Τα βήματα της Κομοτηναίας Μαρίας Δήμου στις ακτές του Κερατίου Στην Κωνσταντινούπολη[Ένα συλλογικό έργο σε επιμέλεια του Ελπιδοφόρου Ιντζέμπελη από τις εκδόσεις ΕΛΛΗΝΟΕΚΔΟΤΙΚΗ!

Βήματα στις ακτές του Κερατίου

 

Μετράς τον χρόνο, μετράς αντίστροφα τους μήνες, τις μέρες, τις ώρες μέχρι τη στιγμή της αναχώρησης, μέχρι τη στιγμή που το ταξίδι αρχίζει. Αυτός είναι ο χρόνος που μεσολαβεί. Ποτέ δεν απαιτείται χρόνος για τη λήψη απόφασης, αυτή είναι πάντα ειλημμένη. Γιατί από τη στιγμή, εκείνη την πρώτη φορά, που θα βρεθείς σ΄εκείνη τη λωρίδα γης που βρέχεται από τρεις θάλασσες, πατά σε μια και αντικρίζει την άλλη ήπειρο, από εκείνη τη στιγμή, κάθε φορά που φεύγεις έχεις αφήσει πίσω σου ένα κομμάτι του εαυτού σου, αιώνιο σκλαβωμένο ανάμεσα στις πολεμίστρες των τειχών του, στα έγκατα των κινστερνών του, στα ιερά των εκκλησιών του, πίσω από τα καφασωτά των παραθύρων και μπροστά στο αντιφέγγισμα των νερών του. Από εκείνη τη στιγμή το ταξίδι θα είναι πάντα ένα ακόμα ταξίδι επιστροφής, γιατί ουσιαστικά ανήκεις εκεί. Είναι ένας νόστος στον τόπο που αιώνες τώρα αιχμαλωτίζει όποιον αντικρίσει τους τρούλους να λάμπουν κάτω από τον πορφυρό ήλιο και τις αιχμές των μιναρέδων να τρυπούν την πηχτή, θολή ατμόσφαιρα των νοτερών χαραυγών. Επιστρέφεις; Κι ο χρόνος σταματά. Χαμένος μέσα στη σαγήνη του τόπου, το χθες και το σήμερα χάνουν το νόημα τους.  Μια αποπλάνηση των αισθήσεων, που δεν προλαβαίνουν να ανταποκριθούν στα ερεθίσματα. Μόνη λύση η απόλυτη υποταγή στη γοητεία του. Κι αυτός ο τόπος άλλαξε ονόματα κι από Βυζάντιο έγινε Αυγούστα και Νέα Ρώμη, πως θα μπορούσε άλλωστε να παραμένει ο αντίποδας μιας άλλης πόλης, η Konstantiniyye, η του Κωνσταντίνου, έμεινε στην καρδιά και στο μυαλό όλων μας ως η Πόλη, η μια και μοναδική η Βασιλεύουσα των αιώνων.

Πληγωμένη από τις επιδρομές που δεν τη σεβάστηκαν, από στρατούς που την πολιόρκησαν, από αφέντες που την έκλεψαν, από φανατισμένους που την εφθόνησαν, από ανίδεους που την περιγέλασαν. Πληγωμένη από βαρβάρους και πολιτισμένους, από φίλους και εχθρούς. Όλοι στο ποθητό της σώμα άφησαν σημάδια αγιάτρευτα. Ο πλούτος της όμως μεγάλος, η ομορφιά της ασύγκριτη. Γενιές και γενιές τη λάτρεψαν, τη φρόντισαν, τη στόλισαν, την έκαναν τόπο και πατρίδα τους, αγαπημένη γη και μοναδικό τους ταξίδι. Άνθρωποι που ενώθηκαν με αγνώστους, που φώλιασαν στην ανοιχτή της αγκάλη και έπλεξαν περίτεχνη δαντέλα γύρω από τα ακρογιάλια της και στις κορφές των λόφων της μνημεία αιώνια, δείγματα της δύναμης τους. Γιατί μόνο αυτοί που δέχτηκαν να μοιραστούν με άλλους τον πλούτο της, να συγκατοικήσουν στις γειτονιές της, να λατρέψουν δίπλα δίπλα τους Θεούς τους και να μιλούν ο καθείς τη γλώσσα του, σ΄ένα πολύτιμο ανθρώπινο μωσαϊκό, ένιωσαν πραγματικά τη μαγεία της…