\
\
ΤΟ ΕΞΙΣΤΟΡΕΙ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ «ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ» Ο ΛΑΪΚΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ ΣΤΕΛΙΟΣ ΝΤΟΥΡΑΝΙΔΗΣ!
Για πρώτη φορά αυτός που έγραψε για τους Δικαιώτες που συλλήφθηκαν και ανακρίθηκαν και κάποιοι απ΄αυτούς βασανίστηκαν, ήταν ο λαϊκός ποιητής Στέλιος Ντουρανίδης, ο οποίος στο πεζό του υπό τον τίτλο «ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ», που κυκλοφόρησε το 2000 από τις εκδόσεις GRAFO, γράφει τη δική του εκδοχή για τα όσα συνέβησαν μετά την ανατίναξη της σιδηροδρομικής γέφυρας των Δικαίων από τους αντάρτες του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και τους Αμερικανούς σαμποτέρ το 1944, πριν 80 χρόνια! ΕΝΑ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΟ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟ ΟΡΟΣΗΜΟ ΑΠΟ ΤΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΣΤΗΝ ΙΣΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΔΕΥΤΕΡΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ!
Η εκδήλωσε στο συνεργατικό καφενείο ΜΠΕΝΤΡΕΝΤΙΝ στη Νέα Ορεστιάδα με τη συνεργασία του Παραρτήματος Διδυμουείχου-Ορεστιάδας ΠΕΑΕΑ και το ηλεκτρονικό περιοδικό ΝΟΡΕΑΣ ήρθε να υπογραμμίσει να φωτίσει, να αναδείξει και να υπογραμμίσει ένα σπουδαίο γεγονός,που ήταν ένα αποσιωπημένο κεφάλαιο και να θέσει τις βάσεις για μια άλλη διαχείριση του τοπικού ιστορικού και πολιτιστικού κεφαλαίου της περιοχής!
Με το βιβλίο του ¨ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ» ο λαϊκός ποιητής Στέλιος Ντουρανίδης μας καταθέτει ΜΙΑ ΜΑΡΤΥΡΙΑ-ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ κι γι΄αυτό τον ευχαριστούμε και θα τον μνημονεύουμε εσαεί!
Ας δούμε τι γράφει:
Η ΑΝΑΤΙΝΑΞΗ
ΤΗΣ ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΙΚΗΣ ΓΕΦΥΡΑΣ ΔΙΚΑΙΩΝ
Ότι και να συνέβαινε, όσο και να μας τρομοκρατούσαν, η εθνική αντίσταση συνέχιζε τη δράση της χωρίς να φοβάται. Προσπαθούσε πάντα, όπως μπορούσε, και όταν μπορούσε, να σαμποτάρει τους Γερμανούς σε κάθε τους βήμα. Το 1944, τέλη Μαίου-αρχές Ιουνίου, η εθνική αντίσταση με έναν Αμερικάνο, αν δεν απατώμαι, ανατίναξαν τη σιδηροδρομική γέφυρα έξω από τα Δίκαια.Μ΄αυτό που έγινε, οι Γερμανοί αγρίεψαν, και ήθελαν να εκδικηθούν τον απλό κόσμο και να τους εκτελέσουν στην πλατεία του χωριού τους. Από το κάθε χωριό ήθελαν να πάρουν από δέκα άτομα.
Μια μέρα στο χωριό Δίκαια που ήταν και έδρα των Γερμανών, μάζεψαν τον κόσμο στο σχολείο μπροστά με τον πρόεδρο των Δικαίων. Πρόεδρος ήταν τότε ο ΚαραμπάσηςΑπόστολος. Του ζητήσανε δέκα άτομα. Τότε αυτός τους λέγει, προς τιμήν του βέβαια: «Πάρτε εμένα, τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου. Εγώ άτομα δεν μπορώ να σας υποδείξω».
Αυτό που έκανε ο πρόεδρος των Δικαίων, δεν το έκανε κανένας άλλος πρόεδρος. Οι άλλοι πρόεδροι είχαν ετοιμάσει τα άτομα να τα παραδώσουν στους Γερμανούς. Αυτό όμως δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, δεν ξέρω γιατί είχς αναβληθεί. Ίσως είχαν καταλάβει πως χάσαν το παιχνίδι του πολέμου και έτσι δεν πραγματοποίησαν αυτό το δυσάρεστο για το χωριό μας.
Οι Γερμανοί όμως πήραν από τα Δίκαια μερικά ύποπτα άτομα και τα έκλεισαν στα κρατητήρια του Διδυμοτείχου. Τα ανέκριναν κάθε μέρα, ακόμη και τη νύχτα τους ξυπνούσαν και τους ανέκριναν. Τα άτομα αυτά ήταν ο Καραμπάσης Απόστολος, ο οποίος ήταν και ο πρόεδρος των Δικαίων, ο Ματουσίδης Αθανάσιος, ο Ματουσίδης Γεώργιος, ο Ματουσίδης Ευάγγελος, ο Δαλακούρας Γεώργιος, ο Τσαλαγράδας Χρήστος και ο Φωτιάδης Σιδέρης. Εάν ήταν και άλλοι που δεν έχω γράψει τα ονόματα τους, ας με συγχωρέσουν, διότι δεν γνωρίζω άλλα.
Από όλα αυτά που είχαν συμβεί, ο κόσμος πανικοβλήθηκε και άρχισε να φεύγει έξω στα χωράφια και στις ρεματιές και όπου μπορούσε ο καθένας να κρυφτεί. Αυτό γινόταν για αρκετές μέρεςε ωσότου να περάσει αυτή η κακή μπόρα. Όσο για τα τρόφιμα, παίρνανε μαζί τους λίγο ξερό ψωμί και νερό για να αντέχουν στην πείνα και στη δίψα, αυτές τις ημέρες που ήταν κρίσιμες.Μετά, αφού πέρασαν αρκετές μέρες, οι άνθεωποι που κρύβονταν έξω στα χωράφια και στις ρεματιές είδαν που δεν γινόταν τίποτα κι ένας ένας γύριζαν πάλι στα σπίτια τους. Αλλά πάντα με φόβο και επιφύλαξη, χωρίς να κάνουν εμφάνιση στο χωριό. Φοβόταν μήπως ήταν μπλόφα για να μαζευτεί ο κόσμος στο χωριό και τους μπλοκάρουν. Ο κόσμος για αρκετές μέρες ζούσε με φόβο και τρόμο. Όταν κοίταζαν κρυφά κανέναν Γερμανό να πηγαίνει στα χωριά όλοι κρύβονταν όπως κρύβονται τα ποντίκια όταν βλέπουν τη γάτα. Ο ένας ειδοποιούσε τον άλλο με κάθε τρόπο για να κρυφτούν.
Αλλά όπως έχω προαναφέρει, ήταν καλοκαίρι και ο κόσμος είχε να κάνει με αγροτικές δουλειές που έπρεπε να γίνουν με κάθε τρόπο, αυτές που ήταν αναγκαίες. Αφοπύ βέβαια οι άντρες δεν μπορούσαν να εμφανστούν σε πολλά μάτια, οι γυναίκες ήταν αναγκασμένες να πάνε στο χωράφι με τα μικρά τους παιδιά. Παίρνοντας και την κούνια τους, βάζαν τα μωρά τους, μια στάμνα νερό και λίγο ψωμί και πρωί πρωί πήγαιναν στο χωράφι. Έπρεπε κάποιος να δουλέψει στην οικογένεια για να μπορέσουν να ζήσουν. Άλλη λύση δεν υπήρχε. Οι γυναίκες εκείνης της εποχής ήταν πολύ σκληραηωγημένεςν δούλευαν περισσότερο απ΄τους άντρες. Αυτές έπρεπε να ζυμώσουν ψωμί για ολόκλρη την οικογένεια, αυτές έπρεπε να κάνουν τη μπουγάδα με το χέρι(όχι όπως σήμερα στο πλυντήριο), αυτές έπρεπε να κάνουν το βράδυ το φαγητό για όλη την οικογένεια, αυτές έπρεπε να θηλάζουν τα μωρά τους, όχι όπως σήμερα με το μπουκάλι, για να μη χαλάσουν τα στήθη τους. Υπάρχουν όμως και εξαιρέσεις που η δουλειά τους σήμερα δεν τις επιτρέπει πολύν καιρό να θηλάζουν τα παιδιά τους.
Αυτές έπρεπε να καθαρίζουν το σπίτι όταν γύριζαν απ΄το χωράφι, αυτές έπρεπε να μπαλώσουν τα ρούχα όλης της οικογένειας, από τα μικρά τους παιδιά μέχρι τους παππούδες. Για να γίνουν όλα αυτά, καταλαβαίνετε πόσο κουράζονταν οι γυναίκες εκείνης της εποχής. Έπρεπε να δουλεύουν από τη νύχτα ως τη νύχτα για να τα προλάνουν όλα αυτά.
Μ’ αυτά που λέω δεν θέλω να πω πως οι άντρες δεν δούλευαν, δούλευαν σε άλλες δουλειές. Όργωναν με τα ζώα το χωράφι, φέρναν ξύλα από το δάσος με τα ζώα, έβοσκαν τα ζώα όταν δεν είχαν να οργώσουν χωράφι. Η γεωργική ζωή είχε πολύ δουλειά και δύσκολη διότι γίνονταν όλα με τα χέρια.
Μηχανήματα δεν υπήρχαν όπως σήμερα και έτσι ο κόσμος ήταν πολύ σκληραγωγημένος από τα μικρά παιδιά μέχρι τους μεγάλους και μ’ αυτό τον τρόπο άντεχαν στις δυσκολές εκείνης της εποχής. Ήταν πάντα αισιόδοξοι για το μέλλον τους και πίστευαν αυτό που κάνανε. Όταν πιστεύεις σ’ αυτό που κάνεις, τότε έχεις δύναμη, δεν μπορεί ννα σε σταματήσει κανένας!
Εύχομαι σε όλους τους νέους να πιστεύουν αυτό που κάνουν. Μόνο τότε θα έχουν τη δύναμη να προχωράνε μπροστά χωρίς καμιά παρεκτροπή.
ΣΤΕΛΙΟΣ ΝΤΟΥΡΑΝΙΔΗΣ
ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ-2000
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου