Η Ελληνίδα αντιδήμαρχος της Βιέννης και ηγετικό στέλεχος των Πράσινων με το νέο πρόεδρο της Αυστρίας Αλεξάντερ Βαν Ντερ Μπέλεν στον "ΒΟΡΕΑ"!

Η ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΚΑΙ ΥΠΟΨΗΦΙΑ ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΒΙΕΝΝΗΣ

ΜΑΡΙΑ ΒΑΣΙΛΑΚΟΥ ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΟΝ «ΒΟΡΕΑ»

ΒΙΕΝΝΗ. Αποστολή Βασίλης Κάργας

Μία ελληνίδα είναι από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της πολιτικής ζωής της Βιέννης και της Αυστρίας. Ο λόγος για την βουλευτή Μαρία Βασιλάκου, επικεφαλής των Πρασίνων της Βιέννης και υποψήφια δήμαρχος της αυστριακής πρωτεύουσας στις τελευταίες εκλογές όπου εκλέχθηκε βουλευτής στο τοπικό κοινοβούλιο της Βιέννης (κατάφερε να συγκεντρώσει ποσοστό 14, 7%).

Είναι το νούμερο ένα στη λίστα του κόμματος των Πρασίνων, ως πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας. Μπορεί να μην κέρδισε τη δημαρχία, αλλά αύξησε κατά δυόμισι μονάδες τη δύναμη των Πρασίνων στις τελευταίες εκλογές. Σύμφωνα με δημοσκόπηση έχει την υψηλότερη δημοτικότητα μεταξύ όλων των πολιτικών της αντιπολίτευσης στη Βιέννη

Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 23 Φεβρουαρίου 1969 και βρίσκεται από το 1986 στη Βιέννη

Ήρθε στην Αυστρία για να σπουδάσει γλωσσολογία και ψυχολογία. Ανέπτυξε πολιτική δράση στο Πανεπιστήμιο. Στα πρώτα χρόνια των σπουδών της συμμετείχε ενεργά στο φοιτητικό κίνημα. Από το 1996 εκλέγεται με το κόμμα των Πρασίνων στην τοπική βουλή της Βιέννης. Στη Βιέννη γνώρισε τον σύζυγό της γλωσσολόγο Μπερντ Μάτουσεκ.

Έχει διατελέσει υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου στην τοπική κυβέρνηση του ομόσπονδου κρατιδίου-δήμου της Αυστριακής πρωτεύουσας

Συναντήσαμε την δυναμική ελληνίδα βουλευτή και  αγαπημένη πολιτικό των αυστριακών ΜΜΕ στο γραφείο των Πρασίνων, στο Δημαρχείο της Βιέννης. Μόλις είχε επιστρέψει από μία κατάληψη σε πάρκο της πόλης με θερμοκρασία -5 βαθμούς, όπου σχεδιάζεται να κτιστεί μία μεγάλη αίθουσα συναυλιών. Συζητήσαμε μαζί της για τη συνάντησή της με τους Πράσινους της Αυστρίας, για θέματα που έχουν σχέση με το περιβάλλον, τη γυναίκα, τους μετανάστες, την ξενοφοβία, την πολιτική ζωή στην Ελλάδα αλλά και για τα μελλοντικά της σχέδια  

                                                                                                                              

-Κυρία Βασιλάκου, πώς βρεθήκατε στη Βιέννη;

«Στη Βιέννη ήρθα το 1986, που τέλειωσα το λύκειο, για να σπουδάσω και μετά έμεινα.»

-Τι σπουδάσατε;

«Αρχικά, ήθελα να σπουδάσω ιατρική. Αυτό όμως δεν ήταν εφικτό, με αποτέλεσμα να σπουδάσω τελικά γλωσσολογία, σε συνδυασμό με ψυχολογία. Στην ουσία, άρχισα να σπουδάζω το 1988 και το 1994 τελείωσα»

-Εδώ γνωρίσατε και τον σύζυγό σας.

«Ναι, ο οποίος είναι γερμανός γλωσσολόγος και φιλόλογος. Εκείνο το διάστημα δίδασκε στο πανεπιστήμιο, στην σχολή μου. Είχε ξεκινήσει να διδάσκει όταν εγώ ήμουν τελειόφοιτη.»

-Ήταν μία από τις αιτίες για να παραμείνετε στη Βιέννη;

«Θα έλεγα ότι ήταν ο κεντρικός και κύριος λόγος για το ότι παρέμεινα εδώ . Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι σχετικά σύντομα, αφότου τέλειωσα τις σπουδές μου, τέθηκε το θέμα αν θα μέναμε εδώ ή εάν θα πηγαίναμε μαζί στην Ελλάδα. Ο ίδιος δεν ήταν αντίθετος με την ιδέα να πάμε μαζί στην Ελλάδα, αλλά ακριβώς εκείνο το διάστημα μου έγινε η πρόταση από τους Πράσινους να βάλω υποψηφιότητα, οπότε, με αυτόν τον τρόπο, λύθηκε το θέμα αυτό οριστικά.»

-Πότε και πως έγινε η συνάντησή σας με τους Πράσινους;

«Με τους Πράσινους είχα επαφές ήδη από τον καιρό που σπούδαζα. Το 1993, το ακροδεξιό κόμμα του Γέργκ Χάιντερ προσπάθησε να διοργανώσει ένα δημοψήφισμα κατά των αλλοδαπών. Εκείνο το διάστημα υπήρξαν πάρα πολλές κινητοποιήσεις και οι Πράσινοι ήταν ακριβώς το κόμμα εκείνο, το οποίο υποστήριζε τα ανθρώπινα δικαιώματα. Εγώ, εκείνο το διάστημα, ήμουν εκλεγμένη αντιπρόσωπος όλων των ξένων φοιτητών της Αυστρίας και γι’ αυτό το λόγο βέβαια ενεργό μέλος στο αντιρατσιστικό κίνημα. Από εκεί έγινε η πρώτη επαφή με τους Πράσινους. Το 1994, ακριβώς την χρονιά που τέλειωνα, μου ζήτησαν οι Πράσινοι φοιτητές, αν θέλω να βάλω υποψηφιότητα μαζί τους, στις φοιτητικές εκλογές, πράγμα που έκανα. Από εκεί βέβαια είχα πάρα πολλές επαφές με πολιτικά πρόσωπα από τον χώρο των Πρασίνων, κι έτσι μου έγινε η πρόταση να βάλω υποψηφιότητα και στο Δήμο της Βιέννης»

-Πείτε μας λίγα λόγια για την πολιτική σας πορεία.

«Το 1993 έβαλα υποψηφιότητα και βγήκα αντιπρόσωπος των ξένων φοιτητών, σε όλη την Αυστρία. Το 1995, στις επόμενες φοιτητικές εκλογές, είχα βάλει υποψηφιότητα με τους Πράσινους φοιτητές και πήγαμε πάρα πολύ καλά. Έτσι, μετά τις φοιτητικές εκλογές, έγινα η Γενική Γραμματέας της φοιτητικής οργάνωσης. Τότε πήραμε την κυβέρνηση, σαν να λέμε, μαζί με τους σοσιαλδημοκράτες φοιτητές και μία σειρά άλλα πολύ μικρές φοιτητικές παρατάξεις. Αυτό ήταν ένα ιστορικό γεγονός, διότι ήταν η πρώτη φορά, στην ιστορία της Αυστρίας που αριστερά κόμματα συνεργάστηκαν και ανέλαβαν τη φοιτητική οργάνωση. Μέχρι τότε ήταν πάντα στα πράγματα το φοιτητικό κόμμα των χριστιανοδημοκρατών. Στην ουσία, περίπου 4 με 5 μήνες αφότου ανέλαβα ως γενική γραμματέας, μου έγινε η πρόταση από τους Πράσινους της Βιέννης αν θέλω να βάλω υποψηφιότητα για βουλευτής στο κρατίδιο και δημοτική σύμβουλος. Ύστερα από μία σειρά σκέψεις που έκανα, εν τέλει δέχτηκα, γιατί, το διάστημα εκείνο, δεν είχα ακόμη την αυστριακή υπηκοότητα, άρα έπρεπε να αποφασίσω εάν θα πάρω την αυστριακή υπηκοότητα για να το κάνω αυτό. Το 1996 βγήκα πρώτη φορά βουλευτής στη Βιέννη με τους Πράσινους. Το 2001, μετά τις επόμενες εκλογές, έγινα υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου στην κυβέρνηση του κρατιδίου της Βιέννης. Σε εκείνες τις εκλογές, οι Πράσινοι είχαν λάβει ποσοστό 12%. Δεν ήμουν η κορυφαία υποψήφια, ήμουν το νούμερο 2 στη λίστα. Πρέπει να κάνω τη διευκρίνιση ότι η Βιέννη έχει πολιτειακό σύστημα. Αυτό σημαίνει ότι μετά τις εκλογές όλα τα κόμματα έχουν υπουργούς στην κυβέρνηση, αλλά οι υπουργοί του κυβερνώντος κόμματος έχουν αρμοδιότητες, ενώ οι άλλοι είναι άνευ χαρτοφυλακίου κι έχουν μόνο ελεγκτικό ρόλο. Γι’ αυτό το λόγο, στην ιεραρχία μας, το νούμερο ένα, στα κόμματα της αντιπολίτευσης, γίνεται πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας και το νούμερο 2, νούμερο 3, αντίστοιχα, γίνονται υπουργοί άνευ χαρτοφυλακίου στην κυβέρνηση. Τότε, ως νούμερο 2, μετά τις εκλογές του 2001, διετέλεσα για περίπου 3 χρόνια υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου στην κυβέρνηση του κρατιδίου. Το 2004 αποφάσισε η κοινοβουλευτική ομάδα και ούτως ή άλλως και το κόμμα να είμαι κορυφαία υποψήφια στις εκλογές του 2005, οπότε ήδη από το 2004, ανέλαβα πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας εδώ. Ήμουν κορυφαία υποψήφια το 2005, όπου βγάλαμε 14,7% και 16 βουλευτές. Από τότε και ύστερα και μέχρι τώρα είμαι πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας.»

-Πιστεύετε ότι μπορείτε να κερδίσετε τη δημαρχία της Βιέννης;

«Φυσικά και το πιστεύουμε και αποσκοπούμε σε αυτό. Στις τελευταίες εκλογές πιάσαμε σχεδόν 15%. Στις τελευταίες κοινοβουλευτικές εκλογές πιάσαμε 17%. Οι Πράσινοι της Βιέννης δεν είναι μικρό κόμμα. Βέβαια, η προϋπόθεση για να μπορέσουμε να συγκυβερνήσουμε κάποια στιγμή στη Βιέννη είναι το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα να χάσει την απόλυτη πλειοψηφία που κατέχει . Εκεί σκαλώνει το θέμα!»

-Σας είχαν προτείνει και για την προεδρία της Δημοκρατίας;

«Ναι, ένα διάστημα υπήρξαν φωνές εντός του κόμματος των Πρασίνων που θεωρούσαν ότι είναι καλή ιδέα να βάλω υποψηφιότητα, αλλά δεν αποφάσισα να κάνω αυτό το βήμα.

-Σε περίπτωση που οι Πράσινοι συμμετείχαν σε μία ομοσπονδιακή κυβέρνηση θα δεχόσασταν μία θέση υπουργού;

«Εάν μου προτεινόταν μία τέτοια θέση κι εφόσον το κυβερνητικό πρόγραμμα ήταν τέτοιο που να δω ότι υπάρχουν δυνατότητες να προχωρήσω κάποια πράγματα προς την κατεύθυνση που ήταν η σωστή, κατά την γνώμη μου, τότε θα το δεχόμουν.»

-Ποιο υπουργείο θα θέλατε να αναλάβετε;

«Αυτό που χρειάζεται η Αυστρία, οπωσδήποτε και πάρα πολύ σύντομα, είναι ένα υφυπουργείο για θέματα μετανάστευσης και ένταξης αλλοδαπών στην κοινωνία της Αυστρίας. Στην Αυστρία, ήδη ο ένας στους τέσσερις, έχει άλλο πολιτισμικό background. Σ’ αυτό είμαι κι εγώ μέσα. Υπάρχει κλίμα ξενοφοβίας και στη Βιέννη, αλλά και σε ολόκληρη την Αυστρία. Και πού δεν υπάρχει βέβαια, σε όλο τον κόσμο και βέβαια και στην Ελλάδα. Θα έλεγα ότι δεν υπάρχει μία χώρα στον κόσμο που να μην έχει προβλήματα με ξενοφοβία. Η γνώμη μου είναι απλά ότι η ξενοφοβία είναι ένα από τα φαινόμενα που απασχολούν ολόκληρο τον κόσμο. Δεν θεωρώ ότι η Ελλάδα ή η Αυστρία έχουν μεγαλύτερο ή μικρότερο πρόβλημα από όπου υπάρχει αλλού.» 

-Έχετε ταχθεί ανοιχτά υπέρ των δικαιωμάτων των ξένων.

«Ναι, γιατί π.χ. το φαινόμενο της ξενοφοβίας δεν είναι κάτι που πρέπει να μας απασχολεί ιδιαίτερα, με την εξής έννοια: φυσικά και πρέπει να προσπαθούμε με κάθε τρόπο να εξηγούμε στον κόσμο ότι αυτή είναι η ζωή μας, αυτή είναι η σημερινή πραγματικότητα, ότι στις κοινωνίες μας υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν αλλοδαποί και ότι το φαινόμενο της μετανάστευσης είναι τόσο αρχαίο, όσο και ολόκληρη η ανθρωπότητα. Από εκεί και πέρα όμως, δεν επιτρέπονται ποτέ ξενοφοβικά φαινόμενα να παρεμποδίζουν την πολιτική από το να παίρνει αποφάσεις, τις οποίες χρειάζεται άμεσα μία κοινωνία. Κι εδώ είναι το πρόβλημα της Αυστρίας. Στην Αυστρία και ειδικά στη Βιέννη, όπου 1 στους 3 έχει μεταναστευτικό background, σημαίνει ότι μία σωστή πολιτική ένταξης αλλοδαπών στην κοινωνία είναι ίσως ένα από τα κύρια θέματα που πρέπει να λύσει η πόλη μέσα στην επόμενη δεκαετία. Ήδη έχει χάσει πάρα πολλές δεκαετίες, γιατί η μοντέρνα μετανάστευση ξεκίνησε στην Αυστρία από τη δεκαετία του ’60 και ήδη έχουμε χάσει πάρα πολλές δεκαετίες. Αυτό που χρειάζεται η Αυστρία άμεσα είναι ένα υφυπουργείο τουλάχιστον που να είναι αρμόδιο για τέτοια θέματα και το οποίο να πάρει επιτέλους μια σειρά αποφάσεις, να προετοιμάσει μια σειρά νομοσχεδίων.»

-Πιστεύετε ότι υπάρχει μία συντηρητική στροφή στην Ευρώπη πάνω σ’ αυτά τα θέματα των μεταναστών, της ξενοφοβίας;

«Πιστεύω ότι η Ευρώπη αυτή την στιγμή έχει ένα έντονο πρόβλημα ανόητου λαϊκισμού στην πολιτική της που σημαίνει ότι μία σειρά προβλήματα που βλέπουμε ότι υπάρχουν και δεν μπορούν να λυθούν μέχρι στιγμής, τα αφήνουμε απλώς άλυτα. Γιατί η πολιτική φοβάται να έρθει αντιμέτωπη με τους ψηφοφόρους της σε κάποια θέματα και να πει ότι το θέμα το μεταναστευτικό ή το θέμα μίας μεταρρύθμισης και του εκσυγχρονισμού της παιδείας, είναι θέματα που πρέπει να τα κοιτάξουμε πέρα από τα ιδεολογικά σύνορα ή περιχαρακώματα που συνήθως συνοδεύουν τον τρόπο που ασκούμε πολιτική και να μπορέσουμε να συζητήσουμε ανοιχτά ποιες λύσεις χρειάζονται. Στην ουσία αυτό που κάνουμε, σαν πολιτικοί, είναι στις εκλογές να βγάζουμε μεγάλους λόγους και μετά να κρύβουμε το κεφάλι στην άμμο. Αυτό βλέπω ότι γίνεται δυστυχώς στην Ευρώπη. Εδώ είναι και το μεγάλο πρόβλημα. Εγώ, ειλικρινά, δεν πιστεύω ότι κατά βάθος υπάρχει μία έντονα συντηρητική τάση. Δυστυχώς, αυτό που υπάρχει είναι μία έντονα λαϊκιστική τάση κι αυτό είναι πάρα πολύ κακό, γιατί σημαίνει ότι δεν παίρνονται αποφάσεις καθόλου. Θεωρώ ότι ακόμη κι εάν υπήρχε μία έντονα συντηρητική τάση θα παίρνονταν κάποιες αποφάσεις. Θα ήταν πιο έντιμα τα πράγματα και επίσης θα μπορούσε κανείς να διαπιστώσει ότι ο δρόμος αυτός είναι λάθος και να τον αλλάξει. Όποια δράση κι εάν υπάρχει στην πολιτική, επιφέρει αποτελέσματα. Με βάση τα αποτελέσματα αυτά μπορείς να αλλάξεις και την πορεία σου. Με την ευκαιρία, η οποιαδήποτε δράση υπάρχει, προκαλεί πάντα και αντίδραση που κι αυτό σημαίνει ότι τα πράγματα προχωράνε. Ενώ, όταν δεν υπάρχει καμία δράση, όπως αυτή την στιγμή π.χ. στο μεταναστευτικό θέμα, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, που ζούμε σχεδόν καθημερινά να έρχονται άνθρωποι με βάρκες από την Αφρική και να πνίγονται. Απερίγραπτες τραγωδίες, παρολαυτά το θέμα δεν λύνεται, δεν προχωρά ούτε ένα εκατοστό στην πραγματικότητα. Όσο δεν υπάρχει μία οποιαδήποτε δράση, το θεωρώ ίσως το πιο απογοητευτικό που έχω ζήσει τα τελευταία χρόνια στην πολιτική, σε ευρωπαϊκό επίπεδο.»

-Είναι το ίδιο απογοητευτικά τα πράγματα σε ό,τι αφορά την προστασία του περιβάλλοντος;

«Στο θέμα της προστασίας του περιβάλλοντος και ειδικά του κλίματος, αν μη τι άλλο, έχουμε κάνει κάποιες προόδους, στο επίπεδο της συζήτησης. Για παράδειγμα, η σύνοδος στο Μπαλί, μπορεί να μην έφερε τα αποτελέσματα που ελπίζαμε όλοι, αλλά τουλάχιστον αποφασίστηκε ότι θα συνεχίσουν να συζητούν. Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Αυτό που μας δίνει κάποιες ελπίδες είναι το γεγονός ότι αν μη τι άλλο, στο επίπεδο των συζητήσεων, σχεδόν όλες οι χώρες έχουν συνειδητοποιήσει ότι κάτι πρέπει να γίνει, ότι πρέπει να παρθούν κάποια μέτρα. Από εκεί και πέρα, αν δούμε το επίπεδο των πράξεων, οι όποιες πράξεις, γίνονται με τόσο αργό ρυθμό που φοβάμαι ότι όταν πλέον θα παρθούν οι αποφάσεις θα είναι πάρα πολύ αργά»

- Στην Ελλάδα πώς πιστεύετε ότι είναι η κατάσταση όσον αφορά το περιβάλλον;

«Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, σε οικολογικά θέματα, είναι άκρως απογοητευτική, για δύο λόγους: ο πρώτος λόγος είναι οι πυρκαγιές που ζούμε κάθε χρόνο, οι οποίες, κατά την γνώμη μου, είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου, γιατί το παγόβουνο, από  κάτω, είναι στην πραγματικότητα μία εντελώς άναρχη δόμηση και μία νοοτροπία που είναι ευρύτατα διαδεδομένη και που μας λέει, πολύ απλά, ότι εάν είχα κάπου ένα χωραφάκι, πρέπει να κάνω τα πάντα, ό,τι περνάει από το χέρι μου, για να γίνει οικόπεδο, κι όχι γιατί χρειάζομαι εγώ στέγη, αλλά για καθαρά κερδοσκοπικούς λόγους. Αυτό, ακριβώς επειδή είναι ευρύτατα διαδεδομένο, σημαίνει ότι η πίεση έρχεται από τον ίδιο τον λαό και η πολιτική, η οποία ούτως ή άλλως λειτουργεί μόνο σε βάση πελατειακών συμφερόντων στην Ελλάδα, στην ουσία δεν κάνει τίποτ’ άλλο από το να υποκύπτει στις πιέσεις που έρχονται από κάτω. Αυτό σημαίνει όμως ότι από εκεί και πέρα, κανενός είδους οικολογική πολιτική δεν μπορεί να υπάρξει. Ήδη το θέμα της χωροταξίας είναι, κατά την γνώμη μου, το πιο τραγικό πρόβλημα της Ελλάδας, αυτή την στιγμή. Ακόμη πιο τραγικό ίσως και από το κλίμα. Ο άνθρωπος που θα προσπαθήσει κάποτε όντως, ειλικρινά και έντιμα να ασκήσει μία οικολογική πολιτική, πάνω σε θέματα χωροταξίας, δεν έχει εμφανιστεί ακόμη στην ελληνική πολιτική σκηνή.

Σε ό,τι αφορά το θέμα κλίματος και των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακος, συνεχίζουμε να έχουμε μία εντελώς απαράδεκτη ενεργειακή πολιτική. Όταν συνεχίζουμε π.χ. να παράγουμε ρεύμα από λιγνίτη κι από κάρβουνο και στην ουσία να αφήνουμε ανεκμετάλλευτη την ηλιακή ενέργεια. Όταν έχουμε πάνω από το κεφάλι μας κάθε μέρα κι ειδικά στην Ελλάδα τη μεγαλύτερη πηγή ενέργειας που μπορεί να φανταστεί κανείς, τον ήλιο, το να αφήνουμε ανεκμετάλλευτη την ηλιακή ενέργεια κι όταν πλέον τα φωτοβολταϊκά έχουν προχωρήσει πάρα πολύ, το να μην μονώνουμε τα σπίτια μας όπως πρέπει, το να χρειαζόμαστε όλοι, γι’ αυτό το λόγο μετά air condition, όταν έχουν προχωρήσει οι τεχνολογίες κι υπάρχουν συστήματα solar cooling, που θα μπορούσαμε να εκμεταλλευτούμε την ηλιακή ενέργεια και για ψύξη. Αυτή την στιγμή, εάν η Ελλάδα είχε μία σωστή πολιτική ακολουθήσει, θα μπορούσαμε να προπορευόμαστε στην παγκόσμια αγορά. Όταν ήμουν στην Ελλάδα τον Σεπτέμβριο, πήγαμε στην Κοζάνη περιοδεία με τους Πράσινους κι επισκεφθήκαμε τους εκεί Πράσινους. Περάσαμε από την Πτολεμαϊδα και είδαμε ότι υπάρχει φοβερός φόβος ότι θα χάσουν τις δουλειές τους, ενώ ταυτόχρονα χάνουν κάθε μέρα την υγεία τους, αν μη τι άλλο. Αυτό που βλέπω είναι ότι δυστυχώς, εδώ, δεν παίρνονται κανενός είδους αποφάσεις και τα πράγματα μένουν να αιωρούνται στην ουσία. Συνεχίζουμε έναν δρόμο που βλέπουμε ότι είναι ανθυγιεινός, ότι είναι καταστροφικός για το περιβάλλον, ότι είναι λανθασμένος, ότι δεν οδηγεί πουθενά κι ότι κοστίζει δισεκατομμύρια δισεκατομμυρίων που εάν ένα ελάχιστο μέρος των χρημάτων αυτών το επενδύαμε στην εκμετάλλευση της ηλιακής και αιολικής ενέργειας, θα είχαμε πολύ μεγάλα αποτελέσματα.»

-Πώς κρίνετε το γεγονός ότι θέλουν  να δημιουργήσουν πυρηνικά εργοστάσια χώρες που συνορεύουν με την Ελλάδα, η Αλβανία, η Βουλγαρία και τα Σκόπια;

«Το βλέπω ως κάτι εξαιρετικά επικίνδυνο για το μέλλον της Ελλάδας και της Ευρώπης. Ειδικά όμως της Ελλάδας που βρίσκεται στη συγκεκριμένη περίπτωση σε μία ανάλογη θέση όπως η Αυστρία. Και η Ελλάδα και η Αυστρία δεν έχουν πυρηνικά εργοστάσια και δεν σκοπεύουν να δημιουργήσουν και με βάση το Ευρωβαρόμετρο, οι δύο χώρες της Ευρώπης που είναι οι πιο αντίθετες στην πυρηνική ενέργεια είναι η Αυστρία και η Ελλάδα. Η Αυστρία ωστόσο βρίσκεται περικυκλωμένη από πυρηνικά εργοστάσια. Η Βιέννη είναι μια πόλη της τάξεως του 1.5 εκατομμυρίου και σε μία ακτίνα 300 χιλιομέτρων δεν ξέρω πόσα πυρηνικά εργοστάσια βρίσκονται. Αν συμβεί οτιδήποτε μιλάμε για εκατομμύρια νεκρούς. Αυτό, αυτή την στιγμή, είναι στην ουσία και το μέλλον της Θεσσαλονίκης, για να είμαστε ακριβείς. Αυτές είναι οι προοπτικές της Θεσσαλονίκης. Εάν αυτή την στιγμή δημιουργηθούν εργοστάσια στην Αλβανία, στη Βουλγαρία και στα Σκόπια, σημαίνει ότι πρώτον δεν έχουμε καμία δυνατότητα να ελέγξουμε την ποιότητα και τα μέτρα ασφαλείας αυτών των εργοστασίων. Δεύτερον, ότι κινδυνεύουν οι ζωές και το μέλλον μας άμεσα, χωρίς να είμαστε σε θέση να εκφέρουμε την άποψή μας στην ουσία. Αυτό που χρειάζεται άμεσα η Ευρώπη είναι ένα ευρωπαϊκό σύστημα λήψεως τέτοιου είδους αποφάσεων. Δεν πιστεύω ότι είναι σωστό μία χώρα να παίρνει αποφάσεις, οι οποίες θέτουν σε κίνδυνο την υγεία και τη ζωή γειτονικών χωρών, χωρίς οι χώρες αυτές να έχουν το δικαίωμα να κάνουν την οποιαδήποτε παρέμβαση.

Αν η ελληνική πολιτική το εννοούσε σοβαρά, θα έπρεπε αυτή την στιγμή ένα από τα κύρια θέματα της εξωτερικής μας πολιτικής να είναι ακριβώς αυτό. Να υπάρξουν διαπραγματεύσεις ώστε κάποιο από αυτά τα εργοστάσια, ίσως, να μην πραγματοποιηθεί, γιατί θα δοθούν κάποιες προοπτικές,  ώστε, οι χώρες αυτές να επενδύσουν σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, βλ. ηλιακή, αιολική. Όμως, εμείς δεν το κάνουμε αυτό ούτε για εμάς ούτε για τους γείτονές μας. όταν όμως αρχίσουν αυτοί να δημιουργούν φτηνό ρεύμα εμείς θα το αγοράσουμε»

-Παρακολουθείτε τα πολιτικά πράγματα στην Ελλάδα;

«Όσο μπορώ. Δεν βλέπω ελληνικά κανάλια, δεν διαβάζω ελληνικές εφημερίδες. Είμαι, κατ’ αυτή την έννοια, αποκομμένη, αλλά κάνω πολλές συζητήσεις, ταξίδια, ενημερώνομαι από φίλους και γνωστούς, από τους Έλληνες Πράσινους. Όσο μπορώ παρακολουθώ τα πράγματα»

-Με ποιο πολιτικό κόμμα της Ελλάδας είστε πιο κοντά;

«Με τους Οικολόγους Πράσινους, εννοείται. Αλλά δεν είμαι πιο κοντά, είμαι στο κόμμα αυτό. Έχουμε δημιουργήσει κόμμα ευρωπαίων Πρασίνων, στο οποίο είναι μέλη και οι Πράσινοι της Αυστρίας και οι οικολόγοι Πράσινοι της Ελλάδας, άρα ανήκουμε όλοι στο ίδιο κόμμα.»

-Αν σας πρότειναν να κατεβείτε στην Ελλάδα στις εκλογές με κάποιο κόμμα θα δεχόσασταν

«Μόνο με τους Οικολόγους Πράσινους θα δεχόμουν. Ή μήπως ξέρετε πολλούς βουλευτές που να βγάζουν υποψηφιότητα με ξένα κόμματα; Στην Ελλάδα συνηθίζεται αυτό!»

-Αν σας το πρότειναν δηλαδή θα δεχόσασταν;

«Αυτή την στιγμή όχι. Φυσικά, όταν κανείς προέρχεται από μία χώρα και συνεχίζει να έχει επαφές με τη χώρα αυτή και να την αγαπάει, είναι κάτι που αγγίζει τα όρια της φαντασίας μου, αλλά τα πολιτικά μου σχέδια είναι στη Βιέννη.»

-Ποια είναι σήμερα η θέση της γυναίκας στην Ελλάδα και την Ευρώπη;

«Το σίγουρο είναι ότι γίνονται βήματα, αλλά με πολύ βραδύ ρυθμό. Υπάρχει, με την ευκαιρία, μία δουλειά μιας ομάδας κοινωνιολόγων στην Αυστρία, που ανέλυσε τα βήματα και την πρόοδο που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια εντός Αυστρίας κι έφτασε στο συμπέρασμα ότι εάν συνεχίσουμε με το ρυθμό αυτό, την πραγματική ισότητα μεταξύ των φύλων θα την πετύχουμε σε χίλια χρόνια από τώρα. Δεν είναι αστείο, είναι πραγματικότητα. Έκαναν τον «λογαριασμό» και είπαν ότι με τον ρυθμό που παίρνονται σήμερα αποφάσεις και προχωράνε θα χρειαστούμε περίπου χίλια χρόνια μέχρι να φτάσουμε πραγματικά στην ισότητα. Εγώ δεν σκοπεύω να περιμένω χίλια χρόνια. Γι’ αυτό το λόγο οι Πράσινοι έχουν μία ισχυρή ποσόστωση, η οποία έφερε το αποτέλεσμα, αυτή την στιγμή, στην κοινοβουλευτική μας ομάδα στη Βιέννη να είμαστε έντεκα γυναίκες και πέντε άνδρες. Λέμε ότι όπου να’ ναι θα χρειαστούμε ποσόστωση για τους άνδρες. Από εκεί και πέρα, αυτό που βλέπω θετικά είναι το γεγονός ότι όλο και πιο πολλές γυναίκες αρχίζουν να δουλεύουν σαν επιχειρηματίες. Ιδρύουν δικές τους επιχειρήσεις, κι αυτό σημαίνει πάρα πολλά και για την οικονομία και για τις ίδιες βέβαια και γενικώς για την κοινωνία μίας χώρας. Ωστόσο, το μεγάλο άλυτο θέμα που δεν πλήττει μόνο γυναίκες, αλλά στην ουσία όλο και πιο πολλούς άνδρες είναι το θέμα της περίθαλψης των μικρών παιδιών, των βρεφών. Για παράδειγμα, στη Βιέννη, αυτήν την στιγμή, μόνο 1 στα 4 παιδιά, κάτω των 3, είναι σε βρεφονηπιακό σταθμό. Αυτό σημαίνει ότι 3 στις 4 μητέρες, στην ουσία διακόπτουν για πάρα πολλά χρόνια την εργασία και μένουν στο σπίτι. Εκτός κι εάν έχουν κάποιον εντός οικογενείας, κάποια γιαγιά, που κρατά τα παιδιά. Στην Ελλάδα τα πράγματα δεν είναι τόσο δύσκολα, γιατί συνεχίζουν να υπάρχουν γιαγιάδες. Αλλά, κάποτε αυτή η γενιά των γιαγιάδων δεν θα υπάρχει πια και τι θα κάνουμε τότε;»

-Ποια είναι η άποψή σας για την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης για τις γυναίκες;

«Η κύρια άποψή μου, για να είμαι ειλικρινής, είναι ότι το βασικό και το ζητούμενο είναι να διαθέτει δικά της χρήματα και να διαθέτει δική της σύνταξη. Ακόμη κι εάν δεν εργάστηκε ποτέ. Από εκεί και πέρα, το θέμα της ηλικίας δεν είναι για μένα τόσο σημαντικό. Βέβαια, πρέπει να τονίσω ότι οι περισσότεροι Πράσινοι δεν το βλέπουν αυτό το θέμα όπως εγώ. Είναι της γνώμης ότι ακριβώς για όσο δεν υπάρχει ισότητα μεταξύ των φύλων, δεν είναι σωστό βήμα να ανεβάσουμε το όριο ηλικίας. Εγώ, προσωπικά, θέλω η γυναίκα να εντάσσεται στο χώρο εργασίας, θέλω να δουλεύει, να έχει δική της δουλειά, υπόσταση, χρήματα και να δουλεύει για όσο περισσότερο καιρό γίνεται. Να μην σταματά όταν κάνει παιδιά και να μην βγαίνει πρόωρα στη σύνταξη. Θέλω να είναι στον εργασιακό χώρο ακριβώς με τις ίδιες προϋποθέσεις, τα ίδια δικαιώματα και φυσικά με τον ίδιο μισθό μ’ έναν άνδρα.»

-Ποιο είναι το τρίπτυχό σας στην πολιτική. Στο πρόγραμμά σας διαβάζω κοινωνική δικαιοσύνη, οικολογία και πολυπολιτισμική κοινωνία.

«Θα έλεγα ότι συνεχίζει να είναι αυτό.»

-Τι δηλώνετε, Πράσινη ή Αριστερή;

«Οι Πράσινοι είναι ένα κόμμα μέσα στο χώρο της Αριστεράς, αλλά είναι Πράσινο. Πρέπει κανείς να το τονίσει γιατί στην Ελλάδα γίνεται πολλές φορές παρανόηση. Φυσικά και οι Πράσινοι δεν είναι ούτε κόμμα του κέντρου ούτε κόμμα της δεξιάς. Εννοείται ότι είναι ένα κόμμα εντός του αριστερού φάσματος. Αλλά, στην Ελλάδα, ακριβώς επειδή υπάρχει παράδοση πολύ συγκεκριμένα κόμματα να μονοπωλούν τον όρο της Αριστεράς κι επειδή υπάρχει και ένα μπέρδεμα τα τελευταία χρόνια, για το ποιος εκπροσωπεί τους Πράσινους, τονίζω ότι οι Οικολόγοι Πράσινοι είναι Πράσινοι. Και σε αυτούς ανήκω κι εγώ.»

-Σαν Πράσινοι είστε και το μόνο κόμμα που υποστηρίζει την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε.

«Υποστηρίζει με την έννοια ότι θα πρέπει να γίνουν κάποιες σοβαρές διαπραγματεύσεις και προσπάθειες. Δεν μπορούμε να ξέρουμε ποιο θα είναι το τέλος των διαπραγματεύσεων αυτών. Φυσικά και θα υποστηρίζαμε την ένταξη, αλλά μόνο εφόσον η Τουρκία προχωρήσει, κάνει τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις και σεβαστεί όλους τους όρους, τους οποίους επιβάλει μία ένταξη στην Ε.Ε. Άρα θα έλεγα, για να είμαστε ακριβείς, ότι οι Πράσινοι είναι το μόνο κόμμα που δεν αποκλείει εκ των προτέρων τη διεξαγωγή σοβαρών διαπραγματεύσεων με την Τουρκία και λέει δώστε τους μία ευκαιρία.»

-Κάνετε πάντως και αγώνα για την ενσωμάτωση των Τούρκων της Βιέννης στην κοινωνία…

«Οι Τούρκοι είναι η μεγαλύτερη κοινότητα. Οι Έλληνες είναι το πολύ 5.000. Η Εκκλησία μας είναι λίγο πιο πίσω από το ναό του Αγίου Στεφάνου, με κατεύθυνση τον Δούναβη, κι εκεί γύρω υπάρχει το σχολείο, κάποια καταστήματα που ανήκουν σε Έλληνες, κατά τα άλλα όμως είμαστε διασκορπισμένοι σ’ ολόκληρη τη Βιέννη.»

-Πώς είναι οι σχέσεις που έχετε με την ελληνική κοινότητα;

«Είναι πολύ καλές.»

-Σας υποστηρίζουν στις εκλογές;

«Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια έχω ζήσει πολύ μεγάλη υποστήριξη και ζεστασιά από πάρα πολλούς Έλληνες εδώ στη Βιέννη. Αυτό βέβαια είναι κάτι πάρα πολύ ωραίο»

-Ονειρεύεστε να γίνετε μία Πράσινη Δήμαρχος στη Βιέννη;

«Πιστεύω  ότι η Βιέννη αξίζει κατ’ αρχήν να έχει κάποια στιγμή γυναίκα Δήμαρχο. Επίσης της αξίζει πραγματικά μία Πράσινη Δήμαρχος. Είμαι πάρα πολύ αισιόδοξος άνθρωπος, αλλά δεν το θεωρώ ρεαλιστικό ότι θα είμαι εγώ αυτή. Με βάση τα σημερινά δεδομένα σκοπεύω να ξαναβάλω υποψηφιότητα και το 2010. Αλλά, ας μην ξεχνάμε ότι οι Πράσινοι, αυτή την στιγμή, αποσκοπούν περίπου στο 17% στις επόμενες εκλογές. Με 17% δεν βγαίνει Δήμαρχος Πράσινος.»