"Το οξυμένο πρόβλημα της χρέωσης του ελληνικού κράτους"...

...Φτάσαμε ήδη στο οξυμένο πρόβλημα της χρέωσης του ελληνικού κράτους, αλλά πριν περάσουμε σ' αυτό ας πούμε δυο λόγια για τις διοικητικές δαπάνες, που εκπροσωπούνται, όπως είδαμε με ένα υψηλό ποσοστό (23-24%) μέσα στο κονδύλι των κρατικών "αγαθών και υπηρεσιών".Αν σ' αυτό το ποσοπστό προσθέσουμε και τα κονδύλια "δικαιοσύνη"."παιδεία" τότε θα έχουμε ένα 30% περίπου. Η πρόθεση είναι σε μεγάλο βαθμό δικαιολογημένη, γιατί στα κονδύλια αυτά κρύβονται πολύ καθαρά διοικητικά έξοδα. Και οι διοικητικές δαπάνες αυξήθηκαν με ρυθμό πολύ γρηγορότερο, απ' ότι το εθνικό εισόδημα. Από το 1951 ως το 1970 σχεδόν οκταπλασιάστηκαν, ενώ το εθνικό εισόδημα (τρέχουσες τιμές) μόλις πενταπλασιάστηκε. Αυτό οφείλεται στα παραφούσκωμα του κρατικού μηχανισμού,στον οποίο στηρίζεται το αντιδραστικό και ξενόδουλο καθεστώς,έκφραση κι αυτό του παρασιτικού χαρακτήρα. Προπολεμικά οι δημόσιοι υπάλληλοι αποτελούσαν τα 4-5% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού. Στις μέρες μας το ποσοστό αυτό έφτασε πια στα 13-14%.Η συντήρηση των δημοσίων υπαλλήλων (εκτός στρατιωτικών) προπολεμικά απορροφούσε το 1/4 των εσόδων του προϋπολογισμού,στις μέρες μας έφτασε στο 1/3 και πάνω.Αυτά (δηλαδή τα διοικητικά) μαζί με τα στρατιωτικά έξοδα απορροφούν τα 2/3 των τακτικών εσόδων του προϋπ[ολογισμού.Δηλαδή τα 52,1% των εξόδων των τακτικών εξόδων του προϋπολογισμού.Το ίδιο σχεδόν ποσοστό παρατηρείται σε όλα τα μεταπολεμικά χρόνια,και ιδιαίτερα επί χούντας.Ας σημειώσουμε ότι οι εργάτες και οι υπάλληλοι των δημοσίων επιχειρήσεων δεν περιλαβαίνονται σ' αυτή την κατηγορία".

Αυτά έγραφε αρχές της δεκαετίας του 1970 ο μαρξιστής οικονομολόγος Γιάννης Σαμαράς.