"Σκοτεινές αλέες" του Ιβάν Μπούνιν ας μετάφραση του Δημήτη Τριανταφυλλόδη- Από τις εκδόσεις ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ!

Πολ­λά από τα δι­η­γή­μα­τα ξε­κι­νούν με λε­πτο­με­ρή πε­ρι­γρα­φή του φυ­σι­κού πε­ρι­βάλ­λο­ντος, του και­ρού, των κτι­σμά­των, ως μια, ίσως, νο­σταλ­γι­κή δι­ά­θε­ση του συγ­γρα­φέα για την πα­τρί­δα του, από την οποία έλει­πε για πε­ρισ­σό­τε­ρα από είκο­σι χρό­νια. Το στοι­χείο αυτό, όμως, απο­τε­λεί και τον συν­δε­τι­κό κρί­κο με όλη την προ­η­γού­με­νη, με­γά­λη, ρω­σι­κή λο­γο­τε­χνία του 19ου αιώ­να.

Το Σκο­τει­νές αλέ­ες είναι έρ­γο της πλέ­ον ώρι­μης πε­ρι­ό­δου της δη­μι­ουρ­γι­κής πο­ρεί­ας του συγ­γρα­φέα. Είναι μια συλ­λο­γή που μας προ­σφέ­ρει μια κα­λει­δο­σκο­πι­κή μα­τιά στα αν­θρώ­πι­να πά­θη, αδυ­να­μί­ες και τρα­γω­δί­ες που προ­κα­λεί συ­χνά ο ανε­πί­δο­τος έρω­τας. Και ως τέ­τοιο, δι­καί­ως έχει κα­τα­κτή­σει εξέ­χου­σα θέ­ση στην ρω­σι­κή αλ­λά και την πα­γκό­σμια λο­γο­τε­χνία του 20ού αιώ­να.

---

Ο Δη­μή­τρης Β. Τρι­α­ντα­φυλ­λί­δης, γεν­νή­θη­κε το 1959 στη Θεσ­σα­λο­νί­κη. Ολο­κλή­ρω­σε τις προ­πτυ­χι­α­κές και με­τα­πτυ­χι­α­κές του σπου­δές στο Κρα­τι­κό Πα­νε­πι­στή­μιο «Τα­ράς Σεβ­τσέν­κο» στο Κί­ε­βο και στη συ­νέ­χεια σπού­δα­σε Θε­ο­λο­γία στο ΑΠΘ.

Από πο­λύ νω­ρίς, γο­η­τεύ­τη­κε από την ρω­σι­κή γραμ­μα­τεία κι έτσι άρ­χι­σε να με­τα­φρά­ζει εμ­βλη­μα­τι­κές προ­σω­πι­κό­τη­τες και κεί­με­να. Μέ­χρι σή­με­ρα, έχει με­τα­φρά­σει πε­ρισ­σό­τε­ρα από 130 βι­βλία, τα οποία αφο­ρούν όλο το εύρος των ρω­σι­κών γραμ­μά­των: φι­λο­σο­φία, θε­ο­λο­γία, ιστο­ρία, πο­λι­τι­κή, πε­ζο­γρα­φία, ποί­η­ση, θέ­α­τρο, κρι­τι­κή της λο­γο­τε­χνί­ας κ.ά.

Το 2014 ίδρυ­σε και έκτο­τε δι­ευ­θύ­νει το πε­ρι­ο­δι­κό «Στέ­πα», μία τε­τρα­μη­νι­αία επι­θε­ώ­ρη­ση του ρω­σι­κού πο­λι­τι­σμού, στο οποίο δη­μο­σι­εύει με­τα­φρά­σεις ση­μα­ντι­κών στο­χα­στών και λο­γο­τε­χνών, τό­σο του πα­ρελ­θό­ντος, όσο και του πα­ρό­ντος, σε μία προ­σπά­θεια να δι­ευ­κο­λύ­νει τον Έλ­λη­να ανα­γνώ­στη να προ­σεγ­γί­σει το πε­ρί­πλο­κο μα και γο­η­τευ­τι­κό φαι­νό­με­νο που ακούει στο όνο­μα «ρω­σι­κός πο­λι­τι­σμός».

Πα­ράλ­λη­λα, δη­μο­σι­εύει άρ­θρα και με­λέ­τες σε σύγ­χρο­να ελ­λη­νι­κά πε­ρι­ο­δι­κά όπως το The Book’s Journal, Πα­ρέμ­βα­ση, Κο­ράλ­λι, Εντευ­κτή­ριο, Φρέ­αρ, Αν­θί­βο­λα κ.ά.

O Ιβάν Μπού­νιν, κα­τέ­χει μία ιδι­αί­τε­ρη, ξε­χω­ρι­στή θέ­ση στα ρω­σι­κά γράμ­μα­τα του 20ού αιώ­να. Και αυτό όχι μό­νο γι­α­τί ήταν ο πρώ­τος Ρώ­σος συγ­γρα­φέ­ας που τι­μή­θη­κε με το βρα­βείο Νο­μπέλ (1933), αλ­λά γι­α­τί, ουσι­α­στι­κά, ήταν εκεί­νος που με τα έρ­γα και το ήθος του έχτι­σε τη γε­ρή και στε­ρεή γέ­φυ­ρα που συν­δέει τη ρω­σι­κή γραμ­μα­τεία του 19ου αιώ­να, με εκεί­νη του 20ού. Ευπα­τρί­δης στην ζωή και τη λο­γο­τε­χνία, δεν απο­δέ­χτη­κε πο­τέ την ανε­λευ­θε­ρία ως πρό­τα­ση κοι­νω­νι­κής ορ­γά­νω­σης είτε αφο­ρού­σε το τσα­ρι­κό κα­θε­στώς, είτε εκεί­νο των Μπολ­σε­βί­κων. Απορ­ρί­πτο­ντας τη νέα σο­βι­ε­τι­κή εξου­σία, αφού πε­ρι­πλα­νή­θη­κε μέ­σα στις φω­τι­ές και τα χα­λά­σμα­τα του Εμ­φυ­λίου πο­λέ­μου, με­τα­νά­στευ­σε στη Δυ­τι­κή Ευρώ­πη, όπου ξε­δί­πλω­σε το τα­λέ­ντο του, έχο­ντας πά­ντα βα­θιά μέ­σα του τη νο­σταλ­γία για την χα­μέ­νη πα­τρί­δα και το ρω­σι­κό τρό­πο ζω­ής.