Η γλωσσολόγος Πηνελόπη-Καμπάκη-Βουγιουκλή για τον ζωγράφο της χρωματικής μαγείας Γεώργιο Γουναρόπουλο , τον περίφημο στους διεθνείς εικαστικούς κύκλους Gunaro!

Σήμερα είναι γενέθλιος ημέρα ενός πολύ σημαντικού Θρακός, ωστόσο όχι από τους χαρακτηριστικούς Θρακιώτες που μας έρχονται αμέσως στο μυαλό, όπως ο Βάρναλης ή ο Βιζυηνός: Εδώ μιλάμε για έναν ζωγράφο, μεγάλο, τεράστιο που δεν νομίζω να έχει συνδεθεί στο μυαλό του περισσότερου κόσμου με τη Θρακιώτικη καταγωγή του …και πολύ κακώς…ο αγαπημένος μου, ο λατρεμένος μου ζωγράφος ο Γιώργος_Γουναρόπουλος!

Με καταγωγή ανατολικορωμυλιώτικη και σχέση με την Ξάνθη., κάτι που ίσως θα έπρεπε να το αναδείξουμε με κάποιον τρόπο στον δήμο μας.

Προσωπικά, έχω αξιοποιήσει τους πίνακές του και την καταγωγή του σε όποια περίσταση

μπορούσα:

1. Σε ομιλία μου για την Θρακιώτισσα που έκανα στην διημερίδα που οργανώθηκε από το Δήμο Θεσσαλονίκης και το σύνολο των προσφυγικών συλλόγων της Ελλάδας με την επιστημονική επιμέλεια της αν. καθηγήτριας Angeliki Delikari στο κεντρικό κτίριο της φιλοσοφικής του ΑΠΘ, στις 12 και 13 Μαρτίου, 2023

2. Στη συνεισφορά μου στον επετειακό τόμο που ετοίμασε η ελληνίστρια Aletheia Giselle Marques Camara προς τιμήν της Ελληνίδας και της συμμετοχής της στους αγώνες για εθνική και κοινωνική ανεξαρτησία.

Ο Γιώργος_Γουναρόπουλος (Σωζόπολη Ανατολικής Ρωμυλίας (σημερινή Βουλγαρία), 22 Μαρτίου 1889– Αθήνα, 17 Αυγούστου 1977) ήταν το έκτο και τελευταίο παιδί του Ηλία Γουναροπούλου από την Ανατολική Ρωμυλία και της Ασανίτσας (Άννας). Το 1904, υπό την πίεση της βουλγαρικής κυβέρνησης, η οικογένειά του, όπως και πολλές άλλες οικογένειες Ελλήνων από την Ανατολική Ρωμυλία, αναγκάστηκε να μετακομίσει στην Ελλάδα.Η οικογένεια περιπλανήθηκε σε διάφορα μέρη: στην Αθήνα, στην Ευξεινούπολη Μαγνησίας,την Ξάνθη και τη Θεσσαλονίκη.

Κατά το 1904 ο δεκαεπτάχρονος Γιώργος Γουναρόπουλος αποφάσισε να εγκατασταθεί στην Αθήνα, για να εργαστεί ως επιγραφοποιός και να βοηθήσει έτσι στην επιβίωση της οικογένειάς του. Το 1907 έδωσε εξετάσεις και έγινε δεκτός στο Σχολείο Καλών Τεχνών (την μετέπειτα Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών) της Αθήνας. Εκεί σπούδασε προοπτική και σκηνογραφία με δάσκαλο τον Βικέντιο Μποκατσιάμπη, και κατόπιν ζωγραφική, με δασκάλους τον Σπυρίδωνα Βικάτο, τον Γεώργιο Ροϊλό κ.ά.

Η επίδραση αυτών των ακαδημαϊκών ζωγράφων της Σχολής του Μονάχου είναι εμφανής στα πρώτα έργα του καλλιτέχνη, τα οποία ο ίδιος αργότερα αποκήρυξε. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του, και λόγω της υψηλής βαθμολογίας του, ελάμβανε την υποτροφία του αβερώφειου κληροδοτήματος. Το 1910 ήρθε δεύτερος στον Ιακωβίδειο διαγωνισμό και το 1912 συμμετείχε στον Ράλλειο διαγωνισμό, όπου και απέσπασε έπαινο. Αποφοίτησε από την Σχολή πρώτος κατά σειρά επιτυχίας αποσπώντας το Θωμαϊδειο βραβείο.

Ο Γουναρόπουλος υπήρξε μοναδικός στην τεχνοτροπία του. Η παρισινή εικαστική σκηνή των αρχών του 20ου αιώνα τον έκανε να απαρνηθεί την ακαδημαϊκή τεχνοτροπία, αλλά και τον ιμπρεσιονισμό και να δημιουργήσει ένα απολύτως προσωπικό ύφος, το οποίο δεν κατατάσσεται εύκολα σε κάποια κατηγορία.

Οι πίνακές του έχουν έναν υπερβατικό χαρακτήρα: εξαϋλωμένες μορφές σχεδιασμένες με λίγες λιτές γραμμές που χάνονται μέσα σε ονειρώδη χρώματα βαθυγάλανα, κιτρινοκόκκινα έως ιώδη. Στα έργα του Γουναρόπουλου, γυναικείες μορφές, δένδρα, νεκρές φύσεις με ψάρια και όστρακα σμίγουν σε μυθώδη ποιητικά οράματα. Ακόμα και οι προσωπογραφίες του με κάρβουνο ή μολύβι έχουν χαρακτήρα φευγαλέου ονείρου.

Συναρπαστική θεωρώ την αγιογράφηση του παρεκκλησίου της Αγίας Τριάδας του Αχιλλοπούλειου Νοσοκομείου Βόλου κατά παραγγελία του βιομηχάνου Απόστολου Παπαγεωργίου, το 1951. Πρόκειται για έργο μοναδικό στο είδος του που δεν συγκρίνεται με καμία άλλη παραδοσιακή (βυζαντινή) ή μη αγιογράφηση.

--------------------------------------------------------

Penelope Kambakis Vougiouklis!