Απ’ την κορφή της πόλης, κοιτώ
νύχτα κ’ επίμονα,
το καράβι που αναπαύεται, μες την
άκρα σιγή
του λιμανιού. Κοιμάται κι’ ονειρεύεται
το ταξίδι του νόστου κι’ εγώ άγρυπνος , εμβαθύνω
στο ταξίδι του μισεμού.
Ώρα είναι να σηκωθεί η άγκυρα. Ανοίξτε
και τα πανιά του. Ταξίδι στα
άδυτα
του αγνώστου και βοηθός μας ο
Θεός .
Άλλοι χαρούμενοι π’ αφήνουν πίσω
τους μιαν
άδικη πατρίδα και άλλοι
ένοχοι που βοήθησαν
για να τους διώξει.
.
Πατρίδα, μας πρόδωσες. Άπλωσες
πάνω μας
νύχτα απέραντη. Το χέρι μας, απόκαμε
ανιχνεύοντας, άδεια και κρύα
τσέπη.
Δίπλα μας φίλοι φτερωτοί μας
συνοδεύουν.
Τα γραμμένα της μοίρας μας θέλουν
να μοιραστούνε.
Το βλέμμα μου καρφωμένο στο
πέλαγος.
Πουθενά δεν φαίνετε η άκρη του
πεπρωμένου.
Πρωτάρης είμαι ταξιδευτής. Σκέψεις
κάνω καυτές, τυραννικές και
βήματα
αβέβαια . Η ελπίδα όμως ποτέ δε
λυγίζει.
Στης προσδοκίας τα μάτια, πάντα
ποιο
όμορφος φαντάζει ο κόσμος. Ίδιος
είναι
με το όνειρο και τον καημό μας
Κρατώ στον κόρφο μου σφιχτά και
δε θα
τα ξεχάσω, τα λόγια της δόλιας
μου της μάνας.
Δάκρυσε λέγοντας :«Παιδί μου ,
εσύ
να προκόψεις και μη νοιάζεσαι για μας .
Εδώ που μας έφερε ο χρόνος, μας φτάνει
εμάς ο τάφος, κι’ ένας σταυρός.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου