Μια άλλη ποιητική προσέγγιση για τα Χριστούγεννα από τον Γιώργο Παρασχούδη!

Άνθρωποι μόνοι ξεχασμένοι σ'ένα ταξίδι που επιμένει, στης λησμονιάς τους το βαγόνι μόνο το κρύο τους ζυγώνει... 

Ποιος τους θυμάται ποιος κοιτάζει, αν η ψυχή τους αίμα στάζει, την μοναξιά τους συλλογέται, στον άδειο κόσμο τους πλανιέται; 

 Ποιος από τον χρόνο του χαρίζει, σ'έναν άνθρωπο που χρήζει, της προσοχής του τη βοήθεια και της αγάπης την αλήθεια;

 Άνθρωποι μόνοι στο περβάζι, μακριά απ'του κόσμου τη χαρά, ψάχνουν τον ήλιο όταν χαράζει, και μια ευχή βγάζει φτερά...

 Τα Χριστούγεννα δεν γιορτάζονται από όλους με τον ίδιο τρόπο. Για κάποιους είναι ταξίδια, φώτα, γέλια, γλέντια και τραπέζια γεμάτα. 

Για άλλους είναι μοναξιά, αναμνήσεις, πόνος και σιωπή. Μια πόρτα που δεν ανοίγει. Ένα τηλέφωνο που δεν χτυπά σ'ένα σπίτι βουβό. 

 Υπάρχουν άνθρωποι που αυτές τις μέρες δεν περιμένουν δώρα. Περιμένουν υγεία, ευτυχία. Ένα μήνυμα..

 Μια φωνή να πει: «Έλα, θέλεις να βγούμε έξω να πάμε για έναν καφέ».

Πολλοί έμειναν μόνοι γιατί έτσι τα έφερε οι μοίρα και το πεπρωμένο χωρίς να το διαλέξουν.

 Κάποιοι ντύνονται, στολίζονται όμορφα και περιποιούνται όχι γιατί θα βγουν, αλλά γιατί θυμούνται πώς είναι να τους προσέχουν. 

 Και πίσω από όλα αυτά τα Χριστουγεννιάτικα λαμπερά φώτα με χαρούμενους ανθρώπους, υπάρχουν καρδιές που δεν φαίνονται..

 Αν έχεις κάποιον στη ζωή σου μην το θεωρείς δεδομένο ότι περνάει καλά. Σήκωσε το τηλέφωνο. Κάνε χώρο στην καρδιά σου και πες του δυό κουβέντες. 

 Γιατί για κάποιους, αυτό είναι τα Χριστούγεννα. Και αν αυτό το διαβάζεις μόνος να ξέρεις κάτι: δεν είσαι αόρατος. 

Απλώς κανείς δεν έκανε ακόμα το πρώτο βήμα.. Ποιός ξέρει μπορεί και να το κάνει... Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία..