Η αγωνία μετά τη συνεχιζόμενη καταστροφική μανία της πυρκαγιάς και μέσα στον πυρήνα του Εθνικού Πάρκου της Δαδιάς είναι να μην αγγίξει τη μοναδική αποικία του μαυρόγυπα, που είναι το εμβλημτικότερο είδος, "ένα είδος-σημαία", όπως μου είπε κάτοικος της Δαδιάς! Εφόσον περνούσε στον πυρήνα της προστατευόμενης περιοχής η φωτιά θα ήταν δύσκολο να κατασβεστεί και θα κατέκαιγε όσα θα έβρισκε στο διάβα της, μου έλεγε πριν δύο χρόνια έμπειρος αξιωματικός του Πυροσβεστικού Σώματος! "Το πυροθερμικό φορτίο είναι τεράστιο", μου είχε πει τότε και δυστυχώς επιβεβαιώθηκε με τον πλέον τραγικό τρόπο! Η τελευταία μεγάλη φωτιά είχε συμβεί το 1947μ πριν 75 χρόνια, στα χρόνια του Εμφύλιου Πολέμου αλλά η εικόνα του δάσους ήταν εντελώς διαφορετική! Μόνο στη Λευκίμη και τη Δαδιά υπήρχαν 50.000 πρόβατα και γενικώς μια ανθρωπογενής δραστηριότητα που ήταν ταυτισμένη με το δάσος! Από τα 20.-30.000 πρόβατα που υπήρχαν στο τσελιγκάτο της Δαδιάς σήμερα απέμεινε ένα μόνο κοπάδι με 400 άτομα! "Δεν θα κινδυνεύσουν Λευκίμη και Δαδιά, γιατί για την προστασία τους θα πέσουν όλες οι δυνάμεις που ενεργούν στην περιοχή", μου διαβιβάστηκε από την Πυροσβεστική Υπηρεσία και μου μεταφέρθηκε η ηρωική προσπάθεια που καταβάλλουν στο πεδίο της μάχης οι πυροσβέστες! Με τη φωτιά όμως οι εκτιμήσεις μπορούν να αλλάξουν θεαματική και σε ελάχιστο χρόνο να υπάρχει μια διαφορετική εικόνα και κατάσταση!
Στη Δαδιά συντελείται ένα τεράστιο οικολογικό και περιβαλλοντικό έγκλημα και ταυτόχρονα καταρρέει και κατακαίγεται από τις φλόγες του πύρινου Αρμαγεδώνα ένα αυτοκαταστροφικό διαχειριστικό μοντέλο
Θλίψη και πόνο,, γιατί αυτό το Δάσος ήταν κάτι περισσότερο από ένα οικοσύστημα. από ένας βιότοπος! Ήταν και θα είναι μέρος της ψυχής μας και της ταυτότητας μας! Ένα πολύτιμο μέρος της φαντασιακής μας συνείδησης και ουτοπίας!
Σταύρος Παπαθανάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου