Η ναυτιλιακή παράδοση της Σαμοθράκης και η τεράστια προσφορά των μεταναστών του νησιού στη Στουτγάρδη

Οι μετανάστες της Σαμοθράκης βίωσαν πολύ καλύτερα από τον οποιονδήποτε τις συνθήκες αποκλεισμού του νησιού και τις ανάγκες που ωθούν κάποιον να ξεριζωθεί από τον τόπο του προς αναζήτηση καλύτερης τύχης. Ήξεραν πόσο προβληματική ήταν η επικοινωνία του νησιού με τον έξω κόσμο και πόσο αυτή η κατάσταση επιβάρυνε τη ζωή του και τη συνολική κοινωνική-οικονομική δραστηριότητα. Όταν χρειάστηκε να συμπράξουν σε ένα πολυμετοχικό εταιρικό σχήμα το έκαναν με περίσσευμα ευθύνης και υψηλή αίσθηση προσφοράς στον τόπο καταγωγής. Ήταν η εποχή που στη Γερμανία στην κυβέρνηση του Χέλμουτ Κολ είχε προωθήσει πλαίσιο νόμου για την παλιννόστηση των μεταναστών στις πατρίδες τους και έδινε τη δυνατότητα σε όσους ήθελαν να ενταχθούν στις ρυθμίσεις και διατάξεις του να εξαργυρώσουν τις εισφορές τους στο ασφαλιστικό ταμείο τους. Με την ενθάρρυνση την ελληνικής κυβέρνησης και προκειμένου να επιτευχθούν οικονομικά αποτελέσματα και επενδύσεις κλίμακας, προπαγανδίστηκε ο σχηματισμός εταιριών λαϊκής βάσης, οι οποίες στις περισσότερες εκδοχές τους οδηγήθηκαν σε παταγώδη αποτυχία με αποτέλεσμα την αποκορύφωση της απογοήτευσης των μεταναστών και τη δικαιολογημένη στη συνέχεια καχυποψία σε οποιοδήποτε κάλεσμα με οικονομικό περιεχόμενο φορέων της ελληνικής πολιτείας. Με τα δυο καράβια το «ΣΑΟΣ» και το «ΑΡΣΙΝΟΠΗ» με κυρίαρχη την παρουσία του Μαργαρίτη Σκαμπαβίρια η Σαμοθράκη περνάει στη σύγχρονη ναυτιλιακή παράδοσή της, η οποία εκπροσωπείται από την ΣΑΟΣ ΑΝΕΣ, και άφησε πίσω της μια μακρά ηρωική εποχή που εκπροσωπούν το «ΣΑΜΟΘΡΑΚΗ», το «ΤΡΙΦΥΛΛΙ», το «ΠΑΝΑΓΙΑ», το «ΠΛΑΚΑΤΗΡΑΣ», το «ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ», το «ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ», το «ΖΕΦΥΡΟΣ». Αυτή η σύγχρονη περίοδος είναι ταυτισμένη με τους Σαμοθρακίτες μετανάστες που στη συντριπτική πλειοψηφία τους ζουν και δημιουργούν στη Στουτγάρδη, την οποία έχουν μετατρέψει στο δικό τους «στεριανό νησί».

....................................................................................................................................................

Αυτά έγραφε ο Γ.Θρακιώτης στη στήλη του "ΤΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟΝ"("Βορέας", τεύχος 3, Αύγουστος 2005) για την τεράστια προσφορά των Σαμοθρακιτών της Στουτγάρδης, που ρισκάρησαν πολύ σημαντικά ποσά για την αγορά των καραβιών, τα οποία τελικά τα έχασαν από τα χέρια τους και μαζί μ΄αυτά κάποιοι και τις οικονομίες πολλών ετών. Δεν ξέρω πόσοι σήμερα ή συγγενικά τους πρόσωπα θα ήθελαν να μπουν ξανά σε μια διαδικασία πολυμετοχικής βάσης αλλά αυτό που πρέπει να αντιμετωπιστεί πολύ σοβαρά είναι το μέλλον της ακτοπλοϊκής σύνδεσης Σαμοθράκης-Αλεξανδρούπολης και όλοι ενώπιος ενωπίω να μιλήσουν, να συγκρουστούν κι εν τέλει να αποφασίσουν μια βιώσιμη στρατηγική που θα αξίζει στη Σαμοθράκη και στην υπεράσπιση της ως έναν σπουδαίο εσωτερικό και διεθνή τουριστικό προορισμό. Αυτή θα πρέπει να είναι η επόμενη μέρα διαχείρισης μιας πρωτοφανούς και άκρως τριτοκοσμικής κρίσης. Μια ώρα ευθύνης και ανάληψης γενναίων πρωτοβουλιών.

Γ.Θρακιώτης