Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΩΝ ΧΑΜΕΝΩΝ ΕΥΚΑΙΡΙΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΟΡΕΣΤΙΑΔΑΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΒΙΟΜΗΧΝΙΑ ΖΑΧΑΡΗΣ

 

Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΩΝ ΧΑΜΕΝΩΝ ΕΥΚΑΙΡΙΩΝ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΖΑΧΑΡΗΣ

 

Η Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης (Ε.Β.Ζ.) είναι η κορυφαία βιομηχανία στο διατροφικό κλάδο και ευτύχησε να λειτουργήσει επί δεκαετίες μέσα σε ένα υπερπροστατευτικό περιβάλλον, το οποίο της επέτρεπε συνθήκες μονοπωλιακής επιχειρηματικής δράσης και τεράστια περιθώρια δραστηριοποίησης σε έναν τομέα που έπρεπε να είναι η αιχμή ενός αναπτυξιακού – παραγωγικού επιχειρηματικού μοντέλου.

Δυστυχώς οι πολιτικές που της επιβλήθηκαν στην καθήλωσαν σε μια περιορισμένων οριζόντων επενδυτική απραξία ενώ υπήρχαν όλες οι προϋποθέσεις για να εξελιχθεί σε έναν αγροτο-βιομηχανικό-διατροφικό κολοσσό που θα μπορούσε να δραστηριοποιηθεί στο διεθνές οικονομικό περιβάλλον με αυτοδύναμους επιχειρηματικούς όρους χωρίς τα δεκανίκια του προστατευτισμού που δημιουργούν σήμερα όχι απλώς την αίσθηση αλλά την εικόνα του γίγαντα με τα πήλινα πόδια, ο οποίος αδυνατεί να προσαρμοστεί και να ανταποκριθεί στις προκλήσεις και τις απαιτήσεις της νέας εποχής.

Πολλά ήταν τα εφόδια και τα πλεονεκτήματα της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης που δεν αξιοποιήθηκαν στο βαθμό που έπρεπε. Καταρχήν ο προνομιακός μονοπωλιακός ρόλος της. Ο πλουτοπαραγωγικός πλούτος της ελληνικής γης με την καλής ποιότητας πρώτη ύλη και τους άξιους δουλευτές της, τους Έλληνες αγρότες. Ένα υψηλών προδιαγραφών τεχνικό-παραγωγικό – διοικητικό – επιστημονικό προσωπικό που νοιάστηκε και νοιάζεται την εταιρεία γιατί σ’ αυτήν στήριξε ένα ατομικό σχέδιο ζωής και την θεωρούσε όπως και τη θεωρεί ως μια ακριβή προίκα για την εθνική οικονομία.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ακούγονται σενάρια περί κλεισίματος ενός ή περισσότερων εργοστασίων της. Όπως προκύπτει και από παλαιότερα δημοσιεύματα αυτή η προοπτική είναι ένα σενάριο που παίζει εδώ και χρόνια. Πέραν της ύπαρξης του υπερπροστατευτικού πλαισίου και μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, τουλάχιστον την τελευταία 15ετία, υπήρχε θέμα μείωσης των εργοστασίων και του κόστους παραγωγής. Από τα 300 εργοστάσια έμεινα σήμερα στις χώρες μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης τα 150 ζαχαρουργεία. Εμείς είμαστε μακράν των δεικτών που ισχύουν στα άλλα ζαχαρουργεία τόσο σε επίπεδο παραγωγής όσο και σε κόστος παραγωγής.

Δυστυχώς οι ασκηθείσες πολιτικές περιόρισαν δραματικά τους παραγωγικούς, αναπτυξιακούς, επιχειρηματικούς και οικονομικούς ορίζοντες της κορυφαίας βιομηχανίας τροφίμων και αρκέστηκαν στα στενά πλαίσια μιας δεδομένης διαχείρισης σε υφιστάμενο καθεστώς που εγγυάτο μια ασφαλή πλοήγηση και λειτουργία σε μια τεχνητή εικονική επιχειρηματική και οικονομική πραγματικότητα.

Υπήρξαν πρωτοβουλίες του επιστημονικού προσωπικού της βιομηχανίας που μπορούσαν να διευρύνουν τα πεδία παραγωγικής και οικονομικής δραστηριοποίησής της αλλά δυστυχώς δεν αξιοποιήθηκαν. Τα στελέχη της βιομηχανίας μπορούν να μας πουν, γιατί εντελώς ξαφνικά και ανεξήγητα σταμάτησαν τα επενδυτικά σχέδια για την παραγωγή και την επεξεργασία της σόγιας στην περιοχή. Το ίδιο ισχύει και για τον ηλίανθο και τους ελαιούχους σπόρους.

Τι να πει κανείς για το καλαμπόκι, όταν αυτό στα καλύτερα για το προϊόν χρόνια καλλιεργούνταν σε 300.000 στρέμματα. Το καλαμπόκι μπορούσε να εξελιχθεί σε λοκομοτίβα μιας σύγχρονης και πλήρως καθετοποιημένης βιομηχανίας με τεχνολογία αιχμής και άπειρες εφαρμογές της βιοτεχνολογίας. Από την επεξεργασία του καλαμποκιού, σύμφωνα με παλαιότερη μελέτη του υπουργείου Γεωργίας των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής (ΗΠΑ), προκύπτουν 140 (!!!) υποπροϊόντα για αντίστοιχες βιομηχανικές χρήσεις. Λες και υπήρχε ένας αυτόματος διακόπτης που κατέβαινε για να αποτρέψει την οποιαδήποτε απόπειρα παραγωγικής αναπτυξιακής χειραφέτησης.

Και στις νέες συνθήκες υπάρχουν επιλογές. Δεν είναι μονόδρομος η παραγωγική μας συρρίκνωση και η αναπτυξιακή μας ατροφία. Υπάρχουν προϋποθέσεις και στη νέα εποχή εργαλεία και τρόποι για μια άλλη πορεία, η οποία θα πρέπει να είναι θέμα εθνικού διαλόγου.

...........................................................................................................................................................

Η Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης(ΕΒΖ) θα μπορούσε να είναι ένα μεγάλο αγροτο-διατροφικό σύμπλλεγμα τεραστίων δυνατοτήτων για τον πρωτογενή και τον μεταποιητικό τομέα και όχι μόνο. Δυστυχώς η πολλαπλά εξαρτημένη χώρα μας ακύρωσε όλες αυτές τις δεκαετίες πολλά υπαρκτά παραγωγικά-αναπτυξιακά και χρηματοοικονομικά εργαλεία. Δεν φτάσαμε στις σημερινές εξελίξεις ξαφνικά. Αυτές ήταν η νομοτέλεαι συστηματικών παραλείψεων. Αυτή είναι η πικρή πραγματικότητα που δεν έχει υποκατάστατο όχι μόνο για την Ορεστιάδα αλλά και για όλη την εθνική μας οικονομία!

Σχόλιο στον "Βορέα"(τεύχος 5) τον Οκτώβριο 2005, πριν 15 χρόνια, με τον προφητικό τίτλο "Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΩΝ ΧΑΜΕΝΩΝ ΕΥΚΑΙΡΙΩΝ ΓΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΖΑΧΑΡΗΣ".

Σταύρος Παπαθανάκης