...μια μικρή σπίθα έφτανε να βάλει φωτιά στον κόσμο και με την πρώτη αφορμή να τα κάνει λίμπα. Και το ποδόσφαιρο είναι και αυτό μια κοινωνία και μάλιστα φέρουσα μέσα της όλες τις κοινωνικές λαϊκές τάξεις, που αυτές εισέπρατταν τις άγριες συνέπειες της ρεμούλας και υπέφεραν από την ένδεια. Οι πολιτικοί και οι αρχιλοβιτούρες μέναν αλώβητοι στα περιποιημένα προάστια, άνοιγαν το μπαλκόνι τους και βλέπαν τριαντάφυλλα, και αγάλματα, ο κάτοικος στα Καμίνια, στην Κοκκινιά, στα Λιπάσματα έβλεπε την ασκήμια της φτώχειας και της ζωής μεροδούλι μεροφάι. Γιοκ έχει μεροκάματο, γιοκ φαί.
Διότι ο καταχραστής δεν κτυπά μόνο τον κορβανάν, κτυπά την συνοχήν του Έθνους, την πίστην του πολίτη προς το Κράτος.Και ουδέν Κράτος ημπορεί να λειτουργήσει χωρίς την εμπιστοσύνη των πολιτών του, κύριοι.
Η αντίθεση λοιπόν της μάζας των φτωχών πολιτών με τους προνομιακώς διαβιούντες σε ωραία σπίτια και μες στη χλιδή καταχραστές, υψηλόβαθμους λειτουργούς, διεφθαρμένους πολιτικούς, τζάκια, γέμιζαν θυμό και αγανάκτηση τον κόσμο."Μπερεκέτι ζωή αυτοί κι εμείς στο μείον", λέγαν.
Και αυτή η αντίθεση, τι πιο πρόσφορο, ήταν και αυτό μια κάποια λύση να εκτονώνεται ο κόσμος, περνούσε και στις τάξεις των οπαδών των ομάδων. Οι συγκρούσεις ήταν συχνές."Βαρκάρηδες" με "Φρουφρούδες", "Εργάτες" με "Αστούς", "Πρωτευουσιάνοι" με "Χωριάτες" και πήγαινε λέγοντας, κι όπως σας είπα έφτανε μια σπίθα για να βάλει φωτιά στο τόσο εύφλεκτο και συμπιεμένο λαϊκό συναίσθημα.Η ιαχή αμέσως να γίνει ξέσπασμα οργής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου