ΜΝΗΜΕΣ:
ΟΧΥΡΟ ΝΥΜΦΑΙΟΥ (6 Απριλίου 1941)
(Αφιέρωμα στον Υποστράτηγο Ιωάννη Ζήση)
Του Ανέστη Νικολαΐδη
Μετά την παταγώδη αποτυχία, της εαρινής επιχείρησης του Μουσουλίνι το 1941, να ανακόψει την προέλαση, του Ελληνικού Στρατού στο Αλβανικό μέτωπο, επενέβη το Γ΄ Ράιχ, να περισώσει το γόητρο, της εν δυνάμει σύμμαχό της Ιταλία. 6 Απριλίου 1941, ήχησαν οι σειρήνες και τα στούκας της πολεμικής Γερμανικής αεροπορίας, έκαναν την εμφάνισή τους, πετώντας πολύ χαμηλά και με δαιμονισμένους θορύβους σκόρπησαν το πανικό, στους κατοίκους του χωριού μου –Πέπλος. Δέκα τεσσάρων χρονών τότε, χωθήκαμε σ’ ένα πρόχειρο αμπρί, σκεπασμένο με καλάμια και άχυρα, στριμωγμένοι από το φόβο και βγήκαμε όταν βασίλεψε ο ήλιος.
Αργότερα μάθαμε πως βομβαρδίστηκε το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης και χτυπήθηκε η Φρουρά, που υπερασπιζόταν το ΟΧΥΡΟ του ΝΥΜΦΑΙΟΥ, που βρίσκεται στα Ελληνοβουλγαρικά σύνορα, πιο πάνω από την Κομοτηνή. Η Μονάδα του Διοικητή της Ταξιαρχίας Έβρου Ιωάννη Ζήση, δέχτηκε σφοδρή επίθεση της Γερμανικής αεροπορίας και του πυροβολικού, αναγκάστηκε να υποχωρήσει και να εισέλθει στο Τουρκικό έδαφος, για να μη πέσει στα χέρια των Γερμανών. Μη υποφέροντας την εξέλιξη της καταστάσεως, ύστερα από την λαμπρή σταδιοδρομία του, στις 9.4.1941 αυτοκτόνησε και τάφηκε στο παλιό Ελληνικό κοιμητήριο στα Ύψαλα, της Αν. Θράκης. Η πόλη μας, τιμώντας την μνήμη του, αφιέρωσε το ομώνυμο Στρατόπεδο, το οποίο και σήμερα εξακολουθεί να λειτουργεί. Σ’ αυτό είχα την τιμή να πάρω την στρατιωτική μου εκπαίδευση, το χειμώνα του 1948-49, τότε που ο εμφύλιος σπαραγμός, ήταν στην κορύφωσή του. Να θυμίσω ότι, το στρατόπεδο αυτό μαζί με τα άλλα: Βελισαρίου, Γιαννούλη, Ιωάννου, Παρμενίωνα και Κανδηλάπτη, συγκροτούσαν το ΚΕΝΑ (Κέντρο Εκπαιδεύσεως Νεοσυλλέκτων Αλεξανδρουπόλεως), το οποίο δυστυχώς καταργήθηκε λίγο αργότερα.
Λίγα ήταν τα μέσα που διέθετε ο Στρατός μας. καθημαγμένη η Χώρα μας από την τριπλή κατοχή, προσπαθούσε να επουλώσει τις πληγές της. Εκείνο που διέθετε ήταν η σκληρή πειθαρχία. Ο επιλεγμένος αγράμματος επιλοχίας είχε εξουσία, το καψώνι έπαιρνε και έδινε. Τρίμηνη λοιπόν εκπαίδευση καταχείμωνα, τον Δεκέμβριο μέχρι και Μάρτιο 1948-49. χιόνια, βροχές και βερβερίζω στη σκοπιά από το κρύο, να κάνω πηδηχτά σημειωτόν επί τόπου, για να μη σταματήσει η κυκλοφορία στο αίμα. Μακρόστενοι θάλαμοι ύπνου, με δυόροφα μεταλλικά κρεβάτια, με μία κουβέρτα πάνω-κάτω. Όμως, αυτά ήταν πολυτέλεια μπροστά σε κείνα που μας περίμεναν, στη δοκιμασία των επιχειρήσεων. Σε αυτό το κεφάλαιο δεν θέλω να αναφερθώ, γιατί αν θελήσω να ιστορήσω, δεν θα μου φτάσουν δώδεκα τεύχη της χρονιάς του περιοδικού. Θέλω να ξεχάσω αλλά δεν μπορώ όσο κάθεται ο Αττίλας στην Κύπρο.
Το 1948 με κάλεσε η Πατρίς να την υπερασπιστώ, γιατί κινδύνευε από το Βορρά. Το 1974 με ξανακάλεσε, από άλλη θέση βέβαια, διότι τώρα κινδύνευε από Ανατολάς. Τότε και τώρα, παίχτηκε το ίδιο σενάριο προδοσίας, με τη διαφορά πως στο δεύτερο άλλαξαν τα πρόσωπα, που άνοιξαν την κεκρόπορτα της γνωστής τραγωδίας, η οποία δυστυχώς δεν μπορεί να κλείσει. Και εκείνοι που υποσχέθηκαν να ανοίξουν το φάκελο της προδοσίας, τον κλείσανε αμέσως από τη μπόχα που βγήκε. Για τα μάτια του κοσμάκη τιμωρηθήκανε κάνα δυο και οι πραγματικοί αίτιοι έμειναν στο απυρόβλητο, ως συνήθως.
Η τελευταία πράξη του εμφυλίου παίχτηκε στις 20 Αυγούστου 1949, σε τρία ταμπλό: Γράμμο –Βίτσι και Μπέλες. Στο Μπέλες, παρότι πλησίασα στα 200 μέτρα από τα οχυρά του Μεταξά, δεν κατάφερα να τραβήξω το σχοινί της αυλαίας, γιατί με πρόλαβαν οι απέναντι και μου στείλανε στο νοσοκομείο, για δύο μήνες, με δύο τραύματα. Αυτά λίγο πολύ επουλώθηκαν, τα παλεύω, τα ψυχικά όμως τα κουβαλάω μέσα μου, γιατί κανένας δεν μπόρεσε μέχρι σήμερα, να δώσει απάντηση στην ερώτησή μου: ΓΙΑΤΙ;
**********************
Τότε, το 1948 φαντάρος μέσα στο στρατόπεδο, σήμερα το 2007, η ζωή με αξίωσε να έχω το σπίτι μου απέναντι από το ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ ΖΗΣΗ, να βλέπω την Πύλη, να νιώθω νοερά φρουρός και να ανανεώνω το καντηλάκι της θύμησής μου.
Στρατηγέ μου, κοιμήσου τον ύπνο του δικαίου, κάτι ήξερες το τι μας περίμενε και έβαλες τέρμα στη ζωή σου. Γιατί, αν ζούσες και έβλεπες στο Internet τον ταξίαρχο με το ροζ σλιπάκι, θα έκανες εμετό, μπορεί ακόμα και φόνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου