άσβηστη ελπίδα τότε. Με την ήττα στο Βίτσι και στο Γράμμο. Τότε, που άλλοι –επώνυμοι- έγραφαν «η ελπίδα έσβησε στα βουνά»… Άσβηστη και τότε και τώρα και πάντα!

Θα κλείσω με δυο ξεχωριστές αναφορές. Δεν είναι δυνατόν να τις παρακάμψω. Έχουν τυπωθεί στη μνήμη μου. Δυο αθάνατες μορφές. Μπελέτης και Τατάκης. Στο βιβλίο που πρωτοκυκλοφόρησε στο Βουκουρέστι από τις «Πολιτικές και Λογοτεχνικές Εκδόσεις»  το 1965. ήμασταν στις φυλακές Αίγινας οι τελευταίοι πολιτικοί κρατούμενοι. Οι κατοχικοί είχαν απολυθεί. Εμάς η κυβέρνηση Παπανδρέου δε μας απέλυσε. Ήμασταν με τον αξέχαστο σύντροφο Χαρίλαο Φλωράκη. Είχαμε καταδικαστεί ως «κατάσκοποι»  με το νόμο 375 της Δικτατορίας Μεταξά που εκτελέστηκαν ο Μπελογιάννης, ο Πλουμπίδης κ.ά. Ανάμεσά μας ήταν και πατριώτες Εβρίτες του Κυτόπουλου. Μπάσαμε στη φυλακή το βιβλίο. Το διαβάσαμε. Και μας έκανε συγκλονιστική εντύπωση.

 

Ευχαριστώ!

...................................................................................................................................................

 

 

ΟΜΙΛΙΑ

Γιώργου Πολυμερίδη

Καθηγητή

 

 

Στην παρουσίαση του βιβλίου του Νίκου Κυτόπουλου με τον τίτλο:

«Ο μύθος των Ινδοευρωπαίων και οι πέντε πολιτισμοί»

 

Το Γενάρη του 2006 κυκλοφόρησε το βιβλίο του σ. Νίκου Κυτόπουλου με τον τίτλο : «Ο μύθος των Ινδοευρωπαίων και οι πέντε πολιτισμοί».

Επιθυμών να εκφράσω σύντομα μερικές σκέψεις και εκτιμήσεις μου.

1]      Στην εργασία ο συγγραφέας ασχολείται με ένα θέμα ιστορικής και όχι μόνο σημασίας. Είναι μια αξιέπαινη δουλειά. Είναι αποτέλεσμα του καλύτερου δυνατού συνδυασμού της γνώσης της μαρξιστικό-λενιστικής θεωρίας [και ειδικότερα του Διαλεκτικού και Ιστορικού Υλισμού] με την πολύχρονη και πλούσια αγωνιστική και συγγραφική του δραστηριότητα. Πρόκειται για ένα κομμουνιστή και αγωνιστή, που συμμετείχε ο ίδιος ενεργά στην ΕΑΜική Εθνική Αντίσταση και στο ΔΕΣ, αλλά συμμετέχει και στους σημερινούς πολιτικούς και ταξικούς αγώνες του λαού μας, που οργανώνει και καθοδηγεί το ΚΚΕ.

2]      Χρησιμοποίησε και χρησιμοποιεί με επιδεξιότητα και μαστοριά τη δύναμη του όπλου του αντάρτη του ΕΛΑΣ και του μαχητή του ΔΣΕ με τη δύναμη της πένας του δημοσιογράφου και του συγγραφέα στις διάφορες φάσεις του αγώνα του λαού μας ενάντια στον ιμπεριαλισμό και στη ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ, για την ειρήνη, την δημοκρατία, και το σοσιαλισμό.

3]      Διάβασα με ευχαρίστηση το βιβλίο που είναι γραμμένο ζωντανά, με μαστοριά και πειστικότητα. Είναι συναρπαστικό και διαβάζεται εύκολα.

4]      Διαπνέεται από τη δίψα της επιστημονικής αλήθειας. Μπροστά στην ασύστολη εκμετάλλευση της προγονολατρείας, ο Ν. Κυτόπουλος γράφει :

«Προέχει η ιστορική αλήθεια, την οποία άγρια εκμεταλλεύεται σήμερα η ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ γιατί ξέρει ότι οι πολιτισμοί είναι από τα ισχυρότερα εμπόδια για την υποταγή των λαών»[σελ.232]

5]      Το βιβλίο είναι γραμμένο με αντικειμενικότητα και επιστημονική ευσυνειδησία. Είναι αλήθεια, ότι τις θέσεις που υποστηρίζει είναι επιστημονικά τεκμηριωμένες. Χωρίς αυτό, βέβαια, να σημαίνει ότι το θέμα έκλεισε εδώ. Ο επιστημονικός διάλογος ποτέ δεν τελειώνει απόλυτα.

Η αλήθεια πάντα είναι σχετική. Η απόλυτη αλήθεια δεν είναι δυνατή και ποτέ δεν επιτυγχάνεται από την ανθρώπινη σκέψη. Η κατάκτηση της επιστημονικής γνώσης είναι συνεχής προσπάθεια και προχωρά βήμα το βήμα.

6]      Με τις θέσεις και τις απόψεις του ο συγγραφέας τάραξε τα λιμνάζοντα νερά της καθεστηκυίας τάξης πραγμάτων και συγκρούστηκε με το ακαδημαϊκό κατεστημένο της χώρας μας.

7]      Κατέρρευσαν οι διάφοροι μύθοι, μεταξύ αυτών και :

-Ο μύθος της «΄Αριας φυλής», ο οποίος αποτέλεσε τη «Μεγάλη Ιδέα» του Ναζισμού που οδήγησε την ανθρωπότητα στο μακελειό του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. [σελ. 49,53]

8]      Η παρέμβαση του αυτή στο διάλογο στο συγκεκριμένο επιστημονικό χώρο είναι μια συμβολή στην παραπέρα έρευνα και μελέτη του θέματος, το οποίο, το προσεγγίζει με βάση των σύγχρονων αποδεικτικών στοιχείων.

9]      Στην εργασία του Ν. Κυτόπουλου πνέει ο άνεμος της ελπίδας και της αισιοδοξίας για το αύριο της ανθρωπότητας. όταν «Η αστική διανόηση, οι κοινωνικοί και ιστορικοί αναλυτές της βλέπουν σήμερα το τέλος της ιστορίας», [σελ.232], ο συγγραφέας αντιπαρατίθεται προβάλλοντας την δική του αντίληψη, τονίζοντας ότι: «Ο Ιστορικός Υλισμός και η Διαλεκτική του βλέπει μια νέα αποφασιστική και ραγδαία πορεία για την ολοκλήρωση του πανανθρώπινου οράματος του σοσιαλισμού, που ο 20^ος αιώνας δεν στάθηκε ικανός να ολοκληρώσει», [σελ.232]

10]    Ο ι αντίπαλοι του υπαρκτού σοσιαλισμού με την ανατροπή του πανηγύριζαν και τι δεν είπαν και δεν λένε. Ασφαλώς, το γεγονός της ανατροπής των σοσιαλιστικών καθεστώτων στην Ευρώπη οπωσδήποτε ταρακούνησε τις καρδιές και τις συνειδήσεις όλων των προοδευτικών ανθρώπων του κόσμου. Προκάλεσε αμφισβητήσεις κα απαισιοδοξία, ωστόσο, κανένας δεν πίστεψε τον Φουκουγιάμα, που έλεγε πως έφτασε το «τέλος της ιστορίας».

11]    Μέσα από την εργασία του ο συγγραφέας δεν αναδεικνύει μόνο το σοσιαλισμό σαν τη μόνη εναλλακτική λύση στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και στο ίδιο το καπιταλιστικό κοινωνικό –οικονομικό σύστημα, αλλά και πιστεύει ακράδαντα στη νίκη του. Γι’ αυτό και γράφει:

«Η βεβαιότητα ότι ο 20^ος αιώνας θα ολοκληρώσει το πέρασμα στην οριστική «εξανθρώπιση» του απάνθρωπου συστήματος δε μηδενίστηκε, δε χάθηκε. Απλούστατα μετατέθηκε στον 21^ο αιώνα. Αν η Κομμούνα του Παρισιού κατόρθωσε να επιζήσει μόνο 72 ημέρες και θεωρήθηκε ένα απλό «καρδιακό επεισόδιο του συστήματος, η Οκτωβριανή Επανάσταση του 20^ου αιώνα, που έγινε μόνο 46 χρόνια αργότερα, συγκλόνισε τα βάθρα του συστήματος σε τέτοιο σημείο που οι Σφετεριστές είδαν το χάρο με τα μάτια τους. Επομένως ο 21^ος αιώνας παρέλαβε τη σκυτάλη και θα ολοκληρώσει, τηρουμένων των αναλογιών, το έργο του 20ού που θα κρατήσει 72 αιώνες!». [σελ.176`

12]    Στο σημείο αυτό επιτρέψτε μου να σταθώ λίγο περισσότερο και να μιλήσω εν συντομία για τον νομοτελειακό χαρακτήρα του σοσιαλισμού και για την αναγκαιότητά του, που έχουν άμεση σχέση με την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ για τη λαϊκή εξουσία και τη λαϊκή οικονομία.

Από την αρχή ακόμα πρέπει να πούμε, ότι σε πείσμα όλων των ιδεολογικών και πολιτικών εκπροσώπων του χρηματιστικού κεφαλαίου και της χρηματιστικής ολιγαρχίας, που υποστηρίζουν ότι ήρθε το «τέλος της Ιστορίας», ο σοσιαλισμός παραμένει αναγκαίος και όσο ποτέ άλλοτε επίκαιρος.

Ο σοσιαλισμός είναι η πρώτη και κατώτερη φάση του κομμουνιστικού κοινωνικού-οικονομικού σχηματισμού και ως τέτοιος έρχεται νομοτελειακά μετά τον καπιταλισμό στο προσκήνιο εξέλιξης της ανθρωπότητας. Αυτό σημαίνει πως η αναγκαιότητα και η επικαιρότητα του σοσιαλισμού αναδύονται από τους αντικειμενικούς κοινωνικό-οικονομικούς νόμους και από τις αντιφάσεις του ίδιου του καπιταλιστικού κοινωνικό-οικονομικού σχηματισμού. Παρά και ανεξάρτητα από τα όποια ζικ-ζακ της ιστορίας, ο σοσιαλισμός θα επικρατήσει σε όλο τον κόσμο. Με την ίδια σιδερένια λογική του αντικειμενικού και του νομοτελειακού που επικράτησε ο καπιταλισμός έναντι της φεουδαρχίας, με την ίδια σιδερένια λογική και αναγκαιότητα θα επικρατήσει και ο σοσιαλισμός έναντι του καπιταλισμού. Με την έννοια αυτή ο σοσιαλισμός είναι το αύριο και το μέλλον όλης της ανθρωπότητας. σε αυτό, ούτε και στο ελάχιστο δεν πρέπει να αμφιβάλλει κανείς.

Στην ιστορική της εξέλιξη η ανθρωπότητα γνώρισε τον πρωτόγονο, τον δουλοκτητικό, τον φεουδαρχικό, τον καπιταλιστικό και τον κομμουνιστικό κοινωνικό –οικονομικό σχηματισμό [την πρώτη του φάση-το σοσιαλισμό].

Η διαδοχική αλλαγή των κοινωνικό-οικονομικών σχηματισμών συντελείται πάνω στην βάση της όξυνσης των αντιφάσεων ανάμεσα στις καινούργιες παραγωγικές δυνάμεις και τις παλιές σχέσεις παραγωγής.

«Στην κοινωνική παραγωγή της ζωής τους –γράφει ο Κ. Μαρξ, οι άνθρωποι έρχονται σε σχέσεις καθορισμένες, αναγκαίες, ανεξάρτητες από τη θέλησή τους, σε σχέσεις παραγωγής, που αντιστοιχούν σε μια καθορισμένη βαθμίδα ανάπτυξής τους των υλικών παραγωγικών δυνάμεων… Σε μια ορισμένη βαθμίδα ανάπτυξής τους οι παραγωγικές σχέσεις ή –πράγμα που αποτελεί μονάχα τη νομική γι’ αυτό έκφραση-με τις σχέσεις ιδιοκτησίας, μέσα στις οποίες είχαν κινηθεί ως τώρα. Από μορφές ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων οι σχέσεις αυτές μεταβάλλονται σε δεσμά τους. Τότε έρχεται μια εποχή κοινωνικής επανάστασης. Με την αλλαγή της οικονομικής βάσης ανατρέπεται, αργότερα ή γρηγορότερα ολόκληρο το τεράστιο εποικοδόμημα»¹.

Διότι το πέρασμα από τον έναν κοινωνικό -οικονομικό σχηματισμό στον άλλον πραγματοποιείται με την κοινωνική επανάσταση, η οποία λύνει τις αντιφάσεις μεταξύ των παραγωγικών δυνάμεων και των σχέσεων παραγωγής. Έτσι, ο Κ. Μαρξ, σύμφωνα με τον Β.Ι. Λένιν: «… για πρώτη φορά τοποθέτησε την κοινωνιολογία σε επιστημονικό έδαφος, καθορίζοντας την έννοια του κοινωνικό-οικονομικού σχηματισμού, σαν σύνολο των δοσμένων σχέσεων παραγωγής, καθορίζοντας ότι η εξέλιξη αυτών των σχηματισμών είναι ένα φυσικό-ιστορικό προτσές»².

Ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής κυοφορεί μέσα του μόνο το σοσιαλισμό. Στις σύγχρονες συνθήκες της κρατικό-μονοπωλιακής βαθμίδας ανάπτυξης του καπιταλισμού το άμεσο βήμα προς τα μπρος δεν μπορεί να είναι άλλο από το βήμα προς το σοσιαλισμό. Όπως γράφει ο Β.Ι. Λένιν : «Η αντικειμενική πορεία της ανάπτυξης είναι τέτοια, που από τα μονοπώλια […] δεν μπορείς να πας μπροστά, χωρίς να βαδίσεις προς το σοσιαλισμό»³.

Είναι αλήθεια, ότι ο σοσιαλισμός δεν θα έρθει από μόνος του. αλλά ούτε και καμιά εξέγερση θα τον φέρει και θα τον δημιουργήσει, αν ο σοσιαλισμός δεν έχει ωριμάσει οικονομικά. Αυτός είναι ο λόγος που ο Λένιν τονίζει ότι : «Εμείς εκτιμούμε τον κομμουνισμό μόνο τότε, όταν είναι θεμελιωμένος οικονομικά».⁴

Και για να μην υπάρχει ούτε και η παραμικρή αμφιβολία γι’ αυτό, όπως και για την δήθεν ύπαρξη κάποιου "ενδιάμεσου" κοινωνικό-οικονομικού σχηματισμού ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό, ο Λένιν αναφέρει χαρακτηριστικά :

«Ο κρατικό-μονοπωλιακός καπιταλισμός είναι η πληρέστερη υλική προετοιμασία του σοσιαλισμού, είναι τα πρόθυρά του, είναι το σκαλοπατάκι εκείνο της ιστορικής κλίμακας, ου ανάμεσα σ’ αυτό και στο σκαλοπατάκι που λέγεται σοσιαλισμός, δεν υπάρχουν άλλα ενδιάμεσα σκαλοπάτια».5

Από το απόσπασμα αυτό του Λένιν γίνεται σαφές, ότι και υλική προετοιμασία του σοσιαλισμού χρειάζεται, αλλά και κανένας «ενδιάμεσος» κοινωνικό-οικονομικός σχηματισμός δεν μπορεί να υπάρχει μεταξύ του καπιταλισμού και του σοσιαλισμού. Εδώ δεν χωράει μέσος δρόμος, αλλά ούτε και κανένας «τρίτος δρόμος» προς τον σοσιαλισμό. Είτε είσαι μέσα με τα μονοπώλια και τον καπιταλιστικό ιμπεριαλισμό, είτε είσαι με την εργατική τάξη και τους συμμάχους της.

Στο πεδίο της ταξικής πάλης δεν μπορεί και δεν υπάρχει καμιά ουδετερότητα. Γι’ αυτό και κανένας δεν μπορεί να παριστάνει τον ουδέτερο.

Η κυριαρχία του μονοπωλιακού κεφαλαίου και της μονοπωλιακής αστικής τάξης δεν απειλείται και δεν υποσκάπτεται, επειδή κάποιος θέλει να της αρπάξει την εξουσία. Αυτό θα ήταν, ένας παραλογισμός και μια ανοησία. Κανένας δεν μπορεί να βάλει τέρμα στην κυριαρχία της μονοπωλιακής αστικής τάξης αν σε αυτό δεν συντελούμε αντικειμενικά η όλη ανάπτυξη του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Σύμφωνα με τον Κ. Μαρξ ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής : «Σε ένα ορισμένο βαθμό ανάπτυξης δημιουργεί ο ίδιος τα υλικά μέσα της καταστροφής του. από τη στιγμή αυτή στους κόλπους της κοινωνίας μπαίνουν σε κίνηση δυνάμεις και πάθη που αισθάνονται τον εαυτό τους δεσμευμένο από την κοινωνία. Πρέπει να καταστραφεί αυτός ο τρόπος παραγωγής και θα καταστραφεί.»⁶

Και σε άλλο σημείο αναφέρει, ότι η κατάργηση αυτή : «συντελείται με το παιχνίδι των εσωτερικών νόμων της ίδιας της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής, με την συγκέντρωση των κεφαλαίων».⁷

Η συγκέντρωση και η συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, η συγκεντροποίηση των μέσων παραγωγής σε μια χούφτα των καπιταλιστών και μονοπωλίων, όπως και η κοινωνικοποίηση της παραγωγής και της εργασίας οδηγούν αναπόφευκτα εκεί, όπου σύμφωνα με τον Κ. Μαρξ.

«Το μονοπώλιο του κεφαλαίου μετατρέπεται σε δεσμά του τρόπου παραγωγής που άνθισε μαζί του και κάτω από αυτό. Η συγκεντροποίηση των μέσων παραγωγής και η κοινωνικοποίηση της εργασίας φτάνουν σε ένα σημείο, όπου δεν συμβιβάζονται με το κεφαλαιοκρατικό τους περίβλημα. Το περίβλημα αυτό σπάει. Σημαίνει το τέλος της κεφαλαιοκρατικής ατομικής ιδιοκτησίας. Οι απαλλοτριωτές απαλλοτριώνονται»⁸

Και ο Λένιν, μελετώντας τις αντικειμενικές τάσεις εξέλιξης του μονοπωλιακού καπιταλισμού, καταλήγει στο συμπέρασμα, ότι :

«Καμιά δύναμη δε θα γκρέμιζε τον καπιταλισμό αν δεν τον είχε διαβρώσει και υποσκάψει η ιστορία».⁹

Από την παραπάνω σύντομη αναφορά μας γίνεται σαφές ότι ο σοσιαλισμός δεν είναι κάποιο μακρινό, άγνωστο και σκοτεινό μέλλον τη ανθρωπότητας.

«Ο σοσιαλισμός όμως –τονίζει ο Λένιν- μας κοιτάζει τώρα από όλα τα παράθυρα του σύγχρονου καπιταλισμού, ο σοσιαλισμός διαφαίνεται άμεσα, πρακτικά, από κάθε μεγάλο μέτρο, που αποτελεί ένα βήμα προς τα μπρος στη βάση του νεότατου καπιταλισμού»¹⁰

Όπως υπογραμμίζεται στο Πρόγραμμα του ΚΚΕ που ψήφισε το 15^ο Συνέδριο :

«Ο 21^ος αιώνας θα είναι αιώνας της ανασύνταξης των επαναστατικών δυνάμεων, της απόκρουσης της επίθεσης του διεθνούς κεφαλαίου, της αποφασιστικής αντεπίθεσης. Θα είναι ο αιώνας μιας καινούργιας ανόδου του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος, και μιας νέας σειράς κοινωνικών επαναστάσεων». [σελ. 15-16]

Συνεπώς ο 21^ος αιώνας, που κυοφορεί μέσα του στον σοσιαλισμό, θα είναι ο αιώνας των αιώνων, όπου θα θριαμβεύσουν τα ιδανικά του κομμουνισμού σε όλο τον κόσμο. Αυτό είναι αδιαμφισβήτητο.

Οι αντίπαλοι του σοσιαλισμού όποιες και όσες θεωρίες κι αν επινοήσουν τίποτα δεν μπορεί να σώσει τον καπιταλισμό. Η καταδίκη της ιστορίας είναι αμετάκλητη και τελεσίδικη. Ο καπιταλισμός θα αντικατασταθεί οπωσδήποτε επαναστατικά από τον σοσιαλισμό –κομμουνισμό.

Αυτό με ιδιαίτερη έμφαση το υπογραμμίζει ο Λένιν : «Όποιες  και αν είναι οι δυσκολίες της επανάστασης και οι πιθανές προσωρινές αποτυχίες της ή τα κύματα της αντεπανάστασης, η τελική νίκη του προλεταριάτου είναι αναπόφευκτη»¹¹

Ο σοσιαλισμός αν και υπέστη μια ήττα, είναι παρών, θα επανέλθει οπωσδήποτε στο προσκήνιο, απαλλαγμένος από τις όποιες ελλείψεις, αδυναμίες και λάθη, ανανεωμένος, δριμύτερος και αυτή τη φορά για τα καλά.

 

Συμπερασματικά: Όλα, όσα αναφέραμε και που αφορούν το σοσιαλισμό, αποτελούν μια συνοπτική επιστημονική θεμελίωση της πολιτικής πρότασης του ΚΚΕ για την λαϊκή εξουσία και τη λαϊκή οικονομία.

 

 

 

 

 

 

 

 

¹ Κ. Μαρξ, Κριτική της Πολιτικής Οικονομίας. Διαλεχτά Έργα σε δύο τόμους, τ. 1^ος, σελ. 424

² Β. Ι. Λένιν, Τι είναι οι ‘Φίλοι του λαού’ και πως πολεμούν τους σοσιαλδημοκράτες, Άπαντα, τ. 1^ος, σελ. 139.

³ Β.Ι Λένιν, Η καταστροφή που μας απειλεί και πως πρέπει να την καταπολεμήσουμε, Άπαντα τ.34, σελ.192.

⁴ Β.Ι. Λένιν, Το 8^ο Συνέδριο του ΚΚΡ [μπ], Άπαντα, τ.38, σελ. 179.

⁵ Β.Ι. Λένιν, Η καταστροφή που μας απειλεί και πως πρέπει να την καταπολεμήσουμε, Άπαντα τ.34, σελ. 193.

⁶ Κ. Μαρξ, Το Κεφάλαιο, τ. 1^ος, σελ. 786.

⁷ Στο ίδιο, σελ. 787.

⁸ Κ. Μαρξ, Το Κεφάλαιο, τ. 1^ος, σελ. 787

⁹ Β.Ι. Λένιν, Πόλεμος και επανάσταση, Άπαντα τ.32, σελ. 98

¹⁰ Β.Ι Λένιν, Η καταστροφή που μας απειλεί και πως πρέπει να την καταπολεμήσουμε, Άπαντα τ.34, σελ.193.

¹¹ Β.Ι Λένιν, Υλικά σχετικά με την αναθεώρηση του Προγράμματος του Κόμματος, Άπαντα τ. 32, σελ. 140

 

Ο Γ. Πολυμερίδης είναι Διδάκτορας Οικονομικών Επιστημών, Υφηγητής Πολιτικής Οικονομίας και συνεργάτης του ΚΜΕ

 

..................................................................................................................................................................

 

Ομιλία

Νίκου Κυτόπουλου

 

 

Συντρόφισσες και σύντροφοι, συνάδελφοι της πέννας, συναγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης και των κοινωνικών αγώνων, φίλες και φίλοι, νιώθω βαθιά συγκινημένος για την τιμή που μου κάνατε.

Η βραδιά αυτή είναι σταθμός για την κομματική και λογοτεχνική μου ζωή και δράσης. Όχι μόνο γιατί συμπίπτει με μερικές ιστορικές επετείους, αλλά και γιατί συναντηθήκαμε απόψε τρεις γενιές αγωνιστών (παππούδες, παιδιά, κι αγγόνια) όχι απλά να τιμήσουμε έναν παππού, αλλά να ανιχνεύσουμε με την ευκαιρία και τα μηνύματα των καιρών. Κι αυτά σφράγισαν τη βραδιά αισιόδοξα. Από τις ομιλίες, τις αναλύσεις και τους προβληματισμούς βγήκε το συμπέρασμα, ότι ο 21^ος αιώνας «έτσι σοφός που έγινε, με τόση πείρα» -όπως λέει κι ο ποιητής- θα φέρει σίγουρα την αλλαγή, τον πολυπόθητο εξανθρωπισμό, δηλαδή το σοσιαλισμό. Και αυτή τη φορά θα κρατήσει όχι 82 χρόνια, αλλά 82 αιώνες!  Κι υπάρχουν γι’ αυτό ατράνταχτες αποδείξεις. Φτάνει να σας πω, ότι ο «Ριζοσπάστης» του περασμένου Σαββάτου έχει μια είδηση παρμένη από την Ελευθεροτυπία που λέει: «Σήμερα για πρώτη φορά η ανθρωπότητα έχει χίλιες (1000) φορές μεγαλύτερο πλούτο για να ζήσει όλη η ανθρωπότητα καλά».

Και μείς τι διεκδικούμε; Μόνο τις τρεις ως πέντε φορές από τις 1000!  Ολιγαρκέστατοι!

Όμως αντί να μας δίνουν, προσπαθούν να μας … μεταρρυθμίσουν!

Αγαπητοί φίλοι και σύντροφοι, για μένα η βραδυά αυτή είναι σταθμός και για έναν άλλο βασικό λόγο. Ως λογοτέχνης –δημιουργός απόψε ένιωσα το σπάνιο ευχάριστο σοκ της άμεσης και καθολικής επικοινωνίας με τους αναγνώστες μου. χαίρομαι για την αποψινή διαπίστωση ότι το έργο μου εκφράζει δυο εποχές, δυο αιώνες : τον 20^ο και τον 21^ο. Τον 20^ο με τα μεγάλα οράματα της Οχτωβριανής επανάστασης… που οδηγεί στην ανάταση, στον ηρωισμό, στην υπέρτατη θυσία και τον 21^ο αιώνα, που πήρε τη σκυτάλη των χαμένων οραμάτων, της απογοήτευσης και της φυγής.

Σωστά επισημάνθηκε ότι «Ο μύθος των Ινδοευρωπαίων» δεν ήταν αποτέλεσμα φυγής ενός επαναστάτη για να διασκεδάσει την απογοήτευση του στα «ξεχασμένα μεγαλεία της προγονολατρικής αρχαιότητα. Αλλά προϊόν κραυγαλέας αντίστασης στη φυγή, στον πανικό». Για να πει στους πανικόβλητους που πέταξαν τις σημαίες τους: «Σταθείτε! Μη φύγετε! Δεν τελείωσε εδώ η Ιστορία. Ίσα –ίσα! Ο σοσιαλισμός είναι νομοτελειακός σταθμός στην πορεία ενός ζώου που προσπαθεί να γίνει άνθρωπος».

ΟΜΙΛΙΑ ΧΡΗΣΤΟΥ ΤΣΙΝΤΖΙΛΩΝΗ

 

 

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

 

Σήμερα, έχουμε τη χαρά να τιμήσουμε τη λογοτεχνική προσφορά του αγαπημένου μας φίλου, συντρόφου, δημοσιογράφου και εκλεκτού συγγραφέα Νίκου Κυτόπουλου, τον οποίο γνωρίζω επί πολλά χρόνια, από την πολιτική μας προσφυγιά στη Ρουμανία.

Πριν, όμως, προχωρήσω στην συνοπτική παρουσίαση του λογοτεχνικού του έργου, πρέπει πρώτα να επισημάνουμε, ότι τρεις ευτυχείς συγκυρίες σημαδεύουν τη σημερινή μας εκδήλωση.

Πριν ακόμα τελειώσει ο απόηχος των 90 χρόνων της Μεγάλης Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης, γιορτάζουμε τα 90χρονα του τιμημένου ΚΚΕ. Δεύτερον, τα 90χρονα του συγγραφέα και τα 60χρονα της συγγραφικής του δράσης, αν κρίνουμε  ότι το πρώτο του βιβλίο «Η Μάχη της Νάουσας», γράφτηκε ως δημοσιογραφικό ρεπορτάζ στο βουνό, κάτω από τις εκρήξεις των όλμων και τα διασταυρούμενα πυρά των πολυβόλων.

Βλέπουμε, λοιπόν, ότι η τέχνη, η λογοτεχνία του συγγραφέα γεννήθηκε στα χαρακώματα, φοράει από την πρώτη μέρα αρβυλοπάπουτσα. Είναι στρατευμένη. Και παρέμεινε στρατευμένη αταλάντευτα μέχρι σήμερα με τις αγνωστικές σημαίες, τα κόκκινα λάβαρα του ΚΚΕ. Στις πρώτες επάλξεις, σ’ όλες τις αντίξοες στροφές. Σ’ όλες τις κρίσεις που δοκίμασε το κόμμα μας, αλλά και το παγκόσμιο κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα.

Ο ταλαντούχος συγγραφέας μας Ν. Κυτόπουλος, είχε το ευτύχημα να ζήσει το πολυτάραχο 20^ο αιώνα σε όλες τις εκφάνσεις του και σ’ όλο του το ιστορικό μεγαλείο.

Γεννήθηκε δύο χρόνια πριν από την Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση στις υπώρειες του Καυκάσου, στην πόλη Σοχούμ. Είδε με τα παιδικά του μάτια τους πρώτους πιονέρους με τις κόκκινες γραβάτες και τα τύμπανα να γιορτάζουν τη γέννηση του καινούργιου κόσμου, της ανθρωπιάς και της αδελφότητας. Και γιόρτασε μαζί τους. Άκουσε τα πρώτα μαθήματα. Έκανε τα πρώτα βήματα στη νέα αυτή κοινωνία, που δοκίμαζε για πρώτη φορά το δρόμο του εξανθρωπισμού του ανθρώπου.

Με τα οράματα αυτά ζωντανά ήρθε σε ηλικία 12 χρονών στην Ελλάδα για να συγκρουστεί με την σκληρή πραγματικότητα. Δεκαπέντε  χρονών, μαθητής στη Β΄ τάξη του Διδασκαλείου Αλεξανδρούπολης κάνει την πρώτη του απεργία, όταν αποβάλλεται και μπαίνει μαχητικά στην περιπέτεια της ζωής. Παίρνει μέρος στην Εθνική Αντίσταση.

Στις 28 Αυγούστου 1944, ο συγγραφέας ως καθηγητής του Γυμνασίου Φερρών βρίσκεται επικεφαλής των μαθητών και πρωτοστατεί στον αφοπλισμό της γερμανικής φρουράς και την απελευθέρωση των Φερρών. Οι Φέρρες είναι η πρώτη ελεύθερη ελληνική γωνιά, αλλά και η πρώτη πόλη στην Ευρώπη, ίσως και στον κόσμο του 20^ου αιώνα, όπου οι άοπλοι αφοπλίζουν τους οπλισμένους ως τα δόντια κατακτητές.

Για όλους αυτούς τους λόγους, ο συγγραφέας μας Ν. Κυτόπουλος θεωρείται από τη νέα Άγγλο-αμερικάνικη κατοχή πολύ επικίνδυνος. Συλλαμβάνεται, βασανίζεται κι εξορίζεται στη Σαμοθράκη. Ωστόσο, το Μάη του 1947 από την εξορία βρίσκεται στα βουνά του Έβρου για να συνεχίσει τον αγώνα από τις γραμμές του ΔΣΕ.

 

 

Αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες,

 

Ο Ν. Κυτόπουλος ασχολήθηκε με όλα σχεδόν τα είδη του πεζού λόγου : χρονογράφημα, χρονικό, διήγημα, νουβέλα, μυθιστόρημα, δοκίμια. Βασική του όμως προτίμηση ήταν το μυθιστόρημα. Κι αυτό γιατί, όπως μας λέει, το μυθιστόρημα δίνει στο συγγραφέα όλη την άνεση της δημιουργίας. Στο είδος αυτό έχει τη δυνατότητα να ζυμώσει όπως θέλει τα γεγονότα, για να δώσει την αλήθεια της ζωής, τον άνθρωπο, χωρίς καμιά παραποίηση, χωρίς να προδώσει την Ιστορία.

Εμείς σήμερα, θα αναφερθούμε κυρίως στα μυθιστορήματά του κι ως ένα βαθμό στο Δοκίμιό του. Με τα υπόλοιπα θ’ ασχοληθούν οι άλλοι ομιλητές.

Από τα μυθιστορήματά του, φυσικά, τον πρώτο λόγο έχει η Τριλογία του: «Ο Μεγάλος Ανήφορος», «Η Δοκιμασία» και η «Άσβεστη Ελπίδα». Και θα ασχοληθούμε με την Τριλογία, διότι πρώτα –πρώτα μ’ αυτή δίνεται όλη η εποποιία της Εθνικής Αντίστασης, από την εποχή της μεταξικής δικτατορίας ως τις τελευταίες μάχες του Γράμμου και την υποχώρηση του ΔΣΕ.

Έπειτα η Τριλογία είναι το είδος όπου δοκιμάζεται ο συγγραφέας. Ή επιβιώνει ή συντρίβεται. Κι αυτό διότι, αν στη λογοτεχνία το διήγημα είναι ποτάμι και το μυθιστόρημα θάλασσα, η Τριλογία συνιστά Ωκεανό ζωής.

Στην περίπτωσή μας έχουμε τρία μυθιστορήματα 1.200 σελίδων συνολικά, τα οποία έχουν ως σπονδυλική στήλη έναν μύθο από τον οποίο εξελίσσεται μια ολόκληρη εποχή γεμάτη αντιθέσεις, συγκρούσεις, πάθη, οράματα με χαρακτήρες που δοκιμάζονται παίζοντας κάθε στιγμή με τη ζωή και το θάνατο. Μια Τριλογία με τέτοια ποιότητα μπορεί να είναι ευτυχές. Όχι μόνο η Τριλογία άντεξε στο χρόνο, αφού επί πενήντα χρόνια τώρα διαβάζεται με ενδιαφέρον, αλλά αφήνει πορτρέτα και σκηνές μεγάλης ανθρωπιάς. Μέσα στις 1200 σελίδες αυτής της Τριλογίας ζούμε ακοίμητο το όραμα της εξανθρώπισης του ανθρώπου. Ζούμε τη σπάνια ανάταση του στρατιώτη της εποχής που ξέρει και μάχεται για μια μεγάλη αλλαγή που επιτάσσει η Ιστορία.

Ο συγγραφέας έχει την ικανότητα να περνάει από το μικρό στο μεγάλο. Από το ασήμαντο στο σημαντικό. Από το απλό στο σύνθετο. Από το μερικό στο γενικό. Από το τοπικό στο παγκόσμιο.

Αρχική πηγή της Τριλογίας είναι ένα χωριό. Η Μελίκη με τους καπνάδες της, την αγροτιά με την πιο άγρια και απροκάλυπτη εκμετάλλευση, τη σπείρα των καπνεμπόρων και τα πιο δραματικά αδιέξοδα, που οδηγούν συχνά στην προσωπική βία κι αυτοδικία. Η Μελίκη δένεται με την πόλη, η πόλη με το Νομό, ο Νομός με την Ελλάδα και το επαναστατικό κίνημα. Έτσι, το χωριό η Μελίκη είναι έτοιμη να μπει στην ΕΑΜική Αντίσταση στα χρόνια της Γερμανό –Ιταλικής και Βουλγαρικής φασιστικής κατοχής.

Στη συνέχεια, οι κυνηγημένοι ΕΛΑΣίτες της Μελίκης δεν είναι μόνο μαχητές του ΔΣΕ ενάντια στη δεύτερη, την  Αγγλοαμερικάνικη κατοχή, αλλά και κομμάτι της παγκόσμιας στρατιάς του 20ού αιώνα που μάχεται για το σοσιαλισμό. Ορισμένοι μάλιστα είναι πιο προχωρημένοι. Αισθάνονται ότι ιστορικά βρίσκονται στην αποστολή της ανθρωπότητας για το πέρασμα από το στάδιο του θηρίου της ζούγκλας στο στάδιο του ενανθρωπισμού, πράγμα που το επιτρέπει και το επιτάσσει ο καρπός και της ευφυΐας του. Νομοτελειακός, λοιπόν, ο σοσιαλισμός.

Αυτό το αίσθημα αποπνέει η Τριλογία και το αίσθημα αυτό συναντάς στις γραμμές του ΔΣΕ έμπρακτα. Γίνεται στάση ζωής. Γίνεται η ειδοποιός διαφορά των μαχητών και μαχητριών ανθρωπισμός συγκρούεται με το τυφλό μίσος και πάθος του αγριεμένου ζώου. Αυτή η ατμόσφαιρα διαποτίζει τα πάντα και η ευαισθησία, η άγρυπνη ανθρωπιά του συγγραφέα ξέρει να επισημάνει εικόνες, πράξεις, καταστάσεις υψηλών διαγραφών για να τις μεταδώσει στον τρίτο αναγνώστη.

Σ’ αυτό βοηθάει και ο τρόπος μετάδοσης, η γλώσσα, η αφήγηση. Εδώ έχουμε έναν άριστο συνδυασμό του περιεχομένου με τη μορφή. Όλοι οι κριτικοί, αλλά και οι αναγνώστες συμφωνούν ότι ο συγγραφέας έχει το μεγάλο χάρισμα να συνδυάζει άριστα το ύφος με το περιεχόμενο. Να κρατάει αδιάπτωτο το ενδιαφέρον. Να μας δίνει έργο, όπως συνηθίζεται να λέγεται, κλασσικών διαστάσεων.

Δια του λόγου το ασφαλές, θα παραθέσουμε ένα τέτοιο δείγμα γραφής. Βρισκόμαστε στον Έβρο, στα γραφικά υψώματα της Δαδιάς το Γενάρη του 1947. Μετά τη μεγάλη μάχη της Κυριακής, όταν οι μαχητές του ΔΣΕ διέλυσαν όλο το τάγμα που στρατωνιζόταν εκεί και αιχμαλώτισε όλη τη δύναμή του μαζί με το επιτελείο του. Ο χθεσινός δάσκαλος της Μελίκης και τώρα Πολιτικός Επίτροπος των δυνάμεων του ΔΣΕ του Έβρου, Φάνης, κάνει ένα πρωινό περίπατο περισυλλογής κι αυτοσυγκέντρωσης.

 

Δίνουμε μερικά αποσπάσματα:

 

Διαβάζουμε από τη «Δοκιμασία».

 

 

Τελειώνοντας με την Τριλογία, θέλω να προσθέσω, ότι ο τρίτος τόμος «Άσβηστη Ελπίδα», ενισχυμένος με τα θαυμάσια σκίτσα της γνωστής μας Ζωγράφου κι επιμελήτριας βιβλίων Ζωής Κυτοπούλου, κόρης του συγγραφέα, αρχίζει και τελειώνει με στίχους του Καβάφη:

Ανοίγοντας το βιβλίο διαβάζουμε :

«Πάντα στο νου σου να ’χεις την Ιθάκη.

Τα φθάσιμον εκεί είναι ο προορισμός σου…

 

Κι αν πτωχική τη βρεις, η Ιθάκη δε σε γέλασε.

Έτσι σοφός που έγινες με τόση πείρα,

ήδη θα κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν…»

 

Και τελειώνει το βιβλίο μ’ έναν επίλογο που σφραγίζεται από στίχους και πάλι του Καβάφη.

Ας διαβάσουμε ένα κομμάτι του επίλογου :

 

 

Αυτά για την Τριλογία. Ο χρόνος, δυστυχώς δεν μας επιτρέπει να επεκταθούμε. Αυτό, πάντως, που μπορούμε να πούμε, είναι ότι όλα τα μυθιστορήματα, οι νουβέλες και τα διηγήματα του Ν. Κυτόπουλου κινούνται στα ίδια αξιόλογα επίπεδα της Τριλογίας. Μερικά μάλιστα θεωρούνται δυνατότερα και πολύ πιο συμπυκνωμένα και μεστά. Αρκεί να σας πω ότι: «Ο Μπελέτης» έχει βραβευτεί με πρώτο βραβείο από την ΕΕΛ και έγινε δεκτός από την κριτική μας με πολλά θαυμαστικά ως ένα από τα δυναμικότερα αντιπολεμικά έργα του 20^ου αιώνα. Αρκεί να σας αναφέρω ένα απόσπασμα από την επιστολή του συγγραφέα αγωνιστή –κομμουνιστή Γιάννη Χαρατσίδη, που λέει: «Νίκο, ουκ εά με καθεύδειν το του Μπελέτη σου τρόπαιον. Τι μύθος, τι λόγος, τι δράση, και ποια ροή χείμαρρου στις πλαγιές του κατακόρυφου ταλέντου σου. Τι απρόοπτα, τι ζωντάνεμα ανθρώπινων χαρακτήρων,  καταστάσεων και σχέσεων, πόση αμεσότητα επικοινωνίας, πόση λιτότητα έκφρασης. Πως μπόρεσες με τέτοιο μούστο να κάνεις τέτοιο μπρούσκο κρασί στο βαρέλι της ευαισθησίας σου. Τι ευρήματα και τι πλοκή. Τι τολμηρές και σαραντάπηχες προεκτάσεις. Και χωρίς ίχνος επιτήδευσης, φιλολογίας ή ρητορείας. Μόνο ανάγλυφη έμμεση διδαχή και εξαγόμενα ηθικά συμπεράσματα…».

Πρέπει να σημειώσω επίσης ότι η λογοτεχνική του πένα έπιασε και αποθανάτισε ορισμένες πτυχές του κινήματος παγκόσμιας σημασίας. Είναι το Μακρονήσι. Πολλά γράφτηκαν για το ελληνικό αυτό Νταχάου. Ο Ν. Κυτόπουλος καταπιάστηκε με το θρύλο του Τατάκη, που βάζει στοίχημα με το βασανιστή του ότι δεν θα κάνει δήλωση. Και το κερδίζει! Είναι πραγματικά ισάξιο λογοτεχνικό κατόρθωμα η ιστορία αυτή όπως δίνεται από τον Ν. Κυτόπουλο χωρίς καμιά παραποίηση της αλήθειας.

Το ίδιο θα λέγαμε και με τη δίκη κι εκτέλεση στον Έβρο του Οδυσσέα. Ήταν τελικά ένα λάθος που το κατάγγειλε λογοτεχνικά ο Ν. Κυτόπουλος, το οποίο λάθος αποδείχθηκε ύστερα από 20 χρόνια, με την αναψηλάφηση της δίκης.

Από το δείγμα αυτό της υψηλής γραφής, βγαίνει το δίδαγμα ότι ένα πραγματικό μέλος πρωτοπόρου επαναστατικού κόμματος, πρέπει να είναι πάντα μια υπεύθυνη κι άγρυπνη συνείδηση για ότι συμβαίνει γύρω του.

Κλείνοντας την ομιλία μου θέλω να σταθώ λίγο στο δοκίμιο του Ν. Κυτόπουλου «Ο μύθος των Ινδοευρωπαίων». Με το πρώτο διάβασμα το κείμενο ξεγελάει. Σου δημιουργεί την εντύπωση ότι πρόκειται για επιστημονική μελέτη. Ο συγγραφέας όμως έχει αντίθετη γνώμη. Λέει ότι πρόκειται για λογοτεχνικό κείμενο και μάλιστα για μυθιστόρημα που έχει ως στόχο όχι τόσο να ανατρέψει το επιστημονικοφανές παραμύθι, ότι οι πρώτες φυλές που μιλούσαν ελληνικά ήρθαν απ’ έξω, από τη Γερμανία ή τα Κουργκάν της Ουκρανίας, αλλά για να θυμίσει τα κοινωνικά στάδια ου πέρασε η ανθρωπότητα από την εποχή του πρωτόγονου κομμουνισμού μέχρι το σημερινό στάδιο του καπιταλισμού. Το κεφάλαιο μάλιστα «Εμπροσθοφυλακή –Οπισθοφυλακή», γράφτηκε για να αποδείξει ότι αποτελεί νομοτέλεια να βαδίζει σήμερα η ανθρωπότητα προς το σοσιαλισμό.

Περισσότερα γι’ αυτό το θέμα θα μας πει ο αρμόδιος σ. Πολυμερίδης. Πάντως η διαίρεση του έργου του δεν είναι λογοτεχνία και επιστήμη, αλλά λογοτεχνικά κείμενο του 20^ου αιώνα της αντίστασης, της ανάτασης και της ελπίδας. Ενώ τα κείμενα του 21^ου αιώνα είναι κείμενα αντίστασης στη φυγή. Έτσι τα χαρακτηρίζει ο συγγραφέας και νομίζουμε έχει δίκιο. Τον δικαιώνουν οι δραστηριότητες που αναπτύσσει σήμερα. Στα τελευταία 15 χρόνια μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού γράφτηκε ο μύθος των Ινδοευρωπαίων για να πει σ’ όσους συντρόφους πέταξαν τις σημαίες τους και τράπηκαν σε φυγή: Σταθείτε σύντροφοι, δεν φτάσαμε στο τέλος της Ιστορίας. Ίσα –ίσα, είμαστε στην αρχή. Αν η Κομμούνα του Παρισιού τον 19το αιώνα κράτησε 72 μέρες, η Οκτωβριανής Σοσιαλιστική Επανάσταση που μας έδωσε ο 20^ος αιώνας κράτησε 72 χρόνια. Όσο για τον 21^ο αιώνα, αυτός με τις εμπειρίες και τη σοφία που συσσώρευσε, θα δώσει ένα σοσιαλισμό που θα κρατήσει 72 αιώνες. Νομοτελειακό για την ανθρωπότητα το θέμα!

Και οι προθέσεις του αγαπητού μας συγγραφέα, επιβεβαιώνονται από την αδιάψευστη πληροφορία ότι έχει στα σκαριά ένα βιβλίο με βάση οικολογική, για να θεμελιώσει το μεγάλο μήνυμα του 21^ου αιώνα για τη νίκη του σοσιαλισμού.

Αγαπητέ μας σύντροφε και φίλε Νίκο. Σου ευχόμαστε υγεία και καλή δύναμη. Με ανυπομονησία περιμένουμε το νέο σου βιβλίο

Επειδή όμως τα μηνύματα αυτά συνάντησαν τις αντιδράσεις της κοσμοπολίτικης αριστεράς, που πρωτοστατεί σήμερα στη διαστρέβλωση της ιστορίας, ο συγγραφές καταπιάστηκε να θεμελειώσει τα ίδια μηνύματα και με άλλα δόκιμα λογοτεχνικά μέσα. Και ελπίζει σύντομα ν’ ανταποκριθεί στις αποψινές σας ευχές και προσδοκίες.

 

.......................................................................................................................................................

 

Δημοσιεύτηκε στον "Βορέα"(τεύχος 40) τον Οκτώβριο 2008,πριν 15 χρόνια!