Αποδοχή Κληρονομιάς – Μιχάλης Μπουναρτζίδης
Καλημέρα σας!
Μια κληρονομιά,
μπορείς να την αποδεχθείς,
ή σε εύλογο χρονικό διάστημα να την αποποιηθείς.
Η κληρονομιά
μπορεί να είναι ολόκληρη περιουσία,
ένα όνομα…
ή ακόμα ακόμα και μια ευχή!
Θα μπορούσε, επίσης, να υποστηρίξει κανείς,
πως και τα βιβλία αποτελούν ένα κληροδότημα του συγγραφέα.
Μια κληρονομιά προς τους αναγνώστες και προς το χρόνο.
Έτσι και το βιβλίο του Μιχάλη.Αποτελεί μια κληρονομιά!
Θα το αποδεχθούμε; -Θα αποδεχθούμε αυτή την κληρονομιά;-,
Ή… θα το αποποιηθούμε;
Ας δούμε αναλυτικότερα το κληροδότημα του Μιχάλη Μπουναρτζίδη. Ας επιχειρήσουμε μια «Αξονική Τομογραφία»στο νέο του μυθιστόρημα με τον τίτλο:
΄΄Αποδοχή κληρονομιάς΄΄, από τις Εκδόσεις ΕΠΤΑΛΟΦΟΣ.
Ύφος;…Κατακτημένο - δικό του! Όποιος έχει διαβάσει τα προηγούμενα βιβλία του Μιχάλη Μπουναρτζίδη θα συναντήσει το ίδιο ύφος.
Διαβάζουμε… (σελ. 22-23)
[…] Οδηγούσε αργά, ο ήλιος που ήταν κόντρα, είχε κρυφτεί και δεν την ενοχλούσε πιά, όμως ο νους της τριγύριζε στις λίγες ώρες που μόλις πέρασαν, στα λόγια που είπαν με τον Μιχάλη για πρώτη τους φορά, στους ανθρώπους που θυμήθηκαν, στην ιστορία με τον θείο… Αλήθεια πως της ήρθε; Όταν αρχίζεις να μιλάς, κάποια στιγμή κάτι ξεφεύγει, απ’ αυτά που δεν θέλεις και δεν χρειάζεται να πεις. Όταν σταμάτησε απότομα να λέει ό,τι ξεκίνησε, δεν φαντάστηκε πως εκείνος θα κολλούσε σ’ αυτό, πού να το φανταστεί. […]
Ο λόγος του, πότε αυθόρμητος και πότε πότε συγγραφικά επιτηδευμένος, αφήνει κάποιες φορές έναν αδιόρατο (υφέρποντα) σαρκασμό, που εμένα μου αρέσει…
Η γλώσσα του Μιχάλη, απλή, καθομιλουμένη, που κάνει το κείμενο να ρέει. Και δεν είναι λίγες οι φορές που αποτυπώνεται στις σελίδες του βιβλίου η στοχαστική διάθεση του συγγραφέα.
Όπως: Διαβάζουμε (σελ. 205):
[…] Όταν ένας κόσμος καταρρέει, ονειρεύεσαι να χτίσεις έναν καινούργιο, βασισμένος σε ιδεολογίες που χρειάζονται τέλειους ανθρώπους για να τον κάνουν πραγματικότητα, αλλά μετά συνειδητοποιείς πως τέλειοι άνθρωποι δεν υπάρχουν, κι έτσι τον κόσμο που οραματίστηκες τον αφήνεις στην τύχη του, ή τον κρύβεις σαν σκελετό στη ντουλάπα και κοιτάζεις να σωθείς,…[…]
Τα κεφάλαια του βιβλίου είναι μικρά,έτσι που να μην κουράζουν τον αναγνώστη.
Η αφήγηση γίνεται στο μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου σε α΄πρόσωπο. Και σε ελάχιστες περιπτώσεις σε γ΄ πρόσωπο (Άρτεμη π.χ σελ. 22).
Η χρησιμοποίηση α΄ προσώπου,δίνει δύναμη στην αφήγηση, αληθοφάνεια και αμεσότητα. Δημιουργεί όμως στον αναγνώστη -τις περισσότερες φορές-και μια ταύτιση του συγγραφέα,με το πρόσωπο του αφηγητή.
Και φυσικά, θεωρώ πως δεν πρέπει να συγχέουμε τον αφηγητή με τον συγγραφέα.
Ο αφηγητής είναι ένα φανταστικό πρόσωπο που δημιουργείται για να πει μια ιστορία. Ο συγγραφέας είναι ένα υπαρκτό πρόσωπο.
Η Αφήγηση είναι Ανάδρομη.
Αρχίζει (ξεκινάει) χρονικά από το σήμερα και μας μεταφέρει στο παρελθόν από όπου ακολουθώντας στη συνέχεια Γραμμική αφήγηση καταλήγει και πάλι στο σήμερα.
Η δομή(η αρχιτεκτονική) του μύθου, είναι πάντοτε σημαντική σε ένα γραπτό. Φυσικά και εδώ, σ’ αυτό το βιβλίο παίζει τον δικό της σημαντικό ρόλο.
Πλοκή.Η πλοκή του μυθιστορήματος,υφαίνει με συγγραφική μαεστρία τις καταστάσεις που βιώνουν οι ήρωες του μύθου,κρατώντας -από την αρχή μέχρι το τέλος-,αγκιστρωμένο και σε εγρήγορση τον αναγνώστη, με τις κορυφώσεις και τις ανατροπές σε καίρια σημεία της πορείας προς τη λύση… προς την κάθαρση.
Με τις έντεχνες παρεκβάσεις του ο συγγραφέας λοξοδρομεί πότε πότε, για να μας δώσει περιφερειακά στοιχεία της κοινωνικής κατάστασης στην επαρχία και να ενδυναμώσει έτσι το μύθο του.
Οι Χαρακτήρες του βιβλίου, ανθρώπινοι, γήινοι. Άνθρωποι που θαρρείς τους έχεις συναντήσει. Χαρακτήρες που κάνουν αίσθηση, με τη δύναμη και τις αδυναμίες τους. Που σημαδεύουν με το βηματισμό τους τις σελίδες του μυθιστορήματος.
Συνήθως, αφού διαβάσουμε ένα μυθιστόρημα, και περάσει κάποιος καιρός, δεν θυμόμαστε και πολλά πράγματα για την πλοκή και την όλη μυθιστορία του. Εκείνο που αποτυπώνεται στη μνήμη μας και μας ακολουθεί-πολλές φορές και σε όλη μας τη ζωή!-, είναι κάποιος σπουδαίος χαρακτήρας του βιβλίου. Κάποιος χαρακτήρας πουχαράζει τη μνήμη μας και στοιχειώνει τη λογοτεχνική μας υπόσταση. Κι αυτό φυσικά οφείλεται στην ευρηματικότητα και στην έμπνευση του συγγραφέα. Εδώ, στην «Αποδοχή κληρονομιάς», θεωρώ πως έχουμε αξιοπρόσεκτους χαρακτήρες που μένουν στη μνήμη. Όπως η Εμινέ ή αλλιώς Μαρία, όπως ο Νίκος, ο φασίστας!
Το μυθιστόρημα του Μιχάλη Μπουναρτζίδη, έχει αρκετές ιστορικές αναφορές. Και τα ιστορικά γεγονότα, όταν αναφέρονται σε ένα βιβλίο, σε ένα κείμενο, δεσμεύουν ως προς τον χρόνο και τον τόπο.Έχουν μια αυστηρότητα!Στην προκειμένη περίπτωση, τα ιστορικά συμβάντα βοηθούν τη βασική μυθιστορία να προχωρήσει και να μας δείξει σε ποιους χώρους και σε ποιες καταστάσεις μέσα κινούνται οι πρωταγωνιστές. Βασικό μέλημα του συγγραφέα είναι να προχωρήσει προς την επίλυση του μύθου του,μεταφέροντας συγχρόνως τον αναγνώστη στην εποχή και στο χώρο που διαδραματίζονται τα γεγονότα.
Η δράση του μυθιστορήματος αναπτύσσεται από το 1918 και καταλήγει στο σήμερα. Σ΄ αυτό το χρονικό διάστημα, οι πρωταγωνιστές θα μας ταξιδέψουν:
στην Οδησσό, στο Παρίσι, στη Θεσσαλονίκη, στην Αθήνα!
Επίσης (για λίγο): Στη Λαμία, στο Βόλο- στο Λονδίνο.
Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου θα βρεθούμε στις καταστάσεις της κάθε εποχής που διαδραματίζονται και επηρεάζουν τη ζωή και την όλη πλοκή του μυθιστορήματος. Θα συναντήσουμε όλα αυτά που έζησαν οι πρωταγωνιστές:Ξεριζωμό, Κατοχή… Αντίσταση, φτώχεια, πείνα, δυστυχία, μίση, έρωτες!
Και όλο αυτό το ταξίδι στο χρόνο,πάντα να το επισκιάζει…
Μια κληρονομιά! Και...
Ένας άγνωστος ΄΄θείος΄΄!
Λίγο πριν το τέλος του βιβλίου,
θα συναντήσουμε την κορύφωση του μυθιστορήματος και τις απαντήσεις που ψάχνει ο πρωταγωνιστής.
Θα συναντήσουμε τη λύση!
Για μένα, αυτό είναι το μυθιστόρημα του Μιχάλη Μπουναρτζίδη με τον τίτλο: ΄΄Αποδοχή Κληρονομιάς΄΄.
Ολοκληρώνοντας,
οφείλουμε και μια απάντηση στο αρχικό ερώτημα:
΄΄αν θα το αποδεχθούμε ή θα το αποποιηθούμε΄΄
Θα υπενθυμίσω μόνο, πως…
Ο μεγαλύτερος κριτής για ένα έργο τέχνης, άρα και για ένα σύγγραμμα, είναι ο χρόνος.
Εκείνος -μελλοντικά-, θα δείξει αν θα το αποδεχθεί μέσα στις φτερούγες του. Αν θα το ταξιδέψει!
Όσο για μας, τους αναγνώστες, ανεπιφύλακτα προτείνω να το αποδεχθούμε!
Να είναι καλοτάξιδο, Μιχάλη!
Να φτερουγίσει στο χρόνο!
Γιώργος Κιουρτίδης
Λογοτέχνης – Ποιητής
28.11.2023
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου