EINAI H ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΣ…
Όταν έγραφα την «Εξοδο των Θρακών», ήξερα ότι δεν θα ήταν ένα ευχάριστο βιβλίο για να περάσει κάποιος την ώρα του στην παραλία. Ηταν ένα οδοιπορικό σε δύσκολα χρόνια, μέσα από δύσβατα μονοπάτια, με ιστορίες που έφερναν μνήμες, ανοίγοντας πληγές.
Εκεί στη Θράκη, υπάρχουν ακόμα παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα προσφύγων που έχουν ακούσει τις ιστορίες τους.
Ετσι, όταν την περασμένη Πέμπτη, βρέθηκα στο Λαογραφικό Μουσείο Ορεστιάδος, ήταν σαν να φέραμε την ιστορία στον καιρό μας.
Κάτι, το γεγονός ότι βρισκόμασταν σε μια προσφυγική πόλη, τη νεώτερη πόλη της Ελλάδας..
Kάτι που κάθε γωνιά του Μουσείου, κάθε έκθεμά του, είναι μια ψηφίδα μνήμης και μια προσφυγική ιστορία...
Κάτι οι εξαιρετικές εισηγήτριες, η Φωτεινή Γραμμενίδου, η Νόρα Μοσχοφίδου, η Μαρία Καζακίδου και η Αναστασία Πατλακίδου…Κάτι τα κείμενα που μας διάβασαν η Σεβαστή Κουρουμιχάκη και ο Σαράντης Σαραντίδης, δάσκαλοι και οι δυό…
Κάτι η συγκίνηση με την οποία ο Σταύρος Παπαθανάκης συντόνιζε την εκδήλωση…
Κάτι το πλήθος που στριμώχθηκε στον φιλόξενο χώρο του Μουσείου…
Δεν θυμάμαι σε άλλη παρουσίαση τόση συγκίνηση, τέτοια διάθεση συμμετοχής. Τέτοια ικανοποίηση.
Όταν την επομένη μέρα ο Πασχάλης Μαυρίδης με ξενάγησε στο Μουσείο, ξαναζωντάνεψαν, εκεί μπροστά στα μάτια μου, εικόνες παιδικές, αναμνήσεις από εκείνα που πέρασαν, αλλά δεν λησμονήθηκαν.
Κι όταν είδα τη Σεβαστή να αφηγείται στα παιδάκια του δημοτικού, συνεπικουρούμενη από τον Γιάννη Σιωπίδη και τις δασκάλες τους, ιστορίες θρακικές, ανακατεμένες με αλήθειες και ονείρατα, είπα πως «να εδώ, συντελείται ένα θαύμα! Υπάρχει και συνέχεια! Η σκυτάλη περνάει σε άξια χέρια από καλούς δασκάλους!»
Οι δάσκαλοι…
Και τι θ΄απογινόμασταν, αλήθεια, ως έθνος χωρίς αυτούς…
Καθώς έβγαινα, έπεσα πάλι σε μια δασκάλα, που έφερνε κι αυτή με τη σειρά της, τα παιδιά της για να τα μυήσει στα νάματα της ιστορία μας.
«Ο κύριος είναι συγγραφέας, γράφει βιβλία», με παρουσίασε στα παιδάκια. Αίφνης αισθάνθηκα, δεκάδες μάτια να με κοιτούν διερευνητικά, σαν να λένε "πως να του τη φέρουμε τώρα, αυτού του τύπου που γράφει βιβλία και μας παιδεύει;"
Υστερα, μου είπε η δασκάλα πως τα παιδάκια τα απασχολούσε ένα πρόβλημα και η ίδια δεν είχε απάντηση να τους δώσει.
«Και ποιο είναι το πρόβλημα», ρώτησα να μάθω κι εγώ, λές και πήγαινε γυρεύοντας,
Πετάχθηκε ένας νεαρός μπομπιράκος που βρίσκονταν μπροστά μου, Παναγιώτη, νομίζω, τον έλεγαν.
«Γιατί ο Θεός, κύριε, δεν έχει όνομα!»
Είναι από εκείνες τις παιδικές ερωτήσεις, τις οποίες δεν περιμένεις και δεν έχεις καμιά απάντηση στο μυαλό σου.
«Ο Θεός δεν έχει ένα όνομα γιατί έχει τα ονόματα όλων μας! Κάθε φορά που τον ζητάμε, ακούει στο δικό μας όνομα!»
Μου ήρθε μια πρόχειρη απάντηση.
Μάλλον θα άρεσε στον Παναγιώτη, τον είδα που χαμογέλασε!
Πάνε χρόνια που θυμάμαι τον εαυτό μου να βγάζει έναν τόσο βαθύ στεναγμό ανακούφισης!
Ευτυχώς, ο...συγγραφέας δεν έγινε ρεζίλι των σκυλιών!
Είναι για το θαύμα, που έγραψα παραπάνω!
Γράφω κάπου στο βιβλίο, πώς όσο υπάρχουν τα παιδιά και τα εγγόνια των προσφύγων, η Ανατολική Θράκη, θα παραμένει πατρίδα μας!
Πουθενά δεν το αισθάνθηκα αυτό καλύτερα, όσο στο Λαογραφικό Μουσείο της Ορεστιάδος!
Ευχαριστώ τον Σταύρο Παπαθανάκη, που αν και άρρωστος, οργάνωσε τέλεια, όλη αυτήν την μυσταγωγία!
Ευχαριστώ θερμώς τους ανθρώπους του Μουσείου.
Την Σεβαστή, τον Πασχάλη, τον Γιάννη και την καλύτερη εθελόντρια, την Αλεξάνδρα!
Ευχαριστώ τη Φωτεινή για τις ιδέες της, ξέρει αυτή!
Ευχαριστώ τον Κώστα Ασμανίδη, που ήταν συνοδοιπόρος, σ’ αυτό το ταξίδι.
Ευχαριστώ την αγαπητή φίλη, εκπαιδευτικό και ποιήτρια Ευαγγελία Ζηλιασκοπούλου.
Ευχαριστώ τη Νόρα Μοσχοφίδου, τη Μαρία Καζακίδου και την Αναστασία Πατλακίδου και τις εξαιρετικές και άκρως τιμητικές για εμένα αναφορές στο βιβλίο μου.
Ευχαριστώ τη Σεβαστή Κουρουμιχάκη και τον Σαράντη Σαραντίδη για την ανάγνωση των αποσπασμάτων από το βιβλίο.
Ευχαριστώ το Βιβλιοπωλείο Χαραλαμπίδη!
Ευχαριστώ, ιδιαίτερα, όλες και όλους εσάς που με τιμήσαμε με την παρουσία σας.
Εσαεί, ευγνώμων!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου