Του Σταύρου Παπαθανάκη
Με το μυθιστόρημα της Νάνσυς Καλφούδη-Παπάκου «ΑΝΝΟΥΛΑ», που μιλάει για την «Λωξάνδρα της Αδριανούπολης και της Νέας Ορεστιάδας», ένα πραγματικά λογοτεχνικό – εκδοτικό και πολιτιστικό ορόσημο, το οποίο ήρθε να κουμπώσει με τις εορταστικές εκδηλώσεις για τα 100 χρόνια (1923-2023) από την ίδρυση της Νέας Ορεστιάδας, είχαμε τη δυνατότητα να γνωρίσουμε και να παρακολουθήσουμε όχι μόνο τη ζωή της ηρωίδας, της μυθοπλασίας και της αληθινής ζωής, αλλά και την πορεία μιας οικογένειας του Σωτηρού Μπέδρελη! Είναι η εποποιία του Προσφυγικού Θρακικού Ελληνισμού που παρά τα χτυπήματα της ιστορίας και της μοίρας έχει τεράστια αποθέματα για να στέκεται στα πόδια του και να συνεχίζει μια πολυκύμαντη ιστορία και πορεία με πολλά ορόσημα και σταθμούς!
Δύο πολύ σημαντικές χρονολογίες αυτής της εξαιρετικής οικογενειακής παράδοσης είναι το 1965 και το 1982 που καθορίζουν τις επόμενες φάσεις και την ένταξη σ’ αυτήν της δεύτερης και της τρίτης γενιάς της οικογένειας.
Το 1965 πεθαίνει ο Γιώργος Μπέδρελης («επάρατος νόσος») και αναγκαστικά η «ΕΝΩΣΗ» (των ποτοποιών Κατσόγιαννου –Μπέδρελη –Καραγκούνη) διαλύεται, αφού αναγκάστηκε ο δεύτερος των αδελφών ο Χριστόδουλος να περιοριστεί κύρια και αποκλειστικά στο δικό τους ποτοποιείο. Και την επομένη η θεία και νονά του Σωτήρη Μπέδρελη, η Πετρούλα, με τις κόρες της Αμαλία και Μαίρη κατεβαίνουν κι αυτές στην Αλεξανδρούπολη και εγκαθίστανται στην οδό Φυλής 51 στο γνωστό αρχοντικό, κληροδότημα της Πετρούλας και της αδελφής της Πιπίνας κατελθουσών μέσω Δικαίων απ’ την Ανατολική Ρωμυλία.
Το 1982 πεθαίνει και ο Χριστόδουλος (από έμφραγμα) και η ποτοποιία περνάει στην τρίτη γενιά της! Για αρκετά χρόνια το «ΟΥΖΟ ΔΕΣΠΟΤΙΚΟΝ» κατασκευάζει ο φαρμακοποιός και ποτοποιός πλέον γαμπρός της ο Θεόφιλος Μελάς (που έχει παντρευτεί την κόρη του Χριστόδουλου και της Πόπης Μπέδρελη, Όλγα). Έναν χρόνο αργότερα έρχεται και ο Σωτήρης με την σύζυγό του Έλλη. Κι έτσι αρχίζει η τετράδα αυτή. Μέχρι σήμερα έγραψε την δική της ιστορία. Μια αγαστή πορεία δύο επιμέρους περιόδων 40 και πλέον ετών!
Η ιστορία, όμως, δεν κλείνει εδώ! Φαίνεται πως οι δύο κυρίες, Όλγα Μελά κα Έλλη Μπέδρελη, μας επιφυλάσσουν μια … έκπληξη για την συνέχεια της οικογενειακής επαγγελματικής παράδοσης.
Ας την πάρουμε από την αρχή κι ας την ξετυλίξουμε!
*
* *
Μπορεί τις μεγάλες, τις παμμέγιστες ιστορίες της ανθρωπότητας να τις διαφεντεύει ο Θεός από … ψηλά, εκείνες, όμως, που γράφουν την αληθινή συνέχεια πάνω στη γη, τις ρυθμίζουν άνθρωποι!
Κι είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι, που γράφουν ακόμα και τις «τοπικές» ιστορίες τους πάνω στον όμορφο ιστό της πόλης μας, της Νέας Ορεστιάδας. Και φαίνεται πως βάζουν κι αυτοί από ένα λιθαράκι στα πλακόστρωτα, στους δρόμους, στις γειτονιές, στις αυλές της πιο νέας, της πιο αγαπημένης, της πιο φρέσκιας πολιτείας των νέων πατρίδων…
Κατά το 1950, οι αδελφοί Γεώργιος και Χριστόδουλος Μπέδρελης του Σωτηρίου και της Αμαλίας αποφασίζουν και ανοίγουν (ιδρύουν…) την ομώνυμη ΠΟΤΟΠΟΙΙΑ –ΟΙΝΟΠΟΙΙΑ ΑΦΩΝ ΜΠΕΔΡΕΛΗ στην οδό Βασ. Κωνσταντίνου. Πολύ λίγο μετά, η τρίτη … «ΑΦΗ», η Αννούλα κατηφορίζει στην άλλη, την επίσης νέα, την αγαπημένη, την επίσης φρέσκια πολιτεία των νέων πατρίδων, την Αλεξανδρούπολη.
Σε εκείνα, τότε, τα κλασικά διαμπερή μαγαζιά 5Χ12 και με είσοδο κι από πίσω, οι τότε επαγγελματίες της Νέας Ορεστιάδας ξεκινούσαν με απίστευτο ζήλο να χτίζουν το «αντίπαλον δέος» της πατρογονικής Αδριανούπολης…
Δεν ήταν τ’ όνειρο τους να φτιάχνουν οινοπνευματώδη. Ήταν πολύ πιο … πνευματώδεις και μαθησιακές οι ανησυχίες τους! Στο Γυμνάσιο Κομοτηνής αριστούχοι μαθητές, με επιδόσεις που θα ζήλευαν και όσοι αργότερα θα σπούδαζαν δικηγόροι, μηχανικοί, γιατροί, φαρμακοποιοί και άλλοι… «υψηλόβαθμοί» της εποχής.
Η πανταχούσα ήρθε από ’δω, απ’ τον θείο τους τον Αλέκο: «Μαζεύτε τα, σχολεία και … θρανία και … ρέμπελη ζωή τέρμα, κομμένα! Εδώ καιγόμαστε, πνιγόμαστε στη ΔΟΥΛΕΙΑ, ελάτε και σας έχουμε «πόστα» και μαγαζιά, να δημιουργήσετε και να δημιουργηθείτε! Τα … μαθηματικά και τα αρχαία, αφήστε τα για τους … τεμπελχανάδες! Ορίστε μας!...»
Μέχρι και χθες, ο αγαπητός φίλος και συνεργάτης Σωτήρης, είχε φάει τα πάντα, είχε ξεσηκώσει σκόνες ντουμάνι απ’ τα παλιά συρτάρια, να βρει εκείνη την επιστολή, τίποτα πέρα από «εφτασφράγιστες συνταγές για λικέρ και λοιπά … «ηδύποτα»! Ακόμα κι εκείνην του «ΟΥΖΟ ΔΕΣΠΟΤΙΚΟΝ» δεν κατέστη δυνατόν να την αποκρυπτογραφήσει, οπότε όσοι παλιοί νοσταλγοί και μερακλήδες μην … χαίρεστε!...
Όταν, λοιπόν, με το καλό οι αδελφοί Γιώργος και Χριστόδουλος παλιννόστησαν στου θείου τους Αλέκου, δεν άρεσαν κατά την τοπική διάλεκτο! Κι ανήσυχα και φωτισμένα μυαλά καθώς ήταν έκαναν ένα βήμα απίθανο για την εποχή. Ξεκίνησαν να πηγαινοέρχονται στην Αλεξανδρούπολη για να συμπληρώσουν 3 ετών μαθητεία στους παλιούς εκείνους ποτοποιούς (Μαλαματίνα, Αλτιναλμάζη).
Βλέπετε, η κάστα, το εσνάφι εκείνο των ποτοποιών ήταν και νομικά τόσο κατοχυρωμένο και ερμητικά κλειστό, που για να σε χρίσουν συνάδελφό τους, με άδειες λειτουργίας, με αποστακτήρες και άλλα, έπρεπε να μαθητεύσεις κοντά τους για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα και να σου υπογράφουν «παρουσίες» σε χοντρά βιβλία!!
Με τα πολλά, λοιπόν, μπόρεσαν να πραγματώσουν το όνειρό τους (δεύτερη τους επιλογή…) άνοιξαν στη γνωστή θέση την ΠΟΤΟΠΟΙΙΑ –ΟΙΝΟΠΟΙΙΑ ΑΦΟΙ ΜΠΕΔΡΕΛΗ με αιχμή του δόρατος το «ΟΥΖΟ ΔΕΣΠΟΤΙΚΟΝ»… Πολύ αργότερα θα σχημάτιζαν Ο.Ε. με τους Δημήτρη Καραγκούνη και Παναγιώτη Κατσόγιαννο. Η εταιρεία έβγαλε και φορτηγά και εκτός από τα ποτά, «μοίραζε» στα χωριά και αποικιακά και … εδώδιμα, τίτλοι που σήμερα έχουν σβήσει…. Στην οδό Ευρυζέλμη Α΄. Είχαν ανοίξει και εμφιαλωτήρια της ρετσίνας τους «Έξτρα φίνα», αλλά βλέπετε, όταν τα φτερά σου είναι μικρά, πώς να ανταγωνιζόσουνα τους «αετούς» του χώρου; Το μόνο που είχαν καταφέρει τελικά ήταν ένα πετυχημένο στιχάκι, από ποιόν άλλον; απ’ τον Γιώργο τον Μπέδρελη:
«Βγήκε η έξτρα φίνα, χ!...κε η Μαλαματίνα»!!
Αρχές δεκαετίας του 1950, έτυχε ο τότε κεντρικός λινοτύπης του Εθνικού μας Τυπογραφείου Β. Β… να περιδιαβαίνει τα μέρη μας και εντυπωσιάστηκε από το όνομα «ΟΥΖΟ ΔΕΣΠΟΤΙΚΟΝ», σε μια φιλική ουζοσύναξη μέσα στο ίδιο το μαγαζί. Και του είχαν εξηγήσει, πως ο τίτλος ποσώς αναφερόταν στους σεβάσμιους μητροπολίτες της εποχής, αλλά είχε την έννοια: «ΔΕΣΠΟΖΕΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΟΥΖΩΝ…». Εκείνο ήταν:
«Θα σας … λινοτυπήσω εγώ μια ετικέτα για το ούζο σς που θα αφήσει εποχή. Θα περιέχει τα χρώματα μαύρο, χρυσό και κόκκινο πάνω σε illustration λευκό χαρτί»…
Κι έτσι κι έγινε! Το χρυσό ήταν σκόνη χρυσού … καρατίων πολλών, χτυπημένη πάνω στην λευκή ετικέτα πολυτελείας, αντάμα με τα χρώματα κόκκινο και μαύρο!... Και πώς να τα ξεχάσουν; εκείνα τα χρόνια τότε, προτού βγουν τα σύγχρονα αυτόματα μηχανήματα εμφιάλωσης! γεμίζουν τα χέρια τους αληθινή σκόνη χρυσού, όταν κολλούσαν οικογενειακώς στα μπουκάλια, τις ετικέτες. Και δεν έβγαιναν με οποιοδήποτε σαπούνισμα, παρά μόνο με …μηχανικό βούρτσισμα! Άσε, που αρκετές φορές, ιδίως προς το τέλος του καλοκαιριού τους τα έπαιρναν μέσα από τα χέρια τους, με την υγρή χρυσόσκονη να αλλάζει χέρια!!!
Το «ΟΥΖΟ ΔΕΣΠΟΤΙΚΟΝ» επί 3, τουλάχιστον, δεκαετίες ήταν ο επίσημος προμηθευτής του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, με πιο πιστό τον μακαριστό Αθηναγόρα! Τον δε μήνα Αύγουστο, για πολλά πολλά χρόνια, οι οικονομικοί, τότε, μετανάστες μας, της Γερμανίας ιδίως, το είχαν σε …κακό να μην κουβαλήσουν με τους … τενεκέδες το «ΔΕΣΠΟΤΙΚΟΝ» ακόμα και στις φάμπρικες των συμπατριωτών του Β. Σόϊμπλε, ο Θεός να τον συγχωρέσει! Κι οι τενεκέδες εκείνοι με το «ΟΥΖΟ» το «ΔΕΣΠΟΤΙΚΟΝ» έβγαιναν … «λάδι» στις τότε ελληνικές εξαγωγές, το δε λάδι που περιείχαν … «πάνω-πάνω» ίσως ήταν και ο …προπομπός των χιλιάδων τόνων έξτρα παρθένου απ’ όλη την Ελλάδα που έμελλε να ταξιδεύει εκεί και να κατακλύσει την αγορά τους και να εμπορεύεται και να είναι και να παραμένει πολύ ψηλά στις προτιμήσεις των καταναλωτών!
Το πρόβλημα, όμως, ήταν οι υψηλοί δασμοί αλλά και αυτούς το δαιμόνιο της ελληνικής φυλής και η ευρηματικότητα των καλαϊτζήδων της Νέας Ορεστιάδας κατάφεραν να τους ξεπεράσουν. Με μια κρύπτη, στον τενεκέ, στην οποία έβαζαν 40 ml λάδι, μπορούσαν να παρακάμπτουν τους αυστηρούς τελωνειακούς ελέγχους των γερμανικών αρχών και η τιμή του να παραμένει προσιτή και ανταγωνιστική … στην υγειά των Ελλήνων μερακλήδων της πρώτης μεταναστευτικής γενιάς αλλά και των Γερμανών θαμώνων γύρω από το Stammtisch του Gasthaus όπου πάντα μια “RUNDE ΟΥΖΟ” ήταν από όλους ένα καλοδεχούμενο κέρασμα! Θυμάμαι πολύ καλά πόσο βαριά κι ασήκωτη ήταν η βαλίτσα μου, γεμάτη από μπουκάλια ούζο, που προορίζονταν για τους συγγενείς μας στην περιοχή της Στουτγάρδης. Το ταξίδι μας το 1974, με το κλείσιμο των σχολείων είχε ξεκινήσει από τα Δίκαια με την «ΤΑΧΕΙΑ ΕΒΡΟΣ» και προορισμό τη Θεσσαλονίκη! Είχα χρειαστεί αρκετή ώρα για να πάω στην αποβάθρα που μας περίμενε το «HELLAS EXPRESS» που στο μεταξύ είχε αντικαταστήσει το «AKROPOLIS» με τερματικό σταθμό το Μόναχο που είχε τραγουδήσει ο Στράτος Διονυσίου σε στίχους του Άκη Πάνου για να γίνει ο ύμνος των πονεμένων ξενιτεμένων μας τη δεκαετία του 1960 στη Δυτική Γερμανία και στις άλλες χώρες της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης!
Η περιοχή, λοιπόν της Στουτγάρδης μιλάει ελληνικά και «Δεσποτικά»… Με την υπόλοιπη Ευρώπη να ζηλεύει και στη συνέχεια να στρέφεται ομόθυμα και οριστικά εναντίον των μικρών παραδοσιακών ποτοποιείων, βάζοντας δυσβάσταχτους (εμ, βέβαια…) όρους λειτουργίας. Προς δόξαν των μεγάλων του χώρου, που πληρούσαν τις προϋποθέσεις. Τσάνταλης, Μπουτάρης και λοιπές αμπελουργικές δυνάμεις μαζεύουν το σύνολο, σχεδόν, των εισρεόντων κεφαλαίων –επιδοτήσεων και βάζουν ένα STOP και στις καθημάς μικρές ποτοποιίες. Εν μια νυκτί κυριολεκτικά βαρέλια, καζάνια, αποστακτήρια, φελλοί, εμφιαλωτήρια … «σφραγίζονται» και στη θέση τους αναδύεται το «METALLO» των κληρονόμων Μπέδρελη με την Όλγα Μελά και την Έλλη Μπέδρελη να δημιουργούν, να μας εξιστορούν και να μας επιφυλάσσουν μια έκπληξη για τη συνέχεια της οικογενειακής επαγγελματική παράδοσης.
*
* *
Όλγα Μελά και Έλλη Μπέδρελη μας μιλάνε για το «ΟΥΖΟ ΔΕΣΠΟΤΙΚΟΝ» και το «METALLO» και την Τρίτη περίοδο της οικογενειακής επαγγελματικής παράδοσής τους.
Σ.Π. Να πούμε καταρχήν από το νωρίς. Πως ξεκίνησε. Ποια είναι η προϊστορία του μετάλλου
Ο.Μ. Από νωρίς όταν χάσαμε ξαφνικά τον πατέρα μου, μπήκαμε μαζί με τη νύφη μου που είμαστε σαράντα χρόνια συνεργάτες, με την Έλλη, σαράντα χρόνια συνεργάτες. Δουλέψαμε οι δυο μας στο ποτοποιείο, μια καθαρά ανδρική δουλειά για 14 χρόνια. Όταν πια κουραστήκαμε και είπαμε ότι δεν μπορούμε να συνεχίσουμε με αυτούς τους ρυθμούς, αποφασίσαμε να κάνουμε πάλι μαζί, ένα καινούργιο επάγγελμα, το Μέταλλο, που απευθύνεται στον κόσμο που αγαπάει το ασημένιο κόσμημα και αντικείμενο και δουλέψαμε άλλα περίπου 30 χρόνια.
Σ.Π. Αλλά 14 όμως χρόνια, πριν φτάσουμε στην πορεία του μετάλλου, θα ήθελα να μου πείτε για κείνα τα χρόνια στο ποτοποιείο, γιατί ήταν μια κατεξοχήν ανδρική υπόθεση. Και σεις θα λέγαμε, τρόπον τινά, είσαστε οι πρωτοπόροι ασχολούμενες..
Ε.Μ. Βέβαια τα ποτά τα φτιάχνανε οι σύζυγοί μας, ο Σωτήρης και ο Θεόφιλος. Κάναν το ούζο, το δεσποτικό, κάναν διάφορα λικέρ που είχαμε και μεις τα συσκευάζαμε. Τα συσκευάζαμε, γεμίζαμε τα μπουκάλια, βάζαμε τις τάπες, κολλούσαμε τις ετικέτες και τα πωλούσαμε βέβαια.
Σ.Π. Επειδή τελικά το ούζο είναι θέμα χημείας, διαισθάνομαι ότι η χημεία ανάμεσα στο Θεόφιλο και στο Σωτήρη ήταν εξαιρετική.
Ο.Μ. Εννοείται. Τέλεια μέχρι τώρα.
Ε.Μ. Όπως και η χημεία η δική μας ισχύει μέχρι τώρα
Σ.Π. Αυτό είναι πολύ ωραίο.
Ε.Μ. Τώρα εδώ που τα λέμε, πρέπει από την αρχή να έχεις μια αγάπη από μέσα σου να βγαίνει, για να δέσει και η χημεία. Άμα δεν έχεις αγάπη ψυχική, δεν γίνεται τίποτα.
Σ.Π. Οπότε ξεκινήσατε, να τα πούμε χρονολογικά, ξεκινήσατε ακριβώς πιο έτος;
Ε.Μ. Το 1982 χάσαμε τον πατέρα μας, το 82 μπήκαμε στα βαθιά νερά, του ποτοποιείου.
Σ.Π. Άρα μέχρι το ’96 ήταν η δραστηριότητα αυτή.
Ε.Μ. Το ’95. Μάρτιο του ’95.
Σ.Π. Και το ’95 ανοίγει το μέταλλο. Λοιπόν, επειδή το μέταλλο ακούγεται κάτι βαρύ και χαρακτήρα, πως καταλήξατε σε αυτή την επιλογή;
Ε.Μ. Το ασήμι είναι ένα μέταλλο. Πολύτιμο μέταλλο και είπαμε να το ονομάσουμε μέταλλο. Μας άρεσε και η γραμματοσειρά και γι αυτό το λόγο το ονομάσαμε METALLO
Σ.Π. Θα έλεγε κανείς ότι το ασήμι έχει και κάποια χαρακτηριστικά τα οποία αποτυπώνονται και στις δικές σας επιλογές και στο στήσιμο του μαγαζιού. Δηλαδή είχε το METALLO και το δικό του χαρακτήρα ως μαγαζί, ως το κατάστημα.
Ο.Μ., Ε.Μ.
Ναι. Εννοείται. Δώσαμε τη δική μας σφραγίδα. Το αγαπούσαμε και μεις πολύ αυτό το μέταλλο, το ασήμι και με τη δική μας επιλογή προχωρήσαμε μέχρι τώρα
Προχωρήσαμε και τα αντικείμενα και τα κοσμήματα με την δική μας επιλογή, μέχρι τώρα.
Και άρεσαν στον κόσμο.
Σ.Π. Θα θέλατε ακριβώς να μας πείτε κάποια χαρακτηριστικά αυτής της περιόδου, ως προς την αποδοχή ή ως προς την κίνηση, χαρακτηρίζοντας και τις εποχές.
Ο.Μ. Κοιτάξετε να δείτε, όταν ανοίξαμε ο κόσμος αγαπούσε πολύ το χρυσό και ήτανε δύσκολο να καθιερωθούμε ως ασημένιο αντικείμενο. Όμως είδανε την ποιότητα και την δική μας εξυπηρέτηση και τελικά σιγά σιγά άρχισε να δείχνει η πελατεία την εμπιστοσύνη και σε αυτό το κόσμημα.
Σ.Π. Και τώρα φτάνουμε σχεδόν μετά από 29 χρόνια και κλείνει ένας κύκλος. Ποια είναι τα συναισθήματά σας.
Ε.Μ. Ανάμικτα. Χαρμολύπη
Σ.Π. Χαρμολύπη.
Ε.Μ. Χαιρόμαστε γιατί θα βγούμε στη σύνταξη. Είμαστε γερές και φτάσαμε μέχρι εδώ. Θα κάνουμε και κάτι άλλο. Βέβαια το μαγαζί αυτό δεν θα ερημώσει. Θα γίνει ίσως κάτι καλύτερο. Κάτι πιο προσβάσιμο στην κοινωνία, αλλά το αφήνουμε σαν έκπληξη.
Σ.Π. Δηλαδή κλείνει ένας κύκλος και ανοίγει ένας άλλος;
Ε.Μ. Ίσως;
Ίσως, ίσως, το βάζουμε με ερωτηματικό. Θα είναι έκπληξη.
Σ.Π. Και πότε, μέχρι πότε θα περιμένουμε, για την έκπληξή μας. Να το χαρούμε πραγματικά.
Ε.Μ. Κάποιους μήνες, ίσως μέχρι την άνοιξη να φανεί.
Θα φανεί.
Ο.Μ. Θα φανεί και ευχόμαστε και κείνο να πάει καλά
Σ.Π. Και μείς να ευχηθούμε από την δική μας πλευρά να πάνε όλα καλά. Υγεία πάνω από όλα σε όλους σε όλες σας και στη δυο σας.
Ε.Μ. Πάντως το ελεύθερο επάγγελμα έχει μία μαγεία. Ανοίγεις το πρωί την πόρτα του μαγαζιού σου και λες ποιος θα μπει τώρα. Και έχεις μια γλυκιά αναμονή.
Σ.Π. Και πότε αισθάνεσαι δικαιωμένος;
Ο.Μ. Όταν μπαίνει κόσμος. Πελατεία.
Ε.Μ. Και ακούς καλά λόγια για αυτό που πήρε. Και το ευχαριστήθηκε
Σ.Π. Γνωρίσατε κι άλλες εποχές και μπορείτε μέσα από τη δραστηριότητα του καταστήματος να κρίνετε και τις εποχές. Τώρα θα συνιστούσατε στους νεώτερους να ρισκάρουν; Μια επαγγελματική δραστηριότητα στο ελεύθερο επάγγελμα;
Ο.Μ. Η εποχή είναι δύσκολη. Εμείς στα τόσα χρόνια, νομίζω ότι είναι η δυσκολότερη εποχή. Αλλά ο νέος πρέπει να τολμήσει κακά τα ψέματα. Ότι ονειρεύεται πρέπει να το τολμήσει.
Ε.Μ. Δεν είναι ανάγκη στο δικό μας το είδος, μπορεί να βρει κάτι άλλο. Ένα πιο πρωτοποριακό επάγγελμα και να πάει μπροστά. Γιατί να μην τολμήσει. Να τολμήσει
Σ.Π. Άρα αυτή η πόλη που είχε έναν φιλοπρόοδο χαρακτήρα και στήριξε την ανάπτυξη επάνω σε αυτό τον φιλοπρόοδο χαρακτήρα των κατοίκων της. Αυτό το έχει κρατήσει . Αυτή η φλόγα υπάρχει ακόμα στο επαγγελματικό κόσμο της πόλης;
Ο.Μ., Ε.Μ. Νομίζω ναι. Έτσι και έτσι. Γιατί είναι και δύσκολες οι εποχές
Σ.Π. Αλλά όμως κρατάμε ένα θετικό πρόσημο. Το μήνυμα είναι θετικό.
Ε.Μ. Εννοείται. Εννοείται. Και μόνο που είσαι μέσα στην κοινωνία, μέσα στον κόσμο, έρχεσαι σε επαφή με ανθρώπους, είναι ένα συν.
Σ.Π. Θα λέγαμε ότι τρόπον τινά είσαστε και ένας παλμογράφος της κοινωνικής οικονομικής ζωής της πόλης.
Ε.Μ. Εννοείται. Βέβαια. Εννοείται.
Ο.Μ. Πολύ βασικό.
Σ.Π. Οπότε εμείς κρατάμε το θετικό μήνυμα της αισιοδοξίας και της ελπίδας και θα περιμένουμε την έκπληξη που μας επιφυλάσσετε
Ο.Μ. Ακριβώς.
Ε.Μ. Να περιμένετε με αναμονή.
Σ.Π. Ωραία. Θα είναι μια ωραία γλυκιά αναμονή. Θα την περιμένουμε. Να στε καλά.
Ο.Μ., Ε.Μ. Ευχαριστούμε.
Αναμονή για το νέο ξεκίνημα στη δεύτερη εκατονταετία της Νέας Ορεστιάδας!
Αυτή είναι η ιστορία μιας οικογενειακής παράδοσης που κρύβει ένα σύμπαν συναισθημάτων, δεσμών αλληλεγγύης κι ένα πνεύμα δημιουργικότητας που απηχεί το φιλοπρόοδο χαρακτήρα των ιδρυτών της νεότερης πόλης της Ελλάδας.
Κι όπως θα έλεγε ο Θεόφιλος Μελάς, ο εμπνευστής του πιο συμπεριληπτικού και εμβληματικού συνθήματος στην κοινωνική, οικονομική, πολιτιστική και αθλητική ιστορία της πόλης «ΟΡΕΣΤΙΑΔΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ … ΚΑΘΗΚΟΝ – ΟΝΕΙΡΟ – ΠΙΣΤΗ –ΚΙ ΑΠΕΡΑΝΤΗ ΑΓΑΠΗ».
Μ’ αυτές τις αποσκευές και αξίες η Νέα Ορεστιάδα μπορεί να ελπίζει, να αγωνίζεται και να διεκδικεί ένα καλύτερο αύριο, το μέλλον που της αξίζει και της ταιριάζει!.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου