Γνωστή είναι η σχέση της Σαμοθράκης με το Μουσείο του Λούβρου στο Παρίσι λόγω της περίφημης Νίκης που δεσπόζει και εντυπωσιάζει τους επισκέπτες σε περίοπτη θέση του. Υπάρχει κι ένας μεγάλος πίνακας, μια ελαιογραφία σε καμβά διαστάσεων 2,74Χ3,42μ., τον οποίο δημιουργός του Ζαν –Μπατίστ Βενσόν εμπνεύστηκε από τις αναφορές για τη σφαγή της Σαμοθράκης από τους Οθωμανούς.
Ο Ζαν – Μπατίστ – Βενσόν (Jean –Baptiste Vinchon) γεννήθηκε στο Παρίσι το 1789 και πέθανε πριν 160 χρόνια το 1855 στο Εμς), που υπήρξε μαθητής του Serangeli και του David, μπήκε στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού το 1810, κέρδισε το δεύτερο μεγάλο βραβείο της Ρώμης (Prix de Rome) το 1813, ενώ το 1814 απέσπασε το πρώτο μεγάλο βραβείο στον ίδιο διαγωνισμό με θέμα : Ο Διαγόρας οδηγείται από τους γιούς του στο θρίαμβο. Συμμετείχε στο παρισινό Salon από το 1822 έως το 1855, χρονιά κατά την οποία κατέκτησε το δεύτερο βραβείο.
Να πως παρουσιάζει ο ίδιος ο καλλιτέχνης το δραματικής έμπνευσης έργο του στον κατάλογο του Salon του 1827: «Ένας γέρος, καθισμένος στα ερείπια του καμένου του σπιτιού, δίπλα στο σώμα της κόρης του που σκοτώθηκε στη σφαγή της Σαμοθράκης, κρατάει στα χέρια του το βρέφος που εκείνη θήλαζε».
«Η Νίνα Αθανάσογλου- Kallmyer υποστηρίζει ότι ο πίνακας του Vinschon, αν και δεν αναφέρεται άμεσα στο δράμα του Μεσολογγίου, κάνει σαφή υπαινιγμό. Η ίδια υπογραμμίζει ακόμη τη συγγένειά του με το έργο του Pierre Guerin. Η επιστροφή του Μάρκου Σέξτου. Όσο για τον Antony Beraud, χαρακτηρίζει τη δεξιοτεχνία του ζωγράφου: «Η σύνθεση και το αποτέλεσμα αυτού του πίνακα είναι σε ισορροπία. Ο γέρος, η γυναίκα και το παιδί βρίσκονται στο ημίφως, το βάθος αριστερά φωτίζεται γλυκά από τις ακτίνες του ήλιου που δύει […] η στάση του γέροντα […], ολόκληρη η μορφή του γέροντα, το κεφάλι και τα μπούστο της γυναίκας, κ.λ.π., αξίζουν τα εγκωμιαστικά μας σχόλια». Παρ’ όλα αυτά, προσθέτει: «Η κίνηση και η προοπτική σύντμηση των κάτω άκρων της γυναίκας θα μπορούσαν να αποδοθούν καλύτερα. Πιστεύουμε επίσης ότι το κάτω μέρος αυτής της μορφής δεν είναι σε αναλογία με το μπούστο. Θα θέλαμε, τέλος, να είχε μελετήσει καλύτερα το κεφάλι του βρέφους, τα χαρακτηριστικά του οποίου προδίδουν παιδί μεγαλύτερης ηλικίας. Παρ’ όλα τα λάθη, ο πίνακας, με τους ζεστούς και αρμονικούς χρωματικούς τόνους, τιμά πολύ τον κύριο Vinchon».
»Ο πίνακας, με τη λιτή του επεξεργασία και τη συγκρατημένη συγκίνηση που εκφράζει, ξεπερνά τα όρια του επεισοδίου το οποίο υποτίθεται πως πραγματεύεται. Απόδειξη αυτού αποτελεί το γεγονός ότι ο πίνακας εκτέθηκε το 1830 και το 1855, καθώς και ότι αντίγραφό του βρίσκεται σε κυπριακή συλλογή. Το κεντρικό πρόσωπο, που συλλογίζεται βυθισμένο στον πόνο, τη θλίψη και τη μοναξιά, ανυψώνεται σε καθολικό σύμβολο της απελπισίας του θύματος. Γύρω του, ο πολεμιστής, νεκρός με το όπλο στο χέρι, η μητέρα, αναφορά στην πατρίδα, το βρέφος, σύμβολο της εύθραυστης ελπίδας, το οποίο έχει περιμαζέψει ο γέρος πρόγονος, όλα αποτελούν στοιχεία αρκετά κλασικά στη σημασία τους, τα οποία όμως έχουν αποδοθεί με τέτοια αξιοπρέπεια και εσωτερικότητα ώστε να δίνουν στον πίνακα την ιδιαίτερη αξία του».
........................................................................................................................................................................
Είχε δημοσιευθεί στον Βορέα(τεύχος 5) τον Οκτώβριο 2005, πριν 20 χρόνια!
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου