Μια κατάθεση ψυχής, συναισθημάτων και βιωμάτων από την Αναστασία Δουλγερίδου, την Κλυταιμνήστρα της παράστασης "Ιφιγένεια εν Αυλίδι" του Ευριπίδη σε ένα πρωτόγνωρο μάθημα θεατρικής παιδείας στα Δίκαια Τριγώνου Ορεστιάδας!

Σταματία Δημάκη και Αναστασία Δουλγερίδου επιδίδουν την τιμητική πλακέτα και την ανθοδέσμη στον αγαπημένο τους καθηγητή Λαέρτη Τανακίδη!

Ο πεντάχρονος Κρίτων Αθανασίου στο ρόλο του Ορέστη και η Αναστασία Δουλγερίδου στο ρόλο της Κλυταιμνήστρας!

Εντυπωσιακός στο ρόλο του Αγαμέμνονα ο Κωνσταντίνος Τασίδης!

Οι φωτογραφίες βγήκαν την ...επόμενη μέρα,γιατί επιθυμία του σκηνοθέτη Λαέρτη Τανακίδη, ήταν να μην διαταράξουν τα φλας τη μυσταγωγία της μοναδικής θεατρικής εμπειρίας τόσο για τους πρωταγωνιστές όσο και για τους θεατές της!

Οι φωτογραφίες έφτασαν στο ΒΟΡΕΑΣmagazin από την Αναστασία Δουλγερίδου και τον σύζυγο της πανεπιστημιακό στο ΑΠΘ Γρηγόρη Παπαγιάννη!

Χαιρετισμός Αναστασίας Δουλγερίδου,

Δίκαια 6-7-2024 – Ονοματοδοσία Αμφιθεάτρου Δικαίων

Καλησπέρα
Αξιότιμοι εκπρόσωποι φορέων,
Αγαπητές φίλες και φίλοι,
Αγαπημένοι μου συμμαθήτριες, συμμαθητές και μαθητές των άλλων τάξεων.

Αγαπημένε μας δάσκαλε κ. Λαέρτη Τανακίδη,
Σήμερα τα πνευματικά σου παιδιά γυρνάμε πίσω στο χρόνο. Στη σχολική χρονιά 1969-70.
Βρισκόμαστε και πατάμε στα ίδια γνώριμα χώματα των δέκα οκτώ χρόνων μας. Εδώ στα
Δίκαια το αγαπημένο μας χωριό.
Εδώ, που για πρώτη φορά στα χρονικά της περιοχής,
ανέβηκε η τραγωδία του Ευριπίδη ’ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΕΝ ΑΥΛΙΔΙ’ με τη δική σου επιμέλεια και τη
συμμετοχή των μαθητών του σχολείου, όπου είχα και εγώ την τύχη να συμμετέχω.
Η συγκίνηση είναι μεγάλη….. Η ψυχή έμεινε η ίδια. Το ίδιο χώμα, ανακατεμένο με τις ανάσες
των τρυφερών κορμιών, αψηφά το χρόνο και προσπαθεί να αναδυθεί, ξαναζωντανεύοντας
τα πειράγματα, τα κρυφά μυστικά ίσως. Ήμασταν παιδιά που αφήσανε για λίγο την πέννα
και τα βιβλία και κράτησαν με την ίδια ευκολία τον κασμά και το φτυάρι προσπαθώντας να
διαμορφώσουν το άγριο έδαφος.
.
Ο στόχος ήταν ένας. Να κάνουμε το όραμα πραγματικότητα! Με πίστη και φλόγα, από το
δικό σου πάθος, διαμόρφωσες τα νέα αυτά παιδιά που είχες στα χέρια σου σε μια ομάδα με
όραμα. Ήμασταν πια σίγουροι ότι αυτό που ξεκίνησε σαν ιδέα θα γίνονταν πραγματικότητα
χάρη στην σύμπνοια και την συνεργασία όλων των συντελεστών. Γιατί χωρίς τη συλλογική
προσπάθεια μαθητών, κατοίκων και άλλων παραγόντων και τη δική σου καθοδήγηση τίποτε
από όλα αυτά δεν θα είχε επιτευχθεί.
Το λαμπύρισμα των ματιών σου που αντανακλούσε στα δικά μας μάτια, ήταν η
επιβράβευση ότι τα καταφέραμε! Και αφηνόμασταν στην γοητεία της παράστασης
καθοδηγούμενοι από το δικό σου χέρι έτσι απλά, όπως γινόταν σε όλη την περίοδο που
κάναμε πρόβες
Ζούσαμε την κάθε στιγμή!
Είχες ένα μαγικό τρόπο διδασκαλίας, έναν κώδικα επικοινωνίας που ήταν πρωτόγνωρος για
μας.

Η παράσταση ανέβηκε. Μάιος του 1970. Η στεντόρεια φωνή του Αγαμέμνονα έρχεται
καθαρά στο μυαλό μου ακόμα και τώρα να διατάζει τον υποτακτικό του. Έλα γέροντα
μπρος στη σκηνή μου και μετά ένας, ένας οι ήρωες και ο χορός να παίρνουν την σκυτάλη,
ώσπου να πέσει η αυλαία.
Και το χειροκρότημα η επιβράβευση ότι πετύχαμε. Αφήνοντας όμως παρόλα αυτά, ένα πικρό
και επίκαιρο μήνυμα για τα δεινά του πολέμου ανά τους αιώνες και τις αναπόφευκτες θυσίες
μιας κάποιας Ιφιγένειας.
Γίναμε κοινωνοί σε ένα έργο, που για τα χρόνια εκείνα, σε μια γωνιά της Ελλάδας που λίγοι
τη γνώριζαν, ήταν πρωτοποριακό. Ίσως τότε δεν διαισθανόμασταν ότι αυτό που κάναμε
όλοι μαζί, δεν ήταν μια απλή σχολική παράσταση. Ήταν μια τεράστια συμβολή στον
πολιτισμό και την κουλτούρα της περιοχής.
Το ίδιο πρωτοποριακός ήσουν και στη διδασκαλία σου. Λίγα λόγια μεστά, με βάθος,
δίνοντας μια άλλη, βαθύτερη έννοια σε αυτά που διδασκόμασταν ως τότε. Η διδασκαλία σου,
γεμάτη πάθος και αγάπη, μας οδήγησε να ανακαλύψουμε καινούργιους πνευματικούς
κόσμους, να ψάξουμε με κριτική ματιά βαθιά μέσα μας, να αφουγκρασθούμε τον κόσμο πέρα
από τα στενά σύνορα των οριζόντων μας. Αυτή ήταν μια συναρπαστική και ανεκτίμητη
προσφορά για εμάς. Σε ευχαριστούμε για αυτό το υπέροχο ταξίδι γνώσης και ζωής που μας
ενέπνευσες. Και μπορώ να πω με σιγουριά ότι έβγαλες υπέροχα πνευματικά παιδιά.
Αυτή τη στιγμή όμως η μνήμη μας πάει και στους συμμαθητές και συμμαθήτριές μας που
έφυγαν νωρίς από κοντά μας. Δεν έφυγαν όμως από την ψυχή μας. Ας φέρουμε στο μυαλό
μας την εικόνα τους. Να ξαναδούμε τα παιδικά τους πρόσωπα, να θυμηθούμε τις όμορφες
στιγμές που ζήσαμε μαζί τους, τα γέλια τους, τα πειράγματα τους, τις ζαβολιές τους. Και αν
νιώσουμε ένα σκίρτημα στη ψυχή μας, και αν κάποιο δάκρυ κυλήσει στην άκρη των ματιών
μας, θα πει ότι βρίσκονται ανάμεσά μας, κάπου δίπλα μας, και συμμετέχουν με το δικό τους
τρόπο στη σημερινή γιορτή.
Σήμερα λοιπόν υπάρχει μια δικαίωση. Γιατί ότι έγινε τότε, θα μείνει. Και δεν θα είναι απλά
ένα θέατρο που θα φέρει το όνομά σου. Θα είναι ένας διαχρονικός χώρος πολιτισμού, ένας
φάρος που θα δείχνει σε όλα τα νέα παιδιά ότι όλα μπορούν να γίνουν. Με θέληση, πίστη και
υποκίνηση.
Όλοι όσοι ήμαστε εδώ, αλλά και όσοι για διάφορους λόγους δεν μπόρεσαν να έρθουν, αλλά
είναι νοερά μαζί μας, αποτελούν την απόδειξη της δυνατής και υπέροχης σχέσης δασκάλου -
μαθητών και την ευγνωμοσύνη μας για όλα όσα τόσο γενναιόδωρα μας πρόσφερες. Αυτή η
αγάπη και η εκτίμηση στο πρόσωπό σου μας έφεραν σήμερα εδώ.
Και αυτό είναι η πιο μεγάλη σου επιτυχία δάσκαλε.
Να είσαι πάντα γερός!!

Σας ευχαριστώ