Τα Χριστούγεννα του 1990, όταν ήμουν τελείως αρχάριος ηθοποιός , ο Βασίλης Διαμαντοπουλος μου έδωσε μια φωτοτυπία από ένα έργο που είχε γράψει και δεν ανέβηκε ποτέ. Όπως αυτοσαρκαζόμενος έλεγε «ξεχάστηκε στο χρονοντούλαπο της ιστορία». Το έργο ήταν «Οι Καλλικάντζαροι». Ήθελε να με ακούσει σε έναν ποιητικό μονόλογο που είχε γράψει για να το παίξει ο ίδιος γύρω στο 1977. Παρατηρούσα τις χειρόγραφες σημειώσεις του στην φωτοτυπία και την αγωνία της γραφής του και η δικιά μου αγωνία γινόταν ακόμα πιο βαθιά. Όταν άρχισα να το παίζω έκλεισε τα μάτια του και άκουγε με απόλαυση. Υπέθεσα ότι δεν απολάμβανε την «ερμηνεία»μου αλλά μάλλον το υπέροχο κείμενο που είχε γράψει. Όταν κάθιδρος τελείωσα γύρισε με τρυφερότητα και ένα ζαβολιάρικο χαμόγελο στο βλέμμα και μου είπε : το διάβασες υπέροχα. Πώς το έκανες ; Μπερδεμένος απάντησα ότι δεν ξέρω. Χαμογέλασε ακόμα πιο βαθιά και μου είπε : Και φρόντισε να αργήσεις να το μάθεις γιατί μόνο με την γνώση και την τεχνική ποτέ δεν θα το ξαναπαίξεις τόσο ωραία. Γιατί ποτέ ξανά δεν θα είσαι τόσο αθώος.
Τότε δεν κατάλαβα τι εννοούσε . Τώρα ξέρω . Και έχοντας περάσει 35 χρόνια (αδιανόητο …αδιανόητο…) από εκείνη την ανάγνωση , θεωρώ χρέος μου στον Δάσκαλο και στην χαμένη μου αθωότητα να σας διαβάσω αυτήν την φωτοτυπία στο ιστορικό υπόγειο που μαζί με τον φίλο του Κάρολο Κουν μετέτρεψε σε μύθο. Δεν θυμάμαι γιατί κράτησα το κείμενο. Ίσως για να έχω κάτι αναμνηστικό από εκείνον. Αλλά κατά βάθος για να τσεκάρω αν θα καταφέρω να τον «διαψεύσω» και να παραμείνω «αθώος» μετά από τόσες και τόσες καλλιτεχνικές οδύσσειες. Την Δευτέρα 30 Δεκεμβρίου λοιπόν στις 20:00 στο υπόγειο Τέχνης, με ελεύθερη είσοδο και με εξαιρετικούς καλλιτέχνες όπως τον σολίστα του πιάνου Θάνο Μαριέτη και την εμπνευσμένη χορεύτρια-χορογράφο Μαρία Μανουκιάν, στο υπόγειο του Τέχνης με μια φωτοτυπία από τα χέρια του Διαμαντόπουλου θα ψάξω ότι έμεινε από εκείνη την αθωότητα του πρωτάρη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου