4-4-2000, σταμάτησε να χτυπά η καρδιά του
Ζαλουφιώτη-Αρβανίτη, Χρήστου Ρουσσόπουλου. Του πολυτάλαντου αυτού Χειμωνιώτη,
που δεν τον ξεχνούν όσοι τον γνώρισαν.
Αυτοδίδακτος σ’όλα τα ταλέντα του. Στη μουσική, στη ζωγραφική, στο θέατρο,
στη ποιήση, στο συγγραφικό του έργο, στην αγροτική του ενασχόληση.
Αείμνηστε Χρήστο, εσυ λείπεις, όμως το έργο σου ρίζωσε βαθιά σ’
όλους τους Ζαλουφιώτες και όχι μόνο.
Όλοι μας σήμερα θερίζουμε και μαζεύουμε τους καρπούς των έργων σου,
που αντέχουν στο χρόνο και μας είναι τόσο χρήσιμοι.
Σε φέρανε δύο χρονών οι γονείς σου απο το Μέγα Ζαλούφι. Απο πολύ μικρός
έβοσκες τα πρόβατα και τα βουβάλια της οικογένειάς σου. Ήσουν το δεύτερο παιδί
απο τα οχτώ αδέλφια σου. Αγαπούσες πολύ τα γράμματα. Με πολλές δυσκολίες τέλειωσες
την ΣΤ Δημοτικού, πηγαίνοντας στο σχολείο άλλοτε του Χειμωνίου και άλλοτε του
Θουρίου. Όμως δεν σπούδασες, και παρά την επιμονή του δασκάλου σου να πείσει
τους γονείς σου για σπουδές, έμεινες στο χωριό σου.
Το μολύβι και το χαρτί πάντα ήταν η συντροφιά σου, στο χωράφι, στο κοπάδι,
στο ταξίδι, στις εξορίες.
Απο μικρό παιδί ήσουν ανήσυχος, πάντα ήθελες το δίκιο και το απαιτούσες, μ’
έναν λεπτό και ιδιαίτερο τρόπο.
Στο Ν. Χειμώνιο οργάνωσες το 1957 μια καλλιτεχνική ομάδα απο αγόρια και
κορίτσια του χωριού. Έπαιζαν θεατράκια, γραμμένα απο εσένα τον ίδιο, και
ψυχαγωγούσες τους συγχωριανούς σου, που τόσο πολυ τους αγαπούσες. Τα σκηνικά τα
ζωγράφιζες μόνος σου, και μερικά απο αυτά ακόμα και σήμερα κοσμούν τις
εκδηλώσεις της πανήγυρις του χωριού σου. Σατύριζες τους πολιτικούς με ένα δικό
σου τρόπο, αν και οι συνθήκες τότε ήταν διαφορετικές και δεν το επέτρεπαν.
Το Μέγα Ζαλούφι, όπου
γεννήθηκες, το έκλεισες μέσα στην καρδιά σου, το έκανες βιβλίο που ταξίδεψε
παντού. Μπήκε μέσα σ’ όλα τα αρβανίτικα σπίτια της Ελλάδας και των μεταναστών.
Το ψάχνουν ακόμα και σήμερα οι λαογράφοι που τους ενδιαφέρει ο πολιτισμός και η
παράδοση.
Πόσο αναλυτικά γράφεις στο βιβλίο σου για τα ήθη και τα έθιμα των
Ζαλουφιωτών! Πόσα μάθαμε διαβάζοντάς το, για την καταγωγή μας, για τις ασχολίες
των προγόνων μας και για τις ενδυμασίες τους, που ήταν φτιαγμένες όλες με τα
χέρια τους !!!
Μάθαμε όμως και για την καταστροφή του Ζαλουφιού στις 12 Ιουλίου το 1913
απο τους Τούρκους. Τετρακόσια άτομα σφαγιάστηκαν. Πολλά σπίτια κάηκαν και
αμέτρητα αιγοπρόβατα, όμως το πλούσιο κρασοχώρι με τους εργατικούς και
δυναμικούς αρβανίτες δεν κατάφεραν να το
αφανίσουν.
Ο Πολιτιστικός Σύλλογος Χειμωνίου
για έμβλημα στο λάβαρο του έχει την μεγάλη πυρκαγιά του Ζαλουφιού, και όλες τις
εκδηλώσεις τις αρχίζει με τον Ύμνο για την καταστροφή του, που εσύ αείμνηστε
Χρήστο, έγραψες και μελοποίησες.
Ήσουν ανεκπαίδευτος και αμούστακο
παλληκαράκι, μόλις 19 ετών, όταν επιστρατεύτηκες μαζί μ’ άλλους συγχωριανούς
σου, αείμνηστε Χρήστο και βρέθηκες στο μέτωπο της μάχης της Κρήτης κατά των
Γερμανών.
Πολέμησες, αιχμαλωτίστηκες, υπέφερες, όμως άντεξες και έγραψες όλα τα
βιώματά σου της περιόδου του πολέμου και της αιχμαλωσίας, που θα είναι το
έβδομο βιβλίο σου. Αυτην την εποχή ύστερα απο ενέργειες των παιδιών σου,
Θόδωρου και Ελένης, είναι στο στάδιο της έκδοσης απο το Ιστορικό Μουσείο
Ηρακλείου Κρήτης.
Η επιστημονική ομάδα του Μουσείου, που επεξεργάζεται το έργο σου, είναι
κατάπληκτη απο την λεπτομερή καταγραφή των συμβάντων, στις μάχες και την
αιχμαλωσία!
Στη ζωή σου, Χρήστο, αψηφούσες την κούραση και την ταλαιπωρία.
Αντιμετώπιζες με θάρρος τις αντιδράσεις και τις αντίθετες απόψεις των
συνομιλητών σου, γιατί ήθελες να κάνεις γνωστές τις ιδέες σου και τα πιστεύω
σου, πληρώνοντας αυτό, ακόμα και με εξορία, στην Σαμοθράκη, στη Μακρόνησο, στην
Ικαρία και στη Γυάρο.
Όλοι οι Ζαλουφιώτες-Αρβανίτες είμαστε πολύ υπερήφανοι
για σένα και για όλα όσα μας κληροδότησες. Μόχθησες πολύ, μα ρίζωσαν όσα
έσπειρες.
Δίπλα σου, σ’ όλη τη διαδρομή της ζωής σου, παρέμεινε ακούραστη και
σιωπηλή, αλλά τολμηρή και γενναία, η
γυναίκα σου και σύντροφός σου μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής σου, η
Καλυψώ.
Αείμνηστε Χρήστο, έσπειρες
πολιτισμό, παράδοση και ανθρώπινες αξίες. Μας δίδαξες πως η υπομονή και η επιμονή γεννά καρπούς.
Ήθελα να κάνω μια μικρή αναδρομή στη ζωή σου, και ας είναι αυτό ένας
ελάχιστος φόρος τιμής για σένα, και ένα μνημόσυνο στη μνήμη σου, μαζί μ’ ένα
μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!
Με ευγνωμοσύνη
Ενας Ζαλουφιώτης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου