Ο αποχαιρετισμός του Ορέστη Χατζόπουλου στη μητέρα τουΓιούλη-Θλίψη και συγκίνηση για τη μεγάλη απώλεια για τον πρώην υπερνομάρχη Ροδόπης-Έβρου Χρήστο Χατζόπουλο!

Στην Μητέρα μου τη Γιούλη (17/04/1957 – 01/09/2023)

«Η Μητέρα είναι τα πάντα. Αυτή είναι η παρηγοριά μας στη θλίψη, η ελπίδα μας στη δυστυχία και η δύναμή μας στην απελπισία. Είναι η πηγή της αγάπης, της συμπόνιας και της συγχώρεσης. Αυτός που τη χάνει, χάνει μια αγνή ψυχή που τον ευλογεί και τον προστατεύει συνεχώς».

Χ. Γκιμπράν

«Έφυγες» και μας άφησες απροστάτευτους αλλά εμείς δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ...

Ήσουν ένας σπάνιος άνθρωπος.. Ξεχώριζες με την προσωπικότητά σου, για την ηθική σου, την πραότητα και την αστική σου ευγένεια.. Ήσουν υποδειγματική σε όλους τους ρόλους που ανέλαβες στη ζωή σου: ως μητέρα, ως σύζυγος, ως κόρη, ως δικηγόρος, ως οικοδέσποινα…

Δεν θα ξεχάσουμε ότι κατάφερες να μας μεγαλώσεις σχεδόν μονάχη σου, ενώ μαχόσουν παράλληλα στην αρένα της δικηγορίας (ούσα από τις πρώτες δικηγορίνες στην πόλη μας).. Ότι προσπάθησες να μας μάθεις να βασιζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις και να μην ψάχνουμε δικαιολογίες για να σκεπάσουμε τις αποτυχίες μας.. Ότι πάσχιζες να μας μεταδώσεις την αγάπη σου για τη γνώση και τα βιβλία..

Δεν θα ξεχάσουμε τα αμέτρητα πειράγματα που σου κάναμε για την ελαφρώς υπερβολική σου εμμονή με την καθαριότητα και την τάξη. Ήθελες όλα να είναι τακτοποιημένα (αγαπημένη σου λέξη). Πράγματι, μια επίσκεψη στο σπίτι και ένιωθες μία σχεδόν συμπαντική αρμονία μέσα στον χώρο.

Μα για εκείνο που σε θαύμασα περισσότερο ήταν το σθένος σου.. Ακόμα και όταν η επάρατη νόσος εισήλθε βίαια στο σώμα σου.. Κι όμως εσύ δεν πτοήθηκες. Τον κοίταξες στα μάτια και τον πάλεψες για δυόμιση χρόνια.. Ακόμη κι όταν άρχισες να χάνεις τη μάχη, δεν παραιτήθηκες… Παρότι εξαντλημένη, βρήκες τη δύναμη να σταθείς όρθια και να έρθεις για να μοιραστείς μαζί μας την χαρά της

βάφτισης της μικρής σου εγγονούλας…

Η Μοίρα ήθελε να περάσουμε τις τελευταίες μας στιγμές στο νοσοκομείο.. Θυμάσαι εκείνη την καταραμένη ημέρα όταν οι φλόγες ήταν έτοιμες να μας καταπιούν? Εσύ ωστόσο είχες μια γαλήνια ηρεμία κρατώντας μου σφιχτά το χέρι, όχι από φόβο αλλά σαν να ήθελες να με προστατέψεις… Πόσο κουράγιο μου έδωσες τότε..

«Έφυγες», αλλά θα με στοιχειώνουν για πάντα τα λόγια σου όταν σε επισκεπτόμασταν με την μικρή Στελλίτσα, όταν εκείνη σου άπλωνε το χέρι της να σε αγγίξει: «δεν πρόλαβα να σε χαρώ.. δεν πρόλαβα…».

Κι εγώ τότε κατάλαβα ότι ούτε κι εγώ πρόλαβα να σε χαρώ όσο ήθελα.. ήταν περίοδοι που ήμουν μακριά σου.. Κι έπρεπε να έρθει ο θάνατος για να συνειδητοποιήσω ότι δεν θέλω να ξαναφύγω από κοντά σου… Αλλά δυστυχώς είναι πλέον αργά…

Θα σε σκεφτόμαστε για πάντα…