Ο Σωτήρης Τσερκέζης ήταν από τους πλέον προβεβλημένους κοινωνικούς, επιστημονικούς, πολιτικούς και αθλητικούς παράγοντες της Νέας Ορεστιάδας και του Βορείου Έβρου.

Το τραγικό νέο του θανάτου του παθολόγου και δημοτικού συμβούλου Σωτήρη Τσερκέζη έτρεξε σαν αστραπή στην πόλη της Νέας Ορεστιάδας. Η θλιβερή είδηση ήταν στο στόμα όλων. Ο Σωτήρης Τσερκέζης άφησε την τελευταία πνοή του σε μια άνιση μάχη με τον θάνατο μετά από δυόμισι μήνες νοσηλείας του στο νοσοκομείο ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ της Θεσσαλονίκης. Ο Σωτήρης Τσερκέζης ήταν για όλους ο άνθρωπος γιατρός στον οποίο προσέφευγαν είτε για ιατρικές συμβουλές είτε για στενά προσωπικά προβλήματα και ζητήματα τους. Με όλους είχε σχέσεις ζωής.  «Καθετί που έλεγε, το ζούσε», μας λέει ο παιδικός του φίλος Μίμης Νικολαϊδης. Ήταν από τους πλέον προβεβλημένους κοινωνικούς, επιστημονικούς και πολιτικούς παράγοντες της Νέας Ορεστιάδας και του Βορείου Έβρου. Ήταν πόλος αναφοράς και η γνώμη του είχε πάντοτε βαρύνουσα σημασία. Δεν απουσίασε από καμία σημαντική διεργασία και σε όλες τις αναμετρήσεις του μεταπολιτευτικού κύκλου έδωσε το παρών του. Χωρίς την παρουσία και τη συμμετοχή του δεν νομιμοποιούνταν καμία εξέλιξη και πρωτοβουλία ειδικότερα στα δημοτικά πράγματα και τα ψηφοδέλτια που υποστήριξε το ΠΑΣΟΚ στο Δήμο Ορεστιάδας. Είχε τη δική του άποψη και την υποστήριζε με πάθος. Στην εικοσαετή πορεία του και συμμετοχή του στο Δημοτικό Συμβούλιο ήταν πάντοτε ο δημοτικός σύμβουλος που είχε τη δική του πρόταση για το κάθε θέμα, στο οποίο μπορούσε να υπεισέλθει και στην τελευταία λεπτομέρεια. Τον διέκρινε το ζωηρό ενδιαφέρον της συμμετοχής και ένα περίσσευμα προσφοράς στην πόλη της Νέας Ορεστιάδας και τους κατοίκους της. Θα μπορούσε να διεκδικήσει από τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης πολλούς πρώτους ρόλους. Δεν υπήρχε εκλογική χρονιά που να μην ζητηθεί η συμμετοχή του στο ψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ στον Έβρο. Όλες τις προτάσεις τις είχε απορρίψει χωρίς δεύτερη κουβέντα. Σταμάτησαν να του το ζητάνε, όταν πια είχε γίνει κατανοητό ότι δεν ταίριαζε στο δικό του προσωπικό σύστημα αξιών.

Η αγάπη του για τον Αθλητικό Όμιλο Ορεστιάδας ήταν απερίγραπτη. Ήταν παθολογική. Ζούσε την ομάδα ως οπαδός, παράγοντας, φίλος, άνθρωπος. Όλοι έχουν να καταθέσουν μια χαρακτηριστική πινελιά, μια όμορφη ανθρώπινη στιγμή του.