 |
ΜΝΗΜΕΙΑ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ:
Ο ΠΥΡΓΟΣ ΤΗΣ ΟΥΡΑΝΟΥΠΟΛΗΣ
(Ο Βιγλάτορας του Αγίου Όρους)
Του Ανέστη Νικολαΐδη
Εμείς, εδώ στην Αλεξανδρούπολη, σύμβολο, στολίδι και καμάρι της πόλης, έχουμε το ΦΑΡΟ μας. σαν βιγλάτορας να ορθώνει το βεργολυγερό κορμί του, και με το μάτι να καθοδηγεί τα καράβια, που προβάλλουν μακριά από τις παρυφές του ΣΑΟΣ της Σαμοθράκης. (Όπως τον αποθανάτισε, με την πέννα της η αείμνηστη συμμαθήτριά μου Σοφία Κλήμη-Παναγιωτοπούλου, στο «Δέντρο του Ερημίτη»). Να δηλώνει την παρουσία του ότι, σ’ αυτό το ακροθαλάσσι του βορά, βρίσκεται το τελευταίο λιμάνι του Αιγαίου και δίπλα του, μια μικρή πολιτεία, που τότε λεγόταν Δεδέαγατς και τώρα Αλεξανδρούπολη.
Άγρυπνος φύλακας, από το 1880, μαζί με τον Αϊ-Νικόλα, τον πολιούχο της, είναι τα σύμβολα και οι προστάτες, των φιλήσυχων κατοίκων, αυτής της ακραίας πολιτείας, στην εσχατιά της Ελληνικής επικράτειας, να είναι η Πύλη ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση.
Κάτι παρόμοιο θα έλεγα, και για τον Πύργο της Ουρανούπολης, τον Βιγλάτορα της Αθωνικής χερσονήσου. Με τη διαφορά πως αυτός έχει πολύ μεγαλύτερη ηλικία, αφού άρχισε το κτίσιμό του πριν από το 1344 και αντί για φωτερά σήματα, στέλνει οπτικά, σ’ όλη τη δυτική Αθωνική χερσόνησο και μέχρι την απέναντι της Σιθωνίας.
Κτισμένος πάνω σε βράχο, σε ακροθαλάσσι του όρμου της Ουρανούπουλης, της Ουράνιας πόλης, ορθώνεται πανύψηλος, με την αγέρωχη κορμοστασιά του, να δηλώνει προστάτης και άγρυπνος φύλακας των θησαυρών του Αγίου Όρους και των κατοίκων της περιοχής. Φτιαγμένος από σκληρή πελεκητή, καλοαραδιασμένη πέτρα, από μαστόρους μερακλήδες, αποτελεί αριστούργημα κατασκευής και τέχνης της εποχής του. Θεωρείται από τα σπάνια μνημεία της περιοχής, γι’ αυτό πολύ καλά έκανε το Υπουργείο Πολιτισμού και το έθεσε υπό την προστασία του και το χρησιμοποιεί σήμερα σαν μουσείο, με αξιόλογα εκθέματα της περιοχής.
Κάτω από τους πρόποδες της Αθωνικής χερσονήσου δεσπόζει εκεί, που τερματίζει η μικρή πόλη της Ουρανούπολης, που αβγάτισε από μια χούφτα πρόσφυγες της Μικρασίας και από εκεί και πέρα ανοίγει ο δρόμος που οδηγεί για το Άγιον Όρος. Η πολυσυζητημένη Αγιορείτικη Πολιτεία, με το πλήθος των Μοναστηριών, να καταλήγει στο Άθως, το πανύψηλο όρος, με τα 2033 μέτρα, εκεί που φαίνεται η κορυφή του να ακουμπά, με τον ουρανό. Να το κοιτάζεις και να σε πιάνει δέος. Να πως το περιγράφει ο Ηρόδοτος: «… ο γαρ Άθως, εστί όρος μέγα τε και ονομαστόν, ες θάλασσαν κατήκον, οικημένον υπό ανθρώπων, τη δε τελευτά ες την ήπειρον, το όρος χερσονοειδές τε εστί και ισθμός δυώδεκα σταδίων» (Ηροδότου vii,- 22).
Από το τελευταίο μπαλκόνι-παρατηρητήριο του Πύργου, επισκοπείς όλο τον κόλπο, ανάμεσα στο Άγιον Όρος μέχρι και την τελευταία άκρη, της απέναντι Σιθωνίας. Μπροστά σου απλώνεται το νησί της Αμμουλιανής, με τα γειτονικά μικρότερα γραφικά νησάκια και βραχονησίδες. Είναι ένα πανόραμα, ένα χάρμα ομορφιάς, ανάμεσα σε γη –ουρανό-και θάλασσα. Αυτόματα σου έρχεται στο μυαλό ο χάρτης της Ελλάδας και βλέπεις τη χερσόνησο της Χαλκιδικής, να χώνεται με τα τρία δάκτυλα μέσα στη θάλασσα, να φαντάζει σαν μια τεράστια παλάμη, χωρίς τα δύο δάκτυλα. Ένας πίνακας ζωγραφικής, με σπάνια τοπία φυσικού κάλλους. Λες και μαζευτήκανε όλοι οι ζωγράφοι της εποχής και φτιάξανε τον πανέμορφο αυτό πίνακα, που λέγεται Ελλάδα. Γι’ αυτό την διαλέξανε οι δώδεκα θεοί και φτιάξανε τον Όλυμπο, για κατοικία τους, για να απολαμβάνουν από την ψηλότερη κορυφή, την ομορφιά της φύσης: γη –ουρανό –θάλασσα. Ξεχωρίσανε το κομμάτι της Χαλκιδικής και ανάμεσα σ’ αυτό, βάλανε τις τελευταίες πινελιές, για να φτιάξουνε το Άγιον Όρος, να παίρνεις τη λέξη με θαυμασμό και ευφραίνεται η ψυχή σου από μύρο και άρωμα.
Η περιήγηση που γίνεται με πλοιάρια, γύρω –γύρω από το Άγιον Όρος, βλέπεις από κοντινή απόσταση τα Μοναστήρια σκαρφαλωμένα, στις απόκρημνες πλαγιές, να κρέμονται, σαν τσαμπιά από σταφύλια, να χαζεύεις και να μη χορταίνεις την ομορφιά του τοπίου. Θαρρώ, πως είναι σπάνιο θέαμα ομορφιάς φυσικού κάλλους.
Η Αμμουλιανή, με τα νησάκια της, σε μικρή απόσταση από τις παραλίες του Αγίου Όρους, δίνει ιδιαίτερη έκφραση, στην όλη εικόνα του τοπίου, είναι σαν να λέμε «το κερασάκι της τούρτας». Οι ξεκομμένοι θαλασσοδαρμένοι βράχοι, που στέκουν σαν μανιτάρια μέσα στο πέλαγος, αιώνια μνημεία της φύσης. Να χτυπάει το κύμα, πότε άγριο –πότε γαλήνιο, να σμιλεύει τα βράχια και να φτιάχνει από μόνη της η θάλασσα, διάφορα περίεργα σχέδια –σχήματα –εικόνες, ακόμα και μορφές ανθρώπων και ζώων, ανάλογα με την φαντασία που διαθέτεις. Είναι πράγματι το κύμα ο καλύτερος λαξευτής-σμιλευτής, κατασκευαστής έργων τέχνης, που κοσμούν τις ακτές των μαργαριταρένιων νησιών μας. βραχονησίδες, βράχοι, που στολίζουν τα πέλαγα, τις θάλασσες, της Πατρίδας μας. Γι’ αυτό λένε ότι, η φύση είναι ο καλύτερος καλλιτέχνης.
Ζηλεύω τα γλαρόπουλα, που πετάνε ελεύθερα, από γιαλό σε γιαλό, από νησί σε νησί, από βράχο σε βράχο και χαίρονται τη φύση.
Αυτός είναι ο πανέμορφος ΠΥΡΓΟΣ –Βιγλάτορας, της Ουρανούπολης, που με την επίσκεψη, σε αποζημιώνει με το παραπάνω.
Ουρανούπολη, Ιούλιος 2007
..
Από το ψηλότερο μπαλκόνι –παρατηρητήριο του Πύργου, απολαμβάνει ο επισκέπτης, την πανοραμική θέα του Αγίου Όρους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου