Το «Σχέδιο Μάρσαλ»
Του Περικλή Ροδάκη
Ιστορικού – συγγραφέα
Λίγο μετά την εξαγγελία του Δόγματος Τρούμαν και ακριβώς σα συμπλήρωμα αυτού του Δόγματος ήρθε μια άλλη πρωτοβουλία των ΗΠΑ: το Σχέδιο Μάρσαλ. Το όνομά του οφείλεται στο στρατηγό Μάρσαλ, που ήταν υπουργός Εξωτερικών στην κυβέρνηση Τρούμαν. Για την ιστορία σημειώνουμε ότι ο Μάρσαλ προηγούμενα ήταν πρεσβευτής στην Κίνα του Τσαν Γκάι –Σεκ.
Η εξαγγελία του Σχεδίου Μάρσαλ έγινε στις 5 Ιούνη 1947, σε λόγο που εξεφώνησε ο υπουργός Εξωτερικών στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ. Το γιατί ο Μάρσαλ διάλεξε το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ για να διατυπώσει ένα τόσο σημαντικό σχέδιο, δύσκολα μπορούμε να το κατανοήσουμε. Οπωσδήποτε κι ο λόγος αυτός είχε όλα τα χαρακτηριστικά του λόγου του Τρούμαν προς τα δύο σώματα. Και ο λόγος του Μάρσαλ άρχιζε με το ίδιο τροπάρι: «Η παγκόσμια κατάσταση είναι κρίσιμη… Η Ευρώπη έχει πολύ μεγάλες ανάγκες χωρίς να έχει την ικανότητα να πληρώνει… Είναι ανάγκη να εξασφαλίσουμε μια συμπληρωματική βοήθεια δωρεάν και σημαντική, αν θέλουμε να αποφύγουμε μια πολύ σοβαρή οικονομική, πολιτική και κοινωνική κατάρρευση…». Ακόμα ο στρατηγός πρόσθεσε πως η Ευρώπη δεν είχε δολάρια να πληρώσει. Η Ευρώπη δεν μπορούσε να ανορθωθεί με τη βοήθεια κατά σταγόνες που έδιναν οι ΗΠΑ από το 1945. Η Ευρώπη χρειαζόταν μεγάλη βοήθεια. Και η βοήθεια έπρεπε να δοθεί στην Ευρώπη σαν σύνολο’ και η Ευρώπη η ίδια να κανονίσει πως θα τη χρησιμοποιήσει. Αυτή η πρόταση για παροχή δωρεάν βοήθειας στην Ευρώπη, αποτελεί το περιεχόμενο του Σχεδίου Μάρσαλ, που έμελλε να παίξει πραγματικά συγκλονιστικό ρόλος την παγκόσμια πολιτική.
Κατ’ αρχήν ο λόγος του Μάρσαλ είναι αντίθετος από τις εκθέσεις της ειδικής επιτροπής εξωτερικών υποθέσεων της Γερουσίας που μιλούσε για απειλή από την Ευρώπη. Έχουμε δηλαδή μια ριζική στροφή στην πολιτική κατεύθυνση των ΗΠΑ.
Ο τρόπος που ο Μάρσαλ είναι ενδεικτικός των προθέσεών του. Πρέπει να ενισχύσουν την αστική τάξη της Ευρώπης και μάλιστα δωρεάν, για να μην επέλθει κατάρρευση. Είναι το αντίτιμο που δόθηκε στην αντιστασιακή αστική τάξη της Ευρώπης, για να κάνει τη στροφή που έκανε το Μάη του 1947. Το Σχέδιο Μάρσαλ ήταν το κάλυμμα του Δόγματος Τρούμαν, για να παρασυρθεί η αστική τάξη της Ευρώπης στον Ψυχρό Πόλεμο. Αλλά ταυτόχρονα είναι μια σατανική προσπάθεια των οικονομικών κύκλων των ΗΠΑ, να ενσωματώσουν, μέχρι εκεί που μπορούσαν, την οικονομία της Ευρώπης σε κείνη των ΗΠΑ.
Ταυτόχρονα το Σχέδιο Μάρσαλ είχε και ανοικτή αιχμή προς τον ανατολικό κόσμο. Ο Μάρσαλ κάνει την πρότασή του ανοικτά για όλη την Ευρώπη. Υπολογίζει το δέλεαρ θα ήταν μεγάλο για τις καταστραμμένες χώρες του σοσιαλισμού. Προσφερόταν βοήθεια και μάλιστα σημαντική, χωρίς να έχει υποχρέωση η χώρα που θα τη λάβει να την επιστρέψει. Θεωρητικά ήταν μια «δωρεά». Και προσπάθησε να παρουσιάσει αυτή τη «δωρεά» σαν μεγαλοψυχία. Αλλά πίσω από τη «μεγαλοψυχία»κρυβόταν η υπουλότητα.
Ο σοβιετικός τύπος δεν φαινόταν να έχει ξεκαθαρισμένη θέση από την πρώτη στιγμή. Δεν είχε προηγηθεί κάτι, ώστε να έχουν προετοιμαστεί. Το μόνο που επεσήμανε ο σοβιετικός τύπος στην πρώτη ανακοίνωση του Σχεδίου Μάρσαλ ήταν ότι το σχέδιο δεν εξαιρεί τη Γερμανία και η βοήθεια θα δινόταν βασικά στη Γερμανία, που αποτελούσε τον εφιάλτη της Μόσχας. Ο ηττημένος χιτλερισμός αναζητούσε κάποιο στήριγμα για να περάσει στην αντεπίθεση. Και η σοβιετική πολιτική επέμενε στην ιδέα ότι ο κίνδυνος εξακολουθούσε να είναι η Γερμανία με την τόσο έντονη φασιστική ιστορία.
Οπωσδήποτε η Σοβιετική Ένωση δεν απέρριπτε κατ’ αρχήν το σχέδιο. Άλλωστε όλος ο κόσμος θεωρούσε υποχρέωση των ΗΠΑ να βοηθήσουν την καταστραμμένη Ευρώπη. Έτσι η Σοβιετική Ένωση αποφάσισε να πάρει μέρος σε μια διάσκεψη μαζί με τη Βρετανία και τη Γαλλία, για να συζητήσουν τις προτάσεις του στρατηγού Μάρσαλ. Η σύσκεψη άρχισε στις 27 Ιούνη και κράτησε μέχρι τις 2 Ιούλη 1947.
Εισηγητής των προτάσεων Μάρσαλ στη διάσκεψη αυτή ήταν ο τότε Γάλλος υπουργός των Εξωτερικών Ζώρζ Μπιντώ, που είναι ο εκλεκτός των Αμερικανών στην Ευρώπη, το φερέφωνό τους. Αγωνιζόταν με πάθος να προωθήσει τα αμερικανικά σχέδια στην Ευρώπη και τελικά θα γίνει ο πολιτικός εκπρόσωπος του φασιστικού κινήματος στων στρατηγών (ΟΑΣ) στη Γαλλία, που γινόταν με υποκίνηση των Αμερικανών. Ο Ζώρζ Μπιντώ λοιπόν διευκρίνισε στους αντιπρόσωπους της Σοβιετικής Ένωσης και της Βρετανίας, ότι η δωρεά αυτή δινόταν προς όλες τις χώρες της Ευρώπης με εξαίρεση μόνο την Ισπανία. Τη βοήθεια θα την έπαιρναν τόσο οι καταστραμμένες από τα φασισμό χώρες, όσο και οι ουδέτερες, που δεν είχαν πάθει καμιά καταστροφή, αλλά και οι ηττημένες χώρες. Αυτό ξάφνιασε τους Σοβιετικούς. Ήταν φανερό ότι με τη βοήθεια γύρευαν να πετύχουν κάτι άλλο: ένα δέσιμο της Ευρώπης.
Το πράγμα ξεκαθαρίστηκε πέρα για πέρα, όταν ο Μπιντώ πέρασε στα πρακτικά που σχετίζονται με τη χορήγηση της βοήθεια. Σύμφωνα με τις εντολές από την Ουάσιγκτον, ο Μπιντώ δήλωσε ότι πρέπει να σχηματιστεί μια συντονιστική επιτροπή του Σχεδίου Μάρσαλ για όλη την Ευρώπη. Η συντονιστική επιτροπή θα μελετούσε την κατάσταση κάθε χώρας και θα της έβγανε ένα ανάλογο ποσοστό βοήθειας. Ύστερα σε κάθε χώρα θα δημιουργόταν μια ανάλογη επιτροπή του Σχεδίου Μάρσαλ. Η κάθε κυβέρνηση ήταν υποχρεωμένη να δώσει όλα τα στοιχεία της οικονομικής ζωής της χώρας που εκπροσωπούσε και η επιτροπή θα έκρινε σε ποιους θα έδινε τη βοήθεια. Στην επιτροπή του Σχεδίου Μάρσαλ το βέτο είχαν οι Αμερικανοί και θα έκριναν με βάση τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Ας πούμε ότι σε μια χώρα χρειαζόταν να ενισχυθεί ένας τομέας που παράγει ανταγωνιστικά των ΗΠΑ προϊόντα. Φυσικό ήταν να μη δεχθεί να ενισχυθεί αυτός ο τομέας.
Με λίγα λόγια, οι επιτροπές του Σχεδίου Μάρσαλ, θα έθεταν υπό τον πλήρη έλεγχο των ΗΠΑ τις δυνατότητες κάθε χώρας, κάνοντας ταυτόχρονα και τον ευεργέτη! Στην ουσία οι επιτροπές του Σχεδίου Μάρσαλ γίνονται υπερκυβερνήσεις σε κάθε χώρα. Διαθέτοντας σημαντικά ποσά (είκοσι δισεκατομμύρια δολάρια είναι το σύνολο του Σχεδίου Μάρσαλ), τα οποία μπορούσαν να τα διαθέσουν σε άτομα με απόλυτη δική τους εκλογή, οι ΗΠΑ δημιουργούσαν σε κάθε χώρα μια ισχυρή οικονομική ολιγαρχία, φανατικά αμερικανόφιλη. Δημιουργούσαν αυτό που για την Ελλάδα ο Μεϋνώ (Πολιτικές Δυνάμεις στην Ελλάδα) τους ονομάζει αμερικανική φάρα (clan americain).
Οι ΗΠΑ με το Σχέδιο Μάρσαλ ενισχύουν ή δημιουργούν από την αρχή ισχυρά οικονομικά συγκροτήματα, που οφείλουν τη δύναμή τους στη δωρεά των ΗΠΑ. Η επιλογή είναι φυσικό να γίνεται με κριτήριο την αφοσίωση του ευεργετούμενου στα κελεύσματα των ΗΠΑ. Και είναι κάτι πολύ φυσιολογικό. Το αντίθετο θα ήταν τρέλα. Οι ΗΠΑ δωρίζουν για να δέσουν τον κόσμο, την Ευρώπη. Και ο πιο σίγουρος τρόπος για να δέσουν την Ευρώπη είναι να εξασφαλίσουν αφοσιωμένους ανθρώπους με οικονομικές δυνατότητες, ώστε να επηρεάζουν, προς το συμφέρον των ΗΠΑ, την πολιτική των χωρών.
Οι επιτροπές του Σχεδίου Μάρσαλ δούλεψαν με σιγουριά και σταθερότητα σε κάθε χώρα. Η επιλογή ήταν πετυχημένη. Και οι άνθρωποι που πήραν τα χρήματα του Σχεδίου Μάρσαλ φάνηκαν ευγνώμονες στους δωρητές. Προώθησαν με σταθερότητα και φανατισμό τα σχέδια των ΗΠΑ.
Στη σύσκεψη των τριών Ευρωπαίων (Σοβιετική Ένωση, Γαλλία, Βρετανία) ο Μολότωφ, υπουργός Εξωτερικών της ΕΣΣΔ, είπε στον Μπιντώ ότι η ΕΣΣΔ και οι Λαϊκές Δημοκρατίες, έχουν δημιουργήσει διευθυνόμενες οικονομίες και έχουν καταρτίσει πλάνα, που δεν επιδέχονται την αυθαίρετη παρέμβαση μιας τέτοιας επιτροπής. Κατά συνέπεια έπρεπε η βοήθεια να δοθεί στα κρατικά όργανα σχεδιοποίησης, που θα την χρησιμοποιήσουν για τη χρηματοδότηση των οικονομικών πλάνων. Ο Μπιντώ στάθηκε κατηγορηματικός. Οι εντολές των ΗΠΑ ήσαν σαφείς και δεν επιδέχονταν τροποποιήσεις. Οι επιτροπές του Σχεδίου Μάρσαλ έπρεπε να δημιουργήσουν την αμερικανοκρατία σε κάθε χώρα.
Μπροστά σ’ αυτή την κατάσταση ο Μολότωφ πρότεινε να δοθεί η βοήθεια του Σχεδίου Μάρσαλ στις κυβερνήσεις των χωρών και αυτές να καθορίσουν πως θα χρησιμοποιηθεί. Και πάλι η απάντηση του Μπιντώ ήταν αρνητική. Αντικειμενικά η επιτροπή του Σχεδίου Μάρσαλ γινόταν μια παρακυβέρνηση. Και η γενική επιτροπή της Ευρώπης σχεδιαζόταν από τις ΗΠΑ να γίνει η μελλοντική κυβέρνηση της ενωμένης, στη θέληση των ΗΠΑ, Ευρώπης. Έτσι έλπιζαν να πραγματοποιήσουν την Παγκόσμια Οικονομική τους Αυτοκρατορία με άλλα μέσα, μια που η πρώτη προσπάθεια είχε αποτύχει.
Ύστερα απ’ αυτό οι Σοβιετικοί κατάγγειλαν το Σχέδιο Μάρσαλ και αρνήθηκαν κάθε συνεργασία. Η σοβιετική αντιπροσωπεία εγκατέλειψε τη σύσκεψη και έφυγε. Ο Μπιντώ όμως επέμεινε και κάλεσε τις άλλες χώρες της Ευρώπης να συνεργασθούν στα πλαίσια του Σχεδίου. Έτσι στις 3 Ιούλη 1947 στάλθηκε πρόσκληση προς τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες εκτός της Ισπανία. Στις 12 Ιούλη 1947 έφτασαν στο Παρίσι αντιπρόσωποι από 16 συνολικά χώρες εκτός της Φινλανδίας, των Λαϊκών Δημοκρατιών και της Ισπανίας (Αγγλία, Γαλλία, Βέλγιο, Ιταλία, Πορτογαλία, Ιρλανδία, Κάτω Χώρες, Ελλάδα, Ισλανδία, Λουξεμβούργο, Ελβετία, Τουρκία, Αυστρία, Δανία, Σουηδία, Νορβηγία). Στη σύσκεψη που ακολουθεί οι αντιπρόσωποι των χωρών αυτών αποδέχονται κατ’ αρχήν τους όρους των ΗΠΑ και προχωρούν στην πρακτική αντιμετώπιση του προβλήματος. Την ίδια στιγμή ο ανατολικός κόσμος καταγγέλλει το Σχέδιο Μάρσαλ, σαν μέσο για την κυριαρχία των ΗΠΑ στην Ευρώπη.
Μερικά χαρακτηριστικά από το περίφημο αυτό σχέδιο φωτίζουν καλύτερα το ουσιαστικό του περιεχόμενο. Έτσι η βοήθεια δεν δίνεται σε χρήμα, που θα μπορούσαν να το χρησιμοποιήσουν οι ευεργετούμενοι για αγορά του εξοπλισμού που χρειάζονταν. Η βοήθεια δίνεται σε είδος. Με άλλα λόγια το Σχέδιο Μάρσαλ ανοίγει πιστώσεις στις αμερικανικές επιχειρήσεις ή εκποιεί άχρηστα για τις ΗΠΑ υλικά, όπως τα περίφημα πλοία «λίμπερτυ», που είχαν χρησιμοποιηθεί για τις νηοπομπές στον πόλεμο και τότε ήσαν άχρηστα. Αυτό ακριβώς δίνει και το πραγματικό νόημα της αμερικανικής γενναιοδωρίας.
Το 1947 είναι ένας κρίσιμος χρόνος για την οικονομία των ΗΠΑ. Η πολεμική ένταση είχε ανεβάσει πολύ ψηλά το παραγωγικό δυναμικό των ΗΠΑ. Και μετά τη λήξη του πολέμου και την πρώτη αντιμετώπιση του προβλήματος της πείνας, η αμερικανική οικονομία αρχίζει να βογκάει. Η Ευρώπη δεν μπορεί να αγοράσει. Και ταυτόχρονα αρχίζει να παράγει και η ίδια. Έτσι παρουσιάζονται τα πρώτα σημάδια κούρασης και κάμψης. Και καθώς οι αναμνήσεις από το μεσοπόλεμο είναι οδυνηρές, η κυβέρνηση των ΗΠΑ παρεμβαίνει για να αναθερμάνει την οικονομία. Το Σχέδιο Μάρσαλ λοιπόν είναι μια συνειδητή προσπάθεια από μέρους της κυβέρνησης των ΗΠΑ να τονώσουν την οικονομία τους. Με το Σχέδιο Μάρσαλ οι αμερικανικές επιχειρήσεις παίρνουν παραγγελίες.
Ακόμα και με την αξιοποίηση του άχρηστου υλικού, ενισχύεται η οικονομία των ΗΠΑ. Αυτοί που θα πάρουν σε μορφή δωρεάς ακόμα και τα λίμπερτυ θα πρέπει να αγοράσουν ανταλλακτικά, εξαρτήματα κλπ. από τις ΗΠΑ. Επομένως εκείνοι που παίρνουν τις δωρεές είναι φυσικό να δεσμεύονται, έστω και ηθικά, να κάνουν τις αγορές τους ή να συναλλάσσονται τελικά σε όλη την έκταση με τους ευεργέτες τους.
Το Σχέδιο Μάρσαλ λοιπόν έπαιξε έναν παρόμοιο ρόλο με το Νιού Ντηλ του Φ. Ρούσβελτ, που χρηματοδοτούσε την κατανάλωση. Με τη διαφορά, ότι ο Φ. Ρούσβελτ χρηματοδοτούσε την εσωτερική αγορά, ενώ το Σχέδιο Μάρσαλ χρηματοδοτούσε την εξωτερική αγορά, για να κινηθεί η εσωτερική. Και το πέτυχε.
Η κάμψη που φαινόταν κιόλας στα 1947 δεν έγινε οικονομική κρίση τύπου της δεκαετίας του 1920 και 1930. Στα 1948 κατέληξε σε μια ύφεση αρκετά μέτρια και αμέσως μετά άρχισε η ανάκαμψη. Η χρηματοδότηση της ευρωπαϊκής αγοράς επέτρεψε στις ΗΠΑ να ξεπεράσουν την κρίση με μια ελαφρά ύφεση.
Η δωρεά αυτή όμως δεν ήταν στην ουσία δωρεά. Εκείνοι που κατέστρωσαν το Σχέδιο Μάρσαλ τα μέτρησαν τόσο καλά, ώστε μέσα σε 10 -15 χρόνια η δωρεά θα είχε επανέλθει στις ΗΠΑ με τις διάφορες μορφές εμπορικών συναλλαγών, τις οποίες θα υποχρεώνονταν να κάνουν οι διάφορες χώρες που δέχονταν τη δωρεά. Τα είδη που δίνονταν χρεώνονταν σε τιμές που όριζαν οι ΗΠΑ. Και οι τιμές αυτές ήσαν πολύ υψηλότερες του ελεύθερου εμπορίου. Οι επιχειρήσεις που θα έπαιρναν τις συγκεκριμένες πιστώσεις παράδιδαν πολύ λιγότερες αξίες. Και με τη μονοπωλιακή πώληση των ανταλλακτικών ή των ειδών που συνδέονται με τη συγκεκριμένη αξιοποίηση του εξοπλισμού, υπολογίζεται με μαθηματική ακρίβεια, ότι οι ΗΠΑ εισέπρατταν το μεγαλύτερο μέρος της δωρεάς. Και το υπόλοιπο το εισέπρατταν με τις ειδικές εμπορικές συμφωνίες που επέβαλαν σε κάθε χώρα που έπαιρνε τη δωρεά.
Πέρα από το οικονομικό πλαίσιο, το Σχέδιο Μάρσαλ ήταν ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο διαμόρφωσης μια νέας πέμπτης φάλαγγας για κάθε χώρα. Και αυτή η Πέμπτη φάλαγγα δεν αποτελείται από περιστασιακούς πληρωμένους πράκτορες, αλλά από παράγοντες της εθνικής ζωής κάθε χώρας, που συνδέονται με ζωτικά συμφέροντα προς την αμερικανική κυριαρχία. Οι άνθρωποι που θα πάρουν τη δωρεά, επιλέγονται από την ειδική επιτροπή Σχεδίου Μάρσαλ σε κάθε χώρα. Ασφαλώς η επιλογή δεν γίνεται με βάση τα προβλήματα της χώρας, αλλά με βάση τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Επιλέγονται άνθρωποι που κατά κριτήριο θα είναι αφοσιωμένοι στις ΗΠΑ. Έτσι στη χώρα μας θα χρηματοδοτηθεί από το Σχέδιο Μάρσαλ το ναυτικό δυναμικό. Και αυτό το κεφάλαιο θα γίνει το βασικό στήριγμα της αμερικανοκρατίας και φυσικά κάθε δημιουργήματός της, όπως στην περίπτωση της χούντας.
Σε κάθε χώρα δημιουργείται μια ισχυρή οικονομική παράταξη με τη δωρεά του Σχεδίου Μάρσαλ, που θα χρηματοδοτεί τυπικά τα κόμματα που υπηρετούν την αμερικανοκρατία.
Το Σχέδιο Μάρσαλ ήταν ο Δούρειος Ίππος της αμερικανοκρατίας. Σε κάθε χώρα δημιουργούνται οι φορείς της αμερικανοκρατίας, που θα ενισχύονται ακόμα περισσότερο χάρη στον ιδιαίτερο ρόλο που παίζουν οι ΗΠΑ σαν υπερδύναμη στο μεταπολεμικό κόσμο. Οι ΗΠΑ δημιούργησαν ένα πανίσχυρο κατεστημένο στον οικονομικό τομέα, που επηρεάζει αποφασιστικά τη ζωή κάθε χώρας που δέχτηκε το Σχέδιο Μάρσαλ. Το Σχέδιο Μάρσαλ αντικαθιστά την αμερικανική ισχύ στην Ευρώπη μετά την αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων κατοχής. Και αποδείχτηκε πολύ ποιο ισχυρό από στρατό κατοχής και περισσότερο μακροχρόνιας σταθερότητας.
Τα Κ.Κ. όλης της Ευρώπης καταγγέλλουν το Σχέδιο Μάρσαλ σαν μια προσπάθεια των ΗΠΑ να περικυκλώσουν το σοσιαλιστικό στρατόπεδο. Η θέση ήταν σωστή σαν καταγγελία, αλλά λαθεμένη σαν εκτίμηση. Το Σχέδιο Μάρσαλ δεν έγινε για να περικυκλώσουν οι ΗΠΑ το σοσιαλιστικό στρατόπεδο, αλλά για να ελέγξουν τις χώρες που το δέχτηκαν. Ο κομμουνιστικός κίνδυνος είναι απλώς μπαμπούλας για να μαντρώνουν τις χώρες, πέρα από το σοσιαλιστικό στρατόπεδο στη σκιά του προστάτη. Τα Κ.Κ. της Δυτικής Ευρώπης εξαπολύουν κύμα απεργιών ενάντια στο Σχέδιο Μάρσαλ με σύνθημα ότι με το Σχέδιο Μάρσαλ προετοιμάζεται ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος.
Οι Αμερικανοί την άνοιξη του 1947 είχαν εκδιώξει από τις κυβερνήσεις της Δ. Ευρώπης τα Κ.Κ. Και αποδείχτηκε ότι ο μηχανισμός που διαμορφώθηκε από το 1945 μέχρι το 1947 δεν είχε επηρεασθεί από την παρουσία των κομμουνιστών στην κυβέρνηση. Οι απεργίες που εξαπόλυσαν τα Κ.Κ. δεν μπόρεσαν να κλονίσουν τους νεοπαγείς κρατικούς μηχανισμούς. Ήταν μια οδυνηρή εμπειρία. Η αστική τάξη της Δ. Ευρώπης διαπίστωνε ότι μπορούσε να επιβιώσει με τις πλάτες των ΗΠΑ. Η συμμαχία της Αντίστασης καταλύεται. Η αστική τάξη ξαναπαίρνει τη θέση της κυρίαρχης τάξης, κρατώντας στα χέρια της τα μεγάλα ατού που της εξασφάλισαν τα μεταπελευθερωτικά συντάγματα, που ενσωμάτωσαν τα συνθήματα της εργατικής τάξης στα πλαίσια του καπιταλιστικού κόσμου.
Η αμερικανοκρατία που διαμορφώνεται με την προοπτική των είκοσι δισεκατομμυρίων δολαρίων και με όλο το μεταπολεμικό πολιτικό και στρατιωτικό πλέγμα αντέδρασε θαρραλέα στην πρόσκληση των Κ.Κ. Εξαγόρασε εργατικούς ηγέτες. Και στο κρίσιμο σημείο του απεργιακού αγώνα, τα εργατικά αυτά στελέχη διασπάνε τον αγώνα και δημιουργούν νέα συνδικάτα. Στις 9 Δεκέμβρη 1947 στη Γαλλία διασπάται η Γενική Συνομοσπονδία και παραλύει το απεργιακό κύμα. Ακολουθεί το ίδιο σ’ όλες τις χώρες της Δ. Ευρώπης. Οι Αμερικανοί είχαν κέρδισε την πρώτη μεταπολεμική πολιτική νίκη, που έβαλε τη σφραγίδα της στη διαμόρφωση του μεταπολεμικού κόσμου και ειδικά του καπιταλιστικού μεταπολεμικού κόσμου.
.............................................................................................................................
ΛΕΥΚΩΜΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΔΟΞΙΑΔΗ-ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΚΑΡΟΣ
ΤΟ «ΣΧΕΔΙΟ ΜΑΡΣΑΛ» ΚΑΙ Η ΔΙΑΡΚΗΣ ΕΠΙΡΡΟΗ ΤΟΥ
ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ, ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ
Με το κείμενο του ο ιστορικός –συγγραφέας κ. Περικλής Ροδάκης μας καταθέτει μια οξυδερκή ανάλυση για τις εσωτερικές πολιτικο-οικονομικές εξελίξεις στην πατρίδα μας όπως αυτές διαμορφώθηκαν μέσω του «Σχεδίου Μάρσαλ». Είναι προφανές ότι υφίσταται ένα πανίσχυρο πλέγμα δεσμών και δομών με σημαντική επιρροή στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της χώρας. Χαρακτηριστικά είναι τα δημοσιεύματα του ελληνικού τύπου για το «Σχέδιο Μάρσαλ» που δεν χάνει την επικαιρότητά του και τον ισχυρό συμβολισμό του.
..............................................................................................................................
Είχε δημοσιευτεί στον "ΒΟΡΕΑ"(τεύχος 28) τον Οκτώβριο 2007,πριν 15 χρόνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου