Χρυσούλα. Δ. Ψιμούλη
Αλέξανδρος Λουκά Καπόλος
" ΠΟΙΗΜΑΤΑ"
Αθήνα 2025
Αλέξανδρος.Λ. Καπόλος.
30 Ιουνίου 1951
Ν. Ορεστιάδα Έβρου
16 Οκτωβρίου 2024
Αθήνα Αττικής.
Ποιητική συλλογή.
Μία πολύ προσεγμένη έκδοση, με την οποία , οι φίλοι του έχουμε την τιμή και τη χαρά να απολαύσουμε το άγνωστο, μέχρι τώρα, λογοτεχνικό ταλέντο του αγαπημένου μας Αλέκου, του δικού μας Αλέκου ( αφού κάποιοι από εμάς, μοιραστήκαμε μαζί, κάποτε, τις χαρούμενες στιγμές της ανέμελης παιδικής και νεανικής ευτυχίας μας) και να ανακαλύψουμε μία άλλη πτυχή της ψυχής και της ζωής του, την οποίαν εξέφρασε , μ' έναν θαυμάσιο γραπτό ποιητικό λόγο. Και προπαντός, άκρως λυρικόν, με κυρίαρχο στοιχείο τον έρωτα. Γιατί η ποίηση του Αλέξανδρου. Λ. Καπόλου είναι μία, καθαρά, ερωτική ποίηση, με έντονο συναίσθημα, τόσο, που συχνά εγγίζει τα όρια του μεταφυσικού:
<<Πιο μακριά από τα κρίνα της άνοιξης μας,
άνοιξης ενός άλλου κόσμου,
βαδίσαμε με τα πόδια ακουμπισμένα στη φυγή,
φθάσαμε στα λαβυρινθιακά προπλάσματα της ζωής
και μείναμε κοντά τους, μακριά από τον κόσμο,
τον ξένο μας κόσμο.>> ( Ταξίδι)
Τα ποιήματα του , πολλές φορές, δίνουν στον αναγνώστη την αίσθηση μιας ενδόμυχης επικοινωνίας, μιας συνομιλίας και μιας πνευματικής μέθεξης με τον έρωτα. Είτε αυτός ενσαρκώνεται σε μία συγκεκριμένη γυναικεία μορφή, είτε σε μία άλλη φανταστική, πλάσμα της δικής του ποιητικής φαντασίας, αλλά τόσο οικεία για τον ίδιο ή ακόμα και, με την υπερβατική δύναμη της λογοτεχνικής παρομοίωσης , στα πολύχρωμα φτερά μιας όμορφης πεταλούδας:
<<Θάρθεις και συ μαζί με το χρόνο
σαν όλες τις πεταλούδες που χόρεψαν
το χορό της τελειωτικής λησμοσύνης.>> ( Ο Κρίκος της Αλυσίδας. 13--12--1969) Διαβάζοντας τα ποιήματα του Αλέξανδρου .Λ. Καπόλου, ο αναγνώστης ανακαλύπτει, επίσης και μία συνεχή αναζήτηση και ερωτική προσδοκία. Δύο δυνατά στοιχεία της ρομαντικής ποιητικής του υπόστασης, στα οποία, κατά την ταπεινή μου γνώμη, αλληλοσυγκρούονται δύο αντίθετα συναισθήματα: της χαράς και της λύπης. Της χαράς, για μία γήινη και παντοτινή ερωτική παρουσία και της λύπη , όταν ένα ερωτικό ταξίδι ουτοπίας φτάνει στο τέλος του, διατηρώντας, ωστόσο, κάποια ψήγματα ερωτικής ουτοπικής γοητείας, με τα οποία προσπαθεί να ντύσει, θετικά , μία συμβατική ερωτική παρουσία:
<<Τώρα μετράς τους χτύπους της
φευγάτης ουτοπίας σου
περιμένοντας - αλλοίμονο- ναρθούν
άλλες μέρες κι' αναζητάς μέσ' τις
συμβατικές θέσεις της υπόστασης σου
τη συντροφική παρουσία του παλιού σου ονείρου. >> ( Θύμηση 12--6--1969)
Τα περισσότερα ποιήματα της συλλογής ο Αλέξανδρος. Λ. Καπόλος τα έγραψε κατά την περίοδο της μεστωμένης εφηβείας και των πρώτων νεανικών του χρόνων. Γεγονός που συνάδει, εν μέρει, με τον χειμαρρώδη λυρισμό του, την αγωνία της αναζήτησης και την ελπίδα των πρώτων ερωτικών προσδοκιών του. Αλλά και τις βαθυστόχαστες υπαρξιακές του σκέψεις, οι οποίες, σε αντίθεση με το νεαρόν της ηλικίας του και την έλλειψη , ακόμα , της συγγραφικής πείρας, εμπεριέχουν μία πρωτοφανή πνευματική ωριμότητα και ένα λογοτεχνικό ταλέντο, άξιον θαυμασμού. Όλα τα ποιήματα είναι γραμμένα σε έναν " έμμετρο" θα έλεγα , ελεύθερο στίχο. Ένας συνδιασμός, που αν και ακούγεται, κάπως ως " οξύμωρο σχήμα" ή ακόμα και ως όρος " αδόκιμος", ωστόσο είναι αρκετά δύσκολος, αλλά για τον αναγνώστη, πιο προσιτός, πιο γλαφυρός, πιο κατανοητός, πιο επικοινωνιακός, ίσως και πιο εύκολος στην ανάγνωση, αφού εμπεριέχει μία φυσική μελωδία. Κάτι, που τον προκαλεί θετικά να προχωρήσει, ευχάριστα, στα βαθύτερα νοήματα των ποιημάτων. Ακόμα και ο αφαιρετικός λόγος του Αλέξανδρου. Λ. Καπόλου, είναι τόσος, όσος απαιτείται, για να φωτίσει τις ενδόμυχες σκέψεις του, αφήνοντας όμως περιθώρια στον αναγνώστη να φωτίσει εκείνος τη γοητεία του ποιητικού μυστηρίου.
<<Κι ήταν καιρός να καταλάβουμε
το σφικτό δεσμό της μοναξιάς,
χτυπώντας με τ' ακροδάκτυλά μας
τις στιλπνές κορυφές της επιφάνειας
των μυστηριακών στοχασμών μας. >> (Ήταν καιρός)
Ο Αλέξανδρος. Λ. Καπόλος, παρά την έμφυτη κλίση του στην ποίηση, κάτι που παραπέμπει σε επιστήμες θεωρητικής κατεύθυνσης, όχι πάντα, ειδικότερα στη φιλολογία , η οποία ασχολείται επιστημονικά με την τέχνη του λόγου, ο ίδιος επέλεξε, επαγγελματικά , να ακολουθήσει τη θετική επιστήμη της ιατρικής, την οποία υπηρέτησε , ως μάχιμος ιατρός νευρολόγος, μέχρι σχεδόν το τέλος της ζωής του, περνώντας από όλα τα απαιτούμενα στάδια της επιστημονικής του σταδιοδρομίας, παραμένοντας όμως, πάντοτε, ένας ρομαντικός και ευαίσθητος στοχαστής της πνευματικής αναζήτησης, όπως αυτό εμφαίνεται στο τελευταίο ποίημα της συλλογής:
<<Πριν φύγεις
Γιατί δεν ρώτησες
Που χάθηκε η ελπίδα και το δάκρυ
Πού πήγε το όμορφο νησί με τα χίλια
αρώματα που κάποτε υποσχέθηκες.
Πριν φύγεις
γιατί δεν με ρώτησες
τι περιμένω σαν απάντηση σε όλα τα γιατί
που δεν πρόλαβα να σφίξω στη χούφτα μου
για μια στιγμή, για πάντα.>> ( Πριν φύγεις. Αύγουστος 2023 ΧΙΟΣ )
Ένας ποιητής της ζωής. Γιατί η ποίηση, με την ευρύτερη έννοια της είναι τρόπος και στάση ζωής, τρόπος σκέψης και κοινωνικής συμπεριφοράς. Θέλω να συγχαρώ τη σύζυγό του κ. Έλλη Ιωαννίδη -- Καπόλου, για την απόφαση της να εκδόσει αυτά τα ποιήματα, λίγους μήνες μετά τον θάνατο του ποιητή συντρόφου της, καθώς και για τη γενική επιμέλεια του βιβλίου . Αλλά και για το συγκινητικό κείμενο της, με το οποίο προλογίζει αυτήν την ποιητική συλλογή. Ένα κείμενο, ποιητικότατο. Ένας χείμαρρος πολλών συναισθημάτων, που δικαιολογημένα, κατακλύζουν την ψυχή της: η συζυγική αγάπη, ο έρωτας της " γυναίκας", ο θαυμασμός, η ανάμνηση, η νοσταλγία, η θλίψη και η μοναξιά της παντοτινής απουσίας του. Την ευχαριστώ πολύ για την τιμητική προσωπική αφιέρωση του βιβλίου, δίνοντάς με την ευκαιρία να γίνω κι εγώ κοινωνός του ποιητικού έργου του αείμνηστου Αλέκου μας. Της εύχομαι η χαρμολύπη της ανάμνησης του να συντροφεύει τη ζωή της, να πλουτίζει τα συναισθήματα της και να οδηγεί την ψυχή της στους δρόμους και τους κόσμους της δικής του ρομαντικής ψυχής:
<< Με μια υπόσχεση: ό,τι πέτρες κυλήσουν
να τις κρατήσουμε, ό,τι θάλασσες διαβούμε
να τις θυμόμαστε
Για μια στιγμή.....>>( Χωρίς τίτλο)
Με σεβασμό στη μνήμη του
Χρυσούλα. Δ. Ψιμούλη
Συγγραφέας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου