Ο Βασίλης Ροδόπουλος ανέδειξε ένα συγκλονιστικό κείμενο για τη χρησιμότητα του πολέμου
Το συνέταξε η Ομάδα Ειδικής Μελέτης για λογαριασμό της κυβέρνησης στο Άιρον Μάουντην (Χαλύβδινο Βουνό) της Πολιτείας της Νέας Υόρκης
Από τις εκδόσεις «ΔΙΦΡΟΣ» κυκλοφόρησε το 1994 ένα συγκλονιστικά αποκαλυπτικό βιβλίο σε μετάφραση του Βασίλη Ροδόπουλου, ο οποίος στο σχετικό σημείωμά του υπογραμμίζει τα ακόλουθα:
«Η Έκθεση του Άιρον Μάουντην για τη “χρησιμότητα των πολέμων” είναι ένα συνταρακτικό ντοκουμέντο, που αφήνει άναυδο τον αναγνώστη με τον κυνισμό του. Κυνική χαρακτηρίζεται πράγματι αυτή η Έκθεση από πολλούς, αλλά είναι κάτι περισσότερο. Είναι η ανενδοίαστη αποκάλυψη των κινήτρων και των προθέσεων της εξωτερικής πολιτικής της ‘‘ηγέτιδας χώρας’’, που θέτει τραγικά και αγωνιώδη ερωτήματα στο σύγχρονο άνθρωπο. Εξηγείται έτσι το είδος της ‘‘δημοκρατικής ευαισθησίας’’, που υπαγόρευσε την εισβολή των Αμερικανών στο Βιετνάμ και στο Ιράκ, με τα τραγικά επακόλουθά της : τη σφαγή εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, που τόσο αυθαίρετα ανακηρύχθηκαν ‘‘εχθροί’’! Αναγκαία και δικαιολογημένη επίσης το είδος των ‘‘ανθρωπιστικών αισθημάτων’’, που υπαγόρευσαν την εισβολή στη Σομαλία, όπου οι Σομαλοί ‘‘δολοφονούν’’ τους σταυροφόρους, ενώ ‘‘σκοτώνονται’’ κατά τις επιδρομές τους εναντίον τους! Εξηγείται ακόμα και δικαιολογείται ο διαμελισμός της γειτονικής Γιουγκοσλαβίας, που είχε σαν αποτέλεσμα ένα διαιωνιζόμενο εμφύλιο πόλεμο και την εισβολή χιλιάδων ‘‘ειρηνοποιών’’… προς χάριν της ελευθερίας.
»Σε τελευταία ανάλυση, η Έκθεση του Άιρον Μάουντην έρχεται ίσως να προαναγγείλει ένα νέο πολιτισμό, όπου τα προβλήματα ζωής και θανάτου δεν θα εξαρτώνται πλέον από τα ανθρώπινα αισθήματα, αλλά από τις αποφάσεις σκεπτόμενων μηχανών. Και απ’ αυτή την άποψη, προσφέρεται για μελέτη στους πολιτικούς, στους διπλωμάτες, στους διανοούμενους και σε κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο».
Με το ψευδώνυμο Χ. ΜΑΚ ΛΑΝΤΕΡΣ, ο διεθνούς φήμης οικονομολόγος Τζων Κέννεθ Γκαλμραίηθ με την υπογραφή του εγγυήθηκε ότι η «Έκθεση Άιρον Μάουντην» είναι αυθεντική και καταθέτει μια σημαντική προσωπική μαρτυρία:
«Το καλοκαίρι του 1963 μου τηλεφώνησε ένας φίλος πολύ γνωστός επιστήμονας αστρονόμος, φυσικός και ειδικός επί της θεωρίας των επικοινωνιών. Ήταν την παραμονή της αναχώρησής μου για ένα σεμινάριο, που διαρκούσε ένα μήνα, αφιερωμένος τις σύγχρονες θεωρίες της ψυχομετρικής και για το οποίο είχα προσκληθεί στη Βίλα Τσερμπολλόνι, στην Ιταλία. Ο φίλος μου ζητούσε να παραβρεθώ, δεκαπέντε μέρες αργότερα, σε μια συγκέντρωση που επρόκειτο να γίνει στο Άιρον Μάουντην, στην πολιτεία της Νέας Υόρκης, όπου επρόκειτο να συζητηθεί ένα σχέδιο εξαιρετικής εθνικής σημασίας. Γνώριζα καλά αυτό το μέρος, καθώς το Άιρον Μάουντην ήταν η κύρια έδρα της επιτροπής επιλογής, που είχε δημιουργήσει η Chase Manhattan Bank. Αυτός ο οργανισμός, αφού θα καθόριζε τα κριτήρια σύμφωνα με τα οποία θα έκανε την εκλογή του, ήταν επιφορτισμένος να ορίσει τον πυρήνα της διεύθυνσης της τράπεζας που θα έβρισκε εκεί καταφύγιο, σε περίπτωση πυρηνικής επίθεσης.
»Ως τώρα, οι αντιδράσεις μπροστά στον πόλεμο ήταν ηθικές, συναισθηματικές ή ακόμη ρητορικές. Για πρώτη φορά, θα βρούμε εδώ μια μελέτη του ρόλου του, βασισμένη στις σύγχρονες κοινωνικές επιστήμες, στηριζόμενη στις πιο σύγχρονες τεχνικές πείρας, που εκτέθηκαν και οι δυο και απλοποιήθηκαν από τους ηλεκτρονικούς προγραμματιστές. Το ότι αυτή η μελέτη κατέληξε στο συμπέρασμα, ότι ο πόλεμος προσφέρει το μόνο αξιόπιστο σύστημα για τη «σταθεροποίηση και τον έλεγχο» των εθνικών οικονομιών, το ό,τι είναι η πηγή του πολιτικού κύρους που εξασφαλίζει τη σταθερότητα των κυβερνήσεων, το ό,τι είναι κοινωνικά απαραίτητος, για την εξασφάλιση του ελέγχου «επικίνδυνων κοινωνικών ανατροπών και αντικοινωνικών καταστροφικών τάσεων», το ό,τι εκτελεί μια απαραίτητη μαλθουσιανή λειτουργία, το ό,τι για πολύ καιρό «προμήθευσε το απαραίτητο κίνητρο και την πηγή επιστημονική και τεχνικής προόδου», όλ’ αυτά δεν είναι παρά όσα θα μπορούσαμε να περιμένουμε από μια λογική εξέταση, που πραγματοποιείται σ’ εφαρμογή της σύγχρονης τεχνικής της ομαδικής έρευνας».
Στην εισαγωγή του γράφει O LEONARD C. LEWIN: «Το Άιρον Μάουντην (Χαλύβδινο Βουνό), στην Πολιτεία της Νέας Υόρκης, που δεν απέχει πολύ από την πόλη Χιούδσον, μοιάζει με κάτι που θα είχε βγει από τη φαντασία του Ίαν Φλέμινγκ και του Ε. Φίλλιπς Όπενχάιμ. Είναι ένα είδος υπόγειας αντιπυρηνικής κρύπτης, που χρησιμοποιείται από ορισμένες σημαντικές αμερικανικές επιχειρήσεις. Οι περισσότερες απ’ αυτές το χρησιμοποιούν σαν ένα είδος κάβας, όπου αποθηκεύουν σημαντικά ντοκουμέντα, αλλά μερικές άλλες έχουν εγκαταστήσει εκεί βοηθητικά επιτελεία, οργανωμένα κατά τρόπο ώστε ένα προσωπικό, απαραίτητο για τη λειτουργία της επιχείρησης, να έχει πιθανότητες να επιβιώσει και να συνεχίσει να εργάζεται, ύστερα από ατομική επιδρομή. Μεταξύ των επιχειρήσεων, που πήραν αυτό το είδος προφυλάξεων, βρίσκουμε τη Στάνταρντ Όιλ του Νιού Τζέρσεϋ, τη Μανιουφάκτσιουρερς Χανόβερ Τραστ και τη Σελ.
»Η Ομάδα Ειδικής Μελέτης εργάστηκε κανονικά επί δυόμιση χρόνια, για να συντάξει ύστερα την Έκθεση».
«ΕΚΘΕΣΗ ΑΪΡΟΝ ΜΑΟΥΝΤΗΝ»
Ο ΠΟΛΕΜΟΣ, Η ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΙ ΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ
«Μολονότι ο πόλεμος «χρησιμοποιήθηκε» σαν εργαλείο στην υπηρεσία της εθνικής ή κοινωνικής πολιτικής, το γεγονός ότι μια κοινωνία είναι οργανωμένη με την προοπτική να βρεθεί, σε κάποιο βαθμό, έτοιμη να κάνει τον πόλεμο, ξεπερνάει σε σημασία τις οικονομικές ή κοινωνικές δομές της. Ο ίδιος ο πόλεμος είναι το βασικό κοινωνικό σύστημα, στο εσωτερικό του οποίου οι δευτερεύοντες τρόποι οργάνωσης βρίσκονται σε σύγκρουση ή σε σύμπνοια. Είναι το σύστημα που, στην ιστορία, κυβέρνησε το μεγαλύτερο μέρος των ανθρώπινων κοινωνιών, όπως κάνει ακόμα και σήμερα.
»… η δυνατότητα κήρυξης του πολέμου είναι η κύρια δύναμη, που οικοδομεί τις κοινωνίες. Τα οικονομικά συστήματα, οι πολιτικές φιλοσοφίες και το σώμα των νόμων είναι στην υπηρεσία του πολέμου κι όχι το αντίθετο.
»… η προτεραιότητα που δίνεται, στους κόλπους μιας κοινωνίας, στη δυνατότητα κήρυξης ενός πολέμου, σε σχέση με άλλα στοιχεία που τη χαρακτηρίζουν, δεν είναι το αποτέλεσμα μιας οποιασδήποτε «απειλής», που υποτίθεται ότι υπάρχει σε μια κάποια στιγμή, προερχόμενη από άλλες κοινωνίες. Αυτό είναι το αντίθετο από την πραγματική κατάσταση. Οι «απειλές» εναντίον του «εθνικού συμφέροντος» δημιουργούνται κατά κανόνα ή προβάλλονται, με σκοπό να εξυπηρετήσουν τις νέες ανάγκες του συστήματος, που βασίζεται στον πόλεμο. Μόνο σε μια πρόσφατη εποχή κρίθηκε πολιτικά χρήσιμο να χρησιμοποιείται ο ευφημισμός «εθνική άμυνα», για να δικαιολογούνται οι στρατιωτικές δαπάνες. Η ανάγκη στην οποία βρίσκονται οι κυβερνήσεις να κάνουν διάκριση μεταξύ της «επίθεσης» (κακή) και της «άμυνας» (καλή) είναι ένα υποπροϊόν της επέκτασης της εκπαίδευσης και της επιτάχυνσης των επικοινωνιών. Η διάκριση είναι μόνο υπόθεση τακτικής, είναι μόνο μια παραχώρηση στην αυξανόμενη αδυναμία προσαρμογής των παλιών δικαιολογιών της πολιτικής οργάνωση του συστήματος που βασίζεται στον πόλεμο.
»Οι πόλεμοι δεν «προκαλούνται» από διεθνείς συγκρούσεις συμφερόντων… οι πολεμικές κοινωνίες απαιτούν –και συνεπώς προκαλούν- τέτοιες συγκρούεις. Η ικανότητα ενός έθνους να κάνει τον πόλεμο αποτελεί την άσκηση της μεγαλύτερης κοινωνικής εξουσίας. Ο πόλεμος, σαν εκτέλεση ή σαν προοπτική, είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου, στις μεγαλύτερες αναλογίες, για τον έλεγχο της κοινωνίας».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου