Η μεταναστευτική διαδρομή της Ζωής Λιάρου ξανά από τη Νέα Ορεστιάδα στο Wuppertal της Βόρειας Ρηνανίας Βεστφαλίας, το φαινόμενο της μετανάστευσης κι από τον Δημήτρη Πενταφράγκα και την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη στον Αθανάσιο Σίμογλου και την Ελένη Δεληδημητρίου –Τσακμάκη, στα δίκτυα της εσωτερικής και εξωτερικής διασποράς.

Η ΖΩΗ ΑΛΛΙΩΣ…

Τρίτη 5 Απριλίου ’22

Νέα Ορεστιάδα

 

Ναι, φίλες και φίλοι! Όσο κι αν δεν ταιριάζουν οι ημερομηνίες, όσο κι αν, για μια ακόμα φορά, τα ημερομηνία έπεσαν τραγελαφικά έξω, όσο κι αν η αφρικανική σκόνη ακολουθεί, πλέον, την ανάδρομη πορεία της προς την Ευρώπη, ΟΛΑ ΣΥΓΚΛΙΝΟΥΝ ότι φτάσαμε οριστικά στο σημείο ΜΗΔΕΝ.

Δεν χρειάζεται να το ψάξετε σε καζαμίες και σε αστρολογικές πραγματείες, ούτε είν’ αναγκαίο να καταφύγει σε μάγισσες σε χαρτορίχτρες (… «να δω που χάνεσαι όλες τις νύχτες»…) Γλυκερία –Νικολόπουλος-Χαψιάδης. Τα πράγμα βοά! Βρισκόμαστε ακριβώς πάνω στο παγκόσμιο σημείο, όπου το νήμα της στάθμης τέμνει κάθετα και σε ορθή γωνία 90 μοιρών τη μπίλια απ’ τα’ αλφάδι του αλουμινίου.

Κι η μπίλια εντελώς αναποφάσιστη. Και η παραμικρή απόκλιση, η απειροελάχιστη «απόκριση» σε οποιαδήποτε συντεταγμένη οδηγεί στην απορρύθμιση. Το έχουν καταλάβει αυτό οι παγκόσμιοι κυβερνήτες του ΧΡΗΜΑΤΟΣ, μιλάμε δηλαδή για κανονικούς κυβερνήτες ενός παγκόσμιου… ΚΡΙΜΑΤΟΣ! Αλλά, τούτη τη φορά κατάλαβαν, έστω την ύστατη ώρα ότι θα «την πληρώσουν» οι ίδιοι που την προκάλεσαν. Και πάντως, ότι είναι η Τρίτη και φαρμακερή. Κι ενώ τις πρώτες δύο φορές (Α΄ και Β΄ Παγκόσμιοι πόλεμοι) τις νύφες τις είχαν πληρώσει ΟΙ ΛΑΟΙ, τώρα που νόμισαν ότι θα επαναληφθεί το ίδιο σκηνικό, ότι δηλαδή ο ξενοδόχος τους θα είναι πειθαναγκασμένος να ακολουθήσει το πρωτόκολλο που είχαν εγχειρίσει, αλλοίμονο (γι’ αυτούς), φοβάμαι ότι τώρα που κρατάει όλα τα κλειδιά στα χέρια του –ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ ΑΛΛΙΩΣ, πήρε ανάποδες: Με ταΐζατε σανό μπόλικο και ξερό, με είχατε διαρκώς στη πρίζα, δοκιμάζατε τα αντανακλαστικά μου ανηλεώς, παίζατε με τις λέξεις… Αλλά φτάνει! Μ’ έπιασε μια μελαγχολία, κλείνω βιβλία, λέω να σας δοκιμάσω, τόσες πυρηνικές δοκιμές που κάνατε! Λοιπόν, έτοιμοι; ΠΑΤΑΩ ΤΟ ΚΟΥΜΠΙ!...

Τρίτη, 5 Απριλίου του ’22, ημέρα λαϊκής, εδώ στη Νέα Ορεστιάδα. Ένα απαλό, σχεδόν ντροπαλό ψιλόβροχο, από το βράδυ της Δευτέρας, δεν προμήνυε καθόλου τη γέννηση της νέας μας ανάρτησης. Όπου, όπως θα δείτε, οι ρόλοι θα αντιστραφούν και δεν ξέρω από πριν αν θα έχουμε τα ίδια αποτελέσματα. Η λογική, στο κεφάλαιο της σημασιολογίας υποστηρίζει ότι θα οδηγηθούμε στα ίδια έγκυρα συμπεράσματα, αλλά αν λογαριάσουμε και το δικό μας θυμικό, το ιδιαίτερο ταμπεραμέντο μας, τίποτε δεν αποκλείεται. -Μπορείτε να πεταχθείτε για μια επείγουσα αιμοληψία, εδώ δίπλα στο μεγάλο το παράνομα γιαπί; Είμαστε, αυτό προς κατεδάφισιν… Τρίτος όροφος, αριστερά όπως θα βγαίνετε απ’ τα’ ασανσέρ. Να σας περιμένουμε;

Φευγαλέα, μου ήρθε στο νου το «ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ» αλλά η πρόκληση να σουλατσάρω σε αμφότερα τα κεντρικά πεζοδρόμια της Κωνσταντινουπόλεως ήταν αρκετά ελκυστική και δέχθηκα πρόθυμα. Στο σημείο αυτό θα ήταν πολύ έντιμο να σας υπενθυμίσω, για να πάρετε δίκαιες αποφάσεις, ότι από την εμφάνιση του κορωναϊού και δώθε, συμβαίνει μια μετατόπιση της έναρξης της ζωής στην κάθε πόλη (μαγαζιά, υπηρεσίες, συγκοινωνίες, πρακτορεία στοιχημάτων…) μια ώρα αργότερα. Και με την αλλαγή και της ώρας, ορίστε η περιήγησή μου μέσα στη σιγαλιά της πόλης μας:

Άφησα στην πολυθρονίτσα δίπλα στο ενυδρείο το «ΕΠΙΣΤΡΕΦΩ ΣΕ ΛΙΓΟ» και κίνησα για το ραντεβού μου: «…αριστερά, όπως θα έβγαινα απ’ το ασανσέρ». Πήρα σε ευθεία γραμμή το πεζοδρόμια της ανατολικής κατεύθυνσης αυτό που περνάει (περνούσε…) απ’ τον «ΚΑΦΕ ΤΗΣ ΖΩΗΣ», Κωνσταντινουπόλεως 97. Μια περίεργη αίσθηση. Είχα πολύ καιρό να ιχνηλατήσω τον σφυγμό της πόλης μου, κατά την ώρα αυτή. Νέκρα γενική. Εναλλάξ οι πινακίδες « …. Δικηγορικό γραφείο», «Πολιτικός μηχανικός, Τεχνικό γραφείο 2^ος όροφος», σκονισμένες πινακίδες, μερικές δεν …διαβάζονται! «Γραφείο πολιτικό βουλευτού…», Καφέ με πρωινό και κρουασάν» - «ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ» - «ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ» - «ΠΩΛΕΙΤΑΙ»- ζαχαροπλαστείο κλειστό, Στοά με … χελιδόνια.

Πως, σκέφτομαι, να μπει έτσι η άνοιξη, μπορεί;

Αφήνω την πλατεία, μπουγάτσα –«πωλείται», ανοικτό μίνι μάρκετ –η υπάλληλος τακτοποιεί στα κάτω ράφια τις νέες αφίξεις εμπορευμάτων – «ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ». Μέχρι εκείνη τη στιγμή κανένας χριστιανός, μόνο εγώ με την ομπρέλα μου, φτάνω αισίως σε μια νέα στοά, αυτή γεμάτη με περιττώματα περιστεριών. Πότε-πότε κάποιο αυτοκίνητο έσκιζε την υγρή σιωπή και χωρίς φλας έστριβε «προς τα πάνω» προς την κατεύθυνση του παλιού μας Γυμνασίου. Πέτρινο το κτίριο, πέτρινα και τα χρόνια;

Η αιμοληψία μου έγινε χωρίς πολλές… περιστροφές, τελικώς το ασανσέρ είχε βλάβη κι η Αριστερά είχε χάσει και πάλι μιαν άλλη ευκαιρία! Πήρα ανάστροφα το δυτικό πεζοδρόμιο, αυτό λιγότερα «ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ», ένεκα οι πεζόδρομοι, αλλά γρήγορα να και η Ηφαίστου, θυμάστε; Ο αξέχαστος κύριος Αλέκος ο Τασμαλής με τους απόηχους εκείνων των «προσκλητηρίων» που συγκινούν ακόμα!

Δεν κατάλαβα το πότε έφθασα στον προορισμό μου, όπου με περίμενε μια έκπληξη: ο Σταύρος ο Παπαθανάκης!

-   Καλημέρα σου, ξέρω, ξέρω την αντίθετη διαδρομή απ’ τη δική σου έκανα μόλις τώρα εγώ από το σπίτι μου… Και αισθάνθηκα…

-   Εεε μην μου πεις αυτό που σκέφτομαι

-   …Αισθάνθηκα ένα περίεργο σφίξιμο στην καρδιά. Μα καλά, η πόλη δεν ξύπνησε ακόμα;

-   Κι εγώ που νόμιζα ότι μου φέρνεις τα εισιτήρια για τη Μάλτα…

-   Ποια Μάλτα, ούτε στο Δέλτα του Έβρου δεν φαίνεται να πηγαίνουμε. Το έχουμε γεμίσει με αντιτορ….

-   Έλα ηρέμησε, δεν υπάρχει πρόβλημα, εν ανάγκη διοργανώνουμε και πάλι στη Λέσχη του Αθλητικού Ομίλου κάτι το αντίστοιχο. Λέω για τις 10 Απριλίου.

-   Πολύ καλά, όμως σήμερα Τετάρτη, 6 Απριλίου και στις 12 η ώρα αποχαιρετούμε έναν ακόμη Ορεστιαδίτη της εσωτερικής διασποράς! Τον Αντώνη τον Ρούσση, παλιό μου γνώριμο από τα χρόνια της Αθήνας! Στο περιοδικό ΑΕΡΟΠΟΣ, που ήταν μια σημαντική εκδοτική του εμπειρία (της συντρόφου του Ελένης Φάσσου), έθιγε ενδιαφέροντα θέματα για τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό. Και τοπικά της Θράκης.

-   Το έμαθα απ’ τις σελίδες του «Βορέα». Όσο λιγοστεύουν οι εμβληματικοί πολίτες και αγωνιστές του θρακικού τοπίου, τόσο βαραίνει το φορτίο των ευθυνών αυτών που μένουν! Ας αναπαυθεί την γαλήνη που αξίζει!

Έδειξε να συγκινείται ο Σταύρος, αλλά από …μακριά φαινόταν ότι δεν ήταν αυτός ο κύριος λόγος που με επισκέφθηκε πρωί πρωί.

-   Να, πήγαινα για ψωμί και πέρασα κι απ’ το πρώην «Cafe της Ζωής» της Λιάρου και θυμήθηκα Σωτήρη μου, ότι είχαμε πει κατά τις 10 Απριλίου να…

-   …Να κάναμε το ρεπορτάζ με τις τόσες προεκτάσεις, εκείνο που είχαμε ξεκινήσει το Σάββατο των Αγίων Θεοδώρων. Κι εγώ, με διαφορά λίγων λεπτών πέρασα απ’ την ίδια καφετερία και θυμήθηκα πως θα έπρεπε να αφιερώσουμε τα καλύτερα σχόλια για άξιους επαγγελματίες της πόλης μας που αναγκάζονται για δεύτερη φορά να μεταναστεύσουν, επειδή ο τόπος τους εδώ τους πληγώνει…

-   Φαίνεται πως ξεκίνησε ένα νέο κύμα μεταναστών προς τη Δυτική Ευρώπη. Μετά τους οικονομικούς μετανάστες των δεκαετιών 60 και 70, μετά τους επιστημονικούς των χρόνων του μνημονίου, έχουμε τώρα τους επαγγελματικούς μετανάστες μιας χώρας που προσπαθεί επί 70 χρόνια να βρει τον βηματισμό της και δεν τα καταφέρνει.

-   Εμ βέβαια, είναι απορίας άξιον κι εμείς που μένουμε εδώ, πως επιβιώνουμε. Και μην επιμείνεις ότι είμαστε και οι πιο εκλεκτοί. Έτερον εκάτερον, συγκυριακά, μάλλον οι πιο τυχεροί. Άστα, όμως, αυτά, τέλος δεν έχουν. Για την ίδια ημερομηνία, τώρα που το σκέφτομαι έχουμε κλείσει προ πολλού συνάντηση με τον Δημήτρη τον Αρβανιτίδη για ελαφρά οινοπνευματώδη και μας υποσχέθηκε κι από πάνω ο Παπανδρέου για alcohol free κοντινή εξόρμηση. Τι κάνουμε, Σταύρο; Όλα μαζί γίνονται;

-   Ποιο το πρόβλημα; Εγώ, επί πλέον, θα έχω και συνάντηση με δυο παλιούς δημάρχους του Διδυμοτείχου…

Τον πρόλαβα την στιγμή που ξεκινούσε να την «κάνει με ελαφρά πηδηματάκια».

-   Κάτσε βιαστικέ Παπαθανάκη, κάτσε να σου κάνω κάνα τσεκ απ, κάνα ουρικό οξύ. Φοβάσαι μη τυχόν και σου  βρω τριγλυκαιρίδια… ακατανόμαστα.

-   Άλλη φορά, πάντως να ξέρεις, την Κυριακή στις 10 Απριλίου θα ’ναι στ’ αλήθεια ΣΑΝ ΝΑ ΜΠΑΙΝΕΙ Η ΑΝΟΙΞΗ. Και που είσαι; Άκουσες, είδες τον έξοχο Θάνο Ασκητή, ποιες δηλώσεις έκανε για το αποκρουστικό θέμα της τριπλής φρικτής παιδοκτονίας της Πάτρας;

-   Και βέβαια τον είδα και τον απόλαυσα. Είναι σαν να μελέτησε τα δικά μας της προηγούμενης μας ανάρτησης της Δευτέρα 14 Μαρτίου ’22. Όλα εκείνα περί αποκλεισμών και μονοδρομήσεων…

-   Εκείνα περί αλλεπάλληλων γυναικοκτονιών και περιθωριοποιήσεων…

-   Περί διαρρήξεων της κοινωνικής συνοχής. Περί «αναδρομικής μεταμέλειας ηθικοπλαστικού τύπου». Και ένα σωρό άλλων παθογενειών της σύγχρονης κοινωνίας. Μια εξίσου έξοχη παρέμβαση, Σταύρο μου, του κορυφαίου ψυχιάτρου της χώρας…

-   Που κάποιοι ανεκδιήγητοι ξερόλες τον έχουν βαπτίσει «…αθυρόστομο σεξογιατρό», φαντάσου! Αυτοί θα χρειαστούν φύλλα συκής, να τους έρθει κνησμός και …αλλεργία.

-   Και κόντρα σε όλες τις φθηνές, σύγχρονες και ποταπές ανθρωποφαγικές τάσεις, διατηρεί το κύρος και την υψηλή δεοντολογία, που …ξενίζει, παραδειγματίζει, αλλά σπανίζει!!!

-   Μα πρόσεξε μεγαλείο επιστημονικής ευθύτητας: Ξαναφέρνει στο προσκήνιο το ζητούμενο σε όλες της δημόσιες και «δικανικές» δίκες. Την ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΤΗΣ ΑΣΚΗΣΗΣ ΟΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ ΥΨΗΛΟΥ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΜΑΤΟΣ.

-   Από δε τη μεριά μας, δεν έχουμε να προσθέσουμε τίποτε άλλο! Και τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, αλλά και στον μακαρίτη τον Κώστα Καίσαρη που τα έκαμνε όλα… πενηνταράκια και τα ανέλυε έτσι πιο εύκολα, πιο κατανοητά!

Είπε αυτές τις τελευταίες λέξεις κι έφυγε βιαστικός, σχεδόν απ’ το …παράθυρο. Και βέβαια, όπως σχεδόν πάντα, ξεχνώντας κάτι απ’ την οικοσκευή του. Δεν άντεξα στον πειρασμό. Ήταν μια παλιά συνέντευξη του Δημήτρη Πενταφράγκα στον Βορέα, στο Πικέρμι της Αττικής!

Φίλες και φίλοι μου αγαπημένοι και αχώριστοι, δίνω παρακάτω τη σκυτάλη στον Σταύρο. Την Κυριακή, 10 Απριλίου. Την περιμένει την σκυτάλη στη γνωστή στάση της εκκίνησης, από τις 13 Μαρτίου. Εννοείται, ότι θα του επιστρέψω και την συνέντευξη του ιδρυτή της ELPEN.

Είχαμε κάνει τότε μια πολύ μελαγχολική αντιπαραβολή με το «Στη Δραπετσώνα πια, δεν έχουμε… ζωή». Αλλά η ζωή αλλιώς είναι όταν την βλέπεις με κέφι. Ένα κέφι που χαρακτήριζε την άξια κυρία Ζωή Λιάρου, που με τον ακούραστο σύζυγό της Μιχάλη Μπακαλίδη την μητέρα της Αναστασία και τα παιδιά τους Αθανάσιο, Κωνσταντίνο και Παναγιώτη πήγε στο Βούπερταλ της Γερμανίας να  …κλείσει στόματα και να ταΐσει τα δικά της…

 

Προτού κλείσω , να σας αναφέρω, ότι ξαναήρθαν όλοι τους για λίγες μέρες ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ εξοφλήσουν την ΔΕΗ του μαγαζιού τους που τους έστειλε η … επιδοτούμενη αυτή Δημόσια (;) Υπηρεσία παροχής ηλεκτρικού ρεύματος που ανέρχεται στο ευτελές και αστείο (;) ποσό των 6.250 ευρωπούλων…

Όσον αφορά εμένα κλείνω εδώ, για να δώσω την κούρσα στο άλογο που ήδη τρέχει σαν …λαγός. Απλά, σας θυμίζω μια έξοχη ρήση του Τζάκσον Μπράουν τζούνιορ στο  Life’s Little instruction book (βιβλιαράκι «αυτοβοήθειας»)

Η ΖΩΗ δίνει πάντα μια δεύτερη ευκαιρία.

Ποτέ τρίτη.

Η ίδια η Ζωή Λιάρου αποτελεί φωτεινή εξαίρεση: Είναι διατεθειμένη να δώσει και τρίτη ευκαιρία στη ζωή της. Αλλιώς θα ’ναι: Να ξανάρθει πίσω στην Ελλάδα. Να τακτοποιήσει οριστικά και τα λοιπά χρέη: ΔΕΥΑΟ, ΟΤΕ, ΤΡΕΝΟΣΕ, ΕΛΤΑ.

 

*  Σωτήρης Μπέδρελης ο του Χριστοδούλου  

 

 

 

.......................................................................................................................................

 

 

 

Πριν μερικά χρόνια μέσα από ένα εξαιρετικό αφιέρωμα του, που το υπέγραφε η Πόπη Κουρτίδου, ο «Βορέας» προσέγγιζε το θέμα της επανένταξης των ελλήνων ομογενών που επέστρεφαν μετά από αρκετά χρόνια στη Γερμανία ή άλλες χώρες της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης! Πριν 12 χρόνια, το 2010, εκεί βρισκόμασταν, λίγο πριν μπούμε στα βαθιά της μνημονιακής κρίσης που έφερνε τη χρεοκοπία της μεσαίας τάξης και την έξοδο εκατοντάδων χιλιάδων νέων υψηλής επιστημονικής και επαγγελματικής κατάρτισης. Από τα πλέον επίσημα κυβερνητικά χείλη τονιζόταν η συμβολή των ελλήνων υγειονομικών, στους 2.000 υπολογίζονται, στην αναβάθμιση του Συστήματος Υγείας της Βόρειας Ρηνανίας –Βεστφαλίας! Ένα δυναμικό που κόστισε πολλά χρήματα η εκπαίδευση στο ελληνικό κράτος και κυρίως οι ελληνικές οικογένειες που επωμίστηκαν τεράστιες δαπάνες και δυστυχώς θα μείνει για πάντα στην αλλοδαπή, γιατί οι συνθήκες εργασίας είναι οι ιδανικότερες και οι μισθοί σαφώς πολύ καλύτεροι! Αν τα βιώνουμε την τελευταία 12ετία και πολλά τα παραδείγματα φίλων και γνωστών που πήραν την απόφαση να μεταναστεύσουν αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Και η Ζωή Λιάρου, στην οποία αναφέρεται ο αγαπητός φίλος και συνεργάτης Σωτήρης Μπέδρελης, επιδεικνύοντας υψηλά αντανακλαστικά ενός έμπειρου και ικανού ρεπόρτερ, πήρε την απόφαση να μεταναστεύσει για δεύτερη φορά και να πάει στο Βούπερταλ (Wuppertal), στο οποίο είχε πάει για να επιστρέψει στη Νέα Ορεστιάδα και να δραστηριοποιηθεί για 13 σχεδόν χρόνια με το καφέ και το μίνι μάρκετ αλλά και οι συνθήκες ήταν πλέον δύσκολες για τη βιωσιμότητα τους και δεν υπήρχε άλλος δρόμος παρά ο δρόμος της ξενιτιάς και της μετανάστευσης που έχει σημαδέψει ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της τοπικής κοινωνίας. Το Βούπερταλ αρχές της δεκαετίας του 1960 ήταν ένας προορισμός για πάρα πολλούς συμπατριώτες μας. Είναι στην «κοιλάδα του Βούπερ», (αυτή είναι η ονομασία του και ίσως να σας είναι γνωστό από το περίφημο και εμβληματικό «Σβέμπεμπαν», το εναέριο τρένο του!

Ο έντυπος «Βορέας» και στη συνέχεια η μετεξέλιξη ως «ΒΟΡΕΣmagazin» μπορεί να θεωρηθεί ότι είναι ένα υψηλό πολιτιστικό –εκδοτικό εγχείρημα της μεταναστευτικής εμπειρίας, εξωτερικής και εσωτερικής, με τους συλλόγους της διασποράς να αποτελούν ένα μοναδικό ανοιχτό δημιουργικό εργαστήρι ιστορικής και πολιτιστικής αυτογνωσίας. Τα θέματα της διασποράς ήταν και παραμένουν πολύ ψηλά στη θεματολογία μας και δεν σταματάμε να τονίζουμε σε όλους τους τόνους ότι οι Οργανισμοί Τοπικής Αυτοδιοίκησης οφείλουν να ανακαλύψουν το καταπληκτικό ανθρώπινο δυναμικό τους αλλά τα βήματα που έχουν γίνει προς αυτή την κατεύθυνση είναι απελπιστικά ελάχιστα, γιατί στις τοπικές ομάδες εξουσίας υπάρχει ένα εμφυλιοπολεμικό κλίμα, που δεν επιτρέπει τη συνάντηση όλων των ζωντανών και δημιουργικών κοινωνικών και πολιτιστικών δυνάμεων του τόπου! Στην κυριολεξία το πολιτικό σύστημα, είτε κεντρικό είτε τοπικό, δεν έχει κατεβεί ακόμη από το Γράμμο!

Ο «ΒΟΡΕΑΣ» ήταν ανοιχτός σε όλες τις δυνάμεις και τους ανθρώπους τις διασποράς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο ιδρυτής της αμιγούς ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας, της ΕΛΠΕΝ (από το ονοματεπώνυμο της αείμνηστης συζύγου της Ελένης Πενταφράγκα, το γένος Μελά), Δημήτρης Πενταφράγκας, τον οποίο είχα συναντήσει στην έδρα της εταιρίας στο Πικέρμι Αττικής.

 

 

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΕΝΤΑΦΡΑΓΚΑΣ

Ο Εβρίτης φαρμακοβιομήχανος

στην πρωτοπορία  του ελληνικού φαρμάκου

 

Η ΕΛΠΕΝ, η πρώτη ελληνική φαρμακοβιομηχανία, ένα έργο καρδιάς και ζωής, άνοιξε τα φτερά της στη διεθνή αγορά φαρμάκου

 

Του Σταύρου Παπαθανάκη

 

 

ΕΛΠΕΝ: ΕΛΕΝΗ ΠΕΝΤΑΦΡΑΓΚΑ

ΜΙΑ ΥΠΟΘΕΣΗ ΚΑΡΔΙΑΣ ΚΑΙ ΕΝΑ ΟΡΑΜΑ ΖΩΗΣ

 

Αν η ΕΛΠΕΝ είναι μια υπόθεση καρδιάς και ένα όραμα ζωής, έτσι όπως το ονειρεύτηκαν, το σχεδίασαν και το πραγμάτωσαν δυο νέοι άνθρωποι με πολλά όνειρα και σχέδια για την κοινή ζωή τους, ο Δημήτρης Πενταφράγκας και η Ελένη Μελά –Πενταφράγκα, για τον «Βορέα» είναι μια υπόθεση τιμής να αναδεικνύει και να προβάλλει το έργο, τη δράση και τη ζωή των άξιων τέκνων της Θρακικής γης που διαπρέπουν και πρωταγωνιστούν στα γράμματα, τις τέχνες, τον πολιτισμό, την οικονομία. Για την ΕΛΠΕΝ και τους ιδρυτές της είχαμε κάνει ένα πρώτο αφιέρωμα ήδη από το 4^ο τεύχος (Σεπτέμβριος 2005) και στο σχεδιασμό μας υπήρχε πάντα η πρόνοια για ένα κεντρικό αφιέρωμα, έτσι όπως ταιριάζει και αξίζει στην πρώτη ελληνική φαρμακοβιομηχανία και στον ιδρυτή της κ. Δημήτρη Πενταφράγκα. Η συγκυρία της πραγματοποίησης της εκδήλωσης για τους «ΘΡΑΚΕΣ ΕΥΕΡΓΕΤΕΣ Ως ΠΡΟΤΥΠΑ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗΣ ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ», με αφορμή τη συμπλήρωσης 200 χρόνων από τον θάνατο μιας μεγάλης μορφής του Θρακικού Ελληνισμού του ευεργέτη Σαράντη Αρχιγένη, ήταν μια ευκαιρία να αναζητήσουμε στο παρόν ανάλογα πρότυπα και αξίες που συνεχίζουν μια μακρά παράδοση που είναι ταυτισμένη με τις λαμπρότερες σελίδες του νεότερου Ελληνισμού. Φορέας αυτής της παράδοσης και κληρονομιάς είναι ο ιδρυτής της ΕΛΠΕΝ, ο Εβρίτης φαρμακοβιομήχανος Δημήτρης Πενταφράγκας, ο οποίος βρίσκεται στην καλύτερη περίοδο της επιχειρηματικής δράσης του, αφού βλέπει την φαρμακοβιομηχανία του να επιχειρεί ένα μεγάλο βήμα στη διεθνή αγορά φαρμάκου με αιχμή μια εισπνευστική συσκευή που είναι μια δική του εφεύρεση, μετά από πολλά χρόνια έρευνας, η πατέντα της οποίας έχει κατοχυρωθεί στις περισσότερες χώρες του κόσμου και όπως όλα δείχνουν θα διαφοροποιήσουν θεαματικά την τάξη μεγέθους της εταιρείας.

Η ΕΛΠΕΝ σε μια περίοδο οξύτατης οικονομικής κρίσης είναι ένα παράδειγμα υγιούς οικονομικής και επιχειρηματικής δράσης και ανάπτυξης. Είναι μια πηγή αισιοδοξίας για τις ελληνικές δυνατότητες και ανοίγει νέους ορίζοντες στο χώρο του φαρμάκου. Αυτός ήταν άλλωστε από την αρχή ο στόχος των ιδρυτών της, να δημιουργηθεί «μια ελληνική φαρμακοβιομηχανία ευρωπαϊκών προδιαγραφών». Αυτό είναι κάτι το αδιαμφισβήτητο κι εμείς εδώ στη Θράκη, στον Έβρο και στη Νέα Ορεστιάδα χαιρόμαστε ειλικρινώς και είμαστε δικαιολογημένα υπερήφανοι με τα επιτεύγματα ενός μεγάλου συμπατριώτη μας του κ. Δημήτρη Πενταφράγκα.

 

*

*   *

 

ΕΝΑ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ

ΟΠΩΣ ΤΟ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΑΜΕ

ΤΟΝ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟ ΤΟΥ 2005 (τεύχος 4)

1965-2005

Η  ΠΡΩΤΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΦΑΡΜΑΚΟΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ, ΕΛΠΕΝ Α.Ε., ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ ΤΑ ΣΑΡΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ

Μετά από πολύχρονες έρευνες βρίσκεται μπροστά σε μια νέα πρόκληση για δυναμική παρουσία στη διεθνή αγορά.

 

Σαράντα χρόνια συμπληρώθηκαν φέτος από την ίδρυση της φαρμακοβιομηχανίας, ΕΛΠΕΝ Α.Ε., η οποία σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα κατάφερε να διαδραματίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στον κλάδο του φαρμάκου. Κατέχει την πρώτη θέση στην παραγωγή ελληνικού φαρμάκου και με τις σχεδιασμένες επενδύσεις και την εργαστηριακή έρευνα προσβλέπει στην κατάκτηση μεγαλύτερων μεριδίων και την επέκτασή της στη διεθνή αγορά.

Η ίδια η ονομασία της εταιρείας μας διηγείται μια συναρπαστική ιστορία αγάπης και πάθους δυο νέων ανθρώπων που είναι αφοσιωμένη στην επίτευξη, στην υλοποίηση ενός οράματος ζωής και μιας επιχειρηματικής δράσης που στηρίζεται στα όνειρά τους για μια καλύτερη ζωή γεμάτη με προκλήσεις, ευκαιρίες και δοκιμασίες.

Ο συμπατριώτης μας Δημήτρης Πενταφράγκας είναι ένα ακόμη ξεχωριστό πετράδι στο πολύμορφο ανθρώπινο μωσαϊκό και δυναμικό της περιοχής μας που διαπρέπει τέσσερις δεκαετίες σε έναν δύσκολο κλάδο όπως αυτός του ελληνικού φαρμάκου και επαξίως εκπροσωπεί την ελληνική πρόταση και απάντηση. Έστησε με τη συμπαράσταση και αφοσίωση της πολυαγαπημένης συζύγου του, Ελένης, μια πρότυπη βιομηχανία που θα του χαρίσει επιχειρηματική καταξίωση και αναγνώριση.

Εδώ και τρεις δεκαετίες εδρεύει στο Πικέρμι Αττικής. Διαθέτει σύγχρονα εργαστήρια και άρτια εξοπλισμένες μονάδες με τα πλέον εξελιγμένα τεχνολογικά επιτεύγματα που είναι στη διάθεση των ερευνητών της εταιρείας αλλά και των εξωτερικών συνεργατών της. Η εταιρεία έχει δώσει μεγάλο βάρος με την ανάλογη χρηματοδότηση, ώστε να ελπίζει σύντομα στην παραγωγή ενός φαρμάκου που θα επιτρέψει όχι απλώς να διατηρήσει την πρώτη θέση που κατέχει μεταξύ των εγχώριων βιομηχανιών αλλά και να ανοίξει ακόμη περισσότερο το φτερά της στη διεθνή αγορά.

Γεγονός αδιαμφισβήτητο είναι ότι η ΕΛΠΕΝ κατέχει την δεσπόζουσα θέση μεταξύ των ελληνικών φαρμακευτικών βιομηχανιών κι αυτός ο ρόλος της αναγνωρίζεται από τους ανθρώπους του κλάδου. Δεν είναι τυχαίο ότι ο εκπρόσωπός της στην Ένωση Ελληνικών Φαρμακοβιομηχανιών (Ε.Ε.Φ.) Θεόδωρος Τρύφων, σύζυγος της μοναχοκόρης του Δημήτρη Πενταφράκα, Ζωής, κατέχει επί σειρά ετών στο διοικητικό συμβούλιο της Ε.Ε.Φ. το αξίωμα του προέδρου.

Στην εταιρεία σημαντικές θέσεις ευθύνης έχει αναλάβει η δεύτερη γενεά της οικογένειας που εκπροσωπείται από τους Κωνσταντίνο και Μανώλη, που έχουν τα ονόματα των δύο παππούδων του Κωνσταντίνου Πενταφράγκα και του Μανώλη Μελά, ενώ η Τρίτη γενεά που ακολουθεί και είναι ευάριθμη και μεγαλώνει, θα οικοδομήσει το μέλλον της εταιρείας πάνω σε άλλες προϋποθέσεις αξιοποιώντας τη συσσωρευθείσα γνώση και εμπειρία των δύο επιχειρηματικών γενεών μιας επιχειρηματικής οικογενειακής παράδοσης σε έναν από τους πλέον δύσκολους και ανταγωνιστικούς βιομηχανικούς κλάδους. Κι όταν μαθαίνεις ότι το όνομα της εταιρείας είναι η συντομογραφία του ονοματεπωνύμου της πολυαγαπημένης συζύγου του ιδρυτή, της Ελένης Πενταφράγκα, που έφυγε ξαφνικά και πρόωρα, ένα γέννημα θρέμμα της Ορεστιάδας, κόρης του αείμνηστου γιατρού Μανώλη Μελά, ο οποίος κάτω από τις αντίξοες συνθήκες της μεταπολεμικής περιόδου προσέφερε σημαντικότατες υπηρεσίες υγείας στους κατοίκους του Κυπρίνου και της Επαρχίας Ορεστιάδας, μπορείς να διαισθανθείς πόσο σημαντικοί είναι για τα μέλη της επιχειρηματικής οικογένειας οι συναισθηματικοί και οικογενειακοί δεσμοί, ποιος ο ρόλος του συναισθήματος στις ενέργειές τους και γιατί επιμένουν να επιστρέφουν στις ρίζες τους και να επιζητούν την αναγνώριση και την επιβράβευση της επιχειρηματική δραστηριότητας μέσα από μια διαρκή προσφορά στον άνθρωπο και το κοινωνικό σύνολο με την ανάπτυξη και διεύρυνση πρωτοβουλιών ουσιαστικών και αποδεικτικών της κοινωνικής προσφοράς τους.

Πολλοί ήταν οι συμπατριώτες μας που βρήκαν την πρώτη δουλειά στην ΕΛΠΕΝ κι έτσι είχαν την άνεση και με τις καλύτερες προϋποθέσεις να οργανώσουν τη ζωή τους στην Αθήνα όταν μια θέση και μάλιστα σίγουρη και καλά αμειβόμενη δεν ήταν κάτι το αυτονόητο για κάποιον που πρωτοέφτανε στη χαώδη και απρόσωπη Αθήνα. Τότε χρειαζόταν ο γνωστός, ο φίλος, ο συμπατριώτης που θα έδινε χείρα βοηθείας και θα ενίσχυε την ελπίδα ότι τα πράγματα θα πάνε καλά. Οι αναμνήσεις πολλές και τα περιστατικά χαρακτηριστικά μιας περιόδου που όλοι πίστευαν ότι με τα χέρια και τις δυνάμεις τους, με εργατικότητα, φιλοπρόοδο πνεύμα, ήθος και αξιοπρέπεια μπορούν να πάνε μπροστά. Και πήγαν μπροστά και έχουν όλα τα εφόδια για ακόμη μεγαλύτερα άλματα.

Το 1965 είναι η χρονιά ορόσημο για τον τότε φαρμακοποιό Δημήτρη Πενταφράγκα που αποφασίζει την ίδρυση της φαρμακευτικής βιομηχανίας ΕΛΠΕΝ Α.Α.

Το 1972 είναι ένας επίσης μεγάλος σταθμός για την εδραίωση και την ανάπτυξη της βιομηχανίας αφού πλέον αποκτά την ιδιόκτητη παραγωγική μονάδα της.

Σήμερα, 40 χρόνια μετά, το 2005, η βιομηχανία διαθέτει εγκαταστάσεις (παραγωγική μονάδα, εργαστηριακούς χώρους και διοικητικές υπηρεσίες) συνολικού εμβαδού δέκα χιλιάδων τετραγωνικών μέτρων. Απασχολεί 300 περίπου εργαζόμενους και ο κύκλος των εργασιών της ξεπερνάει τα 20 δισεκατομμύρια δραχμές.

Το μέλλον της προοιωνίζεται ακόμη λαμπρότερο. Η σωστή οργάνωση, ο σχεδιασμός και κυρίως οι σημαντικές αλλά και πολύχρονες επιστημονικές εργαστηριακές έρευνες επιτρέπουν μεγάλα περιθώρια αισιοδοξίας για επιχειρηματικά άλματα.

Η ΕΛΠΕΝ Α.Ε. σε μια σημαντική χρονιά για την επιχειρηματική ιστορία της βρίσκεται μπροστά σε μια νέα πρόκληση. Η πρόσφατη βράβευσή της από τον υπουργό Οικονομίας και Οικονομικών κ. Γεώργιο Αλογοσκούφη για μια διεθνή πατέντα της σηματοδοτεί μια νέα φάση ανάπτυξης της εταιρείας. Αν όλα πάνε κατ’ ευχήν και το ευχόμαστε ολόψυχα, τότε μπορούμε να μιλάμε για ένα επιχειρηματικό άλμα που θα αλλάξει άρδην τα μεγέθη και τους προσανατολισμούς της. Για να περπατήσει το νέο φάρμακο θα απαιτηθεί πρόσληψη 200 εργαζομένων!!!

Μακάρι, γιατί αυτό θα σημαίνει ακόμη μεγαλύτερους κύκλους εργασιών, άρα ακόμη μεγαλύτερα περιθώρια χορηγιών και χρηματοδοτήσεων σε κοινωφελείς δράσεις και σκοπούς. Χρόνια τώρα η ΕΛΠΕΝ υποστηρίζει τον Α.Ο.Ο., τον Δήμο Ορεστιάδας με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το υπαίθριο θέατρο του Άλσους Αδριανουπόλεως, το Θεατρικό Εργαστήρι του Θρακικού Κέντρου Πολιτισμού «ΔΙΟΝΥΣΟΣ». Φιλοσοφία του ιδρυτή της Δημήτρη Πενταφράγκα είναι η απόδοση στο κοινωνικό σύνολο μέρους των κερδών της εταιρείας, η οποία θα πρέπει μέσα από τέτοιες πρωτοβουλίες να δείχνει ένα επιχειρηματικό πρόσωπο με αναπτυγμένη κοινωνική αντίληψη και ευθύνη. Και ομολογουμένως το πράττει με τον πιο σωστό τρόπο.

 

*

*   *

 

 

 

*

*   *

 

ΜΙΑ ΕΙΣΠΝΕΥΣΤΙΚΗ ΣΥΣΚΕΥΗ, ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΠΑΤΕΝΤΑ,

ΑΝΟΙΓΕΙ ΕΝΑ ΝΕΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ, ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΕΚΤΑΣΗ

ΤΗΣ ΕΛΠΕΝ ΣΤΗ ΔΙΕΘΝΗ ΑΓΟΡΑ ΦΑΡΜΑΚΟΥ

 

Τι είναι η εισπνευστική συσκευή ή καλύτερα οι δυο συσκευές εισπνεόμενων φαρμάκων υπό τη μορφή κόνεως. Το ένα φάρμακο είναι βρογχοδιασταλτικό και το άλλο είναι κορτιζόνη. Οι συσκευές διαφέρουν από όλες τις άλλες και αποτελούν παγκόσμια πατέντα, για την οποία τιμήθηκε ο εφευρέτης τους που τυχαίνει να είναι ο ίδιος ο πρόεδρος της φαρμακοβιομηχανίας ΕΛΠΕΝ. Πρόκειται για έναν σεμνό εργάτη της επιστήμης που δεν αποσκοπούσε με την ίδρυση της φαρμακοβιομηχανίας μόνο στο κέρδος αλλά και στην προώθηση της έρευνας αλλά και πρωτοποριακών μεθόδων θεραπείας των παθήσεων των πνευμόνων. Οι συσκευές είναι απλές μεν στη σύλληψη κι έτσι απλές στη χρησιμοποίησή τους καθώς απευθύνονται σε όλα τα ηλικιακά στρώματα και είναι δυνατόν να χρησιμοποιηθούν με την ίδια ευκολία (γέροντες, άτομα με ειδικές παθήσεις). Ήδη ο εφευρέτης έχει επινοήσει τον τρόπο απλούστευσης και της μετατροπής των δυο συσκευών σε μια. Ο εφευρέτης –ερευνητής έχει σκοπό της ζωής του να χρησιμοποιήσει τη συσκευή αυτή για πρωτοποριακές θεραπείες άλλων παθήσεων όπως διαβήτη, ορισμένων μορφών καρκίνο των πνευμόνων που κρίνονται ανεγχείρητοι ή χειρουργικά απροσπέλαστοι. Κυρίως είναι για το βρογχικό άσθμα και τη χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια (ΧΑΠ).

 

*

*   *

 

Ο ΕΥΕΡΓΕΤΗΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΟΡΕΣΤΙΑΔΑΣ

 

Ένα πιάνο με ουρά ήταν η τελευταία δωρεά του Δημήτρη Πενταφράγκα προς τον Δήμο Ορεστιάδας. Χωρίς αυτό θα ήταν αδύνατη η πραγματοποίηση της συναυλίας της Συμφωνικής Ορχήστρας του Πανεπιστημίου Αδριανούπολης που ήταν μια από τις καλύτερες πολιτιστικές εκδηλώσεις του καλοκαιριού για την πόλη της Νέας Ορεστιάδας.

 

*

*   *

 

Σήμερα σ’ έναν χώρο ιδιαίτερου συμβολισμού που είναι ταυτισμένος με τις μνήμες των ιδρυτών της Νέας Ορεστιάδας, καλό είναι αν θυμηθούμε και να αναγνωρίσουμε τη θετική δράση συμπολιτών και συμπατριωτών μας, στους οποίους χρωστάμε αυτόν τον όμορφο χώρο που κάθε καλοκαίρι γίνεται το επίκεντρο πολιτιστικών εκδηλώσεων και δράσεων που αναβαθμίζουν την ποιότητα ζωής των κατοίκων της πόλης της Νέας Ορεστιάδας και της ευρύτερης περιοχής του Βορείου Έβρου. Η εικόνα πριν δεκαπέντε χρόνια ήταν εντελώς διαφορετική. Ήταν μια εικόνα εγκατάλειψης και παρακμής. Για να φτάσουμε σ’ αυτή τη σημερινή εικόνα της ζωής και του πολιτισμού, χρειάστηκε η εμπνευσμένη δράση και πρωτοβουλία των συμπολιτών. Το 1994 ήταν που άρχισε ο αγαπητός φίλος γιατρός Θανάσης Απότας να απευθύνεται στους τοπικούς φορείς και να γίνει ο καταλύτης της δημιουργίας του υπαίθριου δημοτικού θεάτρου. Με τη δική του επιμονή προχώρησε η συνεργασία με τον δήμο Ορεστιάδας και τη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Ροδόπης Έβρου για την ένταξη του έργου στα ευρωπαϊκά χρηματοδοτικά μέσα. Δεν ήταν όμως επαρκή για την ολοκλήρωση του έργου. Τότε ήταν που ήλθε η γενναιόδωρη χρηματοδότηση από τον συμπατριώτη μας Εβρίτη φαρμακοβιομήχανο, τον ιδρυτή της πρώτης ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας, που ήταν καθοριστική για την περαίωση των εργασιών και την απόδοση ενός λειτουργικού χώρου στους κατοίκους της πόλης. Έτσι, πριν μερικές μέρες εκατοντάδες κάτοικοι της περιοχής είχαν τη δυνατότητα να απολαύσουν τη συναυλία της Συμφωνικής Ορχήστρας του Πανεπιστημίου της Αδριανούπολης, αφού για την πραγματοποίησή της ήταν αναγκαία η ύπαρξη ενός πιάνου με ουρά, το οποίο απόκτησε σε χρόνο ρεκόρ η Δημοτική Επιχείρηση Πολιτιστικής Ανάπτυξης Ορεστιάδας μετά από χρηματοδότηση του κ. Δημήτρη Πενταφράγκα. Αυτό έχει συμβεί πολλές φορές κατά το παρελθόν και στις προθέσεις του είναι να συνεχίσει να προσφέρει στη γενέτειρά του.

Από παλιά υπάρχει εκφρασμένη η βούλησή του για την προώθηση ενός εγχειρήματος που θα αφορά τις δυο χώρες, Ελλάδα και Τουρκία, ως ένα επιδεικτικό και θετικό παράδειγμα ειρηνικής συνεργασίας. Οι μέχρι τώρα οικονομικές ενισχύσεις σε φορείς και δράσεις στη Νέα Ορεστιάδα ξεπερνάνε κατά πολύ το 1.200.000 ευρώ. Δεν υπάρχει άλλο προηγούμενο παρόμοιας προσφοράς προς την πόλη της Νέας Ορεστιάδας. Ο Δημήτρης Πενταφράγκας είναι ένα ξεχωριστό παράδειγμα για ένα ακόμη πολύ σοβαρό λόγο. Εδώ και πάρα πολλά χρόνια είχαμε να δούμε έναν Θρακιώτη επιχειρηματία αυτού του μεγέθους που δραστηριοποιείται εντός και εκτός των εθνικών συνόρων. Απευθύνομαι προς τη δημοτική αρχή και τα μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου Νέας Ορεστιάδας και τους προτείνω να συζητήσουν σε μια από τις συνεδριάσεις τους το θέμα της ανακήρυξης του Δημήτρη Πενταφράγκα ως ευεργέτη της Νέας Ορεστιάδας. Δεν ξέρω πόσο ανάγκη το έχει ο ίδιος. Ένα είναι βέβαιο ότι το έχουμε ανάγκη εμείς οι ίδιοι. Γιατί πρέπει να έχουμε το ήθος και το μεγαλείο να αναγνωρίζουμε την αξιοσύνη και την προσφορά των συμπατριωτών μας. Είναι ένας στοιχειώδης κώδικας, ένας δεσμός τοπικής αλληλεγγύης, επικοινωνίας, στήριξης και δημιουργίας αξιών, προτύπων και πολιτισμού. Κι αυτό ήταν κάτι που μας χαρακτηρίζει, θα πρέπει να μας χαρακτηρίζει τώρα και στο μέλλον

 

 

*

*   *

Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη από τη Δόξα Διδυμοτείχου έχει διανύσει μια εντυπωσιακή διαδρομή με σπουδαία καλλιτεχνικά ορόσημα και ο Καστρινός υγειονομικός Αθανάσιος Σίμογλου που μελοποίησε τον Κωνσταντίνο Καβάφη

 

Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη καταγωγή από τη Δόξα Διδυμοτείχου έχει διανύσει μια εντυπωσιακή διαδρομή με σπουδαία καλλιτεχνικά ορόσημα. Με την ενσάρκωση απαιτητικών ρόλων διακρίθηκε για το πληθωρικό της υποκριτικό απόθεμα που την έχει αναδείξει σε μια από τις καλύτερες ηθοποιούς της γενιάς της. Μέχρι τώρα ούτε ο Δήμος Διδυμοτείχου ούτε άλλος αυτοδιοικητικός φορέας δεν την προσκάλεσε για να παρουσιάσει κάποιο από τα έργα στα οποία πρωταγωνίστησε. Το ίδιο ισχύει και για τον Καστρινό υγειονομικό Αθανάσιο Σίμογλου που μελοποίησε τον Κωνσταντίνο Καβάφη κι αυτό πριν 11 χρόνια αλλά μέχρι τώρα δεν προσκλήθηκε για την παρουσίαση του έργου που μπορεί επίσης και μάλιστα με υψηλές καλλιτεχνικές προσδοκίες να παρουσιαστεί σε πολλές ευρωπαϊκές μητροπόλεις και το Διδυμότειχο να μιλήσει στον έξω κόσμο με το έργο ενός δικού του ανθρώπου και με την διεθνή ακτινοβολία και αναγνώριση του Αλεξανδρινού ποιητή!

 

*

*   *

 

Στο σταθμό του Μονάχου με το ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ ΕΞΠΡΕΣ με τον Άκη Πάνου και τον Στράτο Διονυσίου

 

Για πολλά χρόνια χιλιάδες Έλληνες μετανάστες στο Σταθμό του Μονάχου ε το ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ ΕΞΠΡΕΣ και ο Άκης Πάνου θα έγραφε το γνωστό εμβληματικό τραγούδι του, που θα το ερμήνευε ο Στράτος Διονυσίου και θα αποτύπωνε τον καημό των Ε

λλήνων ξενιτεμένων και τον τραυματικό αποχωρισμό τους από τον γενέθλιο τόπο. Κανένας δεν το φανταζόταν ότι η ξενιτιά θα τους κρατούσε τόσα χρόνια και από την πρώτη γενιά θα φτάναμε στην Πέμπτη γενιά των ομογενών μας. Το τραγούδι ο Άκης Πάνου το έγραψε το 1972, πριν 50 χρόνια, ενώ το βιβλίο του με τίτλο ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ ΕΞΠΡΕΣ θα έγραφε το 2004 ο Δημήτρης Μαργαριτόπουλος και θα κυκλοφορούσε από τις εκδόσεις «Κοχλίας».

Στο μεταξύ οι διαδρομές της μετανάστευσης προς όλες τις ηπείρους παραμένουν οι ίδιες αλλά έχουν αλλάξει τα μέσα μεταφοράς που μνημονεύονταν στα τραγούδια που αγαπήθηκαν και τραγουδήθηκαν από τους ξενιτεμένους. Σήμερα πολύ απλά δεν υπάρχουν ή έχουν καταργηθεί! Τώρα το μοναδικό μέσο μεταφοράς είναι το αεροπλάνο και στο σταθμό του Μονάχου ή της Στουτγάρδης θα δικούς μας συμπατριώτες μόνο για τους εντός Γερμανίας εσωτερικούς προορισμού! Το αεροπλάνο ως μέσο μεταφοράς έχει καταργήσει την έννοια της απόστασης και του αποχωρισμού, αφού ο ξενιτεμένος της νέας εποχής στις χώρες της Ευρώπης μπορεί να επισκέπτεται τον ιδιαίτερο τόπο καταγωγής του πολλές φορές το χρόνο!

 

«Γράμματα απ’ τη Γερμανία» σε στίχους Φώντα Λάδη και μουσική του Μίκη Θεοδωράκη

 

Το 1966 ήδη ο Μίκης Θεοδωράκης είχε γράψει τη μουσική για τα «Γράμματα απ’ τη Γερμανία» σε στίχους του Φώντα Λάδη και πρώτος ερμηνευτής ήταν ο Γιώργος Ζωγράφος που τα παρουσίασε στη μπουάτ «Εσπερίδες», ενώ το 1975 ο δίσκος θα κυκλοφορούσε από τη ΛΥΡΑ. Το 1974 έρχονται οι «ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ» του Γιάννη Μαρκόπουλου σε στίχους του Γιώργου Σκούρτη με τη Βίκυ Μοσχολιού και το Λάκη Χαλκιά στην ερμηνεία των τραγουδιών, που θα γίνουν μεγάλες επιτυχίες. Μην ξεχνάμε το μεγάλο Στέλιο Καζαντζίδη που θα κάνει μεγάλες επιτυχίες τραγουδώντας για «το ψωμί της ξενιτιάς» απηχώντας τον καημό τους, τραγούδια που θα γράψουν τη δική τους ιστορία απηχώντας την περίοδο της μετανάστευσης ειδικά προς την Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη.

Εξήντα χρόνια μετά η μεταναστευτική εμπειρία είναι και πάλι σε έξαρση με σπουδαγμένους νέους μας να εγκαταλείπουν την πατρίδα τους, όπως και πάρα πολλοί κατεστραμμένοι επαγγελματίες φεύγουν για τα ξένα προσδοκώντας μια καλύτερη ζωή τις οικογένειες και τα παιδιά τους.

 

*

*   *

 

Ο Δημήτρης Κοσμίδης από τις Φέρες και την Ελένη Δεληδημητρίου Τσακμάκη από την Κατερίνη και η λογοτεχνία των “Gastarbeiter” (Γκασταρμπάϊτερ –Φιλοξενούμενοι εργάτες)

 

Με τη βελτίωση των συνθηκών ζωής του οι συμπατριώτες μας οργανώνονται στις κοινότητές τους, στα αθλητικά και εθνικοτοπικά τους σωματεία. Ο Δημήτρης Κοσμίδης είναι από τους πρώτους που θα ασχοληθεί με την πολιτιστική –πνευματική δράση και τις πρώτες λογοτεχνικές αναζητήσεις των συμπατριωτών μας στη Γερμανία. Πέθανε μερικά χρόνια χωρίς να του έχει γίνει κάποια πρόσκληση από τη γενέτειρα του τις Φέρες επιβαρυμένος από τις τραυματικές εμπειρίες και βιώματα μιας σκληρής εποχής.

Η Ελένη Δεληδημητρίου Τσακμάκη είναι η κατεξοχήν συγγραφέας, εκπρόσωπος της γενιάς των Ελλήνων Gastarbeiter. Ασχολήθηκε με τη συγγραφή, αφού στο μεταξύ είχε λύσει το θέμα της εργασίας και αποκατάστασής της. Στη συνέχεια άρχισε τα γραψίματά της και έχει ήδη φτάσει τα 13 βιβλία. Πριν δύο χρόνια οργάνωσε στο Μόναχο την έκθεση «MIGRED -60 JAHRE UND WIR SIND IMMER NOCH HIER» Diese Ausstellung ist allen griechischen Gastarbeitern gewidmet.

 

 

«ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ – 60 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ ΕΔΩ

Η έκθεση αυτή είναι αφιερωμένη στους Έλληνες Gastarbeiter»

 

 

Η Ελένη Δεληδημητρίου - Τσακμάκη γεννήθηκε στο Ζαγκλιβέρι Θεσσαλονίκης.Μεγάλωσε στην Κατερίνη στα χρόνια του παγκοσμίου πολέμου. Παντρεύτηκε σε ηλικία δεκαεπτά ετών και απόκτησε δυο κόρες κι ένα γιο. Οι οικονομικές δυσκολίες την ανάγκασαν να φύγει μαζί με τον άνδρα της το 1961 για τη Γερμανία. Σήμερα είναι συνταξιούχος και ευτυχισμένη γιαγιά με τα επτά εγγόνια και τα πέντε δισέγγονα της και μοιράζει τη ζωή της ανάμεσα σε δυο πατρίδες. Την αγάπη της για το γράψιμο την ανακάλυψε σε ηλικία πενήντατεσσάρων ετών, όταν πια είχε ξεφύγει από την αγωνιώδη αναζήτηση πόρων επιβίωσης και των πολλών οικογενειακών υποχρεώσεων.

Μέχρι τώρα έχει εκδώσει 13 βιβλία. Την «πάνινη κούκλα», «η απόφαση που δεν πάρθηκε», «ο Άρης το παιδί του μετανάστη», «τα δέντρα που δεν ρίζωσαν», «Μαμά να ξανάρθεις», «ταξιδιάρικα πουλιά», «στους Δελφούς με τον Ηνίοχο», «το μπουκάλι που ταξίδευε», «ο Ασροπαλαμίδας ο προστάτης των ζώων και της φύσης», «Τελευταίος σταθμός», «Κάτω από γκρίζους ουρανούς», «Άγιε Βασίλη φέρε τη γιαγιά μου», «Ηρωίδες χωρίς Ηρώο» καθώς και 6 θεατρικά έργα που παίχτηκαν και παίζονται σταδιακά σε πολλές πόλεις της Γερμανίας,«Κωμικοτραγικές σκηνές από τη ζωή των μεταναστών», «Στο σταθμό του Μονάχου», «Μια μελωδία στη μοναξιά», «Στους Δελφούς με τον ηνίοχο», «Αχ Ελλάδα σ΄ αγαπώ» και «Το κορίτσι από τη Σμύρνη». Αρκετά από αυτά βραβεύτηκαν μεταξύ αυτών και «Τα δέντρα που δεν ρίζωσαν» από την πόλη Μονάχου, καθώς επίσης και το θεατρικό έργο «Κωμικοτραγικές σκηνές από τη ζωή των μεταναστών», το οποίο βραβεύτηκε από την Πανελλήνια Ένωση λογοτεχνών στην Αθήνα και από το Παγκόσμιο Φεστιβάλ του Πανεπιστημίου του Ρεθύμνου.

Από την επίσημη σελίδα της www.elenitsakmaki.com.

 

*

*   *

«Η ΕΠΟΠΟΙΪΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ»

ΕΝΑ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΟΥ ΑΚΟΜΗ ΔΕΝ ΓΡΑΨΑΜΕ

 

«Η ΕΠΟΠΟΙΪΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ» - ΕΝΑ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΟΥ ΑΚΟΜΗ ΔΕΝ ΓΡΑΨΑΜΕ και θα πρέπει να το κάνουμε όσο συντομότερα γίνεται. Μέσα από τη σπουδαία αυτή καταγραφή θα μπουν τα θεμέλια για τη δημιουργία ενός καταπληκτικού δικτύου, που μπορεί να προσφέρει τεράστιες υπηρεσίες στον τόπο καταγωγής μας. Σας παραθέτω ένα κείμενο που είχα γράψει στον «ΒΟΡΕΑ», στο 3^ο τεύχος, τον Αύγουστο του 2005, πριν 17 χρόνια! το προσυπογράφω και σήμερα χωρίς καμία αλλαγή.

 

 

*