Δυο λόγια απλά
Τις ήσυχες μέρες του Αυγούστου που γράφω αυτό το σημείωμα, συμπληρώνονται εξήντα χρόνια από το τέλος της πιο οδυνηρής και σκοτεινής περιόδου στη νεότερη ιστορία μας. Συλλογίζομαι με ανακούφιση πως ο Εμφύλιος Πόλεμος ήταν ο τελευταίος μιας σειράς αιματηρών πολέμων που συνόδεψαν την αναγέννηση της πατρίδας μας και άλλοτε ακολουθούνταν από παιάνες, άλλοτε από θρήνους, αλλά πάντα άφηναν πίσω τους αγιάτρευτες πληγές και αβάσταχτες απουσίες.
Όσο περισσότερο μελετώ την ιστορία του λαού μας τόσο πείθομαι πως η γενιά μου είναι μια γενιά αφάνταστη τυχερή, η πρώτη και μόνη προσώρας που στάθηκε τόσο ευνοημένη σε τούτο τον ταλαίπωρο τόπο. Πατήσαμε πάνω στο αδιάκοπο κι αδιανόητο αγώνα των παππούδων και των πατεράδων μας για μια στάλα ελευθερία κι ένα κομμάτι ψωμί. Ανθρώπων που γεννήθηκαν κι έζησαν χωρίς τα αυτονόητα που συνιστούν το μεγαλείο μιας ανθρώπινης ζωής.
Στα χρόνια του εμφυλίου, του πιο αιματηρού και καταστροφικού πολέμου που γνώρισε η πατρίδα μας, δεν υπήρξε ούτε μια οικογένεια που να μη γονάτισε από το δράμα που παιζόταν στις πόλεις, στα χωριά και στα βουνά μας εκείνους τους σκληρούς καιρούς. Ούτε κι η δική μου οικογένεια αποτελεί εξαίρεση. Ο ένας παππούς μου, ο Παναγιώτης, πολέμησε τους Γερμανούς μέσα από το ΕΑΜ, ο άλλος ο Θοδωρής, έχασε τη ζωή του από τους ανθρώπους της ίδιας οργάνωσης λίγα χρόνια αργότερα. Ήταν ένας άνθρωπος απλός, μικρός κι ασήμαντος για τα επίσημα τεφτέρια και τα πομπώδη μνημεία πεσόντων. Μα ήταν σημαντικός και αναντικατάστατος για τους ανθρώπους που αγαπούσε και τον αγαπούσαν, ένας από τους εκατοντάδες χιλιάδες που γραπώθηκαν όπως μπόρεσαν από τα ελάχιστα, που πάλεψαν με νύχια και δόντια, που έδωσαν την ψυχή, πολλοί από αυτούς και την ίδια τη ζωή τους.
Με ασύλληπτο δέος διάβασα τις ιστορίες όσων χάθηκαν τότε και με συγκίνηση απερίγραπτη άκουσα τα τρεμάμενα λόγια όσων ζουν ακόμη και από τις δυο πλευρές, που, αλίμονο, αρδεύονταν από τον ίδιο ποταμό.
Το βιβλίο αυτό ήταν εδώ και χρόνια το ελάχιστο χρέος μου στους μικρούς ανθρώπους που έδωσαν τότε τον μεγάλο αγώνα τους και που ποτέ το όνομά τους δεν θα γραφτεί σε κανένα βιβλίο Ιστορίας, ποτέ δεν θα παιανίσουν γι’ αυτούς οι φιλαρμονικές, ποτέ δεν θα ακούσουν ένα λόγο από χείλια ψελλίζοντα επισήμων.
Για όλους αυτούς τους ανώνυμους ήρωες, άντρες και γυναίκες του λαού μας, μια λέξη μόνο σχηματίζεται στα χείλη μου, ένα είναι το συναίσθημα στην καρδιά μου:
Ευγνωμοσύνη…
Ελπίζω και στη δική σας….
Θοδωρής Παπαθεοδώρου
30 Αυγούστου 2009
................................................................................................................................................................
Είχε δημοσιευτεί στον "Βορέα"(τεύχος 54) το Δεκέμβριο του 2009, πριν 15 χρόνια!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου