”Ich in Mercedes arbeite”(Εγώ στη Μερσεντές δουλεύω» μας λέει ο Μιχάλης Μερικίδης σε ένα ποίημα του για τον ¨εργάτη της ξενιτιάς» που θα μπορούσε να γίνει ο ύμνος για τους Πετρωτιώτες εργαζόμενους στην κορυφαία γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία!
Σήμερα και μετά από πολλά χρόνια γνωριμίας ο αγαπητός φίλος και συνοδοιπόρος σε πάρα πολλές περιηγήσεις μας στο δάσος των Πετρωτών και στη μοναδική χλωρίδα του, Μιχάλης Μερικίδης, μου παρουσίασε μια ακόμη πλευρά της πολυσχιδούς παρουσίας και δράσης του στα πολιτιστικά δρώμενα της εξωτερικής διασποράς του ιστορικού χωριού στην τότε Δυτική Γερμανία! Κι αυτή ίσως είναι η σημαντικότερη καθώς γράφει ποιήματα και τραγούδια, που απηχούν τα δικά του βιώματα και συναισθήματα και κυρίως συνιστούν ένα μοναδικό παράδειγμα της επιβίωσης της πλούσιας μουσικής παράδοσης των Πετρωτών στη Γερμανία, στη Στουτγάρδη, όπου ζει και δραστηριοποιείται η συντριπτική πλειοψηφία των ξενιτεμένων του χωριού, που βρίσκονται στην τέταρτη γενιά της και έχουν πλέον μετεξελιχθεί σε απόδημους, που εδώ και χρόνια έχουν σταματήσει να σκέφτονται την επιστροφή στο χωριό των γονιών και των παππούδων τους!
Για όλους τους μετανάστες των πρώτων μεταναστευτικών κυμάτων ήταν όνειρο ζωής να βρουν μια καλά αμειβόμενη θέση εργασίας και ενίοτε προτιμούσαν τις βαριές και ανθυγιεινές θέσεις εργασίας στα χυτήρια και στα ανθρακωρυχεία! Μια θέση απασχόλησης στο «Μερσεντές»(Μερτσέντες) ήταν όνειρο ζωής, που τους επέτρεπε μια καλύτερη ζωή για τους ίδιους και τα παιδιά τους! Η «Mercedes» τελικά ήταν ο «εργατικός παράδεισος», που όσοι ευτύχησαν να περάσουν τις πύλες του, άρχισαν να βλέπουν τη ζωή από την άλλη πλευρά του φεγγαριού! Γύρω στο 40% των Πετρωτιωτών κατάφερε να εργαστεί στην εμβληματική αυτοκινητοβιομηχανία της Γερμανίας και όλου του κόσμου! Αρκετοί συνεχίζουν να εργάζονται όπως και οι νεότερες γενιές των ελλήνων μεταναστών και συμπατριωτών μας από τα χωριά του Τριγώνου!
«Ich arbeite in Mercedes”(Εγώ στη Μερσεντές δουλεύω)…Δεν είναι υπερβολή ότι αν το τραγούδι της «Ράντως» ήταν η μουσική σημαία των Πετρωτών μιας άλλης περιόδου και εποχής, ο «Εργάτης» του Μιχάλη Μερικίδη μπορεί να γίνει το λάβαρο μιας εντυπωσιακής συνέχειας και παράδοσης και μια πολιτιστική παρακαταθήκη και γέφυρα για την εξωτερική διασπορά, που δεν κουβάλησε στις αποσκευές της μόνο τις γεύσεις, τις μνήμες, τα τραγούδια και τα όργανα της στις νέες πατρίδες αλλά κράτησε ως μια πολύτιμη κιβωτό ιστορικής και πολιτιστικής αυτογνωσίας την έμπνευση της!
Η σημερινή συνάντηση μου με τον Μιχάλη Μερικίδη ήταν μια ξεχωριστή αποκάλυψη σε εξαιρετικά γεμάτο καλοκαίρι με δράσεις και πρωτοβουλίες υψηλού και πολλαπλού συμβολισμού!
Μιχάλη και Χρυσούλα, σας ευχαριστώ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου