Σταύρος Δελλής
Στον Ίασμο της Ροδόπης και της θεατρικής παιδείας
Σε μια αποκαλυπτική συνέντευξη του ο Θρακιώτης θεατράνθρωπος μιλάει για την πορεία και το έργο της ζωής του
Η ΦΛΟΓΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ
Η συνέντευξη με τον Θρακιώτη θεατράνθρωπο, τον καταγόμενο από τον Ίασμο της Ροδόπης, Σταύρο Δελλή ήταν μια καλή ευκαιρία για να τον γνωρίσουμε και μια αποκάλυψη για την πορεία και το έργο της ζωής του που είναι η ΑΝΩΤΕΡΑ ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΘΕΑΤΡΙΚΑ ΔΡΩΜΕΝΑ «ΙΑΣΜΟΣ», την οποία ίδρυσε μαζί με τον Βασίλη Διαμαντόπουλο, έναν από τους σημαντικότερους δασκάλους της θεατρικής παιδείας και τέχνης με τεράστια προσφορά στο σύγχρονο ελληνικό θέατρο. Το σχέδιο ζωής του επιφύλαξε ένα μαγικό και συναρπαστικό δρόμο ζωής με κυριότερο χαρακτηριστικό αυτό της δημιουργίας. Με ό,τι καταπιάνεται πετυχαίνει. Έχει να επιδείξει μια καταπληκτική επιχειρηματική δραστηριότητα. Έχει τον τρόπο, ένα κρυφό μαγικό ραβδί, για να δημιουργεί επιχειρηματικές και καλλιτεχνικές δομές που αναπτύσσονται και επεκτείνονται. Η εύνοια της ζωής τον έφερε κοντά στα ιερά τέρατα της υποκριτικής τέχνης. Μάνος Κατράκης, Δημήτρης Χορν, Αλέξης Μινωτής, Βασίλης Διαμαντόπουλος. Μετά από 23 χρόνια το «Θεατρικό Εργαστήρι ΒΑΣΙΛΗΣ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ» ξεκινάει τη λειτουργία του από τον ερχόμενο Οκτώβριο και στη Θεσσαλονίκη. Υπάρχει και ο απώτερος σκοπός της ίδρυσης Ακαδημίας Πολιτισμού, στην οποία θα στεγαστούν τέσσερις αυτόνομες σχολές για το θέατρο, τον χορό, τη μουσική και τον κινηματογράφο. Οι εκπλήξεις δεν φαίνεται να τελειώνουν εδώ. Η ορμή και η εκρηκτική δημιουργικότητα των πρώτων χρόνων δεν έχουν μειωθεί ούτε στο ελάχιστο και ο κ. Σταύρος Δελλής μας κρατάει «κρυμμένα μυστικά». Εμείς είμαστε εδώ για να καταγράψουμε τις δημιουργικές πρωτοβουλίες του. Και πρώτα απ’ όλα να χαρούμε όπως το κάνουμε με όλους τους συμπατριώτες που έχουν τη φλόγα και το πάθος της δημιουργίας κι έχουν να επιδείξουν σημαντικό έργο στον τομέα δραστηριοποίησής τους. Αυτό που μας άρεσε στον κ. Δελλή είναι οι δεσμοί αγάπης που τον συνδέουν με τη γενέτειρά του και τους ανθρώπους της. Τι άλλο, αλήθεια, μπορεί να σημαίνει η επιλογή της ονομασίας του τόπου του ως ονόματος της σχολής; Ευτυχώς που τέτοια παραδείγματα πληθαίνουν και είναι μια ενδιαφέρουσα εξέλιξη για τον ίδιο τον τόπο και το ανθρώπινο κεφάλαιό του, που είναι ένας ανεκτίμητος και ανεκμετάλλευτος πλούτος.
Κυρίες και κύριοι, ανοίγει η αυλαία για να σας αποκαλύψουμε ένα σημαντικό Θρακιώτη, τον κ. Σταύρο Δελλή.
*
* *
-Πως προέκυψε, κύριε Δελλή, ο «Ίασμος»;
-Ο «Ίασμος» προέκυψε από το χωριό μου. Όταν κατέβηκα στην Αθήνα, ήμουν δεκάξι χρονών, δεν ήξερα ποιος είναι ο Γρηγόρης και ποιος ο Σταμάτης κι όταν βρέθηκα κάποια στιγμή να κοιμάμαι σε έναν κινηματογράφο για να δώσω εξετάσεις, για να μπω στο υπουργείο Πολιτισμού σαν εξαιρετέο ταλέντο, είπα ότι την ημέρα που μπήκα στην Δραματική Σχολή, κάποτε θα ιδρύσω μια Δραματική Σχολή και θα την ονομάσω «Ίασμο». Έτσι προέκυψε ο «Ίασμος», τόσο απλά.
-Πότε ακριβώς δημιουργείται;
-Ο «Ίασμος» προκύπτει, όταν τέσσερις μαγικοί μου δάσκαλοι και συνεργάτες μου και συνιδρυτές μου, ο Κατράκης, ο Χορν, ο Μινωτής και ο Διαμαντόπουλος μου ζήτησαν γη και ύδωρ και προσπαθούσα να καταλάβω τι σημαίνει γη και ύδωρ. Εγώ ήμουν ήδη επιχειρηματίας από πιτσιρικάς. Το πρώτο μου μαγαζί, που είχα ιδρύσει, δεν είχα άδεια πάνω στο όνομά μου, γιατί ήμουν ανήλικος.
-Ποιο ήταν αυτό;
-Το “NO NAME”. Ένα μαγαζί χωρίς όνομα, γιατί κρατούσα πάντα το όνομα και την ταυτότητα για τον «Ίασμο». Και έχοντα αυτή την αλυσίδα των μαγαζιών, λοιπόν, και πελάτες τότε όλοι οι συγχωρεμένοι μέσα στους χώρους μου κι επειδή ξέρανε ότι μπορώ να δημιουργήσω κάτι, μου πρότειναν γη και ύδωρ και προσπάθησα να βρω τροφή. Μου είπανε, θέλουμε τροφή. Και λέω ποια είναι η τροφή. Τα μάτια των παιδιών. Να προσθέσουμε κάτι στα μάτια των παιδιών. Να δούμε τα μάτια των παιδιών πως θα αντιδράσουν σε κάποιες ασκήσεις ορθοφωνίας, σε κάποιες ασκήσεις αυτοσχεδιασμού. Κι έτσι δημιουργήθηκε ο «Ίασμος». Το Θεατρικό Εργαστήρι στην αρχήν στην Μπούσγου 20, σε έναν χώρο κάτω από το εστιατόριο στο Πεδίον του Άρεως. Και εκεί βεβαίως πολλά χρόνια, πολλές αναμνήσεις. Και έβλεπα την αγωνία, την αγωνία να τελειώσει ο Διαμαντόπουλος το μάθημα νωρίτερα και να πάει να κάνει το άλλο μάθημα δίπλα, στην άλλη αίθουσα που δίδασκε ο Βολωνάκης. Ή να τελειώσει ο Χορν το μάθημά του για να πάει να δει του Μινωτή, να κάνει μάθημα με τον Μινωτή.
-Πως περιγράφετε την εμπειρία της συνεργασίας σας μ’ αυτά τα «ιερά τέρατα» της θεατρικής τέχνης;
-Για μένα μαγική, γιατί τους αγαπούσα αυτούς τους ανθρώπους, ήταν ένα κομμάτι από την ψυχή μου. τους έβλεπα όλους, γιατί έχασα τον πατέρα μου πολύ μικρός, σαν γονείς μου. είχαν το ταλέντο του δασκάλου. Είχαν τη δυνατότητα αυτή να μαγεύεσαι. Πολλές φορές καθόμουν και παρακολουθούσα μαθήματα. Έκλεβα χρόνο από τα πάντα για να παρακολουθώ τα μαθήματά τους. Τα μαθήματα του Βασίλη Διαμαντόπουλου. Ήμουν πολύ συνδεδεμένος μαζί του για 25 χρόνια. Ήμουν αυτός που του έκλεισε τα μάτια. Ήταν μια μαγική στιγμή, μια μαγική επαφή. Όλα αυτά τα χρόνια ήταν μια στιγμή όμως. Και μέσα σε όλα αυτά ήταν η αγάπη. Η αγάπη που έδινε σε μένα, η αγάπη που έδινε στη νέα γενιά.
-Ποιος ήταν με ένα τίτλο ο Βασίλης Διαμαντόπουλος;
-Όσες φορές κι αν σκεφτώ θα πω ότι ήταν ένας δάσκαλος. Ήταν μεγάλος δάσκαλος. Ήταν από τους κορυφαίους Έλληνες ηθοποιούς, αυτό το λένε όλοι. Αλλά για μένα ήταν ένας μεγάλος δάσκαλος και δυστυχώς αναντικατάστατος. Δεν μπορούμε να βρούμε έναν τέτοιο δάσκαλο.
-Πως ήταν οι άλλοι μεγάλοι, παραδείγματος χάριν ο Μάνος Κατράκης;
-Ο Μάνος ήταν ο λεβέντης. Ο Μάνος ήταν ο άνθρωπος που είχε μια λεβεντιά. Ήταν σίγουρα ένας πολύ μεγάλος ηθοποιός, ένας μεγάλος δάσκαλος. Δεν μπορείς να μιλήσεις γι’ αυτούς τους ανθρώπους και να μη χρησιμοποιήσεις εκφράσεις που είναι τετριμμένες ή που δε βρίσκεις νόημα σ’ αυτές τις εκφράσεις. Δεν θα καταλάβει κάποιος τη λεβεντιά του Μάνου. Αλλά εγώ και σήμερα έτσι τον θυμάμαι. Ήταν λεβέντης. Το περπάτημά του. Η ομιλία του. Η σοβαρότητά του. Η αρχοντιά του. Όλα αυτά είχαν μια λεβεντιά επάνω του. Έτσι μπορώ να τον χαρακτηρίσω. Λεβέντης.
-Ο Χορν;
-Ο Χορν είναι ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο. Ο Χορν ήτανε ο άνθρωπος που είχε ένα τελείως διαφορετικό πνευματικό, κοινωνικό, πολιτιστικό επίπεδο. Ήταν ένας άνθρωπος που σαν ταλέντο, ηθοποιό και δάσκαλο δεν μπορώ να τον κρίνω. Τον έχει κρίνει το πανελλήνιο. Όλους αυτούς τους έχει κρίνει. Ο απλά ο Χορν είχε ένα διαφορετικό επίπεδο. Μου άρεσε πάρα πολύ όταν έβλεπα τις διαφορετικές πολιτικές πεποιθήσεις του Χορν με τις πολιτικές πεποιθήσεις του Διαμαντόπουλου και βρισκόμουν αυτές τις ώρες συζητήσεων μέσα στο γραφείο και προσπαθούσα να τους ρουφήξω και τους δύο και ήμουν μια διχασμένη προσωπικότητα.
-Κινούνταν σε εντελώς διαφορετικά πολιτικά στρατόπεδα.
-Απόλυτα διαφορετικά. Ακόμη και στις φιλίες τους. Ο Δημήτρης έκανε με κάποιους πολιτικούς παρέα, αυτά είναι γνωστά. Ο Βασίλης από την άλλη πλευρά κατά την διάρκεια της χούντας είχε φύγει κρυφά μετά το «Εκείνος κι εκείνος». Τον είχε περιμαζέψει στο Παρίσι η Μελίνα. Είχαν διαφορετικούς πολιτικούς φίλους. Αλλά πως ενωνότανε αυτά τα πράγματα και οι διαφορετικές πολιτικές πεποιθήσεις μέσα από την τέχνη και πόσο αλληλοαγαπιόντουσαν και πόσο εκτιμούσε ο ένας το ταλέντο του άλλου. Αυτό το μπόλιασμα αν μπορούσε σήμερα να γίνει στους πολιτικούς, η Ελλάδα θα πήγαινε διακόσια, τριακόσια χρόνια μπροστά. Αυτό το μπόλιασμα μόνο να γινότανε. Σ’ αυτές τις τόσο μεγάλες διαφωνίες που υπήρχαν μεταξύ τους αλλά δεν μπορούσε να καταλάβεις ποια πλευρά είχε δίκιο, διχαζόμουν. Γιατί και οι δυο είχαν δίκιο. Δεν μπορούσα να ταχθώ ούτε με τη μια ούτε με την άλλη πλευρά.
-Ο Μινωτής;
-Ο Μινωτής ήταν από τους πιο τεχνίτες ηθοποιούς που υπήρχαν στο χώρο. Και από τους πιο τεχνίτες δασκάλους. Ο Μινωτής είχε μια αξεπέραστη τεχνική. Η ορθοφωνία του, η άρθρωσή του, η αναπνοή του, το παίξιμό του, ήταν τόσο τέλεια μελετημένα. Η επανάληψή του, η πρόβα του, η αυτοσυγκράτησή του, να μη του φύγει μια νότα, να μη του φύγει ένα σίγμα, να μη του φύγει ένα λάμδα. Είχε δουλέψει πάρα πολύ. Ήταν ο άνθρωπος της λεπτομέρειας και της δουλειάς ακριβώς επί της ουσίας.
Αυτοί οι δάσκαλοι είχαν μια διαφορετική προσέγγιση μέσα στη νέα γενιά κι αυτό ήταν το ευτύχημα, κι αυτό ήταν μια επιτυχία του «Ιάσμου». Καρπώθηκα εγώ σαν συνιδρυτής αυτού του φορέα και γράψαμε τη μας ιστορία. Ο πλουραλισμός που είχαμε και η διαφορετική άποψη, εμείς δεν θέλαμε να βγάλουμε ποτέ Διαμαντοπουλάκια, ή Μινωτάκια. Αυτή η άποψη η διαφορετική, αυτή η ποικιλία και ο πλουραλισμός που μπορούσαν αν δουν τα παιδιά, τέσσερις, πέντε, δέκα, είκοσι, σαράντα οχτώ διαφορετικές απόψεις έχω σήμερα, με αγώνα. Έχω καθηγητές στη σχολή που ο ένας δεν μιλάει στον άλλο για διαφορετικούς λόγους. Για μένα όμως αυτές οι απόψεις πρέπει να ακούγονται και πρέπει τα παιδιά να έχουν μια πλήρη πολυφωνία και ένα πλουραλισμό πολύ μεγάλο για να αποφασίσουν που πρέπει να δώσουν περισσότερο βάρος.
-Άρα, το όραμα της σχολής έχει γίνει ένα πολύ μεγάλο δέντρο, έχει καρποφορήσει.
-Ναι, βέβαια, έχει καρποφορήσει και είναι ευχάριστο στη νέα γενιά, όπου κι αν πάω θέατρο, βλέπω μαθητές μας. Στην τηλεόραση βλέπω μαθητές μας. Στον κινηματογράφο βλέπω μαθητές μας. Πάμε καλά αλλά ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο. Γι’ αυτό αγωνιζόμαστε άλλωστε.
-Κι ο Σταύρος Δελλής ποιον ρόλο επιλέγει;
-Το κάνω αυτό από αγάπη, γιατί με γεμίζει. Γι’ αυτό είμαι από το πρωί μέχρι το βράδυ στο γραφείο κάθε μέρα. Με είδατε να κουβεντιάζω με τους καθηγητές, με τους μαθητές. Αυτή είναι η ζωή μου. δεν μπορώ να είμαι έξω από αυτή τη διαδικασία. Με ενδιαφέρει σαν ζωή. Περνάω καλά. Είμαι μέσα στη νέα γενιά. Αυτό είναι πολύ σημαντικό προικιό, που μου χάρισαν οι συνιδρυτές μου. είμαι μέσα σε μεγάλους καθηγητές που μπορεί να εξελιχθούν και που σήμερα είναι μεγάλοι αλλά μπορεί να εξελιχθούν μετά από δέκα, δεκαπέντε χρόνια και προσπαθώ κι εγώ να βοηθήσω, όπου μπορώ να βοηθήσω.
-Και ποια είναι η ανταμοιβή ενός δασκάλου;
-Η ανταμοιβή ενός δασκάλου θεωρώ ότι είναι περισσότερο αυτό που παίρνει ο δάσκαλος και λιγότερο αυτό που δίνει. Έβλεπα έναν Βασίλη στα τελευταία του, μέσα σ’ αυτό το χώρο που είστε, να δείχνει μια άσκηση αυτοσχεδιασμού και να πέφτει να σπάει τη λεκάνη του. Τον πήραμε και τον πήγαμε στο νοσοκομείο. Κάποια στιγμή μου λέει, Σταύρο φέρε μου νερό. Τον έφερα νερό και μου ’φυγε και του ’κλεισα τα μάτια. Έβλεπα όμως και στα βαθιά του γεράματα ακόμη πόσο καταβλημένος ερχόταν στη σχολή, πόσο δύσκολο ήταν να ανέβει στο ασανσέρ, να μείνει στην αίθουσα, πόσο νωχελικά περπατούσε και μόλις σηκωνότανε το πρώτο παιδί και του ’λεγε την πρώτη ατάκα, πως πείσμωνε, τι ενεργητικότητα έβγαζε, πόσο νέος γινότανε, πόσο μπορούσε να μεταφέρει όλη αυτή τη διαδικασία. Αυτό είναι η ανταμοιβή του δασκάλου. Περισσότερα εισπράττει. Καλύτερος ηθοποιός γίνεται ένας δάσκαλος που είναι προικισμένος δάσκαλος. Αυτός είναι περισσότερο που μετράει στο χώρο που είμαστε στην πολιτισμό. Δεν μπορείς να μετρήσεις τα πράγματα ούτε τα μικρά οφέλη μπορεί να είναι γήινα, οικονομικά. Αυτό νομίζω ότι είναι η καλύτερη ανταμοιβή του δασκάλου. Και τουλάχιστον εγώ σαν δάσκαλος αυτό κερδίζω. Αυτό μόνο. Το πόσο βοηθιέμαι εγώ να γίνω ακόμη καλύτερος.
-Φροντίζετε να παρακολουθείτε την εξέλιξη των μαθητών σας;
-Ναι, βέβαια. Είναι πολλές οι ώρες που αφιερώνω. Και όταν έχεις την πολυτέλεια να έχεις έναν μαθητή εδώ στα δεκαοχτώ ή στα δεκαεννιά του και να πορευθείς μαζί του ένα χρόνο πριν ξεκινήσουν οι καλοκαιρινές προετοιμασίες του υπουργείου Πολιτισμού και τρία χρόνια μετά μέσα στη διαδικασία του υπουργείου Πολιτισμού κι ένα χρόνο το μεταπτυχιακό, τότε πλέον βιώνεις αυτόν τον μαθητή, γνωρίζεις αυτόν τον μαθητή, αν και η άποψη της σχολής είναι ότι η σχολή δεν μπορεί να σε κάνει ηθοποιό, εγώ πιστεύω ότι ο ηθοποιός γεννιέται με το ταλέντο του. Δεν γίνεται. Εκεί ίσως διαφωνώ με άλλες απόψεις.
-Αλλά όμως το ταλέντο και καλλιεργείται και καταναλώνεται και κατασπαταλιέται.
-Συμφωνώ απόλυτα. Απλά η αλήθεια είναι το ταλέντο, η αμεσότητα είναι το ταλέντο. Όλοι οι άνθρωποι είναι ηθοποιοί εκτός από μερικούς ηθοποιούς, όταν κάθομαι και βλέπω φριχτές δουλειές. Προικισμένους ηθοποιούς που έχουν οδηγηθεί σε άλλους δρόμους, υπερβολικούς. Και λέω, γιατί γίνεται έτσι; Άρα, λοιπόν, χρειάζεται καλλιέργεια και γι’ αυτό στη σχολή προτίθεμαι να κάνω κάποιες καινοτομίες. Αυτό ξεκινήσαμε, άλλωστε, με τους συνιδρυτές μου. Δεν είναι κάτι δικό μου. αυτά μου τα δώσανε. Αυτά τα ιερά τέρατα μου δώσανε αυτή τη διαδικασία. Και έχω βεβαίως τα δικά μου βιώματα, όταν έκανα δυο ώρες χορό και τώρα αισθάνομαι υπερήφανος που οι δικοί μου μαθητές κάνουν χορό οχτώ ώρες την εβδομάδα. Ή γιατί να κάνω δυο ώρες μουσική ή ορθοφωνία. Ε, αυτό το πρόγραμμα μαμούθ που βάζουμε τα παιδιά από τις εννιά το πρωί ως τις έντεκα το βράδυ. Είναι μια δυνατότητα που τους δίνουμε ως σχολή. Να σκεφτείτε ότι οι γονείς τους τους βλέπουν λιγότερο από εμάς. Εμείς τους βλέπουμε περισσότερο από αυτούς. Εδώ, λοιπόν, ζουν, εδώ μεγαλουργούν, εδώ δουλεύουν, εδώ αφουγκράζονται, εδώ περνάει όλη αυτή η διαδικασία. Φεύγουν από το ένα μάθημα και πάνε στο άλλο. Γιατί προσπαθώ να τους εξηγήσω ότι, να μην πιστεύουν, αν θα ’ρθει ένας νέος άνθρωπος στον «Ίασμο» δεν θα γίνει ηθοποιός. Ψάχνουμε να ανακαλύψουμε στοιχεία ότι έχουν το ταλέντο. Αν δεν τα βρούμε αυτά τα στοιχεία, τότε πέφτει σε μένα ο ρόλος να του πω ότι δεν έχει τη δυνατότητα να προχωρήσει. Πολλές φορές όμως, πίστεψέ με, πάρα πολλές φορές, έχω διαψευστεί. Μα πάρα πολλές φορές.
-Η ζωή είναι εδώ για να μας διαψεύδει:
-Ναι, πραγματικά, αλλά ακροβατείς σε ένα σχοινί, γιατί είπαμε, το ταλέντο είναι η αλήθεια, είναι η αμεσότητα, είναι η κατάθεση ψυχής. Η ψυχή δεν είναι κάτι που πιάνεται, δεν είναι κάτι που το αγγίζεις, που μπορείς να το γευθείς, να το ακούσεις, να το νιώσεις. Άρα, λοιπόν, είναι λεπτές ισορροπίες. Αλλά όμως αυτό που παραμένει σαν σκέψη δικιά μου κι αυτό λέω σε έναν υποψήφιο σπουδαστή που έρχεται, μην πιστεύεις ότι θα σε κάνει ηθοποιό ο κύριος Κατρανίδης, η κυρία Παπακωνσταντίνου, η κυρία Ζούνη, η κυρία Μπαζάκα, οι καθηγητές. Έχεις γεννηθεί ηθοποιός. Εδώ θα ανακαλύψουμε, αν έχεις αυτό το ταλέντο. Κι αυτό δεν τους αρέσει. Στην αρχή βλέπω τις αντιδράσεις τους ότι μπαίνοντας σε μια σχολή, επειδή μπήκαν σε μια σχολή θα γίνουν αυτομάτως ηθοποιοί. Ε, δεν είναι και τόσο απλά τα πράγματα.
-Πόσο απλά ήταν τα πράγματα στη δική σας διαδρομή και τι ξεχωρίζετε από αυτή την πορεία σας;
-Δεν ήταν απλά τα πράγματα για μένα αλλά μου ήρθανε χαρμόσυνα, γιατί έζησα δίπλα σε σημαντικούς ανθρώπους. Ένωσα την τύχη μου δίπλα σε σημαντικούς ανθρώπους. Μερικές φορές ξεφυλλίζοντας το βιβλίο των αναμνήσεών μου, σκεπτόμενος ότι δεν ήξερα τον «Γρηγόρη και τον Σταμάτη», όπως σας είπα στην αρχή, κατεβαίνοντας μικρό παιδί, η μεγαλύτερη πόλη που είχα μέχρι τότε ήταν η Κομοτηνή, και βρίσκεσαι στην Αθήνα και μάλιστα κρυφά από τον πατέρα σου, κρυφά από τον αδελφό σου, γιατί έχεις ένα απωθημένο ότι αυτός ο δικός σου ο τόπος δεν σε χωράει και πρέπει να δημιουργήσεις, για να του δώσεις λάμψη μια λάμψη, να του δώσεις κάτι χαρμόσυνο, σ’ αυτούς τους ανθρώπους που έχεις αφήσει πίσω σου, λέω ότι ήμουνα και τυχερός. Λέω ότι ίσως με βοήθησε ο Θεός, με βοήθησε η τύχη. Παρότι δεν ήταν απλά τα πράγματα αλλά μου βγήκαν σε καλό. Μέσα μου πιστεύω ότι μου βγήκε σε καλό ο «Ίασμος», το Θεατρικό Εργαστήρι, γιατί αυτός είναι ένας πολύ μεγάλος πλούτος, είναι ο πλούτος που δεν τον ανταλλάσσω με τα οποιαδήποτε εκατομμύρια του κόσμου. Δεν τον ανταλλάσσω, όπως και τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάστηκα. Έχω συνεργαστεί με όλο το ελληνικό θέατρο. Ο «Ίασμος» έγινε όμιλος ουσιαστικά. Έχω δημιουργήσει θεατρικές παραγωγές. Έχω δημιουργήσει τηλεοπτικές παραγωγές. Όλα αυτά ήταν τόσο βολικά που βγήκαν μέσα από τον «Ίασμο». Από την αρχική μου απόφαση ότι με ενδιαφέρει να αφοσιωθώ σ’ αυτούς τους ανθρώπους, να σταματήσω την καριέρα που ξεκινούσα τότε σαν ηθοποιός. Να πολεμήσω τον πολιτισμό από το μετερίζι της θεατρικής παιδείας, γιατί αυτό θα με έκανε καλύτερο και σαν άνθρωπο, αφού με έκανε πλουσιότερο και σαν άνθρωπο.
-«Ίασμος», λοιπόν. Επανερχόμαστε στον Ίασμο, καθώς η ονομασία της σχολής υποδηλώνει τους ισχυρούς δεσμούς με τον γενέθλιο τόπο.
-Ποιος δεν έχει αυτόν τον έντονο συναισθηματικό δεσμό; Πείτε μου έναν άνθρωπο που τη γενέτειρά του δεν τη βάζει κορώνα στο κεφάλι του.
-Δεν ήταν όμως αυτονόητο για όλους του επαρχιώτες να αναφέρονται στον τόπο καταγωγής τους.
-Εγώ παραδόξως ήμουν πάρα πολύ περήφανος για την καταγωγή μου. Για μένα η μυρωδιά της βροχής, του χώματος, που δεν υπάρχει στην Αθήνα, το δειλινό… Ο Ίασμος είναι η επιστημονική ονομασία του γιασεμιού. Στο χωριό είχαμε πολλά γιασεμιά. Αυτή η ευωδία του γιασεμιού… Τη ζωή τη βλέπαμε με άλλο μάτι. Δεν είμαι τόσο υλιστής… Είμαι άνθρωπος του χωριού. Είμαι άνθρωπος της φύσης. Της επαρχίας.
-Πως ενισχύετε τους δεσμούς με τον ιδιαίτερο τόπο καταγωγής και τους ανθρώπους του;
-Πάρα πολύ. Ο Ίασμος είναι συνέχεια, η Ξάνθη, η Αλεξανδρούπολη, τα χωριουδάκια που επισκέπτομαι είναι συνέχεια στο μυαλό μου. όταν είμαι στο σπίτι, στο αυτοκίνητο, στο γραφείο. Είναι μέσα μου ο Ίασμος. Αισθάνομαι υπερήφανος που είμαι Θρακιώτης και κάποια στιγμή νομίζω ότι θα προσφέρω κάτι στη Θράκη αλλά όταν θεωρήσω ότι αυτό το οικοδόμημα είναι πολύ σημαντικό και βρω έναν άνθρωπο για να του αναθέσω τη λειτουργία του μη κερδοσκοπικού οργανισμού και του ομίλου, γιατί πραγματικά στα γεράματά μου θέλω κάτι να προσφέρω στη Θράκη.
-Η επιστροφή δεν θα είναι μια απλή νοητική διαδικασία και θα έχει πολύ συγκεκριμένο χαρακτήρα.
-Ναι. Στην πράξη θεωρώ ότι πρέπει να βοηθήσω λίγο περισσότερο. Και για να βοηθήσω λίγο περισσότερο θα πρέπει να είμαι εκεί. Νομίζω ότι για την επιτυχία του στόχου αυτού για τη Θράκη θα είναι καλύτερα να είμαι κοντά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου