Στην περσινή φωτιά δεν είπα ούτε ήθελα να πω κάτι. Όμως η φετινή δυστυχώς ήταν κάτι διαφορετικό. Δεν θα μπορούσα να μην μιλήσω για τα καλά αλλά και για τα στραβά που συνέβησαν όλες αυτές τις μέρες, τουλάχιστον από την σκοπιά του εθελοντή που για 16 μέρες ήταν στην αρχή της φωτιά μέχρι και το τέλος της.
Αρχικά στην Δαδιά Δευτέρα 21 Αυγούστου μια φωτιά σε ένα δύσβατο σημείο με λιγοστα εναέρια μέσα να κάνουν κάποιες ρίψεις και να εξαφανίζονται από εκείνη την στιγμή λοιπόν η Δαδιά ήταν με 3 πυροσβεστικά να χαζεύουν την φωτιά να μεγαλώνει και το τέρας να θεριεύει. Κάπου εκεί ξεκίνησαν όλα, ξεκίνησε το κυνηγητό, ένα κυνηγητό που ξέραμε όλοι ότι δεν θα έχει καλό τέλος. Έτσι και έγινε, η φωτιά χάθηκε από τον έλεγχο και αφού έγινε αγώνας να σωθεί η Δαδιά από μια φωτιά που ερχόταν κόντρα στον άνεμο, εφυγε να συναντήσει άλλα χωριά. Ξεκίνησε λοιπόν το μαύρο ταξίδι της και αφού έκαψε ότι βρήκε έφτασε στην Κοτρωνιά. Εκεί ήταν ένα κάστρο στο οποίο έπρεπε να δοθεί η μάχη το τέρας να μην περάσει. 29 Αυγούστου έγραφε όταν γύρω στους 10 εθελοντές μαζί με την πυροσβεστική μέχρι της 5 τα χαράματα καταφέραμε να κλείσουμε την φωτιά που ήταν στο λόφο απλώνοντας 45 λάστιχα μια εγκατάσταση κοντά στο 1 Χιλ. Εκείνη την μέρα ήμουν αισιόδοξος βέβαια το μέτωπο μπροστά από το χωριό ήταν εκεί και ήταν κοντά στα 3 Χιλ εμείς καταφέραμε να χτυπήσουμε μόνο τα 400. Μας λέει ο μεγάλος εκείνο το βράδυ ότι τώρα το μόνο μπορούμε να κάνουμε είναι να περιμένουμε τα εναέρια αύριο το πρωί να χτυπήσουν αυτό το μέτωπο. Η εντολή του θα ήταν να στείλουν ότι υπάρχει από εναέριο για να την τελειώσουν εκεί. Το πρωί της επόμενης και ενώ εγώ πίστευα ότι όλα θα πάνε καλά, η φωτιά είχε άλλη άποψη. Με σύμμαχο τον αέρα ξεκινάει ένα ασταμάτητο ταξίδι προς τη Σιδηρώ αλλά και προς την Γιαννούλη, κάπου εκεί ήμασταν απλά θεατές δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα παρά μόνο να ετοιμάσουμε το χωριό της Γιαννούλη πρώτα για εκκένωση, όπως και έγινε και μετά να μείνουμε στο χωριό να βοηθήσουμε τα παιδιά που ήταν εκεί αλλά και την πυροσβεστική. Η Γιαννούλη σώθηκε σε μια πραγματική μάχη σώμα με σώμα τών πυροσβεστών με την φωτιά, όμως τα πράγματα δεν ήταν καλά η φωτιά πήρε την κατηφόρα για Σουφλί αλλά και τον δρόμο της για Πρωτοκκλησι. Η κατάσταση είχε ξεφύγει οι πυροσβέστες περιμένουν την φωτιά στο δρόμο που από την αρχή σαν σχέδιο φαίνεται λογικό αλλά το να την περιμένεις δεν είναι πάντα η λύση.
Η φωτιά φτάνει Σουφλί εκεί οι εθελοντές έγιναν περισσότεροι ήρθαν από τη Σιδηρώ ήρθαν από την Γιαννούλη από το Διδυμότειχο απο Κορνοφωλιά και άλλοι πολλοί που μας περνάνε τηλ αλλά δεν ήταν η στιγμή να οργανωθεί κάτι.
Στο Σουφλί το μέτωπο ήταν μεγάλο τρέχαμε από την μια άκρη στην άλλη, ζημιές έγιναν για άλλους μεγάλες για άλλους μικρότερες. Μείναμε να φυλάμε την φωτιά ως αργά τα μεσάνυχτα κάποιοι έκατσαν μέχρι να βγει ο ήλιος.
Η φωτιά είχε ηρεμήσει πλέον όμως έκανε το τελευταίο της ταξίδι να κάνει στάχτη ότι δεν είχε προλάβει πριν, έτσι ξανά γύρισε Δαδιά να τελειώσει την δουλειά τής.
Σήμερα 5 Σεπτεμβρίου η φωτιά έσβησε.
Το σίγουρο είναι ότι δεν κερδίσαμε, το παλέψαμε πολύ και εμείς αλλά και οι πυροσβέστες άλλοι περισσότερο άλλη λιγότερο.
Προσωπικά είμαι γεμάτος και ευγνώμων σε κάποιους πυροσβέστες όπως ο Xristos Karpatsis και ο ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΡΟΥΝΤΟΣ που έμπαιναν στην φωτιά χωρίς να σκέφτονται ότι πρέπει αύριο να πάνε σπίτι τους, που περνάνε πρωτοβουλία και μαζί με εμάς τρέχαμε να σώσουμε ένα δέντρο έστω και ένα. Αυτά τα παλικάρια τιμάνε το ΠΣ, τιμάνε το ΠΣ Γιαννιτσών που είχαμε την τύχη να ξανά συνεργαστούμε με παιδιά από τα Γιαννιτσά και αυτά τον ίδιο ζήλο δείχνανε.
Εμείς σας ευχαριστούμε γιατί παλέψετε για την δικιά μας φωτιά για το δικό μας δάσος για τα δικά μας σπίτια. Εσείς ήσασταν εδώ, οταν δυστυχώς το κράτος ήταν απών.
Απών στην ενημέρωση, απών στις προμήθειες, απών στην οργάνωση, απών στην συμπαράσταση, ΑΠΩΝ.
Ένα κράτος βασισμένο στον εθελοντισμό. Εθελοντισμός για το νερό, εθελοντισμός για το φαγητό, εθελοντισμό για την πυρόσβεση, εθελοντισμός για τα φάρμακα, εθελοντισμός για την θεραπεία, εθελοντισμός για την φύλαξη του δάσους(ότι απέμεινε). Και μετά καπηλευόμαστε τον εθελοντισμό για να κρύψουμε τις αδυναμίες μας βγάζοντας σαν ασπίδα αυτούς που ούτως η άλλως θα έκαναν τα πάντα για να σώσουν το τόπο τους.
Λυπάμαι για όσα θα έρθουν στο μέλλον και κάποιοι θα προτιμήσουν πάλι να είναι θεατές.
Καλημέρα όπως και να έχει.
Έβρος 0.0
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου