Για την κοινωνική Ευρώπη και τα περί "ευρωπαϊστών" και "αντιευρωπαϊστών"

 

Η κοινωνική Ευρώπη περνάει μέσα από το ΟΧΙ;

 

Καλά τώρα, τι περίμενε αλήθεια η πολιτική και πολιτειακή ηγεσία της Γαλλίας με την επιλογή της να διενεργηθεί δημοψήφισμα για το ευρωσύνταγμα την 29^η Μαΐου; Ο συνειρμός ήταν πλέον δεδομένος. Η άλωση της Κωνσταντινούπολης πέρασε από την κερκόπορτα το1453 όπως λένε οι ιστορικές πηγές και συντηρεί τη λαϊκή φαντασία, η οποία οργίαζε όλες αυτές τις μέρες και οι προπαγανδιστές του ΟΧΙ συνέδεαν το δημοψήφισμα με μια νέου τύπου άλωση που θα συνιστούσε το μαζικά κύμα αφίξεων Τούρκων μεταναστών, εφόσον οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις κατέληγαν σε συμφωνία με συγκεκριμένο  χρονοδιάγραμμα ένταξης της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Το αποτέλεσμα αυτό δείχνει πόσο πολύ έχουν απομακρυνθεί οι πολιτικές ηγεσίες από τους λαούς της Ευρώπης και αδυνατούν να αντιληφθούν τη θέση και την ψυχολογία των λαϊκών στρωμάτων  που συμπιέζονται διαρκώς από τις εξελίξεις  που τα θέτουν στο περιθώριο της κοινωνίας.

Οι εγχώριοι «ευρωπαϊστές» και «αντιευρωπαϊστές» καλό είναι να μην υιοθετήσουν αυθαίρετες προσεγγίσεις και ερμηνείες. Οι εργαζόμενοι στην Ευρώπη πλήττονται από την ανεργία. Στις περισσότερες οικογένειες υπάρχει ένας μακροχρόνια άνεργος. Οι ανειδίκευτοι εργάτες δεν έχουν καμία ζήτηση όταν τους προσφέρονται τα φθηνά εργατικά χέρια των οικονομικών μεταναστών σε εξευτελιστικές τιμές. Οι ελαστικές συνθήκες εργασίας είναι μια πραγματικότητα για εκατομμύρια Ευρωπαίων πολιτών. Μεγάλη ζήτηση έχουν αυτή την εποχή οι φίρμες δανεισμού εργατών, οι οποίες δανείζονται πότε στη μια και πότε στην άλλη επιχείρηση ανάλογα με τις ανάγκες των επιχειρηματιών και των εργοδοτών. Ακόμη πιο απειλητικά σύννεφα συσσωρεύονται για τον κόσμο της εργασίας. Αυτή είναι μια ζώσα και γκρίζα πραγματικότητα για ένα μεγάλο ποσοστό των εργαζομένων στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες που βλέπουν καθημερινά οι κατακτήσεις τους να κατεδαφίζονται και το δικαίωμά τους για πλήρη απασχόληση να μην βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη. Τα πράγματα είναι δύσκολα και κανείς δεν μπορεί να το παραβλέψει αυτό και πολύ περισσότερο να εξωραΐσει τις κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες που περιθωριοποιούν διαρκώς ολοένα και περισσότερο αφού τα ποσοστά φτώχειας διευρύνονται και πολλοί Ευρωπαίοι ζουν κάτω από το όριο φτώχειας.

Το πολύμορφο πολιτικό και κοινωνικό μωσαϊκό που δημιούργησε τη δυναμική για μια ευρεία επικράτηση του ΟΧΙ υπογραμμίζει το μέγεθος του προβλήματος για το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων που οφείλουν να επαναθεωρήσουν και να επαναπροσδιορίσουν θέσεις, απόψεις και τρόπους. Η πολυπλοκότητα της νέας εποχής με το εκρηκτικό της μίγμα επιβάλλει στις πολιτικές δυνάμεις να αναζητήσουν και να διαμορφώσουν νέες πολιτικές και να ανοίξουν νέους διαύλους διαλόγου και επικοινωνίας με τους πολίτες που πρέπει να βρεθούν ξανά στο επίκεντρο της πολιτικής και να είναι το μέτρο στη διαμόρφωση, χάραξη και υλοποίηση πολιτικών.

Τα αποτελέσματα των δύο δημοψηφισμάτων σε Γαλλία και Ολλανδία είναι ένα ηχηρότατο ευρωπαϊκό μήνυμα προς τις ευρωπαϊκές πολιτικές ηγεσίες. Το κοινωνικό κράτος, το κράτος πρόνοιας, τα δικαιώματα των εργαζομένων, αρχές, αξίες, ιδανικά είναι που συνθέτουν την κοινή ευρωπαϊκή πολιτική και πολιτιστική μας κληρονομιά. Αυτό δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής μας όπως επίσης ότι είναι μια δύσκολη υπόθεση η υπεράσπιση του ευρωπαϊκού κοινωνικού-οικονομικού μοντέλου στο νέο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον. Και προφανώς οι γενικεύσεις, οι απλουστεύσεις και οι αφορισμοί δεν συνιστούν απάντηση στις αντιφάσεις της εποχής και έχουν σαφέστατα προσδιορισμένη ημερομηνία χρήσης, κατανάλωσης και λήξης.

Ένα από τα πιο πετυχημένα συνθήματα της καμπάνιας υπέρ του ΟΧΙ ήταν αυτό που υπογράμμιζε ότι «Η κοινωνική Ευρώπη περνάει μέσα από το ΟΧΙ». Είναι βέβαιο ότι το αποτέλεσμα προκαλεί πονοκεφάλους τόσο στα δεξιά όσο και στα αριστερά των ευρωπαϊκών πολιτικών δυνάμεων. Τόσο οι δεξιές όσο και οι αριστερές πολιτικές που ασκήθηκαν στόχευαν στη διαρκή ανάπτυξη των οικονομιών και στη συνεχή ευημερία των πολιτών και επειδή ακριβώς ανταποκρίνονται σ’ αυτούς τους στόχους συσπείρωναν γύρω από τα μαζικά κόμματα εξουσίας τη συντριπτική πλειοψηφία των λαών της Ευρώπης. Κατά πόσο εφικτοί είναι αυτοί οι στόχοι και στη νέα εποχή είναι ένα μεγάλο και ανοιχτό θέμα.

.............................................................................................................................. 

Είχε δημοσιευτεί στον "Βορέα"(τεύχος 2) τον Ιούλιο 2005, πριν 20 χρόνια!