Το χρέος της Εβρίτισσας συγγραφέως Δέσπως Καρούσου για τον πατέρα της και μεγάλο Έλληνα ηθοποιό Τζαβαλά Καρούσο

Το χρέος της Δέσπως Καρούσου προς τον πατέρα της

Έρχεται κάποια στιγμή που πιστεύουμε ότι κλείσαμε τον κύκλο με τα χρέη και μπορούμε πια ν’ ακολουθήσουμε τον δικό μας μοναχικό δρόμο, αυτόν της παρόρμησης και της αυτογνωσίας. Ίσως εκείνη τη στιγμή έκανα αυτή την κίνηση της επιστροφής σ’ ένα πρόσφατο κι απόμακρο συνάμα παρελθόν.

Είχε έρθει η ώρα χωρίς καθόλου να το συνειδητοποιώ, της αδιάκοπης έρευνας. Άλλοτε η εσώτερη ανάγκη για ν’ αποκρυσταλλώσω προσωπικές μου απόψεις κι άλλοτε η έμμεση κοινωνική προτροπή μ’ οδήγησαν στον πατέρα μου. Το χρέος ορθώθηκε πάλι μπροστά μου. Πλήθος αφηγήσεις και γεγονότα που περιέχουν αντιφάσεις και δεν είναι λίγες οι φορές που προβάλλει μια εικόνα του, εντελώς άγνωστη σε μένα.

Είχα χρέος να βρω την αδιόρατη αρχή των προγόνων, αλλά και ν’ ανιχνεύσω την πορεία του ανθρώπου που καθοριστικά επιδρά στη ζωή μου από το 1939 όταν ήρθα στο σπίτι του κι αποσπάσθηκα από τη μάνα μου, και η ζωή μου έγινε μόριο του ανεμοστρόβιλου της ζωής του.

Κοσμοϊστορικά γεγονότα και προσωπικά συμπιέζονται καθώς κυνηγώ την ευτυχία, την άπιστη χίμαιρα, καθώς εξερευνώ τις αιτίες μέσα από τα’ αποτελέσματα.

Βρίσκομαι στο σημείο που ξεκίνησα. Η φυγή μ’  έσωσε από τη συντριβή. Το χρέος ατόφιο με περιμένει. Ακούω αδιάκοπα τη φωνή του να μου θυμίζει τη συνέπεια στη ζωή και το χρέος στον άνθρωπο. Δε διαμαρτύρομαι πια, δεν ξεφεύγω απ’ την αλήθεια που προσμένει να φανερωθεί και να ρίξει άπλετο φως στις αποσιωπήσεις, στις υπεκφυγές και στην αδιάκοπη πράξη που τη συνοδεύει ο αδιάκοπος πόνος. Η τέχνη είναι ο δρόμος με το θρίαμβο και τη συντριβή. Η μάθηση της τέχνης δεν τελειώνει, ο δημιουργός κοπιάζει αδιάκοπα για λίγα ψίχουλα καθαρής ευδαιμονίας, κερδισμένης με το αίμα της καρδιάς του. Και σαν γνήσιος δημιουργός, ο ποιητής ηθοποιός, όπως θα ’λεγε ο ίδιος, κέρδισε θριάμβους και ισάριθμες συντριβές.

Ο Τ. Καρούσος γεννήθηκε στις 8-9-1904, το 1994 συμπληρώνονται ενενήντα χρόνια από τη γέννησή του και είκοσι πέντε από τον αδόκητο θάνατό του, στο Παρίσι στις 3-1-1969, είναι η αφορμή και ο λόγος που έρχονται στο φως της δημοσιότητας, κάποια φωτογραφικά λείψανα της πλούσιας θεατρικής δράσης του. Του ποιητή ηθοποιού, που έζησε χιλιάδες φορές την ευτυχία και τη δυστυχία στο παλκοσένικο, που ανέβηκε για πρώτη φορά σε ηλικία δεκατριών χρονών στη Λευκάδα τη γενέτειρά του. Ήρθε η ώρα η Λευκάδα να γνωρίσει αληθινά το παιδί της, που λάμπρυνε με την παρουσία του, την Ελληνική Σκηνή.

Το χρέος δεν τελειώνει εδώ, απλά έγινε μια αρχή για να χυθεί φως στην πολυτάραχη ζωή του καλλιτέχνη και του ανθρώπου.

Λευκάδα 8-9-1904 – Παρίσι 3-1-1969

Και πάνω στον τάφο του χαραγμένοι οι στίχοι:

ΑΛΛ’ ΟΥΚ ΑΝΕΚΤΟΝ ΑΛΛΑ ΚΑΤΘΑΝΕΙΝ ΚΡΑΤΕΙ

ΠΕΠΑΙΤΕΡΑ ΓΑΡ ΜΟΙΡΑ ΤΗΣ ΤΥΡΑΝΝΙΔΟΣ

ΑΙΣΧΥΛΟΥ – "ΑΓΑΜΕΜΝΩΝ" στ.1364-5