ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΚΠΛΗΣΣΟΥΝ ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ ΟΥΤΕ ΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ-ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ-ΜΑΣ ΤΡΟΜΑΖΟΥΝ ΤΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΟΙΗΣΗΣ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ, ΤΗΣ ΑΛΑΖΟΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΥΝΙΚΗΣ ΑΝΑΛΓΗΣΙΑΣ

Δεν μας εκπλήσσουν τα πολιτικά κινήματα ούτε μας ανησυχούν τα κοινωνικά- οικονομικά προβλήματα.

Μας τρομάζουν τα φαινόμενα οίησης της εξουσίας, της αλαζονείας και της κυνικής αναλγησίας

Το συγκλονιστικό γεγονός του θανάτου του 16χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου ήταν ο καταλύτης των βιαιότερων διαμαρτυριών της μεταπολίτευσης. Ή καλύτερα του νέου κύκλου πολιτικών εξελίξεων, τις οποίες οφείλουν καταρχήν να τις κατανοήσουν, να τις ερμηνεύσουν, να τις αναλύσουν και να τις διαχειριστούν οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας μας. Αντί να ακούσουμε σοβαρές προσεγγίσεις και αναλύσεις, είχαμε το απόλυτο πολιτικό- διαχειριστικό Βατερλό της κυβέρνησης, η οποία πέρα από την ανικανότητα των αρμοδίων υπουργών στη διαχείριση της κρίσης, έχασε κάθε ίχνος αξιοπιστίας, όταν κορυφαίοι υπουργοί της είτε στα μπουζούκια είτε στο γήπεδο επιδείκνυαν αλαζονικές συμπεριφορές που όχι απλώς δεν έχουν προηγούμενο αλλά σε επίπεδο συμβολισμού σηματοδοτούσαν τον κυνισμό και την αναλγησία φορέων εξουσίας που βρίσκονται σε πλήρη αναντιστοιχία με το κοινού περί δικαίου αίσθημα και την κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα και καθημερινότητα που βιώνουν οι Έλληνες πολίτες.

Αυτό που περίμεναν οι έχοντες κοινό νου, δεν το ανέμεναν οι κυβερνώντες!!! Αν είναι δυνατόν!!!;;; Πόσο θα πρέπει να εξαθλιωθούν κοινωνικά και οικονομικά οι πολίτες αυτής της χώρας, για να αντιληφθούν οι κυβερνώντες ότι υφίσταται έντονο κοινωνικό και οικονομικό πρόβλημα; Τι περιμένουν, δηλαδή, να γίνει, ώστε να αναθεωρήσουν τον πυρήνα της κοινωνικής και οικονομικής πολιτικής της; Χρειάζεται να φτάσουμε σε ακραία φαινόμενα ατομικής και συλλογικής βίας και στα πρόθυρα ενός χαώδους κοινωνικού και οικονομικού διαχωρισμού; Θα πρέπει να βιώσουμε την ανεξέλεγκτη οργή και εξέγερση των μη εχόντων εναντίον των κατεχόντων; Εάν όλα αυτά συμβούν στην πιο ακραία μορφή και εκδοχή τους, τότε θα είναι αργά. Τότε οι ανεξέλεγκτες δυνάμεις θα συμπαρασύρουν με την καταστροφική ορμή τις υφιστάμενες κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές δυνάμεις και θα βρεθούμε μπροστά σε πρωτόγνωρη κοινωνική, οικονομική και πολιτική κατάσταση όπου δεν χωράνε εύκολες και βολικές προβλέψεις και ευχολόγια προς κατανάλωση.

Εκατό χρόνια (1909-2009) μας χωρίζουν από το κίνημα του «Στρατιωτικά Συνδέσμου» στο Γουδί τον Αύγουστο του 1909, ο οποίος με τη διακήρυξή του έθετε ζήτημα «λήψης μέτρων για την ανόρθωση της χώρας, την πάταξη της διαφθοράς …» και οδήγησε στην ανατροπή του παλιού πολιτικού σκηνικού με την έλευση του Ελευθερίου Βενιζέλου. Οι συνθήκες δεν είναι ίδιες και δεν προσφέρονται για αναγωγές και προσομοιώσεις. Αυτό όμως που χρειάζεται σήμερα το πολιτικό μας σύστημα είναι να προχωρήσει σε μια γενναία αυτοκάθαρση και εξυγίανσή του. Χωρίς αυτή τη συνθήκη η κρίση εμπιστοσύνης σε συνδυασμό με την επιδείνωση των κοινωνικών και οικονομικών εξελίξεων θα προκαλέσει πρωτοφανή κοινωνικά και πολιτικά φαινόμενα με απρόβλεπτες μορφές συλλογικής και ατομικής αντίδρασης και διαμαρτυρίας.

Χρειάζονται αλλαγές, τομές, μεταρρυθμίσεις, ανατροπές. Δεν πάει άλλο. Έχει παρέλθει εδώ και πολύ καιρό η ημερομηνία λήξης του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Δεν μπορεί να συνεχίσουμε με τις υφιστάμενες δομές, αντιλήψεις, πρακτικές, συμπεριφορές. Δεν μπορεί το ελληνικό πολιτικό σύστημα να παράγει διαφθορά, χρέη, ελλείμματα, αναξιοκρατία. Όσο πιο γρήγορα τα αφήσουμε όλα αυτά πίσω μας τόσο καλύτερα για την κοινωνία, την οικονομία, την πολιτική.

Μας προκαλεί θλίψη το γεγονός ότι Έλληνες πολιτικοί δεν αντιλαμβάνονται τα μηνύματα των καιρών, κάτι που αντιλήφθηκε ο Γάλλος συντηρητικός Σαρκοζί που φρόντισε σε μια περίοδο φαινομενικής ή ουσιαστικής πολιτικής κυριαρχίας με τους σοσιαλιστές να βρίσκονται σε βαθιά κρίση να επιλέγει την αναβολή της προωθούμενης μεταρρύθμισης στην εκπαίδευση υπό τον φόβο της μετάδοσης της εξέγερσης στους νέους της χώρας του. Μας τρομάζει η συνωμοσιολογία που εύκολα υιοθετείται και είναι μια επικίνδυνη αντίληψη, όταν αυτή ενδημεί στην κυρίαρχη πολιτική ελίτ της χώρας. Εφόσον υπάρχουν ξένα κέντρα που εξυφαίνουν εφιαλτικά σχέδια, ας μας τα κατονομάσουν και να καλέσουν υπεύθυνα το λαό να αντισταθεί και να τα αποτρέψει. Όσο δεν το κάνουν οι υπεύθυνοι ταγοί του πολιτικού μας συστήματος, τότε είναι μια άκρως ανεύθυνη πολιτική στάση που μπορεί να βλάψει σοβαρά τα εθνικά μας συμφέροντα. Τους πράκτορες και τις ξένες δυνάμεις τις πλήρωσε πολύ ακριβά αυτός ο λαός, αυτό το έθνος, κι όταν από οποιαδήποτε πλευρά του πολιτικού μας συστήματος αναπαράγονται αυτού του τύπου τα συνωμοσιολογικά σενάρια, τότε βρισκόμαστε μπροστά στην πλήρη αδυναμία για ρηξικέλευθες κοινωνικές και πολιτικές αναλύσεις μιας έκρυθμης κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητας.

Δεν μας εκπλήσσουν τα πολιτικά κινήματα ακόμα και στις πιο ακραίες μορφές δράσης και εκδήλωσής τους που δεν συνάδουν με τους κανόνες και τις αρχές της δημοκρατίας. Θέλουμε όμως να τα κατανοήσουμε και να τα ερμηνεύσουμε. Ακόμη και το πιο περιθωριακό πολιτικό φαινόμενο είναι δημιούργημα, προϊόν μιας συγκεκριμένης κοινωνίας, η οποία οφείλει να το προσεγγίσει για να διασφαλίσει τη βιωσιμότητά της και τη λειτουργία της ως συνόλου. Δεν μας ανησυχούν τα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα, γιατί υπάρχουν επιλογές και συνταγές για την αντιμετώπισή τους. Από τις πλέον νεοφιλελεύθερες έως τις λαϊκιστικές εκδοχές. Μας προκαλεί δέος, όταν διαπιστώνεται κενό πολιτικής. Μας τρομάζουν τα φαινόμενα οίησης της εξουσίας, της αλαζονείας και της κυνικής εξουσίας.

Πριν 23 χρόνια σε μια συνέντευξη στη Φρανκφούρτη, ο ηγέτης του Μάη του ’68 στο Παρίσι, ο Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ, ο περίφημος «κόκκινος Ντάνι», σχολιάζοντας τις μαθητικές διαδηλώσεις της χρονιάς εκείνης στη Γαλλία και σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις υπογράμμιζε με νόημα ότι «τα κινήματα θα καταπλήσσουν συνεχώς τις κοινωνίες».

Πριν 10 χρόνια ο «έφηβος της ελληνικής λογοτεχνίας» Αντώνης Σαμαράκης σε μια ενδιαφέρουσα συνέντευξή του τασσόταν ανεπιφύλακτα υπέρ των διαμαρτυρόμενων νέων.

Ευτυχώς που υπάρχουν οι νέοι για να μας ταρακουνούν και να μας θέτουν μπροστά στις ευθύνες μας. Και για τον κόσμο και τη χώρα που θα τους κληρονομήσουμε, καλό είναι να προβληματιστούμε και ν αναρωτηθούμε όλοι μας. Όπως δεν μας άξιζαν και δεν μας ταίριαζαν πολλά το ίδιο δεν τους αξίζει και δεν τους ταιριάζει η κληρονομιά και η παρακαταθήκη.

Είναι η ώρα για ουσιαστικό και ανοικτό διάλογο.

Μόνο μια συνεκτική, περιεκτική και αληθινή δημοκρατία μπορεί να απαντάει και να αντέχει στην αμφισβήτηση και στη ρήξη με το παλιό και το παρελθόν.

Είναι ο μόνος τρόπος για να διαχειριστούμε με ευαισθησία και υπευθυνότητα τα μείζονα κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά και εθνικά ζητήματα.

Ο,τιδήποτε άλλο είναι οπισθοδρόμηση και αναχρονισμός.

ΒΟΡΕΑΣ,ΤΕΥΧΟΣ 44, ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2009